Ugh.. I hate friendzones.. {&Rai}

I am a king from the underground

Met krachtig passen liep de grijze kater over het BC terrein. Zijn hele vacht zat onder het bloed. Zijn eige, maar ook die van Indi. Owyn had zo net een gevecht gehad, eentje die als je het hem vroeg veel te snel geëindigd was. Maar de poes was weggelopen, duidelijk nog niet klaar om naar hell te gaan. Maar Owyn zocht haar nog wel eens een keer op, eindigde dit nog wel een keer. Hij snoof terwijl hij aan haar dacht. Hij had haar geholpen, zijn best.. Nouja, soort van best voor haar gedaan en hij kreeg er gewoon gezeik voor terug. Zijn ijsblauwe ogen vielen op een bruine tabby poes een eindje verderop. Het enige licht puntje in deze donkere wereld. Hij zette zijn passen naar haar toe, wat nogtoe goed verlopen was. De wond in zijn schouder brandde, maar de kater besteede er geen aandacht aan. Zijn pijngrens lag hoog en hij gunde niemand het plezier om hem ook maar een grijntje pijn zien te hebben. Nee, hij liet niks merken. Stug liep hij door, waarna hij licht glimlachte zodra hij bij Rai gekomen was. "Hey, schoonheid." Sprak hij schor. De poes had hem goed te pakken gehad, maar hij kon zeker hetzelfde zeggen. Hij zakte door zijn achterpoten, waarna hij ook zijn voorpoten in het zand liet glijden. De kater had erger in zijn leven mee gemaakt, hij kwam hier wel doorheen. Door de zure appel heen bijten, appeltje eitje. Zijn ijsblauwe ogen stonden op Rai gericht terwijl hij langzaam zijn kop op zijn poten legde. Hij zou de wond eigenlijk moeten verzorgen, zorgen dat het warme bloed zijn lichaam niet meer verliet. Maar hij sloot zijn ogen, legde zijn lichaam tegen die van haar aan en voelde hoe zijn lichaam zwaar werd.

{RAI}

Snel sloeg de poes haar klauwen uit terwijl ze haar nagels zich in de grond liet boren. Dat terwijl de gifgroene ogen die bij dezelfde poes hoorde strak op een muisje voor haar gericht stonden. Het beestje zat niets vermoedend in het veldje, het was zijn kopje aan het wassen terwijl de poes in zijn buurt zijn dood aan het plannen was. Ze gaf al haar gewicht over aan haar voorpoten terwijl ze haar achterpoten heen en weer wiegde. Even wachtte ze voor ze zich afzetten en zich met haar voorpoten geheel op het lichaampje van het geschrokken muisje stortte. Meteen zette ze haar tanden in de zachte buik van het beestje dat meteen hulpeloos begon te piepen. Het duurde niet lang voor het was dood gebloed in haar bek. Een gevecht met een kat was anders, dat gaf meer adrenaline maar het hulpeloze piepen en het bloed voelde net zo goed. Toen het muisje niet meer bewoog liet ze het vallen en likte het bloed rond haar bek op. Even keek ze om zich heen of er toevallig een kat was die zin had om zijn dood te ontmoeten maar de enkele geur die er hing was van een bloodclanner, en die mocht ze geen serieuze schade aanrichten. Met een snelle beweging pakte ze het muisje in haar bek en richtte zich terug naar hun terretorium.
Het duurde niet lang voor ze er was, ze kon haar weg toch makkelijk vinden. Meteen richtte ze azich op haar plekje waar gelukkig voor een kat geen andere kat lag. Dat plekje was toch echt van haar. Net niet buiten de groep maar ver genoeg. Daarbij zorgde het bosje ernaast voor een verkoelende schaduw. Rustig liet ze zich op het plekje zakken en liet het levenloze ding tussen haar voorpoten vallen. Ze likte eerst zijn vacht schoon, ze hield gewoon echt van de smaak van bloed. Hierna pas begon ze stukken vlees van de botten te scheuren. Helaas was het maar een klein beestje en eindigde ze dus al snel met een klein karkas. Rustig kauwde ze door op de botjes. Al duurde het niet lang voor iemand zijn stem in haar oren liet horen. Meteen keek ze op van de bekendheid. Owyn. "Hey Handsome" antwoorde ze en liet hem naast haar liggen. Door zijn wonden nieuwe bloedvlekken op haar vacht krijgend. Even keek ze naar hem. "What happend?" vroeg ze en bekeek zijn lichaam. Voorzichtig ging ze zitten en boog haar kop naar hem toe. Om voorzichtig zijn wonden schoon te likken. Het kon nooit kwaad zijn om ze schoon te maken. En voor een vriend deed ze erg graag haar best. Zijn bloed proefde goed en even kreeg ze de nijging zijn wond meet open te trekken maar hield zich in. De wond op zijn schouden bleef ze likken omdat die het diepst leek en die het meest bloede. "Owyn?" vroeg ze.

