when the stars cry~open

De jonge kit gaapte luid en kneep zijn oogjes vervolgens open. Het was al laat in de middag als hij wakker werd. Maar hij had dan ook de hele nacht niet kunnen slapen. Uren aan een stuk lag hij te friemelen en te piekeren. Piekeren over zaken die hij nu al niet meer kon herinneren. Maar het konden best wel eens belangrijke dingen geweest zijn. Voor zolang een zaak dan ook belangrijk kon zijn voor een kit. Het enige waar hij zich mee bezig hield was spelen met een bolletje mos, soms uren aan een stuk de schijn opdrijven alsof hij druk bezig was met zijn vacht te wassen. Maar in werkelijkheid boeide hem zijn vacht helemaal niets. Het was een manier voor hem om zo de tijd te verdrijven, en zonder iets stoms te doen en weer uitgelachen te worden. De kitten haatte het uitlachen. Hij was altijd het slachtoffer van pesterijen. En hij kon er niet eens iets aan veranderen. Hij was nou eenmaal onhandig geboren. En niemand die hem erop wees om voorzichtiger te zijn, om hem een manier aan te leren hoe hij wel recht kon lopen zonder één keer om te vallen. Maar die kans zat er bij hem niet in. Hij had zijn vader nooit gekend, zijn moeder zag hij amper, en starclan mocht weten wie zijn zusjes en broertjes waren. En vrienden had hij ook al niet dus niemand die de moeite nam om hem goed te leren lopen.

De kitten ging weer overeind staan en hij trilde nog wat op zijn pootjes, maar hij voelde hoe het langzaam lukte om zonder vallen op te staan. Maar toen. Toen gebeurde het. Een kit trok zijn voorste poten weg en dus viel Brokenkit, voor het zicht van de hele nursery, op zijn snuitje. Iedere kitten in de nursery lachte hem uit. De tranen welmden op in zijn ooghoeken en huilend liep de kit naar buiten. Hij ging liggen in het zandhoopje die zich naast de nursery bevond. Zijn kopje verborg hij onder zijn pootjes en tranen bevochtigden het zand. Toen opeens een schaduw zich over hem wierp wilde hij schreeuwen. De kat wegjagen, wie het ook was. Maar hij had er de attentie en kracht niet meer voor om zijn kop onder zijn poten heen te halen. Als het uitlachen was wat deze kat liever wilde kon hij/zij nu maar beter opletten en weggaan.

Het was al donker toen Nimblekit uit de nursery liep om nog een laatste frisse neus te halen voordat ze zou gaan slapen. Ze was ongelofelijk moe, dus ze wilde al vroeg gaan slapen. Het was behoorlijk druk bij de uitgang van de nursery. Ze zag wat warriors die aan het trainen waren met hun apprentices, maar ook nog een paar kittens. Ze keek rond, en haar blik bleef hangen bij een kitten die probeerde op te staan. Het leek erop alsof hij richting haar wilde lopen, maar... hij viel. Nimblekit moest wel een beetje lachen. Ze liep naar hem toe om het katertje te leren kennen, en hem helpen op te staan, maar toen zag ze dat hij aan het huilen was.
"Wat is er?" vroeg Nimblekit bezorgd. "Gaat het wel?" Ze ging er vanuit dat hij pijn had door de val. "Moet ik de medicine kat halen?"

[Heb je morgen wat om op te reageren (:]

Een zachte stem hield hem stoppen met snikken. De kleine kater haalde zijn poot over zijn neusje en droogde de tranen in zijn ogen. Met zijn kopje laag naar beneden gericht, en zijn staart bang tussen zijn poten houdend probeerde hij de kitten tegenover hem aan te kijken. De tranen in zijn ogen welden terug op en met zijn pootje op zijn houdend hield hij de tranen tegen om uit zijn ooghoeken te rollen. Met een knikkend maar vooral bang stemmetje probeerde Brokenkit zich tot de andere kitten te richten. "N..een d.dankje." Opzettelijk ontweek hij de vragen die de kitten over hem stelde. Hij antwoordde zelden als het over hemzelf ging. Zijn staartje hield hij nog steeds bang tussen zijn poten terwijl zijn lichaam nog steeds gespannen stond. Hij kon niet weten wat de kitten van hem wilde en dus was hij al beter voorbereid. Hij ging niets lossen als er niet om gevraagd ging worden.

