Left.. Or Right?

Zachte voetstapjes klonken op de bosgrond, en een klein individu klom moeizaam een laag heuveltje op. Duidelijk was, dat hij niet thuis was in dit gebied, al zou hij dat wel moeten zijn. Een zucht verliet het kleine mondje, en zijn ogen scanden de omgeving. Verdwaald was het katertje niet, in de was, niet dat hij zou toegeven. Wat hij echter wel was, was onder de indruk, en gefrustreerd. Lightning was hier al vaker geweest, dat wist 'ie, dus was hij het kamp ook maar uitgeglipt. Het was niet eerlijk geweest als zijn broertje er wel uit was geweest en hij niet, dus liep hij hier nu rond, alle onbekende geuren opsnuivend. Zijn oogjes stonden groot, en zijn bossige staartje trilde van spanning. Dit was gaaf! Langzaam begon hij weer in beweging te komen, en ende hij het heuveltje af. Hij dacht er niet eens aan wat er gebeuren zou als hij ontdekt werd, dit was zijn moment, hij was de leider nu. Niemand kon dat van hem afpakken, voor zover hij dacht.

Hij liep vrolijk door, en wilde net op zoek gaan naar de plek waar zijn broertje in de rivier was gevallen, toen hij een strenge stem hoorde. Meteen draaide hij zich om, en keek in de ogen van een onbekende warrior. Ze was Shadowclan, want die geur had ze, maar wie ze was? Geen idee. "Hoor jij niet in het kamp te zijn" Hij grinnikte, en knikte kort, waarna hij zich weer omdraaide, en zijn neus in de lucht stak om alles beter te kunnen ruiken. Een vage geur van Lightning lag nog op de sneeuw, maar zo licht, dat hij hem niet zo makkelijk zou kunnen volgen.

De poes wilde blijkbaar niet weg, want ze was er nog steeds. "..En waarom ben je daar dan niet?" Hij ging stug door met het spoor volgen, "Omdat ik nu hier ben," Hij draaide zich even om, en keek haar aan met zijn vurig gele ogen. "Geloof me, mijn moeder zal het niet zo erg vinden als je denkt," Hij draaide zich weer om, en mompelde nog zachtjes, "Ze is veel te druk met Lightning anyways.."

Met lichte passen trippelde hij terug het kamp uit. Hij had een goede jacht achter de rug, een konijn die hij langs de grens met Windclan had weten te vangen en een gewonde vogel die hij langs het Thunderpath had zijn smeken om dood te vallen. Hij grijnsde bij de gedachte van hoe hij nog even het diertje had laten leiden voordat hij het had gedood. Tja, welke vogel ging er nu ook op het Thunderpath zitten? Echt zoiets typisch voor vogels en muizen, prooien en natuurlijk, Windclanners en Thunderclanners. Hoeveel van die idioten waren er wel niet onder een monster gevlogen? Tien, twintig? Ah, who cares? Hij rolde met zijn ogen en liep rustig verder. Nu had hij wat vrij, Smokepaw was niet in het kamp en Aury, Lone, Dark en Shy waren vast ergens buiten het kamp gemene plannetjes aan het smeken om hem te verassen met zijn... Hij stopte absurd zijn gedachtereeks toen hij de gestalte van zijn favoriete kitje zag. "..En waarom ben je daar dan niet?" Vroeg een kattin die bij hem was. "Omdat ik nu hier ben," Nevermind grinnikte, dat was zoiets dat hij ook zou zeggen. Hij vond het prachtig. "Geloof me, mijn moeder zal het niet zo erg vinden als je denkt," vervolgde hij. De zwarte kater stapte op hem af en hoorde hoe hij zijn zin vervolgde. "Ze is veel te druk met Lightning anyways.." Even voelde hij medelijd voor de kat, ook hij had deze periode meegemaakt. Het was altijd Darkkit hier en Darkkit dat en Darkkit is zo goed en blah... Blah! Bij de naam van Starclan, wat hadden ouders toch met perfecte kinderen haten?! Hij ¨schraapte even zijn keel om duidelijk te maken dat hij er was voor Tallkit. Hij liet even zijn blik op de kit vallen, het straalde een soort hardheid uit, toch kon je zien dat hij hier was om hem te helpen. Hij draaide zich naar Summertime, zijn blik was meteen verstrakt en hij keek de kattin plichtbewust aan. "Shrewstar vroeg me om hem te zoeken, ik moet namelijk voor de nesten zorgen in de Nursery," vertelde hij. De kater hield haar blik vast en liet zijn ijzige ogen de rest doen.

