Did you feel the love tonight? {Cinderfell}

Een beetje verdwaasd werd de zwarte kater wakker. Waar was hij? Naast zich voelde hij het warme lichaam van Cinderfell, en opeens herinnerde hij het zich. Misschien was het geen droom geweest? Voorzichtig ging Dyingblack verliggen. Hij wou haar immers niet wakker maken. Buiten was het nog donker, maar de maan scheen zachtjes door de wolken en gaf alles een zilveren gloed. Hopelijk hadden ze hen nog niet gemist in het camp.. Naast hem lag Cinderfell vredig te slapen. Dyingblack wou haar nog niet wakker maken. Hij wou nog niet terug naar het echte leven, en nog even in deze droom blijven.

~De titel leek me wel toepasselijk x'D

Cinderfell lag opgerold in een klein balletje. Ze woelde een paar keer maar viel niet in slaap. Naast zich voelde ze iemand bewegen en rustig opende ze haar grasgroene ogen. Even keek ze verward maar toen ze Dyingblack zag herrinderde ze zich alles weer. Ze vroeg zich af of ze in het Camp gemerkt hadden dat ze er niet waren. Ze keek naar buiten waar de maan scheen. Ze moest eens echt afleren om niet s'nachts wakker te worden. Aan de stand van de maan te zien was het duidelijk dat het al laat in de nacht was. De zilveren gloed van de maan gaf de vacht van de katten een ander kleur. Even keek ze nog verdwaasd rond maar schudde daarna met haar kopje om helder te worden. Voorzichtig rekte ze zich uit en ging onhandig recht zitten. In haar hoofd probeerde ze alle gebeurtenissen op een rijtje te zetten.

~Vind ik ook. c:

Naast zich begon ook Cinderfell te bewegen. Ze schudde met haar kopje en ging recht zitten. Ook de zwarte kater ging recht zitten en gaf een likje over haar oor. "Goeiemorgen.", fluisterde Dyingblack glimlachend, hoewel het eigenlijk nog lang geen morgen was, maar ergens diep in de nacht. Nog steeds was ht moeilijk te geloven dat al dit geluk hém trof. Hem, die bij zijn geboorte zijn moeder kwijt was geraakt en amper zijn eerste maan overleefd had. Maar alle gebeurtenissen in zijn leven hadden hem gevormd en hadden ervoor gezorgd dat hij hier nu, op dit moment, naast Cinderfell lag en haar zijn partner te kunnen noemen.

Ze voelde een link over haar oor en wist dat het de kater was. "Goeiemorgen.",fluisterde de zwarte kater glimlachend. Een glimlach verscheen om haar lippen. 'Je bedoelt zeker goeie nacht',zei ze zachtjes en grinnikte. Ze was blij dat hij de kater was die nu haar partner was. Als kitten was ze bang geweest dat ze voor altijd alleen ging zijn. Ze had nooit haar familie gekend of haar ouders,ze wist niet eens of ze überhaupt nog familie had. Ze zette de zorgen opzij en duwde haar kopje tegen de zijne aan en zachtjes begon ze te spinnen. Ze had vaak dat zodra de kater ook maar naar haar keek ze het gevoel had dat zij de enigste waren en dat de hele wereld verdwenen was zodat zij alleen konden zijn. 'Heb je goed geslapen?',fluisterde ze zachtjes in de oor van de kater.

"Je bedoelt zeker goeie nacht", grinnikte de grijze poes, waarna ze haar kopje tegen de zijne duwde en zachtjes begon te spinnen. "Inderdaad.", glimlachte hij terug, op zijn gebruikelijk zachte toon. "Heb je goed geslapen?", vroeg Cinderfell fluisterend in zijn oor. "Niet alleen geslapen..", antwoordde Dyingblack zachtjes. Hij ging nu niet in detail treden, alsof alles dan minder fijn ging zijn. En hij was zeker dat Cinderfell wel wist wat hij bedoelde.