(Maakt niet uit Ben blij dat je alsnog reageert)

Het katertje antwoordde nee, maar het zag er toch niet helemaal goed uit. Ze bleef even naar hem kijken, niet wetend of ze verder moest vragen.
"Weet je het zeker? Ben je gewond? Of is er gewoon wat gebeurd waar je nog even over tot rust moet komen?" Dat kon het ook best zijn, dacht ze. Misschien was hij gewoon even verdrietig en wilde even alleen in een hoekje uithuilen. "Of wil je dat ik je met rust laat?"

De kitten stelde hem allerlei vragen. Brokenkit slikte bij elke vraag die de kitten hem stelde. Hij voelde zich best gemakkelijk bij deze kitten maar wilde zijn ware aard niet onthullen. Nog niet. Wie weet was het weer een valstrik van die gemene kittens uit de nursery. Maar waarom voelde hij zich dan zo vertrouwd bij deze kitten? Broken probeerde voorzichtig een nieuwe stap uit. Een oppervlakkig gesprek kon toch geen kwaad? Hij bibberde in zijn stem maar probeerde dit al doende in te tomen. "I...H.et gaat..t wel m.. met me.D.dankj. Ik b..ben bbang..v.van de k.kits.daar" Met zijn snoetje wees hij richting de nursery. De kitten had vast wel gezien wat er toen gebeurd was. Maar dat baarde hem minder zorgen. Hij was nu niet zo gewild onder de kittens. En één pestkop bij of niet zou voor hen het verschil niet uitmaken. Maar zijn gevoel vertelde hem iets veel meer dan dat dit een pestkop was. Misschien had hij er wel een vriend bij zonder dat hij besefte.

Nimblekit keek achterom naar de nursery, en zocht naar de kittens die de kater bedoelde. "Welke kittens? En wat is er dan?" Ze realiseerde zich niet dat de kitten vaker viel, en daarom uitgelachen werd. Ze dacht nog steeds dat hij simpelweg even gestruikeld was, wat iedereen wel eens overkwam.
Ze bedacht zich dat het katertje misschien ook bang voor haar was.. Dat hij daarom zo aan het trillen en stotteren was. Ze besloot naast hem te gaan liggen, met haar kopje op haar pootjes, zodat ze misschien wat rustiger en vriendelijker overkwam.

De kitten ging naast hem liggen en Brokenkit trilde wat maar wist hem langzaam aan wat te ontspannen. Iets wat onzeker drapeerde hij zijn staart rond zijn achterlijfje en ging in dezelfde houding als de kitten liggen. Hij voelde zich behoorlijk onzeker hierbij en dus zorgde hij dat hij niet precies dezelfde houding aannam. Met uitzondering dat hij zijn kopje voor zich uit hield. Waarom eigenlijk wist hij niet. Misschien vond hij het wel fijn om naar het ruisen van de wind door de blaadjes te kijken. Maar ook al vond hij dit best relaxarend erg zeker was hij nog steeds niet. En dat was ook een reden waarom zijn pootjes nog natrokken van de opgespannen zenuwen. Een zacht, haast onhoorbaar zuchtje verliet zijn mond. Brokenkit dwong zijn pootje te stoppen met de bewegingen door er zijn andere overheen te leggen en tot zijn verbazing ging deze gelijk stoppen. Eindelijk eens iets de wel leek mee te zitten.

