Whitelion

Evening zat rustig bij de ingang van de nursery, de kille winterzon liet de sneeuw glinsteren en een zacht briesje speelde met haar vacht. Ze had een plekje gezocht voor de ingang, zodat ze rustig naar buiten kon kijken en het niet zo koud kreeg. Achter zich hoorde ze de vertrouwde geluiden van moeders en hun kittens. Zelf had ze dat nooit meegemaakt, tenminste, ze kon zich haar moeder niet meer herinneren. Maar de geluiden en geuren waren kalmerend, en het gaf haar een warm gevoel van geborgenheid. Ze was best vaak hier, en hield er van om de queens mee te helpen, prooi te halen van de stapel of zelfs de nesten schoon te maken. Haar vrolijke verschijning en vriendelijke glimlach waren bij de meesten graag gezien, en ze vond het heerlijk om anderen een plezier te doen.

Een grote, witte kater verduisterde de ingang en liet zijn blik door de nursery dwalen. Ze herinnerde zich zijn naam, Whitelion. Onder de meeste kittens werd hij afgeschilderd als een angstaanjagende krijger waar je geen ruzie mee moest krijgen, maar die wel alles deed voor zijn clan. Veel van haar nestgenootjes hadden ontzag voor hem, maar zelf wist ze nooit precies wat ze van hem moest denken. Er was iets in zijn houding dat haar een onbehaaglijk gevoel gaf. Toch schonk ze hem een glimlach, want ze vond dat ze niet voor altijd moest blijven hangen in vooroordelen. De kater liep naar haar toe, en vragend keek ze hem aan. Kon ze iets voor hem doen? "Hey daar! Heb je soms zin om wat te verkennen?" Zijn toon was vriendelijk, en zijn staart bewoog heen en weer. Aarzelend keek Evening achterom. Ze wist dat het verboden was om het kamp te verlaten, en ze voelde nog steeds wat achterdocht, maar haar honger naar kennis was altijd groter dan haar gevoel voor regels. Het had haar meer dan eens in de problemen gebracht, maar ze was te nieuwsgierig om maanden van haar leven te verspillen aan alle dingen die ze al wist. Ze wilde nieuwe dingen leren, een goede warrior worden. Dus keek ze de kater met een ondeugende glinstering in haar ogen aan. 'Oké,' antwoordde ze vrolijk, en kon haar enthousiasme nauwelijks verbergen.

Whitelion

'Oké,' antwoordde ze met een vrolijke, enthousiaste klank in haar stem. Ze was ongelooflijk nieuwsgierig, wat wilde hij eigenlijk precies gaan doen? Iets ontdekken. Dat zou buiten het kamp zijn. Haar hart maakte een sprongetje van opwinding. Ze zou het kamp verlaten, en waarschijnlijk zou ze voor de eerste keer echt ver in het territorium komen. Ze was nog nooit verder gekomen dan een paar meter achter de ingang. Whitelion wenkte haar met zijn staart, en meteen stond ze op. "Laten we gaan dan!" Hij liep de Nursery uit, en ze volgde hem met haar staart recht de lucht in. Het zwarte puntje zwaaide heen en weer. Ze rende in grote sprongen naast de kater, haar zwarte oortjes trots recht omhoog. Ze zou naar buiten gaan, de wereld verkennen, nieuwe dingen leren. Opgewonden trilden haar snorharen. De kampingang kwam in zicht, en haar ogen begonnen te glinsteren. Al vanaf dat ze buiten de Nursery mocht komen, had ze vol verlangen naar de wereld buiten het kamp gekeken, wensend dat ze zo snel mogelijk naar buiten zou mogen om dingen te leren. "Blijf dicht bij mij!" Riep de witte kater over zijn schouder. IJverig zette ze nog een paar stappen naar hem toe, zodat ze vlak achter hem liep. Ze zou haar uiterste best doen, en laten zien dat ze het waard was om alvast nieuwe dingen te ontdekken. Toen ze door de uitgang gingen, had ze het gevoel dat ze elk moment terug geroepen zou kunnen worden, maar er stond niemand op wacht, en niemand leek het te zien. Met glinsterende ogen keek ze om zich heen naar de wereld, en voelde een onbekende vrijheid door zich heen stromen.

[She's too cute <'3]

Whitelion

De grote witte kater keek achterom en glimlachte vriendelijk naar haar. Het viel haar nu pas op dat hij twee verschillende kleuren ogen had. Ze vroeg zich af hoe dat kwam. Het was een ongewoon verschijnsel, verder kende ze niemand die hetzelfde had. Misschien zou ze het hem vragen. Maar net toen ze haar mond opende om hem de vraag te stellen, leidde een beweging haar aandacht af. Een kleine bruine merel hipte door de sneeuw, en keek hen toen angstig aan met haar ronde kraaloogjes. Voordat ze opvloog liet ze nog een schrille waarschuwing horen. Met veel geklapper liet de vogel niets anders dan haar pootafdrukken achter in de verse sneeuw. Vol verwondering had ze het tafereel aanschouwd. Wat was het heerlijk om eindelijk buiten het kamp te zijn! Haar staartje ging weer recht omhoog, vol trots dat zij was uitgekozen om samen met Whitelion het territorium te verkennen. "Ik zal je fourtrees laten zien!" Haar mond viel bijna open van verbazing, en haar goudkleurige ogen begonnen te glinsteren. Ze zou naar Fourtrees gaan! "Ik weet zeker dat je al heel veel verhalen hebt gehoord over die vier grote eiken!" Ze knikte, en toen ze besefte dat hij dat niet kon zien antwoordde ze instemmend, haar stem vol enthousiasme. Toen ze zeker was dat hij niet achterom keek maakte ze een sprongetje, een grote glimlach op haar gezicht.

