Pain {Tallpaw}

Hij rende, door en door. Het ijs dat in zijn ogen had gebrand was verdwenen en gesmolten tot tranen die langs zijn kaken de weg naar de grond zochten. Wat hij had gedaan was fout, toch juist in de ogen van zijn Aury-lievende kant. Hij had het misschien wat minder bot uit kunnen brengen. Maar hij was nu eenmaal beschermend over haar en zelfs als zijn beste vriendin haar durfde te pijnigen, werd hij agressief. Dat wist hij, maar deze uitbarsting was de bevestiging van wat hij dacht. Een mengeling van naalden en poedersneeuw stoof op toen de kater een stop maakte en met grote ogen naar de hemel staarde. De zon had al zijn weg naar beneden gezocht en ze leek de horizon teder te raken met haar stralen. Licht verspreidde zich over de lucht en schilderde het duistere woud scharlaken. Hij keek even toe hoe de zon veder zakte, voordat hij zijn kop schudde en de laatste druppels van zijn gezicht veegde. Hij sloot zijn cyaanblauwe ogen en probeerde even tot rust te komen. Het lukte... Deels. Toen hij zijn ogen terug opende was een dodelijke kilte in zijn blik te lezen. Zijn mondhoeken waren naar onder gekruld en hij leek helemaal niet op de sarcastische Nevermind die zijn woede uitdrukt met grijnzen en slaan. Nee, het was angst en verdriet dat hij voelde, geen woede...

Toen hij een por voelde, keek hij op. Zijn kille blik ontmoette die van Tall. Hij zag er ook niet goed uit. "Wat is er aan de hand?" Vroeg de jonge kater. Nevermind sloeg zijn ogen van zijn vriend. Hij zuchtte zelf niet, dit was echt een probleem die hem de rest van zijn leven zou achtervolgen. Lafbekkig, dat was hij zeker, zoals Lone had gezegd. Hij was er diep door geraakt omdat hij dacht dat ze een echte vriendin was, maar het was zijn schuld dat ze nu vijanden waren. Hij sloot zijn ogen en zette even zijn gedachten op een rijtje voordat hij Tallpaw onder ogen kwam. "Ik moet je iets vertellen," zei hij op een kille toon. Geen emotie drong door zijn stem en hij keek met dezelfde kille ogen naar de apprentice. "Maar je moet beloven dat je dit voor jezelf houd," Hij sloeg zijn blauwe ogen van de jonge kater. "Het is... Heel belangrijk voor mij," Hij twijfelde. "En voor Aurypaw..." Dat laatste leek hij eerder te mompelen dan echt uit te spreken, toch leek zijn stem krachtig en het droeg een bepaalde kilte die hij nog nooit had gevoeld. Hij sloot opnieuw zijn ogen voor een paar tellen, hopend dat Tall de kat voor zijn woorden was.

De stilte die als een nevel op hen neerviel, deed hem goed. Het voelde goed, alsof hij zich kon verbergen in de stilte, voor eeuwig... "Ik waardeer het dat je me dit verteld Never," Hij keek op naar zijn vriend. In zijn ogen was een zwakke vlam van woede te lezen en ijskoud ijs brandde in zijn cyaanblauwe ogen. "En ik ben niet iemand die je gaat afrekenen omdat je een indringer hebt aangevallen," Hij knikte even. "Verder denk ik dat je dit alles ook aan Aury moet vertellen," Opnieuw knikte hij, niet echt in staat nu iets te zeggen tegen zijn vriend. "Ze verdiend het te weten, en als ze net zo is als dat jij doet geloven, zal ze je begrijpen," Hij knikte opnieuw. "Denk je dat?" zei hij ietwat afwezig, toch vlamde een klein vlammetje van hoop in zijn hart. Het ijs in zijn ogen verdween langzaam en hoop maakte zijn intocht als een zwakke vlam in zijn ogen. De stilte die volgde daarop, was ietwat pijnlijker. Nevermind slikte. Hij had indirect zijn familie beledigt en hij wist wel hoe gehecht en loyaal Tallpaw was aan zijn familie en zeker aan zijn familie. Even overweegde de oudere kater om zijn excuses aan te bieden, maar toen hij de stem van de apprentice terug hoorde, sloeg hij enkel zijn ogen van hem af en duwde hij zichzelf terug recht. "Natuurlijk moet je je excuses aanbieden aan Lone-one, en moet je je verantwoordelijkheden gewoon dragen door de kittens hun vader te zijn," Hij bevroor vanbinnen over dit feit. Hij wilde geen kits, nog niet. Hij was er nog niet klaar voor. Plus, die kits verdiende een veel beter dan deze 'lafbekkige lafaard'. Hij zuchtte even en knikte opnieuw. "Die kunnen hier niets aan doen, en mogen er dus niet onder lijden," Hij knikte instemmend en liet toen zijn stem luiden. "Die kits verdienen zoveel beter," murmelde hij stil. "Lone ook..." Fluisterde hij zachtjes, ze had enkel willen helpen en hij had haar afgebroken. De stilte die weer viel, valde bijna niet op, want herreneringen loeide in zijn kop, zo luid dat hij amper door had dat Tall er nog was. Maar toen hij de tonen van de stem terug opving, keek Nevermind terug op. "Ik zou het ook enorm op prijs stellen als je iets normaler over mijn moeder en de deputy wilt praten," Hij neeg doelbewust zijn kop voor de jonge kater, wetend dat hij ze had beledigd. "Toevallig ken ik beiden erg goed, en geloof me, ze zullen je prima vertrouwen, zolang je maar je excuses aanbied, en normaal omgaat met de kittens die geboren gaan worden," Verrast keek hij op. "Dit had ik nooit van je verwacht," zei hij ietwat verrast. "Het spijt me over mijn woorden van je moeder en Innerghost," murmelde hij dankbaar. "Ik zal je advies opvolgen, bedankt Tallpaw," zei hij, ietwat luider dan eerst. "Ik wist dat je een echte vriend was, dat zie ik nu in," Hij lachte vaagjes en stond op, zijn blik gericht op het woud dat zich voor hem uit strekte. "Dan ga ik nu maar Aury zoeken," vervolgde hij en even stapte hij wat vooruit, maar al snel stopte hij en draaide hij zijn kop naar Tallpaw. De blauwzwarte kater neeg zijn kop, dankbaarheid en hoop branden in de ogen. "Bedankt," zei hij nog, voordat hij wegstoof, opzoek naar zijn Aury.

OCC:: Never is topic uit ~ ^^