Uiteindelijk richtte de kitten zijn snuitje weer naar de poes toe. Voorzichtig naderde hij haar toe zonder nog al te veel te trillen. Zijn stemmetje trilde nog wat maar opvallend minder als voorheen. "D.de kit.kittens uit..t de nursery. Z.zij pesten m...mij om. dat ik n.niet k.kan lop.en" Zijn spieren gingen zich minder aanspannen. Misschien was deze poes wel helemaal niet van plan om hem pijn te doen?

Het duurde even voordat het katertje begon te praten, maar toen zei hij stotterend dat hij werd gepest.
"Maar waarom kan je dan niet lopen?" vroeg Nimblekit nieuwsgierig. Ze had nog nooit gezien dat een kitten na een tijdje nog niet kon lopen. "En waarom zouden andere kittens je ermee pesten? Dat is toch juist zielig voor je als je dat niet kan. Dan moeten ze juist helpen," zei Nimblekit naïef. Ze had nog nooit gepest meegemaakt, of pesters ontmoet. Ze was nog te onervaren om te snappen dat pesters niet logisch nadachten of redelijk waren.
"En ik ga je niet pesten hoor. Ik vind je zielig," ging ze door. "Ben je wel al eens buiten de nursery geweest? Het is daar heel mooi. Als je wil kan ik je een keer meenemen om alle coole plekjes te laten zien die ik nu al stiekem heb ontdekt. Want eigenlijk mag je als kitten nog niet het kamp uit."

[mwehhh balen ): misschien helpt deze berg aan vragen wat xD ]

Brokenkit zuchtte hoorbaar opgelucht toen de poes hem ook leek te vertrouwen. Een warm gelukkig gevoel bekroop hem. Hij had nog nooit iemand ontmoet die medelijden met hem leek te hebben. Brokenkit wilde antwoorden op de poes haar vragen zonder er eigenlijk een reden voor te weten. "H..het spijt me. Ik.k weet niet w.waarom" Hij probeerde zijn best te doen niet teveel meer te stotteren maar af en toe glipte er toch een paar woordjes teveel uit. De kitten legde zijn pootjes over zijn lippen. Zijn lippen vormden het woord 'sorry' richting de kitten maar er kwamen geen klanken voorbij zijn mondje. Broken zuchtte hoorbaar vermoeid.

Toen dat de poes iets aardigs over hem sprak verscheen een rode blos op zijn wangetjes. Broken verborg het onder zijn pootjes maar veel zorgen maakte hij zich er niet meer over. Hij was nou al zo vaak gepest geweest dat deze kleine dingetjes amper voor schaamte zorgden.
Toen de poes voorstelde om enkele plekjes buiten de nursery te tonen knikte de zwart witte kitten verlegen. "Heel graag. Maar w..wordt jij nooit betrapt?" Vroeg hij onzeker. Hij wilde niet dat door zijn schuld zij beide in de problemen kwamen. Maar hij wilde graag eens iets anders zien dan de vier muren van de nursery.

Hmm, hij wist het zelf ook niet. "Er zal dan ook vast wel geen reden zijn dat ze je pesten. Dus het ligt aan hen dat ze zo doen, niet aan jou," stelde ze vast.
Het katertje leek wel geïnteresseerd in het gebied rondom de nursery. "Ja.." zei ze. "Ik word wel een betrapt en ik ben nu ook twee keer in de problemen gekomen. Maar allebei de keren kwam het goed. En je leert er veel van! Ik heb al een gevecht gezien, en iemand gezien hoe een poes met een adder vocht.." Ze kon niet wachten tot zij apprentice werd bij de volgende ceremonie en ze al die dingen ook zou leren. "Maar als we dicht bij de nursery blijven, dan is het niet gevaarlijk. Dan zijn er altijd genoeg katten om je heen die je kunnen helpen als er iets gebeurt."
Het leek haar heel leuk om de kater een paar plaatsen van het territorium te laten zien. Maar... Hoe zou ze hem meenemen? "Ik ben Nimblekit, trouwens," stelde ze zichzelf voor.

