Killing Loneliness (With You) [Fawnstep]

De nacht was gevallen, de sterren schenen aan de inktzwarte hemel en de maan deed een poging om langs de langs zwevende wolken te schijnen. De nachtzwarte kater wandelde door het territorium heen, hij zocht een rustig plekje om eventjes na te denken, om eventjes alleen te zijn. Alhoewel, hij was lang genoeg alleen geweest. Het alleen zijn begon hem gek te maken. Hij kon niet samen zijn met Littlestream zonder dat het vragen zou opleveren, Snowynight zou het vast te druk hebben met haar nieuwe partnerje en verder had hij maar weinig vrienden om mee op te trekken. Hij zuchtte zachtjes en liet zich op zijn rug vallen, midden in de sneeuw, en staarde naar de sterren aan de hemel. De enige die hem nog gezelschap leken te kunnen houden, blijkbaar.

De poes was vermoeid van een lange dag en was van plan terug te keren naar het kamp, al brachten haar poten haar een andere kant op. Was dromerig stapte ze door de sneeuw heen en liet een zacht gekraak horen van de sneeuw onder haar poten. Een grote gaap verliet haar kaken en ze knipperde met haar oogjes om wakker te blijven. De poes keek op toen ze een zwarte gedaante zag liggen in de sneeuw. Ze stopte even en hield haar kopje scheef, om er vervolgens op af te lopen, voorzichtig. Ze hield haar kopje scheef en herkende Nightspark, de kat wie haar leven had gered door haar op tijd te vinden bij het Thunderpath. Ze dacht er maar even niet aan dat hij de broer was van Snowynight, een poes waar ze het absoluut niet zo mee kon vinden. Fawnstep stapte twijfelachtig naar de kater toe en nam naast hem plaats, terwijl ze naar de sterren keek.

Door het op zijn rug liggen kwam het hoestte ook weer te boven. De duik in het koude water om Littlestream uit de stroom te vissen had hem geen goed gedaan, maar hij vertikte het om terug naar de Medicine Den te gaan. Met een zucht liet hij zich weer op zijn rug vallen, niet op te hebben gemerkt dat er inmiddels een even zwarte poes naast hem was komen liggen. "Hey," miauwde hij rustig, zonder op of om te kijken, maar toch wetend dat er iemand lag. Aan de geur te merken was het Fawnstep, de poes die hij van het Thunderpath had gered. "Mag ik vragen waarom je erbij bent komen liggen?" vroeg hij daarna, kalm, maar lichtelijk nieuwsgierig.

"Hey," miauwde de zwarte kater rustig. Fawnstep wendde haar blik af van de lucht en liet deze op de kater rustten, wie zowat haar evenbeeld leek. "Mag ik vragen waarom je erbij bent komen liggen?" vroeg deze toen kalm, maar met een nieuwsgierige toon. De poes was stil en keek naar haar poten, wat zou ze hem zeggen? Er waren zoveel dingen die ze had opgekropt de laatste tijd. Het gedoe over het ongeluk bij het Thunderpath, Snowynight, Thrushdive, Ashdrizzle.. Het werd haar een beetje té veel allemaal. "Ik.." miauwde ze, niet wetend waar ze moest beginnen. "Ik wilde je nog bedanken.. voor bij het Thunderpath.. alleen." Ze haalde een keer adem en keek naar de sterren. "Het was geen ongeluk toen Nightspark.." miauwde ze toen zacht. Ze slikte een keer moeizaam, ze moest alles er maar gewoon uitgooien, ook al kende ze hem niet goed. Want op dit moment had ze gewoon niemand anders om haar hart bij te luchten. "Ik voel me een monster nu. Gisteravond kwam ik Snowynight tegen.. En door dat gedoe met Thrushdive zijn we ook weer niet beste vrienden.. Ik herkende mijzelf niet meer.. Ik volgde haar, stookte haar op.. Ik duwde haar uit woede, jaloezie. Ik sloeg haar prooi uit haar bek en snauwde naar haar, om die vervolgens nog eens plat te trappen en haar snikkend achter te laten." Het pijnlijke gevoel kwam weer naar boven en ze slikte een keer moeizaam, tranen welden zich op in haar ogen. "Ik weet niet meer wat ik doe, wat ik toen deed, wie ik ben.."

Nightspark had niet zo veel zin om te praten, daarom luisterde hij rustig naar het antwoord dat Fawnstep hem zou geven. Ze bedankte hem eerst voor het redden van het Thunderpath, maar dat wuifde hij met zijn staart weg. Het was niets geweest, dat zou ieder clangenoot voor elkaar hebben gedaan. Hij grinnikte eventjes en richtte zijn aandacht weer op de sterren boven hem. Totdat de zwarte kattin weer tegen hem begon te spreken. "Ik voel me een monster nu. Gisteravond kwam ik Snowynight tegen.. En door dat gedoe met Thrushdive zijn we ook weer niet beste vrienden.. Ik herkende mijzelf niet meer.. Ik volgde haar, stookte haar op.. Ik duwde haar uit woede, jaloezie. Ik sloeg haar prooi uit haar bek en snauwde naar haar, om die vervolgens nog eens plat te trappen en haar snikkend achter te laten." Een grom kwam uit zijn keel en hij kneep zijn blauwe ogen dicht. Deze kattin had zijn zusje aangevallen. Hij kneed zijn klauwen bij elkaar, ondanks dat hij op zijn rug lag en een diep gegrom steeg op uit zijn keel. "Voor deze keer," begon de kater, zachtjes grommend. "Voor deze keer zal ik je met rust laten, Fawnstep. Maar kom nog één keer aan mijn zusje, en ik gooi je persoonlijk terug op het Thunderpath," kwam er daarna achteraan. Hij kwam overeind en keek haar, met ijzig blauwe ogen, recht aan. Niemand, niemand, kwam aan zijn zusje.

Een zwarte kater's humeur leek in een keer totaal om te slaan. Oh nee hé.. De poes deed een stapje achteruit en tranen welden zich op in haar ogen. Nog altijd bleef hij grommen. "Voor deze keer," begon de kater toen zachtjes naar haar grommend. "Voor deze keer zal ik je met rust laten, Fawnstep. Maar kom nog één keer aan mijn zusje, en ik gooi je persoonlijk terug op het Thunderpath," De kater kwam overeind en zijn ijzige blauwe ogen keken haar recht aan. Tranen rolden over haar gezichtje en ze draaide zich om, iedereen haatte haar. Misschien was ze nu wel niet meer welkom in ShadowClan. Misschien kon ze beter verdwijnen uit deze wereld.

Onderwerp: Re: Killing Loneliness (With You) [Fawnstep]