You can feel it in the air --

Een grijze schim glipte door de kampuitgang en verdween tussen de schaduwen van de bomen. Hij kon het niet meer aan. De Warrior's Den verstikte hem en zijn gedachten leken hem wel op hol te doen staan. Zijn ademhaling kalmeerde wat toen hij zich op een donkere open plek bevond. De schaduwen van de bomen nog groot genoeg om de nacht extra zwart te maken. Het schrale licht van de sterren was bijna niet te zien en de maan werd geblokkeerd door de dikke stammen. Uitgeput zakte de kater in elkaar en liet zijn kop op de bosgrond vallen. Hoeveel dagen was het niet geleden? Hoelang geleden had Little hem gered van een dood die hij zelf had gewild? Met een zucht draaide hij zich op zijn zij en voelde de tranen weer opkomen. Hoe had het zo ver kunnen komen? Waarom probeerde hij het gewoon niet nog een keertje? Ooit moest het er toch van komen? En wie, behalve de Medicine cat, zou hem missen? De grijze poes had toch wel andere dingen aan haar hoofd dan een jeugdvriend die haar alleen maar last bezorgde. Ja, straks als zij voor het eerst een Mentor zou worden, zou Ashdrizzle was uit d'r leventje verdwijnen. Dan was er alleen nog zijn zusje.. de schat, maar straks zou ze een partner krijgen en dan.. geen oog meer voor hem. Ashdrizzle kneep zijn ogen dicht en probeerde te genieten van de rust die hij hier kreeg. Maar.. dit kon hij niet voor altijd volhouden. Maar de moed om zelf in te grijpen.. die kon hij niet meer vinden.

Erg snel liep de poes niet, en zo nu en dan stopte ze even om een hap adem te nemen. Haar frustratie kwam er nu uit, en een stroom van woedekreten werd afgevuurd in haar hoofd. Het deed pijn, maar voelde tegelijkertijd erg goed, dus stopte ze er niet mee. Opnieuw stond ze even stil, en voelde tranen over haar wangen lopen, waardoor ze nog gefrustreerder werd, niets wilde goed gaan! Iedereen had een perfect leventje, en zelfs de andere rossige apprentice Aurypaw leek al een lief iemand gevonden te hebben. Niemand wilde echter iets met die gekke Crimsonpaw, nee, want die was nooit aardig. Vond je het gek? Niemand deed aardig tegen haar, waarom zij dan wel tegen hen?
Na een tijdje zo gelopen te hebben, zag ze hem zitten, Ashdrizzle, een van de weinigen waarvan ze wist dat het daar ook niet goed mee ging. Stilletjes kwam ze dichterbij, en ging zonder een woord te zeggen naast hem zitten, even stilte om haar heen, maar niet alleen zijn. Dat voelde goed.

Hij trok zijn oren op toen hij een geluid hoorde van aankomende pootstappen, maar bleef recht voor zich uit staren. Wie het ook was, deze kat kwam van de andere kant. De Warrior gebruikte zijn neus niet en sloot rustig zijn ogen weer. Ook al was het een vijandige Rogue, hem kon het niet echt veel schelen wie hier nu was. Plots voelde hij een licht aanraking, maar toen was het weer weg. De stilte nam zijn plek weer in en toch wel wat nieuwsgierig geworden draaide hij zijn kop iets en zijn blauwe ogen gleden over de Apprentice Crimsonpaw, niet echt bekend als de liefste, maar ja, hij had nu ook wel zijn repuatie opgebouwd. Rustig draaide hij zijn kop weer terug en liet deze weer op de grond zakken. Met een diepe zucht sloot hij zijn ogen weer en nam de rust weer in zich op. De ander was hier niet voor niets gebleven.

De poes merkte dat de kater naast haar zijn kop even optilde en naar haar keek, maar ze bleef recht vooruit kijken, zo zou hij haar tranen niet zien. Niet dat ze het erg vond om er even over te praten, maar haar trots zat haar in de weg. Al snel volgde ze Ashdrizzle's voorbeeld, en liet ook zij zich naast hem op de grond ploffen. Ze sloot haar ogen, en voelde de warmte van de zoute tranen over haar gezicht, en het lichaam van de kater naast haar.
Na even zo gelegen te hebben schoof ze haar hoofd zo, zodat ze hem kon zien, en opende haar ogen. Zonder haar mooie hoofdje van de natte, vieze grond te halen sprak ze hem aan, "Life sucks sometimes," Hij hoefde geen antwoord te geven, geen vermaning, geen approval, geen tegenargument. Het was een stelling, en op dit moment was de stelling maar al te waar, en iets in haar zei dat ze misschien toch niet de enige was die zich alleen voelde op deze aarde, maar toch, haar enige vriend zat in de clan waar Schadowclan ruzie mee had. Een zucht verliet haar mond, en opnieuw deed ze haar ogen dicht, weg van hier, zonder zorgen, daar wilde ze heen, weg van hier.

