[Dustkit] Thieves! ~

De kitten had zich heerlijk naast zijn moeder en tussen zijn broertje en zusje ingelegd. Dit was de fijnste plek die er was, tussen drie katten in. Heerlijk. Geen kou, geen wind, niets om zich zorgen over te maken. Het voelde oh zo veilig. Opeens werd hij gewekt door een harde por, zijn helderblauwe oogjes schoten meteen open. Wat was dat?! Hij hief zijn hoofd meteen op en meteen ontmoette hij de ogen van zijn zusje Squirrelkit. Ze zag er een beetje paniekerig uit. "Dustkiiiiiiit," Piepte ze. "Waarom is het licht uit? Heb jij het licht uit gedaan? Dat mag wel niet he. Nu zie ik bijna niks. Het is veel leuker met licht. Nu zijn de kleuren weg. Waarom zouden de kleuren weg zijn? Zou iemand ze gestolen hebben? Dust, we moeten de kleurendief vinden! Kom, anders is hij al ontsnapt. We mogen hem niet laten ontsnappen. Misschien heeft hij ook wel het licht gestolen! We moeten hem stoppen! Zo is het niet leuk. We zullen helden zijn! Kom op Dustkit, sta op!" Zijn zusje ratelde aan een stuk door en Dustkit deed zijn best om alles op te vangen. Toen ze haar verhaal geëindigd had sprong hij pas op. Nu pas merkte hij dat het zo donker was. "W-wat?!" Miauwde hij. "Waar is de zon heen! Ooh nee! Kom snel we moeten hem gaan zoeken!" Miauwde hij. Waarna hij uit het nest sprong en de Nursery uitrende, door de sneeuw heen sprong en even over zijn schouder keek waar zijn zusje bleef. "Snel! We moeten het licht weer terug vinden!" Hij keek met zijn helderblauwe ogen door het kamp. "Liiiiicht? Waar ben jeee?" Miauwde hij zo hard als hij kon, niet eraan denkend dat hij anderen zo wakker kon maken. "Kom tevoorschijn, dieven! Wij maken gehakt van jullie! Niemand komt aan onze prachtige kleuren en ons heldere licht!" Schreeuwde hij nu boos uit. "Squirrelkit? We moeten een zoektocht houden! Waar gaan we eerst heen?"

Zijn ogen gleden over het kamp heen, hij kon het licht en de kleuren nergens vinden! Alle kleuren zagen er zo dof en donker uit.. het was best wel saai eigenlijk! Waarom was het donker? Normaal was het nooit donker! "Ik weet niet, maar denk je dat ze nog in het kamp zijn? Misschien zijn ze er al wel uit. Misschien moeten we buiten het kamp zoeken. Of nee, laten we eerst het hele kamp doorzoeken en dan het territorium. Waar beginnen we? De Nusery? Of misschien de Leaders Den? Je weet nooit of de dief ook Firestar heeft meegenomen. Dat zou een ramp zijn! En als we dan toch op de High Rock staan, kunnen we direct eens goed om ons heen kijken! Lijkt me een goed idee, niet? Alleen hoe komen we boven? Zie jij een pad? Ik zie amper iets doordat het licht weg is. Of wacht eens, kan je daar niet omhoog? Of lijkt dat maar zo?" Verbaasd gleed zijn blik nu naar de hoge steen. Hoe kwamen ze daarop? Er moest toch wel een weg zijn naar boven? "Kom we gaan kijken!" Miauwde hij, waarna hij omhoog sprong en zo door de sneeuw probeerde te springen. Eindelijk bij de hoge steen aangekomen rende hij er een rondje omheen, totdat hij weer terug kwam bij Squirrelkit. "Gevonden! Kom mee! We moeten onze clanleider redden! Wij zijn zijn helden!" Miauwde hij, waarna hij zijn borst vooruit stak. "En nadat we Firestar hebben gered van de kleurendief, kunnen we de kleuren en het licht ook terug redden!" Hij besloot om nu maar actie te ondernemen en begon de weg omhoog te klimmen. "Pas op!" Schreeuwde hij toen hij bijna uitgleed. "Het is hier heel glad! Natuurlijk een trucje van die vuile dief!" Schreeuwde hij, waarna hij even over zijn schouder keek of Squirrelkit hem wel volgde. Bovenaan bleef hij even staan, terwijl zijn ogen over het kamp heen gleden. "Wow.." Miauwde hij, genietend van het uitzicht. "Moet je zien, Squirrelkit! Alles glanst! Zou de sneeuw.. het licht hebben opgegeten?!" Miauwde hij plots geschrokken. "Kijk hoe goed het glanst daar!" Hij wees met zijn neus naar een hoop sneeuw buiten het kamp.

