The tears we cry in silence {Thistleclaw}

Don't know where to turn, I've been stuck in this routine
I need to change my ways, instead of always being weak

Haar gezicht stond somber terwijl ze naar haar eigen spiegelbeeld staarde. De rivier kabbelden zachtjes voor haar poten. Littlewish keek toe hoe een zwervend herfstblad met de zachte stroming werd meegenomen en een aantal spreeuwen voorzichtig op de takken neerstreken toen ze doorkregen dat ze niet op jacht was. Daar had ze op dit moment niet veel zin in, haar hele lichaam voelde stijfjes aan van de nacht waken. Ze hadden het lichaam van Whiteblossom net weggebracht en eigenlijk zou ze wat slaap moeten zoeken in haar den, maar ze wist toch al dat dat er niet van ging komen. Het was niet dat ze de warrior zo goed gekend had, maar de confrontatie met haar verminkte lichaam had herinneringen naar boven gebracht waar ze liever niet meer aan wilde denken. Winterstorm, haar moeder.. Ze was in het kamp sterk geweest, voor haar zusje, maar nu de eenzaamheid en vermoeidheid toesloegen deed het haar toch meer dan ze wilde toegeven. Littlewish sloot haar ogen en vocht tegen de tranen, maar ze begonnen desalniettemin toch over haar wangen te lopen. Met een droevige snik keek ze hoe ze langzaam van haar vacht rolden en net als het herfstblad in de rivier werden meegenomen. Het was gewoon eventjes teveel op dit moment.

"Thistleclaw, ga jij nog een rondje maken langs de grenzen? Het is rustig bij de andere clans, maar het voedsel wordt schaars en ik wil niet dat er weer vissen gestolen worden," De blik in de ogen van de oudere warrior voor hem deed hem niets. Thistleclaw was nooit echt voor het opvolgen van regeltjes geweest, maar momenteel zou hij niets liever willen dan eventjes wegwezen uit het kamp. Dus knikte de kater maar gedwee en wandelde het kamp uit.
Eenmaal uit het zicht van de guards begon de langharige tabby kater te rennen, zijn vuurgekleurde ogen gericht om maar één punt; The Steppingstones. Telkens weer als hij hier kwam hielt hij alles scherp in de gate voor het geval Littlewish er weer was. De lessen gingen best goed, maar de tijden dat ze samen hadden, het leek zo weinig. Thistleclaw werd gek van zichzelf, hij brak de warrior code door met de kattin uit Thunderclan om te gaan, maar er was eindelijk iemand die aardig tegen hem was en niet over het gedrag van z'n vader begon of over het feit dat z'n opa de clanleader was.
De massieve kater remde af toen de stenen in het zicht kwamen en hij stak zijn neus in de lucht. Het duurde eventjes, maar uiteindelijk vond hij de geur van Littlewish. Zijn oren gingen overeind staan en een glimlach kwam op zn gezicht. Maar het werd met een klap weer er vanaf geslagen toen hij het kleine fragiele poesje zag liggen. Snel sprong hij over de steppingstones heen en liep naar d'r toe. "Littlewish? Littlewish, wat is er gebeurd?" vroeg hij zachtjes, terwijl hij naast d'r ging liggen en d'r voorzichtig een lik over d'r kop heen gaf. "Hey, gaat het een beetje?" vroeg hij daarna, oprecht bezorgt. Het boeide hem momenteel eventjes niet dat hij in Thunderclan territorium was, Littlewish was bedroeft en hij moest en zou erachter komen wie d'r dat had aangedaan!

Haar oren sprongen overeind toen ze de bekende stem hoorde en de kleine kattin keek met betraande wangen op. Thistleclaw! Haar hart maakte even een sprongetje en vulde zich met warmte toen ze besefte dat hij helemaal hiernaartoe kwam om haar te troosten. Ze wist dat ze hier op gehoopt had, dat deed ze altijd als ze naar de rivier kwam, maar toen ze hem op de steppingstones zag springen begon ze zich er al snel schuldig over te voelen. Ze bracht hem op deze manier in gevaar, wat als één van de clanleden hen zag? Snel kwam Littlewish omhoog en haalde ze zielig haar neusje op toen de kater een lik over haar kop gaf. Ze probeerde te stoppen met huilen, wilde niet dat hij zich druk om haar maakte, maar toen ze zijn bezorgde stem hoorde had ze het even niet meer. "Thistleclaw.." miauwde ze snikkend, terwijl ze haar kop in zijn pels verborg. "Waarom sterven er zoveel katten om mij heen? "

