{ TIMBERPAW } Just one little lake beside me.

Zachtjes stroomde het water van de rivier die door het territorium liep, de oever werd nat gespetterd door het klotsende water. Het water was erg koud, het was immers nog erg vroeg en was er nog weinig zon geweest om het water op te warmen. Toch, er ging wat stoom boven het water en tussen de hoge grassen en de lage weilanden hing donker, dicht mist. Enkele lage wolken hingen boven het weiland, ze waren gevult met druppels, maar er kwam weinig uit. De grasspietjes begonnen alweer wat groener te worden door het regen, al zouden ze algauw bevriezen door het koude weer. Een bruin poesje wandelde door de koude sprietjes gras, omhuld door mistbanken. Dauwdruppels lieten haar vacht wat opzetten, ze had er eidenlijk geen idee van. Haar poten leidde haar richting de rivier, gezien ze niet van de plasjes wilde drinken. We weet niet wat daar in heeft gerold, en dat water spoelde niet zo snel was. Tenminste, dat was Vanilla's logica. Met rustige stappen verzette ze zich richting de rivier, het was enigszins glad dus ze moest uitkijken. Ze boog haar kop naar het water, ze zag wat vissen wegschieten. Ze schrokken waarschijnlijk van haar schaduw. De poes begon het koude wter te drinken, wat kouder aankwam dan eigenlijk verwacht. De poes slurpte snel wat water en draaide zich om. Brainfreeze, damn. Ze zuchtte en plofte neer, haar poten aaiend over haar kop. Dot deed pijn, heel veel...

Voor de zoveelste keer had een Warrior hem er weer op gewezen dat hij met zijn luie kont iets moest gaan doen. Wat dan? Hij werd nooit voor patrouilles gekozen, jagen lukte hem nog steeds niet goed en hij had al even niet meer gehoord van Skymask. Was hij dan zo'n mislukkeling? Waarom gooide Everstar hem dan de Clan niet uit? hm? Dan was WindClan af van een hongerig mondje en ging het gemiddelde weer omhoog. De tabby Apprentice slofte over de droge grond en voelde uiteindelijk water aan zijn poten. Lekker dan. Hij had zo diep lopen denken dat hij de rand van het meertje niet eens had gezien. Met een zucht trok hij zich terug uit het water en plofte neer op de oever. Met een zucht liet hij zijn kop op zijn voorpoten zakken en sloot zijn ogen. Waarom moest zijn leven nou weer zo zijn?

De poes zuchtte, haar hoofd deed nog wat pijn. Het was wel compleet haar eigen schuld, ze wist dat water snel opslokken niet erg verstandig was. Ze moest maar eens van haar luide kont af komen, al deed haar poot nog steeds vreselijke pijn. Jagen was niet zo'n verstandig plan, behalve als ze langzaam deed. Haar neus ving een lichte geur van een andere kat op, om precies te zijn de WindClan. Ze draaide zich razend snel om, vooral om het feit dat ze niet de gehele clan vertrouwde. Ze had verhalen gehoord van WindClanners die katten van de ShadowClan hadden vermoord, verwond. Eentje had zelfs drie katten van de clan verwond, Lionroar, Irispaw en Honeyblossom. Haar ogen straalde wantrouw uit, maar ook nieuwsgierigheid uit naar de kat die zich in haar buurt bevond. Haar ogen keken om haar heen, haar blik viel op een jonge kat die naast de oever lag. Meteen ging er een schok door haar heen, leefde deze nog wel? Met gehaaste passen wandelde de kleine poes, al hinkte ze meer dan dat ze liep, richting de kater en keek hem aan. "H-Hallo?" miauwde ze wat bezorgd en gespannen, al hing de geur van bloed niet rond de kater. Ze haalde opgelucht adem toen ze de kater zag ademen, al hing er nog wat bezorgdheid in haar gifgroene ogen. "G-gaat h-het wel?" vroeg ze en ze ging voorzichtig naast de kater zitten, maar op afstand. Je wist nooit hoe katten reageerde op gezelschap, die ze misschien helemaal niet wilde.

