Can't forget the past! - Open

You can run from what hurts,
Lock the feelings up in boxes,
But don't forget...
One day they'll free them selves and take their revenge!

And that day is now

Ze rende, ze rende, het was nacht, en slapen kon ze niet meer. Elke keer als ze droomde was hij er. Die duistere zwarte kater. Waar hij nu ook was, hij was wel in haar dromen, in haar nachtmerries. Als ze haar ogen dicht deed ging alles dood, als stierf om haar heen, ze wou het niet meer, ze kon het niet meer.
"Laat me toch met rust, just leave me alone!" miauwde ze hijgend terwijl ze bleef rennen. De bomen waren als een waas voor haar terwijl ze rende. De bomen leken wel vervangen door een muur van herinneringen, nare herinneringen. Haar poten konden niet meer, ze zakte door ze heen en plofte neer op de grond terwijl ze haar nagels in het sneeuw drukte. "Ik wil niet meer," murmelde ze. "Ik wil gewoon gelukkig zijn," miauwde ze terwijl ze een blik wierp op de koude sterren hoog in de lucht. Een koude windvlaag liet haar rillen, maar ze bleef liggen terwijl ze wenste tot Starclan dat ze gewoon weer gelukkig kon zijn en het verleden los kon laten.

De dagen gingen langzaam voorbij. Telkens weer deed hij hetzelfde rondje van slapen, wakker worden, jagen, patrouilleren. Het begon hem zijn keel uit te komen. De sneeuwwitte kater zuchtte zachtjes en wandelde rustig door de even witte sneeuw heen. De nacht was gevallen, maar Polarbear had geen zin om te gaan slapen. Hij was dan ook totaal niet moe geweest. Door de maan die hoog aan de hemel stond, had de sneeuw een magische gloed gekregen en het stelde hem iets van gerust.
"Laat me toch met rust, just leave me alone!" De bekende stem deed hem opkijken. Als een waas zag hij de gevlekte kattin voorbij rennen. Half uitglijdend sprintte de kater achter Brightspots aan, maar bleef op afstand om te kijken wat ze ging doen. Mocht het nodig zijn zou hij ingrijpen. "Ik wil gewoon gelukkig zijn," Een golf van medeleven gleed door hem heen, terwijl hij zag hoe ze daar neer viel en bleef liggen. Hij liep langzaam op haar af en ging naast d'r staan. Voorzichtig gaf hij haar een lik over d'r kop heen. "Er zal vast wel iemand zijn die je gelukkig zal maken," miauwde hij warm, terwijl hij naast haar ging zitten en zijn pluizige staart over haar lichaam heen lag.

Het was een heldere nacht, enkele wolken vlogen langs, en het sneeuwde niet meer, al was het nog wel ijs, maar dan ook ijs koud, en was het hele woud bezaaid met sneeuw. Het waaide, en dat liet Brightspots rillen terwijl er een stuk sneeuw van een tak af viel, vlak naast haar. Ze hield haar blik op de sterren gericht terwijl ze smeekte of ze gewoon weer gelukkig kon zijn. Dat ze haar verleden vergeten kon. "Ik wil gewoon gelukkig zijn," miauwde ze bedroefd, terwijl ze in het sneeuw lag en een smekende, droevige blik op Zilverpelt gericht hield.
Ze had niet door dat er iemand op haar af kwam, tot ze een warme, tedere, maar voorzichtige lik over haar kop heen kreeg. Brightspots schrok een beetje, en keek om, naar een knappe witte kater, Polarbear. "Er zal vast wel iemand zijn die je gelukkig zal maken," miauwde de kater terwijl hij naast haar ging liggen en zijn dikke pluizige staart over haar rug heen legde. Ze kroop naar hem toe en begroef haar kop in zijn dikke witte vacht. "Het blijft me maar achtervolgen," fluisterde ze met een spoor van angst in haar stem. "Híj..." vervolgde ze.

Polarbear zuchtte zachtjes toen hij hoorde wat Brightspots dwars zat. Hij had het kunnen verwachten, de traumatische ervaringen die ze aan haar trainingen met Darkfire had overgehouden zouden haar nog wel voor een lange tijd achtervolgen. Hij glimlachte toen ze zich in zijn vacht verstopte en snorde zachtjes om d'r gerust te stellen. "Sshhtt," miauwde hij zachtjes, hopend dat hij haar wat kon kalmeren. "Hij komt niet meer terug, daar zal ik voor zorgen," miauwde hij daarna warm. Hij gaf de poes nog een lik tussen d'r oren en snorde zachtjes. "Ik zal er voor je zijn als je me nodig hebt, oké?" snorde hij daarna zachtjes tegen de gevlekte poes.