And sometimes I get nervous
When I see an open door
Close your eyes, clear your heart
Cut the cord

Are we human or are we dancer?
My sign is vital, my hands are cold
And I'm on my knees looking for the answer
Are we human or are we dancer?

Plots ving hij vanuit zijn ooghoeken een blauwe blik op, maar dit keer draaide hij zijn kopje niet om. Hij had de energie niet om een gesprek aan te knopen, laat staan dat het hem een goed idee leek. Dan zou hij straks alles uit zich duwen en dan was hij binnen de kortste keren weer alleen. Nee, hij besloot de emoties op te kroppen, totdat het niet meer kon. "Life sucks sometimes," Hij legde zijn grijze oren tegen zijn nek en bleef recht voor zich uit staren. "Vertel mij wat." Bromde hij zachtjes en hoorde zijn schorre stem. Ah, dus de tranen hadden toch nog wel iets aangericht.

Het was weer stil, en ze hield haar ogen nu ook even gesloten, de tranenstroom leek te stoppen, en even was alles rustig. Ineens klonk zacht en schor de stem van de kater, "Vertel mij wat." Ze grinnikte even, maar het was duidelijk dat ze hem begreep, en niet uitlachte. Even gingen haar ogen weer halfopen, en richtte ze ze op de kater, wat zou er dan precies met hem zijn? Ze zuchtte even om rustiger te worden, en haalde haar schouders op, wat het ook was, hij wilde er vast niet over praten, dus zou ze het ook niet vragen. Niets was erger dan katten die juist vroegen over dingen waar je het niet over wilde hebben. Normaal had het haar niets uitgemaakt, wat anderen zouden denken, maar aangezien zij en Ashdrizzle nu in hetzelfde schuitje zaten hield ze zich gedeisd, en voelde ze zich op de een of andere manier met hem verbonden, en moest ze hem rugdekking geven, geen aanval.

Het werd weer stil, maar dit keer had Ash er eigenlijk genoeg van. Een Apprentice.. een Apprentice hoorde hier niet zo te zitten, die moest genieten van nog een heel leven voor zich, zonder allemaal fouten achter zich. "Maar.. waarom nu al?" Vroeg hij zachtjes, terwijl hij oogcontact vermeed. Hij wilde niet rondneuzen in andermans zaken, meer Crimsonpaw een duwtje in de goede richting geven.

Ze lagen daar zo, en het beviel haar wel, hier was er niemand die haar meed, of boos naar haar keek, of zich met haar wilde meten. Hier waren alleen zij, Ashdrizzle en de rust, alhoewel die rust wel even verstoord werd door de vraag van de kater naast haar. "Maar.. waarom nu al?" Ze zuchtte even, en opende haar ogen opnieuw. Waarom? Dat was een goede vraag, en de rode poes dacht even voorzichtig na, voor het antwoord er zacht uitkwam, zacht, want ze wilde de rust die zij, en waarschijnlijk de kater ook, nu voelde, niet doorbreken. "Ik denk, omdat ik niet weet wat ik aanmoet met… Met alles eigenlijk," Ze viel stil, en verschoof toen haar kop weer zodat ze Ashdrizzle's ogen kon zien, "Ik heb geen vrienden, althans, niet in Shadowclan, en… " Opnieuw viel ze stil, en merkte dat het lastiger werd om er zo makkelijk over te praten, er kwam een brok in haar keel, en het slikken werd zwaarder. Foxdung vloekte ze in zichzelf, nu begon ze weer te huilen, en het was niet dat Ashdrizzle, of een ander die ze wel vertrouwde, haar niet mocht zien huilen, het was eerder dat ze nu toegaf dat ze het lastig vond.
Toen ze alles weer onder controle had, en het leek alsof de tranen weer een beetje gestopt waren, vervolgde ze zacht de zin, "I-ik.. Het doet me pijn, dat.. Dat katten van me weggaan, ik snap ze wel maar.. Het doet pijn…" Daarna legde toen haar kop weer recht, sloot haar ogen, en wachtte rustig op het antwoord. Niet bang meer, rustig, niet bang voor het antwoord, want nu was haar probleem eruit, en wist iniedergeval iemand het.

