Like a boss. {&Rai}

{&Rai}

Met sterke passen werden de grove klauwen van de kater op de grond gezet. Zijn nagels schraapte door de koude sneeuw, wat een krakend geluid maakte. De ijsblauwe ogen van de kater gleden langzaam en geconcentreerd over de omgeving heen. Owyn kwam hier zijn hele leven al, maar had nooit echt kunnen wennen aan de geluiden. Hij wilde rust, het liefst was hij hele dagen in de bergen te vinden. Maar door de hevige sneeuw die gevallen was en de kou die dat met zich mee bracht viel het deze tijd van het jaar nog wel mee. De twee-benigen en hun zielige poesiepoezen bleven gelukkig binnen, had de kater daar ook geen last meer van. Want als hij ergens een hekel aan had, en hij had aan veel dingen een hekel, waren het de poesiepoezen wel. Het waren gewoon zielige, zwakke niks nutten. Owyn daar in tegen was heel sterk en erg nuttig. De grijze kater hield van zichzelf en was zeker niet bang dat te showen. En hij mocht ook van zichzelf houden, hij was niet voor niets geweldig. Zijn ijsblauwe ogen stonden kill en emotieloos. De kater droeg weinig tot geen emoties met zich mee. De enige emotie die hij kende waren haat en agressie. De rest had hij al lang geleden van zich af gezet. Misschien, in het kleinste plekje van zijn hart zou je het kunnen vinden. Maar dan zou je diep, heel diep moeten graven. En zo dicht liet de kater zich niet bij je komen.
Zodra Owyn het Camp van de BC opliep zuchtte hij kort. Waarom was hij hier ook al weer heen gegaan? Chaggerijnig keek hij naar de rest van zijn mede-Members. Maar niemand was een echte, goeie blik waardig. Er zouden vast vele zijn die hetzelfde over hem dachten, maar dat kon Owyn eigenlijk weinig schelen. Hij was perfect en ieder ander die daar anders over dacht, kon flinke klappen verwachten. Ja, deze kater had zijn ego erg hoog zitten. Zodra hij een plekje gevonden had die hij wel kon waarderen, merkte hij dat die ingenomen was door een poes. Zelfverzekerd, dominant, trots en doelbewust liep hij op haar af. Zonder enig pardon plante hij zijn lichaam, wat een stuk groter was dan die van haar, naast haar waardoor zij een soort van aan de kant geduwd werd. Zo, zo lag hij lekker.

Een korte haal van haar tong gleed over haar neus terwijl ze de kraai voor haar bekeek, ze wist dat zodra ze ook maar de kleinste reactie gaf aan hem dat hij zou wegvliegen. Ze zakte door haar voorpoten heen en tilde haar kont iets maar op om het meeste gewicht op haar voorpoten te zetten. Even bleef ze staan voor ze langzaam in beweging kwam. Ze wist dat die beesten toch behoorlijk wat konden aanrichten met hun snavel. Langzaam sloop ze dichterbij, lettend op haar poten en de wind die nog altijd in haar richting waaide. Ze opende haar bek om de geuren om haar heen over haar gehemelte te laten glijden.
Toen ze dichterbij was wiegde ze zacht heen en weer om zich voor te bereidden op een sprong tot ze iets achter zich hoorde. Meteen schoten haar oren naar achter en ook de kraai had het gehoord. Hij keek om naar het geluid maar vond haar aan. Het duurde dus ook niet lang voor de kraai op vloog en vertrok. het duurde nog geen seconde voor ze omkeek. Degene die hier voor zorgde liep hier niet lang meer rond. Een klein staartje dat een holletje in gleed was nog even in haat blikveld. Ze stapte dichterbij en keek naar het holletje. Een rattenhol, geweldig, die beesten konden daar wel een tijdje zitten.
Een korte zucht gleed uit haar bek, ze gaf niet graag op maar dit ging te lang duren, ze kon niet zo lang stil zitten. Mokkend stond ze op en bewoog ze haar massieve lichaam naar het kamp. Ze was hier terecht gekomen na wat verhalen, maar ze was gebleven.
Het duurde niet lang voor ze het kamp in sloerde en rechtsteek naar de rand van het kamp bij een boom ging liggen. De shaduw liet het branden van haar vacht door de zon stoppen en blies een verfrissend windje door haar vacht heen. Ze sloot haar ogen even genietend, tot een kater blijkbaar dacht grappig te zijn en ook ging liggen, haar half opschuivend. Ze legde haar oren in haar nek en keek hem nijdig aan. "Zoek je eigen plek" siste ze. Waarna ze hem met haar achterpoten teegen zijn kont een stukje weg duwde.