"Inderdaad.", glimlachte hij terug, op zijn gebruikelijk zachte toon. "Niet alleen geslapen..",zei de kater zachtjes. Even wist ze niet wat hij bedoelde maar al snel wel. Een brede glimlach vormde zich om haar lippen. Details waren niet nodig als je begreep wat hij bedoelde. De glimlach werd breder en breder toen ze eraan terug dacht. Ze was blij dat de kater zich niks van haar handicap enzo aantrok. Ze gaf een lik over zijn oor.

Cinderfell gaf hem een likje over zijn oor. Blijkbaar begreep ze wat hij bedoelde, iets waar hij Starclan eigenlijk wel dankbaar voor was. Nog steeds had de kater het moeilijk om over de liefde te praten, al was het het fijnste wat hij tot nu toe gevoeld had. Dyingblack had het gevoel dat als je erover praat, het allemaal minder werkelijk werd. Alsof je maar een droom had, die opeens verdween zodra je ervoer praat. Als een wens die je niet mag zeggen, omdat hij anders niet uitkomt. Eigenlijk zouden ze misschien terug moeten naar het camp, voor iemand ze begon te missen, maar volgens hem hadden geen van beiden zin om dit perfecte moment te verpesten.

'Zouden ze ons missen in het camp?',vroeg ze. Meteen had ze spijt dat ze daar over begon,een perfect moment zoals deze zou je niet nog eens meemaken of wel? Ze had waarschijnlijk het een beetje verpest en besloot maar even te zwijgen. Ze zou wel begrijpen als de kater niet zou antwoorden. Een wolk leek weg te gaan van de maan want het licht werd sterker. Elke dag werd ze StarClan meer en meer dankbaar dat ze deze momenten kon beleven. Ze had niet echt het gevoel dat het droom was,want het was de werkelijkheid maar toch leek het op een droom. De stilte die er nu was maakte haar kalm en rustig en daar was ze blij voor.

"Zouden ze ons missen in het camp?", vroeg Cinderfell. Dyingblack gaf niet meteen een antwoord. hij staarde naar de donkere nachthemel. Na een tijdje besloot hij toch om antwoord te geven, en zachtjes zei hij: "Misschien wel.." Een twijfelend glimlachje vershceen op zijn snuit toen hij terug naar Cinderfell keek. Even liet hij zijn ogen over haar glijden.. Haar mooie groene ogen, haar prachtige lijf, haar glanzende grijze vacht. Maar ook de verminkte poot, de reden waardoor ze verdoemd was om elder te worden. Soms was het leven niet eerlijk. Ergens was de zwarte kater vastbesloten om degene die haar dat had aangedaan, iets aan te doen. Maar aan de andere kant wist hij dat hij dat nooit zou durven.

"Misschien wel.."zei de kater. Ze zag dat een twijfelachtige glimlachje op zijn gezicht kwam. Ze voelde hoe de ogen van de zwarte kater over haar heen gleden. Uit haar ooghoeken keek ze naar hem en volgde met een zachte beweging met haar kopje de blik waar die even bleef hangen,namelijk bij haar verminkte poot. Even kwam er een brok in haar keel en wende ze haar kopje van haar poot af. Ze moest nu het moment niet verpesten door die vreselijk ongeluk. Snel duwde ze het beeld uit haar kopje en keek naar buiten. De maan was stil aan naar onder aan het zakken en dat betekende dus dat de zon elk moment kon opkomen. Als de Clan hen miste dan zou er wel eens een patrouille komen. Maar veel zorgen maakte ze zich niet wat de WindClan had veel katten dus zouden ze niet echt opgemerkt worden.

Zuchtend stond de zwarte kater op. "Ik denk dat we best teruggaan..", mompelde hij zachtjes. Zijn blik zei hoeveel hij ertegenop zag om terug te gaan naar het echte leven, in de kou, met werk en niet de kans om de hele tijd bij elkaar te zijn. "Maar ik wil niet..", fluisterde Dyingblack.

