Help us, an attack! «Ganzenopdracht»

Speels sloeg Hurricane op een wilde manier in de lucht, proberend de sneeuwvlokjes, die uitdagend heen en weer zwiepten wanneer hij er naar sloeg, uit de lucht te slaan. Als een gek sprong hij op en neer, bijtend en schoppend en slaand naar de witte, koude pluisjes die naar beneden kwamen dwarrelen. Met een geconcentreerde, bruin-gekleurde blik keek hij naar één van de duizenden sneeuwvlokken die naar beneden kwamen dwarrelen. Hij zakte door zijn knieën heen om in een soort zelfbedachte jachthouding te geraken. Zijn borst- en- kin-haartjes streken lichtjes over de ijskoude vloer terwijl hij naar voren kroop, klaar om ieder moment toe te slaan. In een seconde kwam hij overeind terwijl zijn beenspieren zich samenspanden en hij sprong. In zijn hoofd mocht het er dan wel gaaf uit zien, maar in werkelijkheid: hij zag er niet veel beter uit dan een vliegende eekhoorn. Maar zijn doel was bereikt toen hij succesvol het sneeuwvlokje uit de lucht wist te vissen samen met een paar anderen. “Ik heb je, ha!” riep hij triomfantelijk. Hij haalde zijn borst naar voren en sloot zijn ogen, genietend van de eer die hij dat moment even verdiende.
Hij opende voorzichtig een van zijn donkere oogjes om hoopvol naar de kampingang te staren, hopend dat iemand naar hem keek. Maar... Hij zag iets anders. Was dat een rode vacht? Goh, met die zonnestraal leek het wel op vuur! Hij kon het haast voelen branden. De Elders hadden hem verteld dat vuur als een warme zonnedag was, maar dan veel warmer. Zelfs zo warm dat het gevaarlijk was, het kon zelfs katten opslokken! Gelukkig kon het vuur hier niet komen, het was daar veel te koud voor. Maar wacht... Wat was dat dan wel? Hij boog zijn kop even, proberend helder na te denken (voor zover hij dat kon als een kit). De Elders hadden hem ook wel eens verteld over die rare vogel van de ThunderClan, wat was zijn naam. Fury- nee, Flame- nee, toch Firestar. Ze hadden ook gezegd dat hij net zoals die kat bij de ingang een vlammende pels had... Maar als die hier was bij de ShadowClan terwijl hij hier duidelijk niet thuishoorde, dan.... Zijn kopje schoot overeind, net als alle donzige haartjes op zijn lijf. Zijn ogen sprongen wijd open, en hij opende zijn bekje in een luide schreeuw: “KIJK UIT IEDEREEN, DIE FURY- FIERY- FIRESTAR VALT ONS AAN MET Z'N CLAN!!” Hij draaide zich om in een wanhopige poging weg te komen van de ingang.


-Dit is niet echt, gewoon een randomn kat met een oranje pels :')