De ijsblauwe ogen van de kater stonden kill en emotiloos, als altijd. Zijn ogen vielen erg op met zijn lange, grijze vacht, maar zodra je contact met ze maakte zag je alleen maar leegte. Leegte dat een verleden met zich mee droeg, eentje waar de kater over zweeg. Niemand wist zijn verleden, alleen dode katten die geen grijntje meer konden geven. Owyn had veel mee gemaakt in zijn nog redelijke korte leventje, maar genoeg om te maken voor wat hij nu was. Hij droeg deze halsband met eer, netzoals zijn littekens. Poesiepoezen droegen de halsbanden omdat ze dat moesten van hun twee benigen, de Bloodclanners droegen ze omdat ze het wouden. Omdat ze wouden laten zien wie ze echt waren, voor wie ze vochten. Ze vochten voor zichzelf, maar toch ook weer voor elkaar. Owyn had nooit gedacht dat Lítill zijn respect en vertrouwen zou winnen, maar de kater had het toch voor elkaar gekregen. Lítill was dan ook de enige die de grijze kater vertrouwde en respecteerde. Zodra zijn grove poten voet hadden gezet op het terrein van de BC, was hij naar zijn plekje gelopen. Maar het was niet echt zijn plekje meer, aangezien een bruine tabby poes er was gaan liggen. De kater siste kort, legde zijn oren weer in hun vertrouwde plek in zijn nek en met zelfverzekerde passen liep hij op haar af. Zonder enig pardon legde de kater zijn lichaam naast de zijne, waarbij hij haar een soort van aan de kant duwde. "Zoek je eigen plek" siste de poes en ze duwde met haar achter poten tegen zijn kont waardoor hij een stukje weggeduwd werd. Owyn siste, liet zijn tanden zien en drukte net zo hard weer terug. "Dit ís mijn plek." Miauwde hij met zijn zware, schorre stem. De kater lag hier altijd, en hij ging zijn plekje echt niet afstaan voor een of ander popje.

~Slecht, sorry Tedsel ;o

Eenmaal in de Bloodclan territorium aangekomen zocht ze naar een rustig schaduw plekje waar ze in alle rust zou kunnen mokken. Die rot rat had ervoor gezorgd dat ze geen prooi had. Het was zonhoog en als ze geen prooi zou eten, well, dan niets maar toch. Ze hield van de smaak van vers bloed in haar mond en de adrenaline van een jacht of gevecht. Want je kon zeggen wat je wou maar iedere kat hield dat in zich. Ze lip naar de rand en liet zich bij een boom op de grond zakken. Zonhoog was misschien wel de meest irritante tijd van de dag. Haar vacht brandde als hel als ze in die zon. Met regen had ze daardoor ook geen probleem. Ze rekte zich even uit en sloot haar ogen even, genietend van de frisse lucht die door haar vacht streek en het brandende gevoel suste. Helaas duurde het natuurlijk niet lang voordat iemand dat even goede gevoel weer naar pure irritatie omwisselde door bij haar te gaan liggen en haar op te schuiven. Ze siste even, hier had ze echt geen zin in. Ze was al een rooi verloren ze was niet van plan haar plekje ook op te geven voor een of andere grappenmaken. Ze keek op en duwde hem nijdig weg met haar achterpoten. Terwijl ze de nagels van haar voorpoten in de grond boorde om zich op haar plaats te houden. "zoek je eigen plek" had ze gezegd en keek ongeïnterreseerd naar de kater naast zich.
De kater draaide zijn hoofd sissend naar haar waarin hij zijn tanden liet zien. Met een minachtende blik keek ze hem aan. "I'm not Impressed by that" zei ze droog en duwde hem net zo hard weer terug. "Find a new place, I'm laying here" zei ze en legde haar oren in haar nek. Ze had hier helemaal geen zin in. Waarom konden ze haar niet gewoon met rust laten. Ze legde haar kop op haar voorpoten, echt geïnterreseerd was ze er niet in. Ze bleef wel naar hem kijken, wachtend op een reactie. Please, laat hem weggaan. Al hoewel, ze wou haar adrenaline en haar verse bloed nog, als hij een gevechtje wou was het ook goed.

