Drill exercices! {Skypaw's trainingstopic 1}

Nors zat de witte kater bij de uitgang. Hij had afgesproken met zijn apprentice, en als ze niet snel kwam zou ze alleen het gebied moeten verkennen. Het camp was druk. Hij zag nog mentors met hun apprentices, en enkele anderen zaten ook te wachten bij de ingang. Enkele kittens speelden vrolijk voor de nursery. Een queen zat voor de nursery naar de spelende kittens te kijken. In de buurt van de elders den lag een elder op een zonnig plekje, vrijgemaakt van sneeuw. Als zijn nutteloze apprentice nu nog kwam, dan was het compleet.

~Skypaw, ik hoop dat je het niet erg vind dat ik 'm al heb gemaakt ^^'

Skypaw stond bij de eerste zonnenstralen op. Ze waste zich en trippelde naar buiten waarna ze nog snel iets te eten pakte. De zilvere poes gedroeg zich stoer en meer als een kater. De blauwe ogen keken even rond en daarna zag ze haar mentor. Ze kreeg de kriebels als ze hém atijd zag. Hij had toch niks met het ongeluk te maken van die apprentice die elder is geworden? Die gedachten duwde ze resoluut weg en ze rende met grote passen naar haar mentor toe. 'Het spijt me! Ik ben zo snel als ik kon gekomen!',probeerde ze met een katerachtige stem te zeggen.

"Het spijt me! Ik ben zo snel als ik kon gekomen!", zei zijn apprentice die kwam aangetrippeld. Haar stem klonk vreemd jongensachtig. Whitelion kneep zijn ogen eventjes toe. "Ik zal je maar geloven zeker?", zei hij nors. "Volg me." Daarna draaide hij zich resoluut om. Met snelle, vastberaden passen liep hij het camp uit. "Ik zal je eerst de grenzen laten zien, zodat we geen nutteloze apprentices kwijtraken die perongeluk een grens overstaken.", zei hij. De witte kater trok een sprintje richting het donderpad. Daar bleef hij staan en draaide zich om om te zien hoe ver Skypaw al was.

"Ik zal je maar geloven zeker?", zei hij nors. "Volg me." Daarna draaide hij zich resoluut om. Met snelle, vastberaden passen liep hij het camp uit. "Ik zal je eerst de grenzen laten zien, zodat we geen nutteloze apprentices kwijtraken die perongeluk een grens overstaken.",verontwaardig snoof ze. 'In de tijd dat ik geen mentor had ben ik er zelf op uit gegaan.',antwoordde ze. Toen ze bij het donderpad kwamen walgde ze van de stank. 'Dit is het doderpad,er rijden monsters en kunnen katten gewoon doden',zei ze geïrriteerd terwijl ze de kater best goed kon bijhouden. Ze sprak nog steeds met een katerachtige stem.

"Dit is het doderpad,er rijden monsters en kunnen katten gewoon doden", ei de poes geïrriteerd. Abrupt draaide de kater zich om. Hij vernauwde zijn oogjes tot spleetjes en keek recht in haar blauwe ogen. "Luister. We moeten blijkbaar eerst wat regels afspreken. Ik had verwacht dat je slim genoeg was om dat zelf te weten, maar blijkbaar niet." Whitelion snoof even en ging toen verder: "Ten eerste: spreek mij nooit tegen. Ten tweede: Niet betweterig zijn, ten derde: altijd doen wat ik zeg dat je moet doen, en als laatste: beantwoord altijd ene vraag zelfverzekerd. Niet alleen tegen mij, maar overal waar je komt." Ergens had hij een hekel aan zijn aprentice. Ze deed hem ergens teveel aan zichzelf denken..

"Luister. We moeten blijkbaar eerst wat regels afspreken. Ik had verwacht dat je slim genoeg was om dat zelf te weten, maar blijkbaar niet." Whitelion snoof even en ging toen verder: "Ten eerste: spreek mij nooit tegen. Ten tweede: Niet betweterig zijn, ten derde: altijd doen wat ik zeg dat je moet doen, en als laatste: beantwoord altijd ene vraag zelfverzekerd. Niet alleen tegen mij, maar overal waar je komt."de poes draaide met haar ogen. 'Sorry hoor! Misschien weet ik wel meer dan je denkt! Tenslotte heb ik mezelf getraind',sprak ze hem tegen. Ze had niet echt naar die regels geluisterd,regels waren tenslotte toch om te breken? Of niet soms? Echter kon het de zilveren poes niks schelen en dat was ook duidelijk.

"Sorry hoor! Misschien weet ik wel meer dan je denkt! Tenslotte heb ik mezelf getraind", sprak ze hem al meteen tegen. Whitelion zuchtte. Dit zou al een hele klus worden. "Oké dan, mevrouw de alles-weter. Vang dan maar eens wat prooi voor me.", zei hij. Meteen ging de witte kater zitten. "En een beetje snel graag!", riep hij nog, om haar op te jagen.

"Oké dan, mevrouw de alles-weter. Vang dan maar eens wat prooi voor me.", zei hij. Meteen ging de witte kater zitten. "En een beetje snel graag!",ze keek hem aan. 'Het is meneer hoor!',en na die woorden rende ze weg. Toen ze een muisje rook zocht ze die en zakte in een jachthouding die er best goed uitzag. Ze sloop met wat kabaal op de muis af en toen de muis haar zag sprong ze en ving die. Ze gaf die een beet en meteen was die dood. Trots liep ze naar haar mentor.