"H-Hallo?" Als een gebruikelijke reactie drukte hij zijn oren tegen zijn kop. Nee. Geen bezoekers, niet bij hem. Toch klonk de stem meer angstig dan vervelend en kalmeerde hem dit feit een beetje. "G-gaat h-het wel?" Het geluid van pootstappen was gestopt en Timberpaw nam aan dat de Apprentice was gaan zitten. Met een zachte zucht hief hij zich overeind en haalde zijn schouders wat op toen hij was gaan zitten. "Als het al heel lang aanhoudt, wordt het vanzelf normaal.." Mompelde hij zachtjes en merkte dat zijn stem zachter was dan normaal. Voor een kort moment wierp hij een blik op de Apprentice en in dat ene moment herkende hij Vanillapaw, maar al snel richtte hij zijn groene blik op zijn pootjes.

"Als het al heel lang aanhoudt, wordt het vanzelf normaal.." miauwde de kater en de poes keek hem even met een vragende blik aan. "O-owh ehm," mompelde ze radeloos, wat moest ze zeggen? "Sterkte? En als ik kan helpen, zeg je het maar," mompelde de poes richting de kater en ze keek even naar haar pootjes. Ze keek even naar zijn vacht, ze maakte zich enigszins zorgen om de kater. Ze kende hem onder de naam Timberpaw, al wist ze het niet zeker. Hij was in elk geval wel apprentice, want ze zag hem soms in de den liggen. Hij was altijd stil, hij zag er erg eenzaam uit. Ze had geleerd, je hoefde niet alleen te zijn, om eenzaam te zijn, dus misschien voelde hij zich nu ook zo. Even keek de poes bedroeft naar haar pootjes, wetend dat ze weinig kon doen. "Je heette toch, Timberpaw?" miauwde ze met en vragende ondertoon, al wist ze het bijna zeker. De poes stond op en keek even nerveus naar de kater, misschien wilde hij haar gezelschap wel helemaal niet. "Wil je wat doen? Of wil je liever even alleen zijn?" vroeg ze tenslotte maar.

"O-owh ehm," Zou ze nu dan denken dat het niet goed was om langer bij dit mokkende stuk ongeluk te blijven zitten? Hij riep het ook eigenlijk allemaal over zichzelf af.. "Sterkte? En als ik kan helpen, zeg je het maar," En toen de viel de stilte, eentje waarin de kater zijn ogen gericht hield op zijn poten en geen enkele blik wierp op Vanillapaw. "Je heette toch, Timberpaw?" Hij gaf een vaag knikje, maar wel duidelijk genoeg om te zien. "Wil je wat doen? Of wil je liever even alleen zijn?" Hij werd wat verrast op de vraag en keek verbaasd naar de wat jongere Apprentice, maar richtte zijn blik al snel weer op zijn poten. Had ze.. hem nou echt gevraagd iets te gaan doen..? Timberpaw beet twijfelend op zijn lip. En na vele vragen keek hij de poes weer aan. "Uhm.. iets doen?" Vroeg hij, nog niets eens zeker van zichzelf.

"Je heette toch, Timberpaw?" vroeg de poes, na een stilte die de poes iets te lang duurde. Ze keek hem een lichte, een wat waterige glimlach naar de kater, die een knikje gaf. "Wil je wat doen? Of wil je liever even alleen zijn?" vroeg ze tenslotte en ze keek naar de kater, die ook haar aankeek. Eerlijk gezegd hoopte ze dat hij wel wat wilde doen, maar het was geheel zijn eigen beslissing. De bruine poes likte even haar pootje, die al aardig pijn deed. Ze had de pijn al zo'n drie dagen maar besloot het steeds te negeren, je zult geen echte warrior worden als je bij elke pijn naar de Medicine cat ging. "Uhm.. iets doen?" miauwde de kater op een vragende toon, wat de poes uit haar gedachten schudde. Ze knikte langzaam. "Ik had dat wel gezegd, toch?" miauwde ze met haar zoete stem, die een beetje plagend klonk. Haar blik staarde naar de kater, hopend dat hij ja zou zeggen. Anders moest ze gaan jagen, daar had ze weinig zin in. Ze moest sowieso nog jagen vandaag, maar liever met de kater dan alleen. Ze keek hem met een zachte blik aan. "Wat zou je dan willen doen?"