De geur van Polarbear omringde haar en gaf haar een rustgevend vertrouwd gevoel. Hij was er bijna altijd voor haar als ze hem nodig had. Hij kalmeerde haar met sussende miauwtjes. "Hij komt niet meer terug, daar zal ik voor zorgen," miauwde de witte kater daarna. "Hij achter volgt me... ik mag mn ogen niet meer sluiten..." miauwde ze bibberend van angst. Hij gaf haar nog een lik tussen haar oren, en ze keek hem recht aan met grote ronde, angstige ogen. "Ik zal er voor je zijn als je me nodig hebt, oké?" snorde hij tegen haar op een zachte, rustgevende toon. "Wil je bij me blijven?" Vroeg ze toen zacht terwijl ze naar haar poten keek. "Ik wil niet meer alleen zijn..." murmelde ze vervolgens, nog net zo zacht.

De glimlach op zijn gezicht verdween toen Brightspots begon over dat Darkfire haar achtervolgde. Die kater had echt een veel te grote invloed op dit kleine poesje gehad, iets waarvoor hij hem nog graag eens betaald wilde zetten. ”Hij kan je hier niets maken, Bright. En anders zal ik 'm van je af vechten, oké?” miauwde hij op een rustgevende toon. Hij zou er alles voor doen om er voor te zorgen dat Darkfire niet in de buurt van Brightspots mocht en zou komen. ”Wil je bij me blijven?” hoorde hij daarna zachtjes. De witte kater knikte. ”Ik wil niet meer alleen zijn...” Het klonk zo zielig, zoals ze erover sprak. Ze had al zo veel meegemaakt in haar korte leven. ”Ik zal bij je blijven, altijd,” miauwde hij warm, terwijl hij dicht tegen d'r aankroop en zn snuit in haar vacht verstopte. ”Je bent zo mooi,” miauwde hij zachtjes, wat meer als gemompel klonk. Zijn blauwe ogen waren gesloten terwijl er een glimlach rond zijn gezicht speelde.

Hij zat veel in haar kop, liet haar niet met rust, en op de een of andere manier ging het allemaal weg als Polarbear er was. ”Hij kan je hier niets maken, Bright. En anders zal ik 'm van je af vechten, oké?” Miauwde Polarbear op een rustgevende toon, wat haar er van verzekerde dat Polarbear dat zou doen. Hij zou haar beschermen, daar vertrouwde Brightspots op. Brightspots vroeg of hij bij haar wou blijven, dat ze niet meer alleen wou zijn, want bij hem was ze veilig, dat voelde ze aan alles. ”Ik zal bij je blijven, altijd,” miauwde hij op een warme toon terwijl de witte kater tegen haar aankroop. Brightspots snorde schokkerig. De angst was er nog, maar het feit dat ze snorde was een teken dat ze zich op haar gemak begon te voelen. ”Ik hou van je…” murmelde ze zacht terwijl ze zich haar snoet in zijn vacht verstopte en zijn vertrouwde geur in zich op nam. Nu, nu durfde ze haar ogen wel te sluiten, en kwamen er ook geen nare beelden naar voren, nee, niks, en dat was fijn. Ze voelde wel van alles. ”Je bent zo mooi,” miauwde de witte kater zachtjes. Brightspots glimlachte, ”Ik wil altijd bij jou blijven… niet meer zonder jou…” murmelde ze. ”Bij jou voel ik me gelukkig,” fluisterde ze terwijl ze hem met een glimlachje aan keek. Al het nare leek te vervagen als sneeuw voor de zon. Als hij er was, was ze niet meer bang, als hij er was, was ze niet meer hopeloos en ongelukkig. Nee, bij hem kon ze gelukkig zijn.

