I can do whatever I want to do {Open}

Snel keek hij rond in het kamp. Het was nog vroeg en de meeste katten lagen nog te slapen. Dus het was de perfecte tijd om even uit het kamp te gaan. Een grijns verscheen op zijn lippen. Faded ging nog eens opkijken als hij dit vertelde. Misschien moest hij iets meedoen om het te bewijzen. Even kneep hij zijn ogen tot spleetjes. Ondertussen liep hij met zachte passen naar de uitgang van het kamp. Hij keek nog eens om zijn schouder, maar hij kon geen katten zien. Perfect. Een nog bredere lach begon te groeien op zijn gezicht. Hij mocht niks meer, zelfs geen honing meer! Wel dat zou hij eens goed maken. Hij snoof nog een laatste keer voordat hij door de uitgang sprong. Toen hij aan de andere kant van de uitgang lande, keek hij ietwat verwonderd naar het uitzicht. Uitgestrekte landschappen met sneeuw bekleed werd versierd met een getekende lucht. De wolken waren geschilderd tegen de rooskleurige lucht die als vlekken overgingen in een prachtig spectrum blauw en oranje. Zijn amberkleurige ogen werden groot. Wauw... Dit had hij nog nooit gezien... Een zachte bries joeg zijn haren de lucht in. Een rilling trok over zijn ruggengraat. Brrr. Wat was het koud. Snel keek hij nog eens rond, voordat hij het pad voor zich volgde. De sneeuw hier was niet zo aangedrukt als dat van het kamp en af en toe zakte hij dus ook weg in de dikke deken van bevroren water. Uiteindelijk vond de kleine Flashkit een weg waar de sneeuw wat lager was. Hier moesten meerdere keren per dag katten passeren, bedacht hij bij zichzelf. Toen hij een geritsel hoorde, keek hij vluchtig om. Zijn haren vlogen omhoog en even kon de kit het niet laten om een gesis te vormen. Een hoog geblaas vulde de omgeving. Dit kon hij even aanhouden, voordat hij zag dat het enkel de wind was waar hij naar dreigde. Met een ietwat verwonderde blik keek hij naar het struikje. Even snoof hij en probeerde hij de lucht even te scannen. Uiteindelijk besliste Flash dat het veilig was, hij kon geen vreemde geuren waarnemen, althans, gaan verse, vreemde geuren. Het stikte hier namelijk naar de verschillende geuren. Meestal rook hij enkel de geur van Lionbeat en Fadedkit. Af en toe eens een geur die hij bij een kat kon plaatsen en... Tja, dat was het. Ach, het kwam erbij niet? Toen knapte er iets bij hem. Hij was buiten het kamp en niemand had hem gezien! Een brede grijns gleed van zijn lippen. Ha! Hij kon doen wat hij wilde doen en niemand ging hem stoppen. Snel sprong hij op. In volle vlucht draaide hij, waardoor hij niet erg netjes op zijn pootjes lande en wat wankel neerkwam. Gelukkig vond de flame-point kater al snel zijn evenwicht terug en met die actie, zette hij zijn achterpoten aan om een sprong naar voren te nemen. En nog één en nog één. En zo liep hij door het magische landschap. Hij had nooit gedacht dat hij dit nog ging doen. Maar blijkbaar kon hij meer doen dan dat hij eerder had gedacht. Maar nu dacht hij daar niet aan. Zijn brede grijns veranderde in een speelse glimlach. Hier kon hij zoveel lopen als hij wilde. Opeens voelde hij hoe de kracht in zijn poten zijn lichaam droeg, hoe de wind door zijn haren speelden. Hij liet even een luid gelach horen, waarna hij al zijn spieren opspande en zo hoog mogelijk sprong. Het voelde alsof hij vloog, hoe de wind zijn lichaam streelde en hoe de zon haar warmte gaf aan hem... Het was in één woord magisch. De kater lande soepel en met die schok veranderde zijn speelse blik in een zelfverzekerde uitdrukking. Zijn achterpoten spanden zich terug op, mar deze keer was het meer bedoeld om vooruit te gaan. Langzaam voelde hij hoe zijn tempo omhoog ging. Met zijn poten joeg hij een wat poedersneeuw op, die daarna als verse vlokken terug neervielen op zijn spoor. Flashkit begon langzaam zijn ogen tot spleetjes te drukken. Hier was de sneeuw in dikkere pakken gevallen, waardoor hij het redelijk moeilijk had het vorige tempo aan te houden. Toch zette hij door. Hij wilde tonen dat hij dit kon en dat niemand hem kon stoppen, nooit niet! Met deze gedachte kreeg hij een nieuwe boost van energie, alsof hij net –Oh, wat verlangde hij erachter- een hap honing had gegeten. Hij leek net te vliegen! Een klein lachje vormde zich op zijn serieus gezicht. Toen hij opeens voelde hoe de sneeuw minder dik werd, voelde hij hoe zijn poten jeukten om nog een beetje sneller te gaan. Opnieuw spande hij zijn spieren op en stootte hij zichzelf vooruit. De wind kamde door zijn haren alsof duizend tongen zijn haren wasten. Zijn amberkleurige twinkelde zacht en gaven een prachtig uitzicht op zijn roestkleurige neus. De kleur verspreidde zich over zijn kop en eindigde als een gebroken wit aan zijn oren, waar een gouden kleur zijn kleine oortjes inkleurden. De wind speelde met zijn haren. De bries trok hard aan zijn lichaam, maar dit stimuleerde de kit enkel om sneller te gaan en nog sneller en nog sneller en… Ja! Hij voelde hoe zijn klauwtjes in de ijskoude grond vlogen. Ja! Dit was een prefecte manier! Zo gleed hij niet meer uit! Nog sneller! Nog sneller! Kom op, hij kon nog sneller! Opnieuw zette hij zijn serieus gezicht op, kneep hij zijn amberkleurige ogen tot spleetjes en spande hij zijn spieren op. Hij was ontembaar! Hij was vrij! Niks kon hem… Stoppen? Opeens voelde hij geen grond meer onder zijn kleine pootjes. Verbaasd keek hij rond en daarna naar beneden. Onder hem verscheen een put, gevuld met wit spul. Zijn ogen werden groot van angst en snel rekte hij zichzelf uit, in de hoop de rand van de kuil te halen. Maar de zwaartekracht had andere plannen en nog voor hij iets kon doen, hoorde hij het gekras van klauwen over bevroren gesteente. Opeens voelde hij hoe de koude hem raakte. Als een vuur raasde het zijn ruggengraat omhoog, om hem een rilling te bezorgen. Zachtjes lande hij in de pak sneeuw. Een koude rilling raakte zijn bezweette vachtje en liet de kit rillen. Oh Starclan! Vluchtig keek hij op, maar hij zag dat hij net te klein was om uit deze put te springen. Nehe! Dat wilde hij niet! Hij kon er wel uit. De flame-point gromde zachtjes en liep even een toertje in de berg sneeuw, zodat hij de beste ondergrond voor zijn sprong kon vinden. Een normale kat zou er uit komen, ja, een warrior. Met die gedachte spande hij zijn spieren op en sprong hij naar de rand van de put. Opnieuw zette hij zijn klauwtjes in het gesteente, wat een luid gepiep veroorzaakte. Met snelle uithalen probeerde hij nog naar boven te klimmen, maar meer dan piepende geluiden kreeg hij niet. Uiteindelijk loste hij zijn grip en viel hij terug in de pak sneeuw. Hij ging wel iets vinden… Hopelijk…