And you have come to? [Quietpaw]

Zijn nog bijna kittenpootjes droegen hem weg van het kamp, weg bij de omgeving die hem alleen maar ellendig deed voelen. Waarom ze hem moesten hebben kon hij wel raden, hij was klein, zwak en onhandig. Niks dat hij deed ging goed, hij had niet eens een nieuwe mentor gehad. Wat moest hij nu eigenlijk gaan doen zonder mentor die hem onderwees. Waarschijnlijk had Dawnflight gezien wat voor een zwakkeling hij was en had hem daarom niet genoemd.
En toch weigerde het jonge katertje op te geven en af te wijken van zijn doel om een grootse warrior te worden. Hij zou bewijzen dat hij het wel kon, en nu moest hij het alleen doen. Even lette hij niet op en struikelde over een takje en rolde over de kale grond voor hij weer opstond en zuchtte. Jachttraining kon hij gelukkig alleen doen en hoefde hij niet tegenover iemand te staan die hem kon zien falen. Nu kon hij het in stilte doen en misschien nog iets bereiken. Eenmaal bij het kleine bos aangekomen zakte hij door zijn poten en viel weg achter de kale bebossing die er nog was. Opvallen was in zo'n geval niet het moeilijkste om niet te doen gezien zijn kleine lijfje. Zo stil mogenlijk sloop hij vooruit en zette zich zonder te kijken af naar zijn prooi. Als hij had gekeken had hij kunnen zien dat zijn poten niet stevig stonden en dus weggleden onder zijn lichaam waardoor hij met een plof op zijn buik terecht kwam. ''Mousedung!'' Mompelde hij boos en krabbelde weer overeind voor hij zuchtend ging zitten. Het was ook niet dat hij nog zou verwachten dat er iemand naar hem toekwam en hem kwam helpen.

spoken

Hulpeloos keek ze in het rond, maar kon haar Mentor niet vinden. Oh nee, misschien zou het nu al van start gaan. Aarzelend keek ze naar de ingang van het kamp en begon al gelijk te twijfelen. Moest ze nu al naar buiten gaan? Zonder ook maar een rondleiding gekregen te hebben van Snowfinch. Zuchtend haalde ze haar schouders op en waagde het erop. Er waren vast wel meer katten in het territorium, daar kon ze ook wel de weg aan vragen, toch?

De Apprentice was aangekomen in een soort bos en ze was verrast door het feit dat er een bos was op RiverClan gebied. Maar hier voelde ze zich tenminste wat veiliger, niet zo in het open. De grond was bedekt met een laag sneeuw, maar de kale takken hielden nog wel een groot deel tegen. ''Mousedung!'' Haar vacht sprong overeind toen ze een stem hoorde, gevolgd door een plof. Geschrokken keek ze om zich heen en zag daar een grijze kater. Angstig rilde ze en keek naar de grond. "Euhm.. hallo.." Mompelde ze zachtjes tegen de onbekende kater.

Het jonge katertje schudde even zijn vacht op en alle sneeuw er weer uit. Hij kon niet wachten tot de bladeren weer begonnen te groeien aan de bomen. Dan zou het weer beter worden en misschien ook wel alles. Geschrokken keek hij op van een stem en keek een jonge calico poes aan. Hij herkende haar zonder lang te moeten nadenken. Het was een van de kittens die apprentice was geworden tijdens de ceremonie. Even bleef hij haar stil aankijken, wachtend op een wellicht neerbuigende opmerking van de poes. Maar toen die uitbleef ontspande hij lichtjes. Ze zag er zelf nu ook niet zo heel dapper en angstaanjagend uit. ''Quietpaw, moet jij niet met je mentor trainen?'' Vroeg hij even en zette zijn vacht iets op tegen de koude wind. Meestal waren de nieuwe apprentices veel te gelukkig dat ze niet weggingen zonder mentor aan hun zijde. Toch schoof hij wat sneeuw opzij met zijn voorpoot en bleef naar zijn eigen poot staren. ''Ik bedoel je hebt een mentor die je kan en wil trainen. Waar is hij?'' Zelf wist hij dondersgoed dat hij van dat onderwerp moest afstappen voor hij zelf de komende dagen met een bitter gevoel in zijn maag rondliep.