"Het is meneer hoor!", zei de poes nog. Meneer? Voor zover hij wist was Skypaw een poes... Na een tijdje kwam ze terug met ene dode muis in haar bek. ze zag er trots uit, maar jammer genoeg voor haar had Whitelion maar al te goed gezien hoe ze gejaagd had. "Probeer dat bij een vogel en dat zal niet werken.", zei hij. De grote witte kater stond recht en strekte zijn poten. "Die jaaghouding was nog lawaaieriger dan ene blinde kraai die tegen een boom loopt waar toevallig nog wat kraaien inzitten.", zei hij. "Dus wil je dat ik je toen hoe het beter kan of is mevrouw daar te goed voor?"

"Probeer dat bij een vogel en dat zal niet werken.", zei hij. De grote witte kater stond recht en strekte zijn poten. "Die jaaghouding was nog lawaaieriger dan ene blinde kraai die tegen een boom loopt waar toevallig nog wat kraaien inzitten.", zei hij. "Dus wil je dat ik je toen hoe het beter kan of is mevrouw daar te goed voor?"strak keek ze hem aan. 'Het is meneer!',blies ze. 'Doe het dan voor hé meneertje is perfect!',gromde ze boos. Ze had een hekel aan hem,waarom dat wist ze niet. Strak bleef ze haar mentor aan kijken.

"Het is meneer.", blies de poes. nu werd Whitelion echt kwaad. Hij torende boven haar uit. "Luister eens, Skypaw. Je bent een POES, of je dat nu wilt of niet! Dus hou op met zeggen dat je een kater bent!", bulderde hij woedend. "Doe het dan voor hé meneertje is perfect!'', zei Skypaw. Whitelion ademde uit en liep een eindje bij haar vandaan. Er scharrelde iets in de struiken. Stilletjes sloop hij eropaf. Een of ander oud konijn dat nog niet in zijn hol was gekropen lag op de grond. Waarschijnlijk was hij bijna dood, maar dat maakte niet uit. Hij sloop erop af, perfect als altijd. Hij krege het oude beestje t epakken. Statig liep hij ermee terug naar zijn apprentice.

"Luister eens, Skypaw. Je bent een POES, of je dat nu wilt of niet! Dus hou op met zeggen dat je een kater bent!",woest staarde ze naar de kater. De kater sloop op een oud konijn die haast dood was. Toen hij die had kwam hij terug. 'Noem je dat jagen?',zei ze spottend.

~Beetje Flut sorry~

"Noem je dat jagen?", mauwde Skypaw spottend. Als blikken konden doden was Skypaw vast dood geweest, zo giftig staarde hij haar aan. "Als je denkt dat je alles beter doet, mij best. Train dan maar op jezelf!", tierde hij boos. Maar hij ging niet weg. Everstar moest niet denken dat hij zijn taak niet aankon.

"Als je denkt dat je alles beter doet, mij best. Train dan maar op jezelf!",dat leek een goed plan! 'Best! Zo leer ik meer dan van jouw!',blies ze en rende weg van hém en het donderpad. Ze kon naar het camp gaan? of naar de outlock rock? Ze zou wel zien waar heen.

"Best! Zo leer ik meer dan van jou!", blies de poes. Whitelion draaide met zijn ogen, maar liep toch achter haar aan. "Skypaw! Op deze manier word je nooit warrior! Dit laat alleen maar zien hoe kinderachtig je bent. Maar als je je zo blijft gdragen, zeg ik wel tegen Everstar de je permanent kitten moet blijven omdat je niet geschikt bent voor het warriorschap. Dus kom nu potverdorie onmiddelijk hier of ik zal dat echt doen ook!" En iemand die whitelion kende wist dat hij nooit iets zei zonder het daarna te doen...

"Skypaw! Op deze manier word je nooit warrior! Dit laat alleen maar zien hoe kinderachtig je bent. Maar als je je zo blijft gdragen, zeg ik wel tegen Everstar de je permanent kitten moet blijven omdat je niet geschikt bent voor het warriorschap. Dus kom nu potverdorie onmiddelijk hier of ik zal dat echt doen ook!"dreigde de warrior. Zij kon ook dreigen als het moest. 'Jij bent een schande voor mentors! Ik zorg er dan zelf wel voor dat jíj geen mentor meer kan worden! Bovendien als ik niet ervaren genoeg was om te trainen noemde ik nu Skykit en niet Skypaw',begon ze terug te dreigen.

"Jij bent een schande voor mentors! Ik zorg er dan zelf wel voor dat jíj geen mentor meer kan worden! Bovendien als ik niet ervaren genoeg was om te trainen noemde ik nu Skykit en niet Skypaw", zei Skypaw terug. Nu begon Whitelion écht kwaad te worden. Ze zou op haar tellen moeten passen. "Ik ben een schande voor de mentors omdat ik jou probeer te trainen ja.", bulderde hij. Woest zette de grote witte kater een paar stappen naar voren. Al zijn haren stonden rechtop waardoor hij nog groter leek en zijn ogen bliksemden naar dat vervelend kreng.

"Ik ben een schande voor de mentors omdat ik jou probeer te trainen ja.", kil staarde ze naar de warrior. 'Laten we gaan trainen,dan kan ik beter dan jouw worden',gromde ze en liep richting Outlook rock.

~Flut sorry~

"Laten we gaan trainen,dan kan ik beter dan jouw worden", zei Skypaw. Met zijn ogen rollend liep Whitelion achter haar aan. Hij was toch de mentor? "We zullen je sluippositie als eerste onder de loep nemen.", zei hij. "Ga in je allerbeste sluiphouding staan, ik zal je corrigeren waar je fout bent." De witte kater probeerde zo goed als het kon niet al te gemeen overkomen. Hij moest dit mormel trainen, of hij nou wou of niet.