I am a king from the underground

Het gevecht dat zich had afgespeeld tussen de grijze kater en Indi had vele kijkers getrokken, maar Owyn trok zich er weinig van aan. Hij hoorde hoe de katten ferluisterde, maar geen van al durfde hem echt aan te kijken. Het was vast omdat ze geen zin hadden om zelf een gevecht met hem te krijgen, hoewel er momenteel weinig van hem waard was. Hij deed wel stoer, deed wel alsof hij niks voelde, maar die wond deed vreselijk pijn. Ze had hem daar goed tepakken gehad, had zijn vel goed open geregen. Maar hij had zeker hetzelfde bij haar gedaan. Zijn ijsblauwe kijkers waren op Rai gevallen en met een glimlachje had hij haar begroet. "Hey Handsome" Owyn plaatste zijn gespierde, momenteel bebloede, lichaam naast die van haar en een zucht verliet zijn luchtwegen. Hij had het koud, voelde zich alles behalve goed. Hoewel de wond op zijn schouder niet giga groot was, was het wel diep. Hij had veel bloed verlies geleden en voelde zijn lichaam zwaar worden. "What happend?" De stem van Rai stelde hem gerust, liet hem een kleine, ietwat waterige grijns rond zijn liepen sieren. "Indi.. We had a fight.. But I won, I won." Zijn stem klonk nog steeds schor, duidelijk uitgeput. Owyn had zijn kop op zijn stevige poten gelegd en voelde hoe de ruwe tong van Rai over zijn vacht ging. Steken lieten merken dat zijn zenuwen het niet eens waren met haar goede bedoeling waardoor Owyn zacht gromde. Het was geen grom tegen Rai, eerder omdat hij kwaad was. Kwaad op Indi, op zichzelf, op het feit dat hij momenteel pijn had. Maar hij kwam er vast en zeker weer boven op, zijn pijngrens was hoog en hij was zeker geen mietje. De kater sloot zijn ogen, probeerde zijn lichaam te ontspannen. Het ging totaal niet, hij was vreselijk gespannen en had het gevoel dat hij elk moment een woede uitbarsting kon krijgen. Zijn ademhaling was zwaar en onregelmatig en hij begreep niet waarom hij zich opeens zo slecht voelde, waarom alles opeens zo slecht ging. Het kwam door zijn vele bloedverlies, maar dat had de kater zelf nog niet bedacht. "Owyn?" Vroeg Rai, maar de kater reageerde enkel door wat gemompel. Hij voelde zich te moe om goed te antwoorden.

Vlak nadat ze het muisje in stukken had gescheurd had en zijn genoten had van de smaak van zijn bloed kwam er een grijze kater aanlopen. Nou ja grijs, meer grijs met Bloedrode strepen. Haar gifgroene ogen keken vrijwel meteen op aangezien ze zijn geur herkende als de van Owyn. Ze keek naar zijn ogen maar luisterde naar zijn begroeting waar ze meteen op reageerde. Ze keek hem vragend aan door de wonden op zijn liggen, maar haar blik alleen leek niet genoeg te zijn, ze zou het zo wel vragen. Ze keek toe hoe hij naast haar kwam liggen en zijn kop op zijn poten legde. Owyn was de enige waar ze haar plekje mee zou delen. Al was de kater toch best groot. Ze voelde zijn bloed op haar vacht en ging voorzichtig zitten. Niet door het bloed, ze hield van bloed op haar vacht, maar door zijn wonden. Toen ze vroeg wat er gebeurde antwoorde hij gelukkig wel gewoon. "Indi.. We had a fight.. But I won, I won." antwoorde hij schor. Hij klonk uitgeput. Ze slikte even en begon zijn wonden zacht schoon te likken. De smaak van vers bloed proefde heerlijk in haar bek en even kreeg ze de nijgin om te zorgen voor meer maar dat kon niet. Hij was een vriend, die kon je zomaar niet optrekken. Haar ogen keken naar zijn wonden. Hij was moe, dat zag je hem maar zijn spieren stonden gespannen. Waarschijnlijk door het gevecht van net. Toen hij gromde schoten haar oren in haar nek en gromde ze even terug. Dat ging geheel automatisch. Met haar kop stootte even tegen de zijne als een soort waarschuwing dat hij haar haar gang moest laten gaan. Ze trok haar kop weer terug en ging verder met likken, zijn wonden moesten echt schoon. Maar het wou niet stoppen met bloeden. Toen hij enkel met een mompeling op zijn naam reageerde met wat mompelen keek ze naar zijn kop. Ze duwde haar neus even tegen zijn kop en draaide zich toen om. "Probeer wat te slapen, ik haal wat spinrag" zei ze. Toen ze nog een apprentice voor een clan was, wat ze nooit zijn toegeven en nooit zeggen welke, had ze wel eens bij de Medicine cat gekeken. Spinrag was eigenlijk een van de dingen die ze gelukkig herinnerd had. Helaas wist ze niet veel meer. Ze keek op zich heen tot een een spinrag met dauw op zich vond. Ze bond het om haar poot en draaide zich terug naar de plek waar de kater lag en bedekte de wond ermee.