spoken

''Quietpaw, moet jij niet met je mentor trainen?'' Voorzichtig keek ze omhoog naar de Apprentice wiens naam ze niet wist, aangezien ze nooit veel contact gehad had met Apprentices of Warriors. Maar waarom.. vroeg hij dat? ''Ik bedoel je hebt een mentor die je kan en wil trainen. Waar is hij?'' Ze schudde haar kopje en bleef de Apprentice aankijken. "Ik kon Snowfinch niet vinden, dus besloot ik maar even zelf het gebied te onderzoeken. Dat.. kan toch wel of niet?" Ze begon nu wel een beetje nerveus te worden..

Hij bleef haar afwachtend aankijken, niet helemaal wetend wat hij moest denken op dit moment. Ze was bijna groter dan dat hij was en hij wist dat ze jonger was. Hij luisterde naar wat ze zei en zuchtte even. Ze was ook echt net nog een kitten dat niet helemaal wist wat ze wel en niet mocht. ''En hoe dacht je terug te kunnen komen mocht je te ver gaan?'' Vroeg hij niet onvriendelijk maar ook niet vriendelijk. Hij was in de manen dat hij geleefd had veel te veel afgezonderd geweest om nog een beetje normaal te kunnen communiceren. ''Want voor zover ik begrijp heb je de grenzen nog niet eens gezien.'' Vervolgde hij zacht en wendde zijn kop af om in de sneeuw te gaan zitten staren.

spoken

''En hoe dacht je terug te kunnen komen mocht je te ver gaan?'' Ze drukte haar oortjes schuldig tegen haar nek en keek meteen weer naar de grond. ''Want voor zover ik begrijp heb je de grenzen nog niet eens gezien.'' Daar had ze inderdaad niet aan gedacht.. Voorzichtig deed ze een stapje naar achteren. "Ik.. ehm.. ga dan maar terug denk ik.." Mompelde ze zachtjes, maar bleef naar de sneeuw kijken.

Zijn amberen ogen werden even groter bij het zien van haar reactie, ze wist ten minste wel dat ze fout zat. Langzaam stond hij op en draaide zich om, de woorden van Quietpaw negerend. Wie was hij om haar terug te sturen, dit was een van de weinige kansen om iets goed te kunnen doen zonder te falen. ''Kom mee.'' Zei hij zacht en hief zijn kop iets. ''Het is niet mijn plek je hierop te wijzen, plus we zouden niet eens alleen hier mogen zijn. Het zou niet erg zijn als we samen gaan.'' Vervolgde hij en draaide zijn kop naar haar toe, nog altijd zijn twijfels hebbend. ''Als je wil kan ik je wel de grenzen laten zien, dan weet je dat ten minste.'' Stelde hij zacht voor en keek haar afwachtend aan.

spoken

''Kom mee.'' Quietpaw keek fronsend op toen de Apprentice weer begon met spreken. Huh? Ze snapte het niet meer. ''Het is niet mijn plek je hierop te wijzen, plus we zouden niet eens alleen hier mogen zijn. Het zou niet erg zijn als we samen gaan.'' Dus..? Quietpaw aarzelde even en keek naar de weg waar ze vandaan was gekomen. ''Als je wil kan ik je wel de grenzen laten zien, dan weet je dat ten minste.'' Haar groene ogen waren gevuld met verwarring. "Euh.. oké. Bedankt?" Mompelde ze en deed een paar pasjes in zijn richting.