Vanuit een donker hoekje van het kamp observeerde Gloriouskit de dagelijkse gewoontes van de Clan. Zelf had hij nog een halve maan te gaan voordat hij eindelijk apprentice werd, en het leek nog een eeuwigheid te duren. De kitten was al bijna helemaal over zijn verdriet van zijn moeder's dood heen, maar nog steeds voelde hij een grote, lege plek in zijn hart - iets wat voor zijn gevoel niet te herstellen was. De schok was te groot geweest voor de kitten.
Hoewel het elke dag wat beter ging was het zwarte katertje nog steeds erg teruggetrokken, meer dan dat hij normaal was. Ook de winter leek oneindig lang te duren. Andere seizoenen dan bladval en bladkaal had hij nog niet meegemaakt, maar dankzij de lange, boeiende verhalen van de elders kon hij zich er alles bij voorstellen. Langzaam raakte Gloriouskit weer verzonken in zijn complexe gedachten, totdat hij plotseling een piepende kitten stem hoorde. 'Ik heb je, ha!' klonk het een eindje verderop. Glorious opende één oog om te zien wat er aan de hand was. Zo te zien niets; gewoon een kitten die met wat sneeuw aan het spelen was. Zijn blik wendde verveeld af naar de grote, grijze lucht boven zich. Opnieuw overstroomde zijn hoofd met scenario's en gedachten over de details om zich heen, waardoor hij wat glazig en afwezig voor zich uit staarde. 'KIJK UIT IEDEREEN, DIE FURY- FIERY- FIRESTAR VALT ONS AAN MET Z'N CLAN!!' Gealarmeerd stond het gitzwarte katertje op. Zijn grote amber-kleurige ogen bewogen zich snel over het kamp, en zijn blik bleef rusten op een kleine, tabby kitten die verschrikt naar de ingang van het kamp keek. Voor de zekerheid snoof Gloriouskit de lucht nog eens in, maar er was geen spoor van een andere Clan te bekennen. Vlug trippelde hij naar de kleine kitten toe die nu leek te vluchten. Het katertje zag er nog erg jong uit, ongeveer 1 maan gokte Glorious. 'Rustig maar, dat is Firestar niet,' grinnikte hij kalm naar het jonkie toen hij hem probeerde te stoppen.

{Sorry als het vol staat met zinloze stuff, had ik even behoefte aan (; }

Hurricanekit stopte dead track toen hij de stem van Gloriouskit achter zich hoorde. Hij probeerde de grijze tabby te kalmeren, dat was duidelijk door de woordkeuze van de kater. “Rustig maar, dat is Firestar niet” zei hij op een grinnikende wijze. Maar Hurricane was niet heel overtuigd. Hij was jong, hij ging af op wat hij had gezien en beet zich daar in vast totdat het tegendeel bewezen was. “M-Maar dat móét wel! Ik heb het zelf gezien, hij was precies zoals de Elders hem hebben beschreven! Zijn vacht stond in brand!” Dames en heren, award voor beste beschrijvingen gaat naar Hurricane. Maar goed, hij was nog een kitten, zijn beschrijvingen waren al, tja, bagger, en nu hij in de stress was geschoten dacht hij er nog minder over na wat hij nou eigenlijk ging zeggen. Met wijd opengesperde bruine oogjes keek hij naar de kater die voor hem stond, zijn lichaam en poten helemaal trillend. Wat moest hij nu doen? Hij wist niet hiermee om te gaan!

Sorry, flut 030"

Meteen nadat Glorious zijn woorden had uitgesproken, stopte de paniekerige kitten en begon hem meteen het integendeel te bewijzen. 'M-Maar dat móét wel! Ik heb het zelf gezien, hij was precies zoals de Elders hem hebben beschreven! Zijn vacht stond in brand!' riep hij met grote, angstige ogen naar het gitzwarte katertje. Al was Gloriouskit niet heel veel groter dan de bruine kitten voor hem - iets wat hij aan zichzelf al zuchtend had toegegeven -, hij liep naar de kitten toe en gaf hem kort een geruststellende lik om de oren. 'Nee joh, kijk nog eens goed.' Het puntje van zijn iele staartje wees naar de ingang van het kamp, waar nog steeds een groepje katten hen grinnikend zat aan te kijken, inclusief de rode kat. 'Er zijn zoveel rode katten in dit bos, en bovendien ruikt hij naar onze Clan,' mompelde hij. Nog eens grijnsde hij nar de kitten. 'Jij bent Hurricanekit nietwaar?' Hij had de kitten herkend van de nursery, waar hij helaas nog steeds gevangen zat elke dag. 'Je hebt nog veel te leren,' sprak hij wijs, alsof hij een verhalende elder was. Vaak dacht en sprak Glorious zowat als een volwassen kat, maar lichamelijk zag hij er nog zeker als een kitten uit. Helaas.