I am a king from the underground

Alsof alles vandaag tegen zat, had een poes ook nog eens zijn slaapplek ingepikt. Het moest niet gekker worden hier, de kater werd nu al moe van alle anderen. Het liefst was hij alleen, op zichzelf. Daarom was deze plek altijd zo perfect voor hem geweest, hier kon hij alleen zijn. Op een afstandje van de rest, maar toch dicht genoeg om bij de elite te horen als er iets belangrijks was. Want als je Owyn eenmaal aan je kant had, had je een goeie. En de Bloodclan had hem, ze moesten dan ook maar profiteren van hem. De kater had zich gewoon naast de poes gewurmd en haar aan de kant geduwd, waar ze niet mee eens leek te zijn. Ze duwde hem terug, waarbij Owyn chag zijn tanden had laten zien en had geblazen. "I'm not Impressed by that" Zei de poes en Owyn snoof, zijn oren vast tegen zijn nek. Wat een popje, zeg. "Find a new place, I'm laying here" De grote, stevige, grijze kater duwde opstandig, duidelijk klaar met het princesse gedoe van haar, terug. De poes legde haar kop op haar poten, net alsof het haar allemaal niet interesseerde, maar Owyn had heel goed gezien dat haar blik nog steeds op hem gericht was. Hierdoor grijnsde hij licht, al was de grijns vals en vies. "You know what, deary? We can lay here together, I know for sure we'll enjoy that." Miauwde hij laag, zijn stem ietwat schor maar zelfverzekerd, zelfs een tikkeltje arrogant. Ze mocht het zelf weten, maar Owyn had hele leuke plannen met deze prachtige poes naast hem. Uitdagend, zelfs wat grof duwde hij zijn neus bij haar rug in haar vacht, waarna hij haar geur goed in zich op nam.

De kater naast haar irriteerde haar al vanaf het moment dat hij zijn poten op haar plek had gezet, ze ging zich er ook zeker niet vanaf laten jagen. Ze wist wel dat je hier moest vechten voor de beste plekjes. Ze keek de kater recht aan, zonder enkel teken van neerbuiging of angst. Want dat voelde ze niet en dat liet ze echt wel zien. Even snoof de poes toen hij blazend zijn tanden had laten zich. Ongeinterreseerd keek ze naar zijn gezicht en melde hem even dat ze niet onder de indruk was. Even had ze hem weg geduwd voor ze een hardere duw kreeg. Ze keek hem meteen weer recht aan en klemde haar oren strak in haar nek, ze raakte nu toch behoorlijk klaar met dat macho gedoe. Ze reageerde er niet op en legde haar kop op haar poten. Een beetje heel erg klaar met dit, haar prooi was ontsnapt door iets wat nog een prooi had kunnen zijn. Haar ogen bleven echter wel bij de grijsgekleurde kater hangen zodat ze hem wel in de gaten kon houden. De kater zelf had dit echter gemerkt en begon te grijnzen, op een manier die haar niet aanstond. "You know what, deary? We can lay here together, I know for sure we'll enjoy that." sprak de kater. O nou maakte hij er een spelletje van. Daar kon ze wel in mee gaan. Ze oelde zijn neus tegen haar rug gedrukt. Ze keek even half om naar hem. "O darling, at least tell me your name first?" sprak ze zacht op haar eigen sluwe toon in zijn oor. "I can't handle strangers" ging ze door met een meerzoete stem en keek hem even meer dan lief aan met haar gifgroene ogen. Dit conflictje had zojuist zich 180 omgedraaid. Ze bekeek de grijze kater even en kwam toen terug bij zijn ijsblauwe ogen. "Darling, don't act like you're mad at me, I know you like me" sprak ze. In haar ogen bleef altijd haar eigen sluwe blik liggen en die ging daar niet meer weg.