'Er zal dan ook vast wel geen reden zijn dat ze je pesten. Dus het ligt aan hen dat ze zo doen, niet aan jou,' antwoorde de poes. Ongeïnteresseerd haalde Broken zijn schouders op. Het boeide hem niet zo veel wat zijn pesters betreft. Hij dacht liever niet aan hen dan zijn dag nog meer te laten verpesten. Toen de poes zei dat ze soms wel eens betrapt werd op haar uitstapjes slikte Broken even. Hij wilde niet graag gestraft worden. Maar toen vertelde ze haar avontuur en Brokenkit luisterde vol enthousiasme. Dat leek hem allemaal heel leuk! En op slag was hij de gevolgen weer vergeten. Hij wilde heel graag meegaan. Maar toen werd het even stil. Dat deed Broken er aan denken hoe hij onopgemerkt kon blijven. Opeens wist hij het! "Ik weet iets. Misschien lukt het mij wel om door het gras heen te sluipen." Brokenkit keek omhoog naar de boomtakken. Misschien lukte het ook via die takken. Maar de ervaring van boomklimmen had hij zichzelf nog nooit aangeleerd. Hij had er nog nooit bij stil gestaan.

"Kan je wel door het gras sluipen?" Dit was de eerste kitten die Nimblekit ontmoette die niet kon lopen, dus ze moest nog achter veel dingen komen. De kater keek ook omhoog. Wat zou hij aan denken? Wilde hij via de takken wegsluipen? Ze vroeg zich af hoe hij in de boom zou klimmen als hij niet kon lopen.
"En anders kunnen we gewoon weglopen," grinnikte. "Ik heb nooit echt een ontsnappingsmanier. Maar als jij een leuke manier weet, dan vind ik het goed!" Als hij echt in bomen zou kunnen klimmen, zou ze dat hartstikke leuk vinden om samen te doen.

(Yikes, balen.. :s)

'Kan je wel door het gras sluipen?' Ondeugend haalde hij zijn schouders op. Hij kon niet weten of het hem ging lukken want hij had nog nooit de nursery verlaten. Maar eens moest de eerste keer zijn dacht hij. Brokenkit liet zijn blik weer op de boom valle maar verwierp dit idee gauw weer. Nog iets waar hij zo bang voor was. Om vanuit 1 van deze hoge bomen op de grond te vallen. Misschien was dat dan een manier om de nursery even te verlaten, maar het leek in zijn oogjes ook een zelfmoordpoging. Dan werd hij nog liever even gepest dan als een psychopaat aanzien te worden.

Brokenkit sloeg de gedachtes gauw zijn hersenen uit. "Ik... B.ben niet zeker. Ben je zeker d..dat het veilig is daarbuiten?" Zijn aandacht vooral richtend op de verhalen van warriors die oog in oog stonden met monsters, honden en andere grote gevaren. Hoewel de kleine kitten zich er geen beeld kon bij vormen van al die grote gevaren voelde hij alsnog de bibber door zijn lijfje gaan.

'Nee, het is niet overal veilig. En ik wil niet dat ik jou in de problemen breng. Maar als we gewoon net buiten de nursery gaan, dan zijn we sowieso veilig, want het is nog binnen het kamp. Maar dan kan ik je toch al wat leuke dingen laten zien.' Beaamde de kitten. Brokenkit beet zachtjes op zijn onderlip. Hij wilde het graag proberen maar wat als ze betrapt werden? Die angst was groot voor hem, maar eens zou hij het moeten doen, en dan kon hij beter nu op Nimblekit's voorstel ingaan dan het af te wijzen wegens angst om betrapt te worden. Brokenkit knikte dan maar lichtjes met zijn kopje. Maar of de kitten dit teken had gezien wist hij niet. Dus praatte hij maar op een ietwat luidere fluisterstem, "Klinkt goed. Waar gaan we geen?" Brokenkit's oogjes glunderden. Voor de allereerste keer in zijn leven deed hij iets wat niet toegestaan werd en had hij er deze keer geen spijt bij. Hij wilde heel graag met deze kitten kennis leren maken. Hoe de pestkoppen daar dan ook over gingen denken. Voor het eerst sinds tijden voelde hij zich goed bij één van de kits. Voelde hij zich gelukkig.