Een glimlach stond vastgegroeid op zijn gezicht en hij snorde zachtjes. Hij was gelukkig, sinds lange tijd, was hij weer gelukkig. "Ik hou van je..." hoorde hij zacht gemurmel en gelukzalig gevoel gleed door zijn lichaam heen. Het was dus toch waar, er was iemand die van hem hielt. Na al die manen was er iemand die écht van hem hielt. Toch reageerde hij er nog niet op, hij wilde eerst weten wat ze nog meer ging zeggen. Polarbear had zijn blauwe ogen gesloten toen Brightspots tegen hem aan kroop en haar kop in zijn vacht verdween. Hij gaf haar een lik over d'r kop heen en drukte zijn snuit in haar nek. ”Ik wil altijd bij jou blijven… niet meer zonder jou… Bij jou voel ik me gelukkig,” Even waren zijn blauwe ogen gelocked aan haar groene ogen en hij deed enige moeite om niet te verdrinken in haar prachtige ogen. "Ik ben gek op je Bright. Ik zal je nooit meer alleen laten," miauwde hij zachtjes, terwijl hij haar diep aankeek. "Brightspots, zou je, mhm... Wil je bij me blijven? Ik bedoel ... Wil je mijn partner zijn?" Wauw, awkward as hell. Polarbear glimlachte wat schaapachtig en verbrak het oogcontact. Normaal gezien was hij altijd de cool guy, maar zijn gevoelens voor Brightspots en het feit dat ze hier zo naast elkaar lagen bracht hem in verwarring. Maar het was er uit, nu was het alleen nog maar wachten op bevestiging. Of afwijzing ...

Brightspots nare gevoel verdween, verdween als sneeuw voor de zon. Ze voelde zich gelukkig, omhuld door warmte, door warmte van de kater die bij haar lag, naast laag lag, tegen haar aan lag. Het voelde zo goed, zo perfect, zo veilig. Het gaf haar een veilige naam. "Ik ben gek op je Bright. Ik zal je nooit meer alleen laten," miauwde de kater zachtjes. Het warme gevoel binnen in haar werd sterker en gaf haar een nog fijner gevoel. "Dank je..." murmelde ze terwijl ze haar kopje langs zijn flank streek. "Brightspots, zou je, mhm... Wil je bij me blijven? Ik bedoel ... Wil je mijn partner zijn?" Vroeg de witte kater toen. Het was als of een bom van veren in haar buik ontplofte. Ze zweeg en maakte haar kopje los van Polarbear terwijl ze hem recht aan keek, met een warme, liefde volle blik. "Ik... ik ja... ja, dat wil ik," miauwde ze, een tikkeltje verlegen terwijl ze glimlachte en hem een lik langs zijn wang gaf. "Ik ben zo... blij..." murmelde ze zacht terwijl ze hem verlegen, maar verliefd aan keek.

Zachtjes snorrend keek hij de poes aan. "Ik... ik ja... ja, dat wil ik," Zijn geluk kon niet meer op, de poes hielt echt van hem. Hij had eindelijk iemand gevonden die niet bang voor hem was, die wist hoe hij was en dat accepteerde. "Ik ben zo... blij..." Polarbear gaf Brightspots een likje over d'r kop. "Ik ook," miauwde hij zachtjes. "Ik hou van je," kwam er daarna achteraan en hij nestelde zich lekker dicht tegen Brghtspots aan. Hij drukte zijn snuit in haar nek en snoof d'r geur op. "Ik ben zo gek op jou," klonk er zacht gemompel, vanuit de gevlekte vacht van de poes. Polarbear snorde, hij was echt gelukkig, samen met Brightspots. Eindelijk lachte het geluk hem toe, eindelijk kon hij gelukkig zijn.

Wie had dat nou ooit nog gedacht? Dat ze gelukkig zou zijn, zou worden. Haar geluk kon voor nu niet meer kapot. Polarbear had het soort effect op haar dat geen enkele andere kat had. Haar ogen waren gesloten terwijl ze de warme vertrouwde geur van de witte kater in zich op nam. "Ik ook," miauwde de kater zachtjes. "Ik hou van je," kwam er daarna achteraan. Polarbear kroop dicht tegen Brightspots aan, en Brightspots begon nog wat luider te spinnen. “Ik ook van jou…” murmelde ze spinnend. [i "Ik ben zo gek op jou,"[/i] mompelde Polarbear vanuit haar gevlekte dunne vacht. Met Polarbear kon ze wel echt gelukkig worden. Bij hem voelde ze zich sterker, zelfverzekerder, goed. Zij kon hem vertrouwen. En hij haar. “Ik wil je nooit kwijt… nooit…” murmelde ze. Nee, hij mocht niet uit haar leven verdwijnen. Ze streek haar kop langs zijn flank gevolgd door een tedere lik terwijl het sneeuwen langzaam op hield.