"Ik denk, omdat ik niet weet wat ik aanmoet met… Met alles eigenlijk," De rossige poes draaide haar kop weer naar hem om en omdat ze nu sprak, richtte hij zijn blauwe kijkers op haar. "Ik heb geen vrienden, althans, niet in Shadowclan, en… " Ze viel stil en Ashdrizzle fronste, maar besloot niets te zeggen. Langzaam zag hij tranen uit haar ogen druppelen, maar hij twijfelde te lang om iets te doen. "I-ik.. Het doet me pijn, dat.. Dat katten van me weggaan, ik snap ze wel maar.. Het doet pijn…" Hij drukte zijn oren tegen zijn kop en keek naar de grond voor haar snuit. "Uhm.." Begon hij zachtjes, maar een brok in zijn keel zorgde ervoor dat hij niet veel meer kon zeggen. "Sorry.."

Ze glimlachte een waterige glimlach toen de kater blijkbaar probeerde om met haar mee te leven, net zoals Lakepaw zo goed kon. Ze gaf hem een tikje met haar staart om te laten zien dat het goed was, en opende haar ogen om hem even goed te kunnen zien, hij had blijkbaar ook een brok in zijn keel, en Crimson wist niet zeker of ze ernaar moest vragen. Uiteindelijk besloot ze om hem eerst maar even te bedanken, "Het is minder erg dan je denkt, bedankt dat je wilde luisteren," Het had geholpen, een helpende hand en een luisterend oor. Ashdrizzle was een goede trooster, al wist hij dat zelf waarschijnlijk niet. "Maar… Hoe gaat het dan met jou?" Haar stem was zacht, en maakte duidelijk dat hij er niet over hoefde praten, geen enkele nieuwsgierigheid die verkeerd over kon komen voelde ze, en eigenlijk stelde ze de vraag om de kater de kans te geven om zich net zo fijn te voelen als zij nu deed. Alleen als hij wilde, alleen als hij wilde.

"Het is minder erg dan je denkt, bedankt dat je wilde luisteren," Opgelucht keek hij met zijn blauwe kijkers weer voor zichzelf en beet op zijn lip toen hij de volgende woorden hoorde. "Maar… Hoe gaat het dan met jou?" Zonder het zelf te weten greep hij de grond met zijn voorpoten en voelde hij zijn maag ineenkrimpen. Nee, nog te vroeg. Zonder iets te zeggen bleef hij voor zich uit kijken en deed alles om oogcontact te vermijden. Zo wilde hij duidelijk maken dat geen enkel woord zijn mond zou verlaten.

De kater leek er niet over te willen praten, en tevreden sloot Crimsonpaw haar ogen, ze had ook helemaal niet zoveel zin in allemaal gezeur. Misschien dat de kater over iets anders wilde praten, maar dan zou hij er vast zelf wel over beginnen. Nu was het even stil, en dat beviel de poes ook wel. Dus hield ze de stilte vast, maar moest wel even een schrikkerig geluidje maken toen een kille wind door haar dunne vacht streek. De rode haren gingen omhoog, en de poes rilde even, ze wilde niet opstaan en terug, maar koud had ze het wel. Een schichtige blik werd opzij geworpen naar de kater, die oogcontact aan het vermijden was. Zou hij het verkeerd opvatten als ze tegen hem aan ging liggen? Het was niet verkeerd bedoelt, ze had het gewoon koud, maar zou hij dat ook begrijpen? "Ehm.. Eh.. Ashdrizzle?"

Het werd weer stil, maar de grijze kater vond deze nog wat akelig.. ongemakkelijk. Straks was ze allang weg en had hij het niet eens gemerkt? De kater drukte zijn grijze oren nog dichter tegen zijn kop en wilde bijna op zijn zij rollen, toen hij Crimsonpaw's stem hoorde. "Ehm.. Eh.. Ashdrizzle?" Zijn oren kwamen wat omhoog, maar hij keek haar vooralsnog niet aan. "Wat.. is er?" Vroeg hij zacht en keek naar de grond voor hem.

Het was weer even stil, en de poes merkte dat de ander naast haar een bepaald gevoel had, dat had ze vaak, dat ze kon voelen wat er in de lucht hing. Ze had het er echter wel lastig mee om te ontdekken wat het was, dus keek ze hem weer aan, maar keek snel verlegen naar haar poten toen Ashdrizzle vroeg wat er was. De wind was er nog steeds, maar hij had de twijfel over de vraag niet van haar af geblazen. "Ehm.." Begon ze zachtjes, oogcontact vermijdend. "Vindt je het erg als ik tegen je aan lig? Ik heb het echt heel koud," Nu keek ze hem wel aan, maar alleen omdat ze duidelijk wilde maken dat er géén achterliggende gedachte was, hopelijk zou de kater die hint opvangen. Anders konden dingen wel eens heel awkward worden.