"Ik had dat wel gezegd, toch?" Hij fronste even, maar merkte al snel op dat het maar een grapje was. Ze was dus niet boos op zijn traagheid.. "Wat zou je dan willen doen?" Hij richtte zijn blik even op het meertje en haalde zijn schouders op. "Dat mag jij wel kiezen, want ik heb de vorige keuze al gemaakt." Mompelde hij met een klein glimlachje en keek Vanillapaw weer aan, nieuwsgierig naar haar reactie.

"Dat mag jij wel kiezen, want ik heb de vorige keuze al gemaakt." miauwde Timberpaw met een glimlach en ze keek hem even aan. "Jaa, maar ik heb het voorgesteld," miauwde ze en ze stak haar tong uit, het zag er wel humoristisch uit. De poes grinnikte om haar eigen actie en haar gifgroene ogen keken naar de kater, met een glimlach. "Nou," miauwde ze nadenkend, waarna er een grijns op haar gelaat ontstond. "Ik denk dat we," miauwde ze waarna ze hem met haar poot aanraakte en wegrende. "TIKKIEE!" miauwde ze hard en ze rende er vandoor, al ging ze niet erg snel. De poes struikelde wat over haar eigen poten en ze viel hard op de grond. "Oeff," de lucht blies uit haar longen en ze stond snel weer op. "Je krijgt me noooit!!" gilde ze hard e ze rende er weer vandoor.

"Jaa, maar ik heb het voorgesteld," Oh nee, hij was nooit goed in voorstellen maken. Hulpeloos keek hij de poes aan, misschien ging ze toch nog wat kiezen. "Nou," Opgelucht haalde hij adem, gelukkig. "Ik denk dat we," Toen ze hem aanraakte, schrok hij wat en keek met een grote frons naar Vanillapaw. Huh? "TIKKIEE!" Ah! De poes rende weg en Timberpaw sprong op zijn poten om haar te achtervolgen, de Apprentice struikelde over iets, en om het spel nog leuk te houden rende de kater wat zachter. "Je krijgt me noooit!!" De tabby snoof en zette weer een sprint in. "Wacht maar!" Riep hij en probeerde bruine poes in te halen. Een tabby staart verscheen voor zijn snuit en met uitgestrekte pootjes sprong hij er op af, klaar om haar via haar staart naar beneden te halen!

De poes herstelde zich snel en rende er snel vandoor, tenminste, snel op haar manier. "Je krijgt me noooit!!" gilde de poes speels en ze rende door, allemaal vreemde bochten makend. "Wacht maar!" riep de kater en de bruine poes keek grinnikend achter zich. Maar gifgroene ogen analyseerde de kater, die met gestrekte pootjes op haar afsprong. De poes keek snel voor zich uit, maar ze voelde zijn pootjes al op haar staart landen. "Heey!" riep ze speels en ze viel met een zachte klap op de stoffige grond. Ze rolde even om en proestte het stof uit, die ze ingesnoven had toen ze inademde. Ze nieste even en keek de kater met een speelse blik aan. Ze strekte zich even uit en keek hem aan. "Je hebt tien seconde om weg te rennen," miauwde ze enigszins uitdagend en ze grinnikte. "Tien... Negen... Aaacht..." miauwde ze met ogen, die net spleetjes leken. "Zeven... Zes... Viiijjjff... Vieerr..." miauwde ze, klaar om weg te rennen en een grijns versierde haar gezicht. "IK KOM!"

Hij kreeg haar staart te pakken, maar had even geen rekening ermee gehouden dat hij ooit nog op de grond zou landen. Gelukkig was hij niet erg hoog gesprongen en viel hij nog wat zacht, en rollend, over de grond. "Je hebt tien seconde om weg te rennen," De kater krabbelde overeind en Vanillapaw begon al met tellen. Omdat hij tien secondes had, deed hij nog rustig aan, maar toen ze bij de vier was beland was het al het waarschuwingsschot. Timberpaw zette zich snel af van de grond en begon te rennen en keek achterom.

