You're NEW!

Ze leek te ontspannen, en hij vond het prima, het was sowieso makkelijker praten als de ander zich ook op z'n gemak voelde. "Gelukkig niet." Hij knikte, dat was waar, "Zeg," Begon hij, nog steeds nadenkend, "Wie zou jij als mentor willen als je apprentice wordt?" Hij vroeg het zich af, want eerlijk gezegd was het katertje best wel zenuwachtig.

Het poesje gaf twijfelend antwoord, "Ik weet het eigenlijk nog niet zo goed..." Hij knikte, en bedacht zich ineens dat hij het ook niet echt wist, zo enorm veel katten kende hij nog niet. "Ik ken ook niet zo heel veel mentors. En, als ik eerlijk ben, word ik vast niet zo'n hele goede apprentice..." Meteen keek hij haar ontzet aan, "Natuurlijk wel! Je bent echt geweldig, je lijkt me nu echt zo iemand die geweldig goed kan jagen!" Hij gaf haar een kleine duwtje als oppepper, ze zou het kunnen.

Ze leek tevreden met zijn antwoord, en hij was tevreden met het feit dat ze niet meer tegenstribbelde. Shadowclan had goede warriors nodig die in zichzelf geloofden, dan konden ze elke clan aan. "Ik weet zeker dat jij later een héle goede warrior gaat worden!" Het bracht hem een beetje van zijn stuk, en toch keek hij snel dankbaar opzij, "Dankje," Antwoordde hij, zachtjes, en duidelijk dat het compliment goed ontvangen was. "Ik hoop het,"

Het poesje leek weer vrolijker te zijn, en dat maakte Tall ook wel vrolijker. "Natuurlijk wel!" Hij grinnikte ongemakkelijk, en keek even naar zijn pootjes toen het poesje zich begon te wassen. Hij wilde wel graag een goede warrior zijn, heel graag, al was het alleen maar om zijn vader en moeder trots te maken. Maar de lat lag hoog, en er werd veel van hem verwacht. Denkbeeldig haalde hij zijn schouders op, maar werd hierin onderbroken door het poesje wiens houding aanzienlijk veranderde. Een grote zwarte spin leek de dader te zijn, een glimlach brak door op zijn eerder nog gepijnigde gezicht, en casually liep de kater naar de spin toe. Waarna hij hem wegsloeg met zijn poot. "Zo goed jonkvrouw?" Zei hij, als een echte galante ridder.

-Tall to the rescue!

Het poesje vond zijn optreden goed, en beloonde hem door middel van complimentjes en een soort gespin. Vrolijk ging hij weer zitten, en volgde haar blik naar de modderpoelen, helaas voor het poesje ging zijn hoofd naar heel andere gedachten. "Laten we ermee spelen!" Riep hij opgewonden, zoals echte jongens dat deden. Hij sprong naar de meest dichtstbijzijnde, en tak zijn pootje uit om Snowy uit te nodigen.

Eerst dacht het katertje dat ze niet durfde, en wilde alweer teleurgesteld zijn pootje laten zakken en teruglopen, maar nee. Hij zat fout, het poesje plonste niet lang na de uitnodiging naast hem in de modder. Hij lachte lief naar haar, als een bemoediging, en lachte zijn heldere diepe lach toen ze met een niet al te overtuigende "Oké dan!" Aan kwam zetten. "Het zal leuk worden," Beloofde hij, toen hij voorzichtig zijn weg door de modder plonste, zijn brede witte borst al helemaal onder het vieze spul. Het was en bleef een jongen.

Zijn lieve gezicht keek vrolijk toe hoe het poesje hem volgde, maar veranderde in acute bezorgdheid toen ze onder de modder verdween. In twee plonsen was de kater bij haar, en hielp haar overeind door de poes zachtjes aan haar nekvel omhoog te trekken. "Help!...blub!" Klonk het nog, hij veegde met zijn pootje wat modder uit haar gezicht, wat niet echt werkte aangezien zijn pootjes er ook onder zaten. "Ach, nou ben ik toch wel vies." Hij lachte, en knikte instemmend. "Dat is waar," Antwoordde hij, "Maar nog steeds heel schattig,"

Ze leek een beetje verlegen te worden van zijn woorden. Dus hield hij zijn mond maar even, poezen waren aardig en schattig en lief, maar oh zo lastig te begrijpen. Hij haalde denkbeeldig zijn schouders op, en keek weer naar Snowy die toch wel erg diep in de modderpoel stond en weer begon te rillen. "Kom, ik breng je terug," Bood hij lief aan, en knielde naast haar neer zodat ze op zijn rug kon komen zodat hij haar terug kon brengen. Want zo was het niet leuk voor het poesje natuurlijk

Het poesje klom op zijn rug, en rustig em beheerst bracht de kater haar terug naar vaste grond, op zich was hij een beetje verrast door haar vraag. Dus dacht hij even na, en wierp zo nu en dan een blik op haar moeë oogjes. Een idee kwam ineens in hem op. "Zullen we onze nesten verbeteren! Mijn nest wordt te klein, en jouw nest kan vast ook wel opgeknapt worden,"

-Hij heeft ook alles door xD

Toen ze antwoord gaf hij haar een zacht duwtje als reactie terwijl hij lachte. "En ik ben nog wel afgevallen!" Riep hij quasi-verontwaardigd uit. Het poesje gaf toen toe dat ook haar nest wel opgeknapt kon worden, maar keek toen ineens naar haar vacht, hij had niet helemaal door wat daar nu weer mee was, maar het was dan ook een poes, en poezen waren soms gewoon vreemd. Zelfs Running. Nu was echter niet de tijd om dat te bedenken, dus in plaats daarvan stond hij op, en liep alvast in de richting van het mos, de modderpoelen deze keer erg goed ontwijkend.