Pardon me.. {Open}

"Oh nee? Ik wel," klonken Fawnstep's woorden op een grimmige toon. Ze versnelde haar pas en haalde de witte kattin vervolgens in. Ze gaf een duw tegen diens flank en sloeg vervolgens de kikker uit diens bek. Ze zag het groene flubberding door de sneeuw heen rollen en toen langzaam tot stilstand komen. "Het antwoord is nee," siste ze in het oor van de poes. Hierna draaide ze zich met een ruk om en trapte nog een keer op de kikker, voordat ze verdween in de bosjes. - Uit het vorige topic (Klikbaar)

Nog steeds zat Snowynight in de sneeuw, starende naar de kikker die platgetrapt en bebloed voor haar in de sneeuw lag. Kleine bloedvlekjes hadden de sneeuw bevlekt rond de kikker en ze kon er alleen maar naar staren. Haar schouders schokten. Ze kon dit niet meer, ze kon het gewoon niet meer. Misschien moest ze zich maar gewoon wegtrekken van Thrushdive. Dat was beter voor hen allemaal... Behalve voor haar en Thrushdive dan... Ze staarde naar de sneeuw. Het eerst zo vlekkeloze witte poeder... Ze wist het niet meer.

Hij schudde zijn kop en wandelde even heen en weer. Ach, nee. Dat zou nooit werken. Toen stemmen zijn oorschelpen bereikte, richtte hij even zijn kop op, maar hij negeerde ze al snel en begon terug te ijsberen. Pff, wat te doen? Wat te doen? Misschien moest hij maar wat jagen, misschien ging het denken dan beter. Met neergeslagen ogen verliet hij de plek waar hij al die tijd rondjes had staan draaien. Uiteindelijk moest hij wel opkijken. En maar goed ook. Op het witte deken van ijzige kilte, lag een dood dier, een kikker. Bloeddruppels waren verspreid rond het dier. Maar wat echt zijn aandacht trok, was de sneeuwwitte kattin die er naast zat. "Snowynight, toch?" Vroeg hij. Zijn stem was hard, toch probeerde hij het zo zacht te laten klinken zodat hij deze kattin niet wegjaagde of nog meer pijn aandeed. Want ze leed en dat kon je duidelijk zien.

Zijn mentor had hem eventjes alleen gelaten, waardoor hij zijn kans schoon had gezien om weg te wezen uit het kamp en alleen door het territorium te wandelen. De meeste andere apprentices vonden hem geschift, dat hij altijd alleen was. Maar hij wist gewoon dat 'ie sociaal niet zo sterk was en bleef daarom liever in z'n eentje.
Fadingpaw keek op, de geur van bloed, gemengd met de geur van Shadowclan, hadden hem bereikt. Hij snoof diep, de bloedgeur was niet afkomstig van een kat. Snel trippelde hij naar de plek toe en vond daar een sneeuwwitte kattin, die hij bijna niet zag door de even witte sneeuw, en een platgetrapte kikker. Dat was 't bloed dus dat 'ie had geroken. Langzaam, iets wat onzeker, kwam hij dichterbij, niet om de kattin te laten schrikken natuurlijk. "Uhm.." sprak hij zachtjes. "Is alles goed?" vroeg hij daarna, zachtjes, onzeker. Hij stond inmiddels bijna voor haar en eventjes gelden zijn blauwe ogen over haar lichaam heen, zo te zien was er niets. Maar het leek eerder alsof ze geestelijk niet helemaal in orde was. A broken spirit in a healthy body, het deed hem bijna aan zichzelf denken... Hij keek op toen hij een andere kater in het zicht kreeg. Hij was zo gefocust geweest op de witte kattin, die hij vaag herkende als Snowynight, dat hij de kater niet had opgemerkt. "Oh, uh, sorry. Ik, uh, ben al weer... weg," miauwde hij wat awkward, waarna hij enkele staartlengtes bij het tweetal vandaag ging zitten, hopend dat hij niets verstoort had.

[Een kleine post voordat ik weer verder ga leren xD]

Geschrokken krabbelde Snowynight overeind toen een stem haar gedachten onderbrak. Een redelijk massief gestalte keek op haar neer, en natuurlijk op haar platgetrapte prooi. De poes wendde haar blauwe blik af en legde haar oren achteruit. "Ja.. dat ben ik.." Murmelde ze zachtjes, haar oren nerveus achteruit leggende. De hardere toon van de kater... Ze voelde zich er niet echt op haar gemak bij. Ze was weer zielig, walgelijk was ze... Hij zat haar vast nu al te veroordelen. Ze schrok weer op toen er nog een kat bij kwam, een apprentice? Ze wendde haar blik weer af. Ze wist niet hoe ze moest reageren. Ze voelde zich ongemakkelijk en krulde haar staart om haar lichaam heen. Ze ontkende niet toen de apprentice zei dat hij wel weer ging. Ze wilde toch het liefste alleen zijn.

(Flutpost, flutpost)