~Kort ^^"

"Ik denk dat we best teruggaan..", mompelde hij zachtjes. Zijn blik zei hoeveel hij ertegenop zag om terug te gaan naar het echte leven, in de kou, met werk en niet de kans om de hele tijd bij elkaar te zijn. "Maar ik wil niet..", fluisterde Dyingblack. Ze zei even niks en keek de kater aan. 'Ik wou dat we voor eeuwig samen konden blijven',fluisterde ze en keek de kater aan. Ze snapte dat hij niet wou net zoals zij,de mooie momenten die zo intens waren en die je dan moest breken omdat je terug moest.

"Ik wou dat we voor eeuwig samen konden blijven", fluisterde Cinderfell. Dyingblack knikte. De maan ging langzaam onder. De zwarte kater keek ernaar en schrok toen hij besefte hoe laat het al was. of eigenlijk; hoe vroeg. Het werd zelfs al ochtend! "We zullen toch moeten gaan.. Anders gaan ze ons missen..", mompelde hij zachtjes.

"We zullen toch moeten gaan.. Anders gaan ze ons missen..", mompelde hij zachtjes. De grijze poes aarzelde even maar knikte toen. 'Laten we nu gaan...dan merkt niemand dat we weg zijn geweest',stelde ze fluisterend voor. Ze wist niet waarom ze fluisterde maar het kon haar niks schelen. Ze stond rustig op en rekte zich even uit. Toen ze naar buiten keek was de maan al voor de helft verdwenen. Het zou niet lang duren voordat de zon opkwam.

"Laten we nu gaan...dan merkt niemand dat we weg zijn geweest", fluisterde Cinderfell. Dyingblack knikte en liep achter haar aan, de ochtend in. Zwijgend liepen ze naast elkaar, richting het camp. De zwarte kater wist eigenlijk niet goed wat hij zou moeten zeggen.. De sneeuw was vers, dus waarschijnlijk had het vannacht gesneeuwd. Hun voetsporen waren de enige die hij kon zien in de grote vlakte.

De grijze poes keek zwijgend naar de pootstappen die ze in de sneeuw achterlieten. De sneeuw knetterde onder hun sterke poten. Vermoedelijk had het vannacht nog gesneeuwd. Zwijgend liepen ze door,zelf wist ze niet echt iets om over te beginnen. In de verte merkte ze het camp op die er nog rustig en verlaten bij zag. Een hongerige gevoel knaagde aan haar maag. Hopelijk was de prooistapel nog gevuld dat ze nog wat kon eten.

Het camp kwam al in zicht. Er begon al wat rumoer. Dyingblack ging haar voor door de campingang. Hij liep naar het midden, waar de prooistapel was. Hij pakte een klein konijntje en ging terug naar Cinderfell. "Zullen we delen?", mompelde Dyingblack met het konijn nog in zijn muil.

"Zullen we delen?", mompelde Dyingblack met het konijn nog in zijn muil. Ze knikte glimlachend en liep voorop naar een rustig plekje waar ze met twee konden zijn. Hier en daar kwamen een paar warrior's die met hun apprentice's gingen trainen. Sommigen knikte begroetent en andere dan weer niet. Voorzichtig ging ze zitten en wachtte op de kater.

Cinderfell knikte en ging toen zitten. Dyingblack ging naast haar zitten en legde het konijn voor hun allebie. Voorzichtig nam hij een hapje, waarna hij het beestje doorschoof naar de grijze poes. "Is dit geen droom?", mompelde hij zachtjes, nog voor hij er erg in had. Wacht.. Had hij dat net luidop gezegd?

"Is dit geen droom?",mompelde de kater nadat hij het konijn naar haar toe geschoven had. Ze nam een paar happen die ze snel door kauwde. 'Het is echt,hoop ik',antwoordde de grijze poes rustig en duwde op haar beurt het konijn terug naar hem. Een waterig ochtend zonnetje scheen over het camp,de zon bracht wel wat warmte mee dat ze wel leuk vond.