Even hield hij zijn blik gericht op de sneeuw, bang dat het weg zou rennen als hij wegkeek. Maar toen hij zelf merkte dat de sneeuw amper leek te bewegen, keek hij weer terug naar Squirrelkit. Zouden ze gaan of niet? "Die sneeuw zal er van langs krijgen!" Miauwde ze. "Ja!" Schreeuwde hij er meteen achteraan. "Kom op, wat staan we hier nog? We moeten het licht redden! Zo krijgen we nooit het licht terug!" Hij zag hoe ze zomaar van die hoge steen af sprong en even was hij verbaasd dat ze dat wel durfde. Hij was van plan geweest er gewoon vanaf te lopen, niet er zomaar vanaf springen. Zou hij het ook doen? Deed dat geen pijn? "Kom op Dust!" Meteen werd hij uit zijn gedachten gerukt door zijn zusje en zonder na te denken sprong hij van de steen af. De sneeuw maakte zijn val wat zachter, maar het deed wel een beetje pijn aan zijn pootjes. Gelukkig was de pijn snel weer weg, want de kitten begon meteen door de sneeuw heen te ploeteren, achter zijn zusje aan. "Natuurlijk blijf ik daar mijn hele leven niet staan, Squirrel! Veel te saai!" Zei hij lachend. "We.. moeten sneller gaan.." Zijn hersenen begonnen op volle toeren te draaien, opzoek naar een idee. Al snel dacht hij aan springen, zouden ze zo sneller voortkomen? "Springen!" Miauwde hij, waarna hij een grote sprong nam en met een plof weer in de dikke sneeuw terecht kwam. "Kom dit gaat veel sneller!" De adrenaline schoot door zijn lijfje heen, terwijl hij steeds dichter bij de uitgang en ook het hoopje sneeuw in de buurt kwam.

De sneeuw om hem heen vloog alle kanten op, op het moment dat hij neerkwam en weer opsprong. Hij probeerde zich zo snel als mogelijk voort te bewegen, want wie wist was de sneeuw opeens weer weg. "Whahaha, Dust, je ziet er uit als een sneeuwbal," Zei Squirrelkit lachend, Dustkit draaide zijn hoofd naar haar toe en keek haar even speels aan. "Camouflage!" Zei hij lachend. "Zo heeft de sneeuw niet door dat ik een kat ben en denkt die dat ik gewoon ook help het licht mee weg te brengen!" Hij draaide zijn hoofd weer van haar weg en ging door met springen. "Slim hé?" Schreeuwde hij nog even. Bij de volgende vraag van Squirrelkit moest hij weer stoppen met springen en even keek hij over zijn schouder om te zien hoe zij sprong. Een luide lach weergalmde door het kamp toen hij haar zag. "Ja echt wel! Je ziet er uit als een echte sneeuwbal!" Hij keek weer voor zich uit en nu was hij de hoop sneeuw opeens kwijt, huh, waar was het nou? "Duuust, is die berg nou verplaatst?" Zijn blik viel nu op een andere berg sneeuw en even maakte hij een nadenkend geluid. "Ja! Die lijkt precies op de berg die net buiten het kamp was! Hij komt op de den van Firestar af Squirreelll!" Schreeuwde hij opgewonden. "Kom we moeten het aanvallen en vernietigen!" Met grote sprongen, sprong hij erop af, waarna hij een luide strijdkreet sloeg en op de berg sprong. Meteen zakte hij er tot zijn kop doorheen. "AH Squirrel helluuup! Het valt me aan!" Schreeuwde hij geschrokken.