I am a king from the underground

De poes voor de ogen van de massieve, grijze kater, deed alsof ze het allemaal helemaal geen reet kon schelen. Owyn wist wel beter, niemand kon hem weerstaan. Alleen zijn lichaam al, pfoe. En dan nog niet over zijn geweldig prachtige, blauwe ogen gesproken. Hij gebruikte ze precies zoals hij hebben wilde: Charmant en mooi als het nodig was, maar koud en afstotelijk als altijd. Perfect, dat was hij gewoon. En dat ging dit meisje ook nog wel inzien, de kater voelde het aan alles. Misschien was het omdat hij maar één ding van vrouwtjes wilde, wat elke kater wilde, en het was geen gezellig gesprekje. Zodra de poes haar kop op haar poten legde zag Owyn een kans om zijn prachtige lichaam nog een stukje op te schuiven."Really cozy, don't you think?" Grijnsde de kater vies. Het woord 'cozy' kwam er lieflijk uit, wat een rare klank had uit zijn bek. Owyn walgde bijna van het woord, sprak het dan ook erg gemaakt en bijna vals uit. De kater kon het niet helpen, lief en schattig waren gewoon totaal niet hem. En de kater bleef altijd zichzelf, wat voor consucenties dat ook zou hebben. Hij is perfect, heeft geen vrienden nodig. En als er wel 'vrienden' waren, waren hun er enkel omdat de kater ze nodig had. Net als deze poes, hij moest iets van haar. Waarom zou hij anders zijn tijd verspillen aan iemand? Niemand was zijn kosbare tijd zomaar waardig. Nee, bah. Ze moesten er maar moeite voor doen. Vies grijnzend had de kater een opmerking gemaakt, net als die van net. Grof had Owyn zijn neus in haar vacht geduwd, haar geur goed ruikend. "O darling, at least tell me your name first?" Sprak de poes zacht in zijn oor. "I can't handle strangers" Nog steeds grijnsde de kater, dit keer zijn beurt om te spreken. "Well, I supose you've got a problem then. But, if you really wanna know, ladys first." Ferluisterde hij met zijn zware, ietwat schorre stem terug. Nog altijd klonk er die kille en emotieloze toon in, iets dat nooit meer weg zou trekken. "Darling, don't act like you're mad at me, I know you like me" Owyn keek nep-beledigend, waarna hij zijn kop schudde. "I'm not mad at you, my love. I mean, how can I be? We both know what happend next, and I'm glad to enjoy that. You and I, we, know that you can't recist a body like this, a mind like mine. And that every girl in this whole, stupid place, wants to be in your paws right now. The starclan will even be jealous." Sprak hij, waarbij hij langzaam overreind kwam. "But, I have to go love," Langzaam boog hij zijn kop over de hare, waardoor hij even goed duidelijk maakte wie hier de dominanste was. "My food waits." Rustig, met gecontroleerde passen liep de kater weg.

{Als jij hebt gepost topic uit ;3}