Left.. Or Right?

De kit knikte. "Komen er veel katten door om?" Hij keek even naar de kater en wachtte even. Het geraas van de monsters werd met ieder ding steeds luider, tot ze wegstierf en hij niet langer de wind in zijn haren voelde. Hij knikte en zei: "Daar kun je zeker van zijn," Hij wierp terug een blik op het Thunderpath die als een zwarte ader door het woud ging. "Maar als je weg blijft van het Thunderpath, hoef je er ook niet bang voor te zijn. Dus ik snap niet waarom de meeste katten er zo moeilijk over doen," zei hij. Er vloog een blauw monster voorbij, die even aan zijn haren trok. "En hier is een tip voor later," Hij grijnsde en keek even naar de tabby kit. "Prooien worden vaak geraakt door hen en komen dan gewond naar hier, dus als je geluk hebt, heb je een gemakkelijke maaltijd te pakken," Hij had deze tactiek al zoveel geprobeerd dat hij zich afvroeg wat die andere katten de hele tijd dachten. Als je iets niet moet hebben, gebruik het dan in je voordeel in de plaats van wensen dat het er niet was, zo simpel is het.

Hij keek even naar de kit. Pretlichtjes en verbazing was in zijn ogen te lezen. Nevermind liet een snorrend gelach horen waarna hij terug een blik op het Thunderpath legde. De blauwzwarte kater keek nog toe hoe een paar monsters voorbijraasde voordat hij terug zijn kop naar de kit draaide. "Zeg maar wanneer je verder wil," zei hij waarna hij zichzelf recht duwde en wat naar achter ging, toch op een goede afstand zodat hij op elk moment Tall kon grijpen als er iets fout ging. Maar alles leek rustig, dus was dit helemaal niet nodig, althans dat hoopt hij toch. Je wist echt nooit wanneer een Thunderclanner een kans naar de overkant waagde of een monster die van het pad week. Zou hij zijn leven geven voor Tall? Waarschijnlijk niet, maar hij zou er wel alles aan doen om hem veilig te houden. Hij mocht de kit wel, meer dan de meeste katten van zijn clan.

Nevermind kreeg het bijna aan zijn hart toen de kit in de lucht sprong. Wat? Was er een monster? Zijn haren stonden overeind en hij deinsde snel naar achter, maar toen hij de opgewonden blik van Tall zag, liet hij zijn haren terug zakken. Hij kwam netjes neer op zijn pootjes, heel goed voor zo'n kit. "Nu graag," zei hij. Zijn stem totaal het tegenovergestelde van wat in zijn ziel lag en in zijn ogen twinkelde. De blauwzwarte kater snorde even lachend. "Ok," zei hij kort, waarna hij met zijn staart wenkte en zich omdraaide. Met trage passen, toch redelijk krachtig, stapte hij verder. Hij wist niet echt wat hij nog kon tonen aan de jonge kater. Iets waar hij echt onder de indruk van was... Hmmm... Hij kon niet echt op iets komen, dus besloot hij maar wat rond te dwalen, in de hoop iets interessant te vinden. Hij lette niet echt op, want andere katten die hen wilde storen moesten zijn smoes wel als de waarheid zien, wie ging er nu in op het woord van de leader? Indirect was het wel de waarheid.

De kit rende als een doorgedraaid konijn rond zijn poten. Had hij per ongeluk catnip opgegeten? Of had hij de magische krachten van honing ontdekt? Even scande Nevermind zijn geheugen door, maar nergens was een teken van een hypere Tall. Zijn jonge vriend had of één van de producten opgegeten of was gewoon opgetogen. Hij hoopte het laatste. Zijn energie kon niet eeuwig duren, dat was een feit. Hij hapte naar adem en liet toen alle lucht uit zijn longen lopen waarna hij een blik op het pad voor hem legde. "Ik kan je Little Creek tonen," murmelde hij zachtjes, eerder tegen zichzelf dan tegen de kit. Toch had hij het bewust luidop uitgesproken. "Wat denk je?" Deze keer ietwat luider dan de eerste zin.

De kit stopte, waardoor hij struikelde en even rolde waarna hij opsprong en hem met energieke oogjes aankeek. Die had catnip op. "Prima!" Zei hij vrolijk. Never grinnikte even, blij dat zijn jonge vriend zoveel energie in zich had. Tall gaapte, maar zoals een onverantwoordelijke vader negeerde hij dat. Nee, hij zou geen goede vader zijn. En dat kon hem echt niks schelen. laat maar hoe het was, hij zou wel zien wat er zou komen. "Let's go!" De kater knikte en stapte rustig verder. Hij wilde dat de kit in slaap zou vallen zodat hij deze kon meenemen naar het kamp zodat hij geen beschuldigingen zou krijgen. Dan kon hij zeggen dat hij hem had gevonden tussen de struiken ofzo. Hij zou wel nog op iets komen.

Hij keek met ongeïnteresseerde ogen naar de dolle kit die voor zijn poten draaide. Kwam er dan geen einde aan zijn energie? Hij volgde vluchtig de bewegingen van de kit, tot er opeens iets gebeurde. Het was raar, hoe hij omviel en doodstil bleef. What the? Had hij een catnip aanval gekregen? Hij had wel eens gehoord over katten die een aanval kregen van dat kruid en dan morsdood waren. Ja, het gebeurde. Dood, het kwam en het ging. Het zou wel zonde zijn dat zijn vriend zo vroeg moest doodvallen. Toen hij opeens de ademhaling van de kit zag, kon hij een opgeluchte zucht niet onderdrukken. Starclan zei dank dat hij geen boze Shrewstar op zijn kap zou krijgen en dat zijn maatje niet dood was. Hij boog zich voorover en greep het nekvelltje van de kit vast, om koers te zetten naar het kamp, waar hij de kit zou binnen smokkelen.

OOC:: Ik denk dat dit topic is afgerond ^^