Whitelion

Met haar goudkleurige ogen wijd open gesperd keek ze ademloos omhoog naar de enorme bomen. Alle verhalen waren waar geweest, en misschien waren de Fourtrees nog wel mooier en indrukwekkender dat iemand ooit onder woorden zou kunnen brengen. De lucht zinderde van de kracht en standvastigheid die de bomen uitstraalden. Evening liet alles op zich inwerken, en een aangename rilling ging door haar heen. Ze voelde de macht van deze plek, die de grens vormde tussen de territoria en er voor zorgden dat de Clans in vrede samen konden leven. Ze wilde zich omdraaien om Whitelion te bedanken dat hij haar hier naartoe had gebracht, maar toen ze de blik in zijn ogen zag schrok ze onwillekeurig terug. Zijn glimlach deed haar nekharen overeind rijzen, en ze vouwde haar oren naar achteren. Wat was hij van plan? Ze voelde iets in de lucht dat haar bang maakte, en voelde zich helemaal niet meer veilig in de nabijheid van de enorme witte kater. Achterdochtig keek ze hem aan, niet in staat iets te doen.

[Hij mag best ver gaan, zodat er nog maar een kleine kans op overleven is. Uiteindelijk zal ze de helft van haar oor missen, en kreupel worden aan haar achterpoot. Dus, leef je uit^^]

Whitelion

Ze voelde op een of andere manier de spanning die bijna tastbaar in de lucht hing. De glimlach en de blik van Whitelion bezorgden haar rillingen, maar ze wist zich in te houden. Heel langzaam zette ze een paar passen achteruit. Ze voelde hoe haar nekhaar onbewust overeind kwam, en met een nerveuze zwiep van haar staartje liet ze merken dat ze het niet vertrouwde. Wat was er aan de hand? Waarom deed hij zo raar? Ze kromp steeds verder in elkaar, probeerde naar een verklaring te zoeken voor zijn gedrag, en haar angst. Ze voelde dat het mis ging, en wilde zich omdraaien om op de vlucht te slaan. Maar ze was te laat, had te lang geaarzeld.

Het enorme lichaam van de warrior belandde bovenop haar, waardoor ze onderuit gehaald werd. Ze zat gevangen tussen zijn krachtige poten, die haar stevig op haar plaats hielden. Haar ogen waren groot van angst, en ze probeerde zich wanhopig los te krijgen. Een grijns verscheen op het gezicht van de witte kater, en de verschillend gekleurde ogen straalden een kille vreugde uit die doodsangsten in haar opriep. Toen zette hij zijn scherpe tanden in haar oor, en ze piepte van pijn. Heel langzaam scheurde hij er een stuk af. De pijn was ondraaglijk. Ze schreeuwde, en stikte haast in haar angst en pijn. Bloed sijpelde langs haar kop naar beneden. Tranen welden op in haar gouden ogen. "Nog ene laatste woord, Eveningkit?" Een gestoorde lach deed de lucht om haar heen zinderen van angst. Ze piepte, kon geen woord uitbrengen. Ze kon niet meer helder denken, was in shock, en kon zich niet meer verzetten. Met grote bange ogen, en bonzende slapen van de pijn lag ze onder hem, gevangen, niet in staat zich te kunnen bewegen.

Realiteit en onwerkelijkheid liepen door elkaar heen. Ze bevond zich in een soort roes, die alle eerde pijn verdoofde. Ze kon zich niet meer verzetten, ze werd heen en weer gesmeten en kwam elke keer terecht met een misselijkmakende klap die haar raar in de oren klonk. Het leek alsof ze zich niet in haar eigen lichaam bevond, alleen soms kwam het in harde, felle flitsen terug. Dan werd ze overspoeld met pijn en hapte naar adem. Haar lichaam gehoorzaamde niet meer, en ze liet zich geradbraakt door de kater misbruiken. Toen de kater haar heen en weer schudden voelde ze iets knappen waar haar ribben zaten, maar de pijn bleef weg. Ze wist dat dit haar einde zou worden. En het enige wat ze kon doen was wachten. Wachten en vurig wensen dat het voorbij was.

[Sorry, flut]

Ze wist niet hoe het haar was gelukt om bij bewustzijn te blijven tijdens de verschrikkelijke tocht terug naar het kamp. Ze bungelde slap tussen Whitelion's kaken, en voelde zich machteloos. De verdovende roes begon te vervagen, en haar lichaam werd doorboord door helse pijnen. Ze had vaag gezien dat er een vreemde knik in haar achterpoot zag, en elke ademhaling deed pijn doordat er iets mis was met haar ribben. Felle steken schoten door haar heen, en elke keer als ze op de grond viel of achter een steen bleef haken, stokte haar adem. Haar zicht was troebel, en een dikke rode mist bezette haar hoofd en vervaagde haar gedachten. Het leek alsof ze uit elkaar zou knappen van pijn, maar ze had de kracht niet meer om te schreeuwen. Haar kopje hing slap omlaag en bonkte over de grond. Uit een diepe wond in haar hals sijpelde bloed, dat een spoor achterliet. Hijgende probeerde ze genoeg zuurstof binnen te krijgen, maar er dansten zwarte vlekken voor haar ogen en de voortrazende pijn begon de overhand te krijgen. Toen ze eindelijk, na opnieuw neergesmeten te zijn, niet meer omhoog getild werd, ontsnapte een zucht haar gehavende lichaam. Ze zag wazig de verschillend gekleurde ogen van Whitelion haar kil aankeken, en kromp in elkaar van angst. Bij die kleine beweging schoten er pijnscheuten door haar heen, en deze keer had ze niet meer de kracht om er tegen te vechten. De zwarte vlekken werden groter, en langzaam verdween ze in het duister.

[Smallwing mag komen en haar vinden^^]