{ Drizzlecave } Wrong steps

Eindelijk drong de zon eens door de wolken, al werd de donkere grond er niet erg lichter van. Zo snel als de zon verscheen, verdween deze ook weer. De donkere aarde was koud, waarschijnlijk nog bevroren van de koude nacht. Met een lome pas verzette de tuxedo poes zich het kamp uit, wetend dat ze eigenlijk moest jagen. Ze had er totaal geen zin in, zoals altijd, en haar mentor leek in wat liefdeszaakjes verzeild te zitten, trainingen kwamen er ook niet meer van. Niet dat ze er zelf naar vroeg, want nu ze geen trainingen had, kon ze tenminste een beetje uitslapen. Met een opgezette vacht tegen de koude wind, wandelde de jonge poes, stap voor stap, door het drasserige langschap. Haar blauwe ogen staarde afkeurend naar haar natte poten. Tot haar geluk bleef haar buikje droog. De poes draaide haar oortjes, in de hoop wat te kunnen vangen. Zacht geknaag kwam tussen de hoge grasstengels vandaan. Waarschijnlijk een muisje, misschien een waterrat als ze geluk had. De poes liet zich op de grond zakken en haar ijsblauwe blik staarde tussen de stengels, maar ze zag niks zitten. Toch wist ze zeker dat het niet de wind was geweest. En de geur van waterratten die hier hing was vers en sterk. De poes had geluk, de wind stond gunstig. De kans was groot dat het ratje zich nog helemaal niet bewust was van de poes. Nog enkele stappen zette de poes naar voren. Haar blik viel op een ijverig knagend waterratje. Ze was er misschien twee staartlengtes vandaan. Ze legde haar gewicht op haar sterke achterpoten en sprong. Behendig schepte ze het diertje de lucht in, die onvoorbereidt op alles was. Hij viel verdoofd op de grond en de poes doodde hem snel met een beet door zijn ruggengraat. Met een voldane blik pakte ze het beest beet en groef hem in. Ze hoopte op nog wat prooien vandaag, zodat ze naar de clan kon en een extra maaltijdje kon veroberen, als de andere apprentices dat niet al gedaan hebben.

De zon scheen. Langzaam maar zeker drong het tot haar door. De zon. Hij scheen. Dat was lang geleden. Glimlachend hief de sneeuwwitte poes haar hoofd. De warme stralen kwamen haar vrolijk tegemoet. De zon scheen. Newleaf kwam er aan. Ein-de-lijk. Hoewel er nog overal sneeuw lag, en de zon alweer bijna verdwenen was, toch voelde ze de lentekriebels bij haar opkomen. Ze kon wel rondspringen. Newleaf kwam er aan! Even zuchtte ze. Niet te vroeg juichen, Drizzle. Ze haalde diep adem en stapte toen weer door. Ze merkte dat de grond onder haar steeds natter werd. Nog een teken van Newleaf, toch? Ze probeerde overal het positieve van in te zien, want je had er niets aan als je alleen maar ging zitten mokken om de prooischaarste en de kou, toch? Ze keek op toen een zwart-witte poes haar blikveld binnenliep. Vrolijk en een tikkeltje nieuwsgierig stapte ze op de poes af, die zo te ruiken een Clangenoot was. Ze had haar nog niet eerder opgemerkt, maar voor alles was een eerste keer. 'Hey.' Mauwde ze vriendelijk.