De kitten begeleidde hem naar een hoop sneeuw wat zij een 'sneeuwberg' noemde. Brokenkit beet zacht op zijn onderlip terwijl de kitten demonstreerde hoe het moest. Een lachje toverde zich op zijn snoetje. Het zag er best allemaal leuk uit. Maar of het ook wel stevig genoeg was stelde hij zichzelf de vraag. Maar aangezien de berg de kitten kon dragen zou het vast hem ook wel kunnen dragen. Brokenkit strompelde voorzichtig naar de berg toe. Voorzichtig plaatste hij één voor één zijn nageltjes in de dikke pak sneeuw alsof hij een boom zou beklimmen. Alleen was deze veel minder ruw en steil. En zo bereek hij de top! De wind gierde door zijn vachtje maar tevreden stak de kitten zijn kopje de lucht in en genoot van deze wind. Hij voelde zich machtig. Voelde zich zelfs Firestar te rijk. Maar dat bracht hem weer bij zijn positieven. Wat als iemand hem nu in de gaten ging krijgen en hem omver ging duwen. Dan kon hij mooi van de berg afvallen en misschien wel een pootje breken of zo.

De kleine kitten keek naar beneden waar Nimblekit zich bevond en lachte naar haar. Dit was vast en zeker de tijd van zijn leven! De kitten volgde vervolgens de instructies die Nimblekit opgelegd had op en gleed zo de sneeuwberg op zijn achterwerk af. Uiteindelijk belande hij in de zachte sneeuw op de grond. Zijn voorpootjes behoedden hem van een val op zijn snuitje en zonken een stukje in de koude sneeuw weg. Een rilling liep door de kitten zijn lijfje heen maar weerhield hem er niet van om nog eens te glimlachen. Dit was werkelijk zoveel leuker dan alleen in het donkere hoekje van de nursery door te brengen. Hij was er Nimblekit dankbaar voor. "Dank je wel. Dit is zoveel leuker dan in de nursery te blijven."

Nimblekit hielp hem terug overeind door haar neusje onder zijn oksel te duwen. Hoewel hij liever zelf probeerde recht te staan; hij wilde nu ook weer niet té lui worden; genoot hij best van de hulp die de poes bood. "Dank je." Murmelde hij wat. De kitten ging met haar neusje de losgekomen sneeuw weer herstellen en nodigde hem nogmaals uit om te proberen. Brokenkit's oogjes glunderden van blijdschap. Hij had nog nooit zo iemand aardigs tegen gekomen. Brokenkit wilde op de berg af huppelen toen hij zich opeens bedacht. Hij pakte Nimblekit bij haar poot vast en klom samen met haar op de sneeuwberg. "Met twee is toch zoveel leuker." Maar waar hij niet op gerekend had was de harde rukwinden die hier bovenaan de berg opeens opstaken. Gelukkig had de kitten zijn nageltjes in de sneeuw geklemd want anders kon hij door de wind de berg wel eens afgeblazen geweest zijn. Hij keek Nimblekit aan. De angst in zijn oogjes weerspiegelend. "Nimble ik b.ben bang..." Een tweede maal stak een harde wind op maar deze keer minder sterk als voorheen. Wel sloeg ook deze keer de wind zijn haren in de war. Bang deed de kleine kater zijn staartje tussen zijn achterpoten en legde zijn oren plat.