"Zeven... Zes... Viiijjjff... Vieerr..." miauwde ze, met een grijns op haar gelaat en ze spande haar spieren om klaar te gaan staan. "IK KOM!" schreeuwde ze en ze draaide zich razendsnel om, kijkend naar de kater die niet erg voorbereid hierop was. Ze greens en rende zo snel als mogelijk achter Timberpaw aan, haar poten raakte amper de grond. Ze zag dat de kater achterom keek en ze vestigde haar op zijn achterpoten, in de hoop hem met een zachte maar snelle tik met haar voorpoten onderuit kon halen, zonder dat het pijn deed bij een van de twee apprentices. Een koude bries waaide door haar dunne vacht, ze zag hoe ze steeds dichterbij kwam, er zaten misschien nog vier voslengtes tussen haar voorpoten en zijn staart. Een glimlach versierde haar gezicht en haar gifgroene ogen stonden speels en zacht. "Ik krijg je wel!" miauwde ze, zodat hij het net kon horen. Met een behendige afsprong kwam ze vlak achter hem terecht en ze probeerde zijn achterpoten met haar voorpoot onderuit te halen, even vergetend dat ze nog aan het rennen was, en dit kon aflopen met een flinke klap voor beide.

"Ik krijg je wel!" Hoorde hij haar nog roepen en afkeurend schudde de Apprentice zijn kop. In je dromen, vanilletakje! De kater maakte zijn stappen steeds groter, maar plots voelde hij iets tegen zijn achterpoten tikken en die tik werd plotseling een klap. Timberpaw werd van zijn evenwicht beroofd en maakte een koprol in de lucht en landde pijnlijk op de grond. "Au!" Jammerde hij toen hij tot stilstand kwam en toen hij opkeek droop er bloed van zijn snuit.

De jonge poes tikte rennend de achterpoot van de apprentice aan, maar vergat even dat dit waarschijnlijk verkeerd af ging lopen. De poes voelde dat ze haar evenwicht verloor en eventjes boven de grond vloog, om vervolgens met een smak op de grond te komen. Snel keek ze naar de kater, die met een koprol door de lucht vloog, en daarna met een klap op de grond terecht kwam. De poes likte voorzichtig haar schouder, waar een wond zat die langzaam bloedde, maar het was niet heel erg. De poes draaide zich snel om en hoorde de kater jammeren van de pijn. Ze rende met volle snelheid op de kater af, die bloedde uit zijn neus. "Timber!" riep ze geschrokken uit en ze remde met een sliding vlak voor zijn neus. "Timberpaw, bedoelde ik," mompelde ze zachtjes en ze keek hem aan. "G-gaat h-het? Sorry!" miauwde ze, met een trilling in haar stem die aanduidde dat ze erg geschrokken was. Ze zag dat de katers neus bloedde, wat haar nog meer liet schrikken. "M-moet je naar de medicine cat? Sorry Timberpaw," miauwde ze zachtjes, hopend dat hij niet heel boos op haar was.

"Timber!" De stem klonk vaag, omdat de kater vol schrok keek naar het bloed dat uit zijn snuit druppelde. Zijn neus was gevuld met de geur van de ijzeren vloeistof. "Timberpaw, bedoelde ik," Hij draaide zijn kopje om naar de poes, zijn ademhaling ging geschokt wat harder. Hij had nog nooit zoveel bloed op de grond zien liggen, maar.. het leek een beetje gestopt te zijn. "G-gaat h-het? Sorry!" Hij schudde zijn kop en keek weer naar de grond, zodat het bloed recht uit zijn neus droop. "M-moet je naar de medicine cat? Sorry Timberpaw," De kater zwiepte met zijn staart. "Het.. geeft biet," Zijn woorden kwamen er wat bekneld uit, maar zijn neus werkte even ook niet zo goed. "Kon gebeureb." Glimlachte hij zachtjes.