Even gleed een rilling over zijn rug van de kou. Het viel hem echt aan! Hij piepte luid en begon met al zijn kracht tegen de sneeuw aan te slaan. Hij was een krijger, niemand versloeg hem! Squirrelkit plofte bij hem neer en zei iets, waarop Dustkit snel knikte. "Pas maar op sneeuw, wij vermoorden je!" Miauwde hij opgewonden, terwijl hij wild met zijn pootjes begon te slaan. De sneeuw werd steeds dunner en dunner en op een gegeven moment viel het over hen heen en zachtjes piepte hij, waarna hij eruit sprong en om zich heen keek. Zijn ogen werden groot bij het zien van het licht, de zon! "Squirrelkit, kijk! De zon is er weer!" Zei hij. "We hebben het licht gered, Squirrel! Wij zijn helden!" Hij keek zijn zusje vrolijk aan, waarna hij zijn borst vooruit duwde en even om zich heen keek. "Echte helden." Herhaalde hij nog even trots.

Hij wierp zijn trotse blik op zijn zusje. Ja, ze waren nu echte helden. Want nog nooit had iemand dit gemerkt, dat de sneeuw zo kwaadaardig zou zijn en het licht zou afpakken. De andere katten zouden vast trots op ze zijn. "Misschien mogen we van Firestar wel al apprentice worden dan!" Zei hij met grote enthousiasme. "We zijn er tenslotte al klaar voor, vind je niet? Iemand die zoveel moed heeft moet wel een apprentice worden nu!" Zei hij vrolijk. "En dan zijn we ook eerder warriors, de jongste warriors ooit!" Enthousiast zwiepte hij met zijn staart. Ja, dat zou toch eens fantastisch zijn. "Zou hij het niet koud hebben gehad in die sneeuwberg? Arme zon. Zou hij ook in het donker hebben gezeten? Misschien zat hij wel in een ontzettend kleine ruimte, waar hij nauwelijks plaats had in het pikkedonker met niemand om mee te praten en niks om te doen! Dat zou echt zielig zijn! Maar we hebben hem nu gered, hij zal nooit meer last hebben van de lichtdief! Dust, we moeten het mama en papa vertellen! En Ruinkit!" Dustkit grinnikte zachtjes. "Ja dat moeten we doen!" Miauwde hij net zo enthousiast uit als zijn zusje, waarna hij zijn blik wierp op de opkomende zon. "Geen dank zon! Wij zijn er voor je!" Miauwde hij luid, waarna hij zijn blik op Squirrel richtte. "Nou? Waar wachten we nog op? Kom op we gaan het aan mama en papa en Runekit vertellen!" Hij begon meteen met rennen, zo snel als hij kon richting de Nursery.

Het was nog moeilijk voor de kleine kitten om zomaar snel door deze sneeuw heen te ploeteren. Dit witte spul was soms zo hard en zo gemeen dat hij niet meer vooruit kwam en toch maar moest gaan springen, niet dat hij springen niet leuk vond. Hij hield er eigenlijk wel van, ook omdat hij héél hoog kon springen voor zijn gevoel! Hij sprong richting de Nursery en zijn blik viel op Squirrelkit, die hem door haar snelheid in leek te halen, waardoor Dustkit nog even wat sneller ging springen zodat hij net iets eerder de den  bereikte. Hij grinnikte en stak plagerig zijn tongetje even uit naar zijn zusje, waarna ze samen de den in stapten. Squirrelkit riep opgewekt hun moeder en Dustkit ging met haar mee, maar zei voor de rest niet veel meer. Op zijn gezicht stond echter een trotse grijns, ja, zij hadden de zon gered! Ze waren helden, echte helden!