Tree cut

Het was al een paar uur geleden dat Nimblepaw zich in een boom had gehesen en op een hoge tak was gaan liggen. Haar staart hing ontspannen langs de tak en ze knorde tevreden. Er was een zuinig zonnetje dat door de takken van de bomen heen kwam en voor een beetje warmte zorgen.
Haar rustige namiddag werd verstoord toen ze slechts een paar meter van haar boom vandaan een hard, zagend geluid hoorde. Vlug opende ze haar ogen, staarde omlaag en zocht naar de bron van het geluid. Niet ver van haar vandaan was een twoleg, de eerste keer dat ze er een zag. Verbaasd keek ze naar de gestalte, die met een luid brommende machine gaten in een boom aan het maken was. Plots stopte hij en rende weg. Niet veel later zag Nimblepaw hoe de boom rakelings langs haar boom omviel. Verbijsterd keek ze op. Zaagde de twoleg de bomen gewoon om? De twoleg kwam terug en leek tevreden met het resultaat, maar liet de boom liggen voor wat het was. Hij keerde terug naar het rare, houten ding dat tientallen meters verderop stond. Nimble zag nog net door de takken heen hoe hij daar naar binnen ging.
Nieuwsgierig liet Nimblepaw zich uit de boom glijden en liep naar de omgevallen boom. Ze snoof eraan. Een vieze, sterke gaslucht rook ze bij de plaats waar was gezaagd. Gadverdamme, dacht ze.

Grommend trok ze haar grijze poot terug uit de wortels van een boom, haar muis was erin gevlucht maar haar klauwen konden niet bij de zwakkeling. Woest blies ze en drukte haar snuit door een gat in de wortels en de geur van haar prooi bevond zich overal. "Kleine etter," Grauwde ze en hoorde het gesniffel van het muisje, maar erbij, dat kon ze niet. Toen ze haar snuit terugtrok hoorde ze plots een hard en brommend geluid. Haar grijze oortjes sprongen overeind en haar groene ogen werden groot, maar ze zag geen gigantisch beest. Huh? Monsters kwamen nooit van hun pad af, maar het geluid leek er verdacht veel op. Hadden ze zich dan ontwikkeld? Starlingpaw deed een paar passen rond de boom en zag plots een Twoleg staan. Snel dook ze in een nabijliggende struik en keek stilletjes toe hoe de Twoleg een vreemd gereedschap in de boom stak en het er vervolgens weer uithaalde en wegrende. Huh? Net toen ze dichterbij wilde komen, begon een dichtbijzijnde boom om te vallen, gelukkig niet in haar richting, maar toen het hout contact maakte met de grond voelde ze de rillingen. Nieuwsgierig kwam ze dichterbij en sprong op de stam, maar precies aan de overkant stond.. Wat was haar naam ook alweer..? Ah ja, Nimblepaw.. "Wat moet jij hier, slijmbal?" Vroeg ze arrogant en snoof een keertje, terwijl ze minachtend neerkeek op de jongere Apprentice.

Toen ze een paar meter van haar vandaan geritsel hoorde, keek ze vlug op. Was daar die tweevoeter weer? Nee.. Het was Starlingpaw, en geërgerd haalde Nimblepaw adem. Ze had de mede-apprentice van Snowdrop pas één keer eerder gezien, bij een training, en dat was haar niet bevallen. De poes was zo onaardig, zonder enige reden! Ze had hier geen zin in, maar weglopen leek haar ook geen optie. Ze waren de enige twee katten in de omgeving, dus het zou opvallen dat ze wegliep vanwege Starlingpaw. "Wat moet jíj hier?" vroeg Nimblepaw terug. Slijmbal? Zij deed tenminste haar best bij de trainingen, en probeerde van ieder moment te leren, terwijl Starlingpaw alleen maar stoer leek te doen om indruk te maken. Het was zo duidelijk dat Starling wilde laten zien dat ze beter was dan haar, in plaats van dat ze beter probeerde te worden om uiteindelijk een goede warrior te zijn. Het was egocentrisch.