Time to show how it's like {trainingstopic & Icepaw}

Een ijskoude windvlaag waaide haar den in. De haren van haar hele lichaam stonden hier door overeind. Met kou had ze geen probleem, het was alleen geen prettige manier om zo wakker gemaakt te worden. Haar grijze tabby vacht ging weer liggen en langzaam stond ze op. Met haar kop uit haar den gestoken keek ze wat in het rond. Het was nog helemaal donker, Avalanche kon amper haar eigen poten zien. Het enige licht dat er was, was maanlicht. Niet dat dat zo geweldig was, tussen de wolken en takken door bleef er namelijk nog maar weinig van over. Het was nu wel tijd voor haar om te vertrekken. Vandaag zou ze Icepaw haar eerste les gaan geven. Zodra ze eenmaal door de doornhaag heen was begon ze te rennen. Echter was dit niet om optijd te komen. Dit was omdat gewoon lopen saai was, en ze erg van snelheid hield. Als een schaduw bewoog ze zich door het sneeuwlandschap. Niemand die haar nu was kon doen. Na een tijdje rennen stopte ze abrupt. Geen geluid in de buurt, ze was helemaal alleen. Met deze, voor haar rustgevende, gedachte in haar kop liep ze het laatste stukje verder naar de outlook rock. Daar eenmaal aangekomen ging ze op het bovenste stukje van de steen zitten. Vanuit daar kon ze bijna het hele gebied zien. Ook wel een prima plaats voor het begin van Icepaw's training. De hemel kleurde langzaam wat lichter en de starclan katten verdwenen uit de hemel. Icepaw zou hier zo moeten zijn.

OOC: Got to give in... groter dan dat ik had verwacht...

De witte apprentice keek huiverend om zich heen. Ze wind sneed door haar vacht en een koude rilling kroop over haar ruggengraad. Icepaw was vroeg opgestaan, had een warrior de weg gevraagd, maar was uitijndelijk de weg kwijt geraakt, alles lijkt op elkaar wanneer het bedekt is met een berg sneeuw. Het witte tapijd reikte tot voorbij haar knieen. De witte poes zou niet verbaasd zijn als ze de volgende dag groenhoest te pakken had. "Luie haarbal", mompelde ze bij de gedachte aan haar mentor, die niet direct de moeite had genomen om haar appentice door het territorium te leiden. De outlook rock kwam in zicht. Icepaw nam aan dat ze iets te laat was. De witte apprentice ploeterde verder door de sneeuw. "Ik ben er", zei ze uitijndelijk tegen Avelanchedemon.

Het begon al laat te worden en Icepaw was nog steeds nergens te zien. "Ik ben er", hoorde ze opeens achter haar. Toen AvalancheDemon omkeek zag ze dat het Icepaw was, haar apprentice. Soepel sprong ze van de grote steen af en ging voor Icepaw staan. "Je bent laat", zei ze met naar beneden gebogen kop tegen Icepaw. Luid zuchtte ze en keek in het rond. Haar blik viel op de zon die nog niet zo heel lang op was. "Voor deze ene keer zie ik het door de poten, zorg dat je de volgende keer op tijd bent" ging ze verder met haar ijskoude stem tegen de apprentice. Ze had tijd genoeg gehad om te bedenken wat ze vandaag zouden gaan doen. Dus ondertussen wist ze dat allemaal al precies. Al hoopte ze dat deze apprentice wat pit zou hebben en het anders zou lopen. "Kom ik ga je het gebied laten zien, als er een plaats is waar je graag naar toe wil moet je het maar zeggen" zei ze tegen haar apprentice en begon een stukje vooruit te lopen. Zonder ook maar te kijken of Icepaw haar wel volgde liep ze een stuk vooruit. Waarna ze kort haar kop draaide en Icepaw een wenkend gebaar gaf.

OOC: I'm so sorry again!!!!