"Ehm.." Zijn blauwe blik schoot iets opzij en hij zag haar rossig gekleurde poten, meer niet. "Vindt je het erg als ik tegen je aan lig? Ik heb het echt heel koud," Een frons verscheen op zijn gelaat en voor even ving hij haar blik op en haalde toen zijn schouders wat op. "Is niet erg." Antwoordde hij en haalde zijn poten even onder zijn buik vandaan en legde deze gestrekt over de grond. Hij ging nog niet terug naar het kamp, niet zolang hij zich zo voelde. Ergens was hij toch wel dankbaar voor het gezelschap van Crimsonpaw.

Ze keek even onzeker zijn kant op toen het stil bleef, en merkte dat haar poten een beetje trilden. Meteen sprak ze zichzelf streng toe, dit alles gebeurde gewoon omdat ze toevallig eindelijk iets gedeeld had met iemand? Dan ging ze dus zo doen? Gefrustreerd keek ze naar haar poten, en glimlachte tevreden toen ze stil lagen. Mooi zo. "Is niet erg." De stem van de kater naast haar deed haar opschrikken, en ze glimlachte dankbaar bij zijn antwoord. "Dankje," Zei ze, toen ze wachtte terwijl de grijze tabby anders ging liggen. Daarna wachtte ze een respectabele tijd, en kroop ze, niet te dicht, tegen hem aan. De warmte overspoelde haar, en meteen sloot ze haar ogen en genoot van het moment. Het gezelschap was, voor een van de weinige keren, gewenst, en blij kwam er een glimlach op haar snoetje. Er waren dus nog wel katten in de wereld die te vertrouwen waren, dat was goed om te weten.

"Dankje," Hij voelde vervolgens nog even niets, maar plots lag daar een, wat koudere, vacht tegen hem aan en liet hij zijn kopje weer gerust neervallen op de grond. "Het.. is een gebroken hart." Mompelde hij na een tijdje, plots, uit het niets. Hij vertrouwde Crimsonpaw nu wel, want ze was al die tijd gewoon hier gebleven en leek ook niet zo veel zin te hebben om terug te keren naar het kamp.

De kater liet zijn kop neerploffen, en als antwoord liet Crimson een tevreden zucht horen. Dit was fijn, ze had het warm, en goed gezelschap. Het was heerlijk als anderen niet meteen iets van je verwachtten, als je gewoon een fijn gesprek, of in dit geval, een fijne stilte kon hebben, zonder dat er meteen iets moest gebeuren tussen twee katten. Dat was goed, en dus reageerde ze eerst niet, maar luisterde toen de raspende stem van de kater tegen wie ze aanlag klonk. "Het.. is een gebroken hart." Ze bleef even stil, maar knikte toen, geen ervaring mee, maar het je voorstellen was niet lastig. "Wil je.." Ze slikte even, niet precies wetende wat ze wilde zeggen, "Erover praten?"

Heel even twijfelde hij of hij het haar wel had moeten vertellen, maar de stilte die volgde overtuigde hem van niet. "Wil je.." Hij spitste zijn oren iets, zodat hij kon horen wat Crimsonpaw te zeggen had. "Erover praten?" Wat nerveus slikte hij en liet zijn kop weer wat zakken. "Je.. kan het toch niet begrijpen, dat ingewikkelde gedoe wil ik je niet aandoen." Mompelde hij als een zwak excuus.

Ze hoorde hem slikken, en voelde het ook door zijn vacht heen. Daarna kwam zijn raspende stem weer in haar oren, "Je.. kan het toch niet begrijpen, dat ingewikkelde gedoe wil ik je niet aandoen." Een vage glimlach verscheen op haar gezicht, en even draaide ze zich om, zodat ze hem sceptisch in zijn ogen kon kijken, geloofde hij het zelf? Crimson was een erg nuchtere poes, en ook zijn had wel door dat de kater eerder zichzelf dan haar aan het overtuigen was. Ze bemoeide zich er echter niet mee, en gaf gewoon antwoord zoals ze dat bij iedereen had gedaan, terwijl ze weer tegen hem aan ging liggen. "Oké dan, maar just so you know, ik begrijp vast en zeker meer dan je denkt, en aangezien ik mijn verhaal ook bij jou kwijt kon zou het alleen maar laf van mij zijn om niet te willen luisteren naar jou, dus," Ze gaapte even, "Als je er ooit iets over kwijt wilt wanneer je denkt dat ik het wél begrijp," Er zat een soort ondertoon in, wat duidelijk maakte dat ze er niet van gediend was om onderschat te worden, maar het was zo lichtjes dat het ook duidelijk was dat ze er verder niets mee bedoelde. "Dan ben ik er voor je," Na deze woorden legde ze haar fijne kopje op haar rode pootjes, en sloot haar ogen, om te genieten van het geluid van de rustige ademhaling van de kater en haarzelf, en van de sneeuw die onder haar lag.