Toen hij een bevestiging kreeg, kon hij niet meer dan glimlachen. Hij had iemand gevonden die van hem hielt, iemand waar hij gelukkig mee kon worden. Dit was iets wat niemand hem meer af zou kunnen pakken. Hij zou voor altijd aan Brightspots zijde blijven staan, haar beschermen tegen ieder die haar kwaad wilde doen. "Ik wil je nooit kwijt... nooit..." hoorde hij gemompel en hij drukte zichzelf tegen haar aan. "Van mij kom je niet meer af," miauwde hij zachtjes, bijna lollig, terug. Hij gaf haar een lik en keek op, terwijl de laatste vlokjes sneeuw naar beneden dwarrelde. "Zullen we terug naar het kamp gaan? Straks zullen ze ons nog missen, en ik kan niet wachten om lekker knus naast je te komen liggen in de Den," miauwde hij, terwijl hij speels zijn neusje tegen die van haar aan drukte. "Ik hou van je," mompelde hij daarna, met een glimlach op zijn gezicht.

Het was rustig, en ze was alleen met de gene waar het voor haar nu even om draaide. Haar geliefde. De kater waarvan ze bij haar eerste echte ontmoeting al een klik had gevoeld. Hij was haar waard. Zoals Moonstripe een Riverclan poes boven haar gekozen had..? Nee, achteraf had het zo moeten zijn, nu kon ze gelukkig zijn. "Van mij kom je niet meer af," miauwde de witte kater zacht, maar lollig. Brightspots keek op en grinnikte, "mooi zo," antwoordde ze. Brightspots snorde luid bij een lik over haar kop heen, en ze streek haar wang langs de zijne. "Zullen we terug naar het kamp gaan? Straks zullen ze ons nog missen, en ik kan niet wachten om lekker knus naast je te komen liggen in de Den," miauwde Polarbear, terwijl ze een speels duwtje van zijn neus tegen de hare kreeg. "Ik kan niet wachten," miauwde Brightspots terwijl ze haar poot over zijn neek heen deed en ze gaf hem een liefdevolle, maar speelse lik langs zijn oor, terwijl ook zij overeind kwam. "Ik hou van je," miauwde Polarbear met een glimlach op zijn gezicht. "Ik ook van jou," miauwde ze liefdevol terug met een warme glimlach op haar gezicht. Ze liep al een stukje vooruit en streek haar staart langs zijn kin, terwijl ze afwachtend over haar schouder naar hem keek met een warme blik in haar groen/gele ogen.

"Ik kan niet wachten," Polarbear snorde zachtjes toen hij een lik over zijn oor heen kreeg en hij glimlachte eventjes. Voorzichtig dook hij onder haar vandaar, porde speels in haar zij met zijn poot en zetten toen twee stappen naar voren toe. "Kom op dan," miauwde hij speels en hij keek haar vrolijk aan. "Denk je me te kunnen verslaan in een wedstrijdje naar het kamp?" Hij grijnsde eventjes naar Brightspots en racete er toen vandaar, af en toe over zijn schouder kijkend of zijn partner achter hem aan kwam gerend.

"Kom op dan," miauwde Polarbear speels en hij keek haar vrolijk aan. "Denk je me te kunnen verslaan in een wedstrijdje naar het kamp?" Daagde Polarbear haar vervolgens uit met een grijns op zijn gelaat. Brightspots grijnsde terug en zwaaide met haar staart als teken dat ze de uitdaging aan ging. Haar beste kracht was snelheid, ze was niet voor niets een goede jager. "Maar maar op!" Miauwde Brightspots terwijl ze naast hem neer sprong, zich klaar makend voor de sprint. Polarbear racete er vandoor, en Brightspots stoof achter hem aan. Oké, hem onderschatten was dus niet slim, ging er door haar kop heen terwijl ze meer vaart in haar sprint zette en uiteindelijk naast hem terecht kwam. Wanneer ze bij het kamp kwamen zou ze er nog wel meer snelheid inzette, als dat ging lukken!
Brightspots had zich in tijden niet zo gelukkig, en levendig gevoeld. Dit ging helemaal goed komen, toch? Ze had nu in ieder geval wel nieuwe energie om dat voor elkaar te krijgen!

OOC: Topic uit?