Het feit dat hij nu de code brak, het feit dat er ernstige gevolgen op stonden als hij nu gesnapt zou worden. Het maakte hem eventjes helemaal niets uit, hij wilde gewoon eventjes bij Littlewish zijn en haar helpen. Haar zo zien liggen, hier aan de rivier, het deed hem pijn. Hij snorde zachtjes om haar te kalmeren en gaf d'r nog een lik over haar kop heen toen ze d'r kop in zijn vacht begroef. ”Thistleclaw..” hoorde hij snikkend en hij snorde zacht om aan te geven dat 'ie luisterde. ”Waarom sterven er zo veel katten om mij heen?” Thistleclaw sloeg zijn staart om het fragiele lichaampje van de Thunderclan kattin heen en probeere haar een beetje te kalmeren. ”Het ligt niet aan jou, Little,” miauwde hij zachtjes, voorzichtig. Hij wist niet helemaal zeker hoe hij op deze situatie moest reageren, elk woord dat 'ie kon zeggen kon verkeerd kunnen worden opgevat en dan had 'ie een heel groot probleem. ”Je bent een goede poes, Little. Er overkomen je alleen verkeerde dingen. Het komt allemaal wel weer goed,” miauwde de Riverclan kater, zijn stem klonk vaster dan dat hij had verwacht. Vanbinnen begon het paniek zaadje zich uit te spreiden en wist hij niet helemaal zeker meer hoe hij moest gaan reageren.

Huiledn luisterde ze naar de rustgevende woorden van Thistleclaw. Zijn stem leek haar iets te kalmeren, en haar schokkende schouders zwakte langzaam af totdat er alleen nog maar een zacht gesnik uit haar mond ontsnapte. 'Het komt allemaal wel weer goed.' Ze begroef haar kop in de warme holte van zijn nek en probeerde zichzelf te verliezen in het zachte ritme van zijn ademhaling. "E-er is een poes dood gevonden in onze territorium," stamelde ze zachtjes, terwijl ze het beeld van het bloederige witte lichaam weer voor zich zag. Die van zowel Whiteblossom als haar oude mentor, het bracht dezelfde paniek weer omhoog. Ze trok zich voorzichtig terug en keek Thistleclaw met betraande wangen aan. "Ik en Poppypaw hadden haar gevonden. Ze is vermoord Thistleclaw." Het maakte haar niet uit dat ze dit soort geheime informatie aan Thistleclaw vertelde. Ze vertrouwde hem en ze wist dat hij zoiets nooit aan zijn leider zou doorbrieven. Bovendien was er op dit moment geen enkele andere kat bij wie ze haar hart wou luchten. Ze wou niet dat iedereen haar weer zag als de kleine, zwakke apprentice. Maar, bij Thistleclaw. Bij Thistleclaw kon ze zichzelf zijn.

Zijn oren zakte in zijn nek toen Littlewish uitlegde waarom ze zo bedroefd was. Hij kon zich best voorstellen dat ze daar zo van geschrokken was. Hij gaf d'r een lik en drukte zichzelf dicht tegen dr aan. Zodra hij straks terug was in Riverclan gebied zou hij wel ervoor zorgen dat de geur uit zijn vacht verdween. "Littlewish, je kan er niets aan doen. Starclan heeft haar tot zich genomen, de bruut die haar vermoord heeft zal er voor boeten. Maar je moet jezelf niets verwijten," miauwde hij, zekerder dan dat hij wilde toegeven. "Ik ben er voor je, Little. Je hoeft maar naar de grens te komen en ik zal er voor je zijn," miauwde hij daarna, terwijl hij zonder erg zijn kop in haar nek verstopte en d'r geur opsnoof. "Altijd," kwam er mompelend achteraan.

[Thistle begint als Walter te klinken .w. When did this happen? xd]

De aanwezigheid van Thistleclaw was een enorme troost. Ze drukte zich weer in zijn lange dikke vacht en kalmeerde zichzelf door tegen zijn gespierde, warme lichaam te leunen. De zachte woorden die hij uitsprak hielpen het huilen een beetje terug te dringen, waardoor het er op een gegeven moment alleen nog maar met zachte, kleine snikken uit haar mond ontsnapte. ‘Ik ben er voor je Little. Je hoeft maar naar de grens en ik zal er voor je zijn.’ Ze knikte voorzichtig en luisterde naar het kloppen van zijn hart toen hij zijn kop in haar nek verstopte. ‘Altijd,’ zei hij er zacht achteraan. Ze knikte. Hoewel het zo erg tegen beter weten in ging, en ze wist dat ze nu meer regels verbrak dan dat ze in haar hele leven gedaan had, wilde ze op het moment niks liever dan hier met hem zijn. Ze had hem nodig, en ze wilde het gevoel dat ze had wanneer ze bij hem was niet meer kwijt. De rivier was onderhand nog maar een vage scheiding om haar daarin tegen te houden. ”Ik wou dat-” stammelde ze, haar stem enigszins gedempt doordat ze tegen hem aangeleund stond. Met hangende oortjes tilde ze haar kop op om hem in zijn amberkleurige ogen aan te kunnen kijken. ”Ik haat het gewoon als er katten sterven. En de laatste tijd zijn het er zoveel.. Ik ben bang Thistleclaw. Straks overkomt het iemand die me heel dierbaar is,” biechtte ze eerlijk op, terwijl ze haar blik weer op haar donkere voorpootjes wierp. Ze moest er niet aan denken dat één van haar vrienden of familieleden iets zou overkomen. Of hem. Wat als hij op een dag niet meer naar haar toe kon komen? Littlewish werd bijna misselijk van angst.