Hij zag de verwarring op haar gezicht en schudde zijn kop lichtjes. Misschien was het beter om wat meer uit te leggen aan haar. Voor haar zou het misschien wel handig zijn als ze het een en ander al wist. ''Apprentices mogen over het algemeen niet in hun eentje op pad zonder warrior.'' Zei hij en keek haar aan en hield zijn kop iets scheef. ''Je verdwaalt niet met mij, een van de weinige dingen die ik wel kan is de weg terug vinden naar het kamp.'' Mompelde hij nadat hij haar blik had gezien die ze had geworpen naar het pad waarmee ze was gekomen. Hij neeg zijn grijze kop alleen iets en liep langzaam voor haar uit zodra ze zijn richting in kwam. ''Dit is Small Forest, vaak worden apprentices hier getraind gezien er niet echt veel te jagen valt.'' Legde hij zacht uit en slikte even, niet wetend of ze eigenlijk wel wilde luisteren naar hem.

spoken

''Apprentices mogen over het algemeen niet in hun eentje op pad zonder warrior.'' Meteen beet ze op haar lip. Nou dat was mooi dom van haar geweest. Misschien moest ze voortaan maar weer teruggaan naar de Nursery, waar het veiliger was voor 'kittens' zoals zij. ''Je verdwaalt niet met mij, een van de weinige dingen die ik wel kan is de weg terug vinden naar het kamp.'' Vervolgde hij en opgelucht zuchtte ze. ''Dit is Small Forest, vaak worden apprentices hier getraind gezien er niet echt veel te jagen valt.'' Oh, dus geen vogels of eekhoorns zoals ze altijd gehoord had van ThunderClan en ShadowClan gebied? Of juist heel weinig? "Oké, dan ben jij nu wel even mijn Mentor." Glimlachte ze met haar zachte stem.

Zijn ogen gleden naar het poesje maar hij kon niet hard voor haar zijn. Het was niet haar fout dat ze nu al vrolijk buiten liep. Hij kon het ook wel begrijpen, als apprentice mocht je eindelijk buiten het kamp gaan. Een lichte glimlach trok over zijn snuit, misschien dat het voor hem helemaal niet zo slecht zou gaan als de tijd zou vorderen. Toch schrok hij even op bij haar opmerking en hij liet zijn kop even kort zakken. ''Zoveel weet ik nou ook nog niet hoor. Maar ik kan je vertellen wat ik wel weet en misschien een paar vragen beantwoorden.'' Antwoordde hij zacht en zwaaide met zijn staart voor hij een misstap zette en bijna struikelde. Even schoten zijn oren naar zijn nek maar hij zette zijn poten snel weer stevig neer. ''Heb je misschien al een paar vragen?'' Vroeg hij snel om zijn onhandigheid te verbergen en draaide zijn kop om haar aan te kijken. ''Weet je al welke grens je eigenlijk eerst wil zien?'' Vervolgde hij en snoof de geur van de omgeving even op.

spoken

''Zoveel weet ik nou ook nog niet hoor. Maar ik kan je vertellen wat ik wel weet en misschien een paar vragen beantwoorden.'' Quietpaw knikte zachtjes en trippelde de kater achterna. "Je weet nog steeds meer dan ik, dus.. euh.. tja." Ze haalde haar schoudertjes wat op, maar schrok van de wat haperige beweging die de kater maakte. Had hij pijn..? ''Heb je misschien al een paar vragen?'' Met haar grote groene ogen keek ze hem weer aan. "Gaat het..? Heb je jezelf geen pijn gedaan?" Vroeg ze voorzichtig en zachtjes. ''Weet je al welke grens je eigenlijk eerst wil zien?'' Wow, hij ging wel heel snel. "Maakt mij niet heel veel uit hoor, maar.. eh.. je naam is me even ontglipt." Schuldig legde ze haar oortjes in haar nek en keek naar de grond.

Onderwerp: Re: And you have come to? [Quietpaw]