"Het.. geeft biet," miauwde de kater en de poes keek nog even met een geschrokken uitdrukking op haar gezicht en ze glimlachte waterig. "D-doet het veel pijn?" vroeg ze en haar ogen keken naar haar pootjes, waarvan er een best veel pijn deed. Met haar ruwe tong raspte ze over haar schouderwond, die enigszins pijn deed, maar algauw richtte ze zich weer tot de kater. "Kon gebeureb." miauwde hij met een glimlach en de poes knikte langzaam. "Eh- Moet je niet naar de Medicine cat? Aangezien het best veel gebloed heeft," mompelde ze dus maar en ze likte nog even haar schouder, maar het bloeden was al opgehouden. Er zat enkel nog een wond, maar het zou waarschijnlijk snel weggaan. De jonge poes keek rchting de zon, waarna een harde nies uit haar bek kwam. "Het is nog niet erg laat," miauwde ze, kijkend naar de zon die fel schijnde. Toch, de poes had het aardig koud met haar dunne pels. Ze zette haar vacht op tegen de koude wind en maakte zich klein, kijkend naar de jonge kater die voor haar zat. "Gaat het al weer wat beter?" vroeg ze met een vriendelijke glimlach en ze grinnikte even. "Zullen we dan maar iets doen dat niet zo gevaarlijk is?"

"D-doet het veel pijn?" Hij schudde geruststellend zijn kop en toen hij merkte dat er al even geen dikke rode druppel meer uit zijn neus was gekomen, keek hij weer op naar de bruine poes. "Eh- Moet je niet naar de Medicine cat? Aangezien het best veel gebloed heeft," De kater drukte zijn oren tegen zijn kop toen Vanillapaw begon te niezen en hoopte dat hij dat straks niet hoefde te doen. De troep alleen.. yuk! "Het is nog niet erg laat, gaat het al weer wat beter?" Hij knikte, nog steeds niets gezegd. "Zullen we dan maar iets doen dat niet zo gevaarlijk is?" Voorzichtig wreef hij met zijn voorpootje langs zijn snuit en zag dat wat opgedroogd bloed zich had verzameld op zijn poot. "Is goeb, kies jij maar wat." Antwoordde hij met een kleine glimlach.

"Is goeb, kies jij maar wat." klonk er uit de mond van de jonge kater, het klonk nog een beetje vervormd door het bloed dat waarschijnlijk nog in zijn neus zat, in ieder geval er was nog iets mis met zijn neus. Een kleine glimlach versierde het gezicht van de jonge poes, waarna ze zich voorzichtig neer liet zakken op de koude grond. "Hmm," mompelde de poes met een glimlach en ze keek even naar haar pootjes, die aardig vies geworden waren van haar renactie door het territorium, achter Timberpaw aan. Ze zuchtte even en keek hem aan, haar ogen glommen in de zon, die hoog aan de hemel stond. "Misschien," mompelde ze. "Oké, ik heb geen zin om te jagen, maar ik moet vandaag nog wat vangen als ik vanavond avondeten wil, dus dat moet ik sowieso nog doen," mompelde ze terwijl ze haar poot schoon likte. "Moet jij nog jagen?" vroeg ze op een zachte, vriendelijke toon en ze glimlachte.

"Hmm," Begon Vanillapaw en Timberpaw liet zijn blik even over zijn omgeving gaan. Het was best wel mooi, ja. "Misschien," Hij rechtte zijn oortjes weer wat en keek de Apprentice weer aan. "Oké, ik heb geen zin om te jagen, maar ik moet vandaag nog wat vangen als ik vanavond avondeten wil, dus dat moet ik sowieso nog doen," Hij gaf een knikje. "Moet jij nog jagen?" De tabby haalde zijn schouders simpeltjes op. "Ik zie wel, de dag is nog niet over." Antwoordde hij zachtjes en liet zijn tong even over zijn poot gaan, zodat het bloed weg was. "Misschien kunnen we verstoppertje spelen?"