"Je bent laat", was het enige wat Avelanchedemon zei. "Voor deze ene keer zie ik het door de poten, zorg dat je de volgende keer op tijd bent", vervolegde de grijze tabby, haar stem klonk kil. "Ik kan er toch niets aan doen dat ik te laat ben, ik ben vijf keer verloren gelopen!", sprak ze haar mentor tegen. "Kom ik ga je het gebied laten zien, als er een plaats is waar je graag naar toe wil moet je het maar zeggen", Avelanche demon gebaarde met haar staart naar Icepaw dat ze haar moest volgen. "Ik ken niet veel plaatsen in het Windclan territorium", fronste de sneeuwwitte apprentice.

Icepaw liep achter haar aan een stukje het gebied in. "Ik ken niet veel plaatsen in het Windclan territorium", zei ze al snel. Dat was duidelijk ook als je op de weg naar het duidelijkste punt in het hele gebied vijf keer verkeerd liep. "Loop eens door, anders hou je het nooit bij", riep AvalancheDemon naar achter toen ze merkte dat Icepaw een stukje achter bleef. "Dit zijn de Heaterfields, hier is normaal gesproken veel prooi te vinden, maar zelfs in leafbare is het hier schaars. Zorg dat je dicht op me blijft, je raakt hier namelijk snel de weg kwijt als je het hier niet kent." vertelde AvalancheDemon terwijl ze door de Heaterfields liepen. Het hoge gras was nu bezaait me sneeuw waardoor er zo nu en dan een beetje sneeuw op haar kop viel. Met een beweging schudde ze de sneeuw er telkens af.

"Loop eens door, anders hou je het nooit bij", riep de grijze tabby. "Hoe kan ik nu bij blijven als de sneeuw bijna hoger komt dan ik zelf", mopperde de witte kitten. "Dit zijn de Heaterfields, hier is normaal gesproken veel prooi te vinden, maar zelfs in leafbare is het hier schaars. Zorg dat je dicht op me blijft, je raakt hier namelijk snel de weg kwijt als je het hier niet kent.", vertelde Avelanchedemon. Het gebied zag er inderdaad eentonig uit, een vlakte vol grashalmen die hoog boven de sneeuw uitstaken.

Toen AvalancheDemon om keek zag ze dat de witte apprentice bijna werd opgeslokt door de witte sneeuw. Twee blauwe oogjes en een roze neusje was alles wat je nog zag. Best grappig eigenlijk, zelf kwam ze er ver bovenuit. Zo nu en dan moest AvalancheDemon stoppen om de kitten in te laten halen. Misschien was het toch niet zo'n geweldig plan om deze apprentice mee op verkenningstocht te nemen. Ach nu was ze eenmaal begonnen dus zou ze het afmaken ook. "Nu gaan we naar de Moorlands. En als je het hier al leeg vond, wacht maar tot we daar zijn." zei AvalancheDemon tegen haar apprentice terwijl ze in de richting van de Moorlands begon te lopen.

Avelanchedemon stopte af en toe zodat Icepaw haar voorbij kon ploeteren. "Nu gaan we naar de Moorlands. En als je het hier al leeg vond, wacht maar tot we daar zijn.", zei de grijze tabby. Icepaw knikte. De witte apprentice stopte even om de sneeuw uit haar vacht te schudden.

Icepaw knikte op wat ze had gezegd. Zo te zien had deze ook de moed niet meer om te praten. Dat was AvalancheDemon eigenlijk best wel tegengevallen, ze had gehoopt dat deze wat pittiger zou zijn dan die andere. Helaas mocht dit niet zo zijn, hoewel het er in het begin wel op leek dat deze wat pittiger was. Toen ze voor de zoveelste keer stopte zag ze dat Icepaw de sneeuw even uit haar vacht schudde. Hier had zij gelukkig niet zo veel last van door haar korte vacht. Na een tijdje kwamen de twee katten aan bij de Moorlands. Tijdens leafbare was dit bijna alleen maar sneeuw. Hier en daar zag je een steen liggen of staken er een paar grassprietjes omhoog. Maar dat was ook echt alles wat er te zien viel. "Dit zijn de Moorlands." was het enige wat AvalancheDemon zei terwijl ze al bijna een kwartier in het gebied liepen.

OOC: Oké dit zijn wel steeds hele korte posts maar ach wat...