De poes had er geen antwoord op, en een glimlach verscheen al op zijn gelaat, maar ineens werd hij afgeleid door beweging in de bossen. De glimlach verdween niet, integendeel, hij werd alleen maar breder, en de kitten keek geïnteresseerd toe toen een grote zwarte kater zich bij hen voegde. Zijn blik was koud, maar iets erin maakte Tall, duidelijk dat hij er was om hem uit de brand te helpen. "Shrewstar vroeg me om hem te zoeken, ik moet namelijk voor de nesten zorgen in de Nursery," Snel knikte hij met een schuldbewust gezicht, en liep met hangende oortjes naar Nevermind toe. "Ik was van hem weggelopen," Sprak hij met zijn meest schuldbewuste stem, zelfs zijn moeder zou niet doorhebben dat hij loog. 'Geleerd van Lightning' dacht hij bitter, en richtte toen zijn blik weer op Nevermind. "Zullen we gaan?"

De kit speelde gelukkig mee en even moest hij een lach onderdrukken toen de kit schuldbewust knikte en naar Nevermind toeging. "Ik was van hem weggelopen," zei Tallkit. Nevermind wierp een woedende blik naar de kit. "Je moet eens weten hoe ongerust je moeder is!" Riep hij uit, in zijn stem danste de woede, maar diep vanbinnen was hij trots op wat hij de kit had geleerd. Het was deels zijn werk, deels waren ze Summertime aan het manipuleren. Liegen deed hij niet echt, want Shrewstar was waarschijnlijk wel ongerust en zeker na dat incident met haar andere, stomme rat. Ugh... Lightningkit... Hij werd niet goed als hij aan die kit dacht. Tallkit keek hem terug aan en Nevermind wierp een woeste blik terug. "Zullen we gaan?" Vroeg hij. Wel meteen gaf hij antwoord. De kater draaide zich om en wandelde al voorop, toch lette hij wel op dat Tallkit hem volgde. "Maak je alvast al klaar voor een straf," zei hij vervolgens. Ja, of een dagje in het territorium.

Nevermind en hij speelde het spel samen, goed en snel. De poes had niets door, en toen Nevermind hem uiteindelijk meenam trippelde Tallkit er dan ook met geheven staart en hoofd achteraan, een waardige aftocht. "Maak je alvast al klaar voor een straf," Hij grinnikte en knikte toen erg zielig. "Ja baas," Daarna sprong hij rond, en stopte uiteindelijk recht voor de grote zwarte kater, "Wat is jouw favoriete plekje?"

De kit grinnikte en knikte naar zijn 'begeleider'. "Ja baas," Toen begon de kit wat rond te springen en stoeien. Uiteindelijk stopte de tabby voor zijn neus. "Wat is jouw favoriete plekje?" Nevermind grinnikte zachtjes en keek met geniepige ogen naar de kit. "Ver weg van haar," zei hij, luid genoeg zodat die kattin het kon horen. Zij had geen flauw benul van wat ze met deze kit aanmoest, dus kon Nevermind haar nu al niet uitstaan. "Kom, dan gaan we naar het 'kamp'," zei hij tegen de kit en hij gaf hem even een duwtje met zijn poot voordat hij hem passeerde, in de richting van het kamp. Maar de plannen waren veranderd.

Note:: New topic? c:

Tallkit keek nog steeds verwachtingsvol op, en grinnikte luid en 'slecht' toen de kater antwoordde. De tweede zin stond hem echter helemaal niet aan, "Kom, dan gaan we naar het 'kamp'," Meteen schudde Tallkit zijn hoofd, "Nee," Zei hij stellig, en ging recht voor de kater op de grind zitten. "Ik ben er nu toch, dan kan ik net zo goed het territorium bekijken,"


- Waar? *snapt het even niet meer* Open jij anders, ik reageer wel ^^

Tallkit schudde meteen zijn kop en het werd Nevermind al snel duidelijk dat hij het sarcasme van de zin niet had opgenomen. "Nee," zei hij. Toen ging de tabby recht voor hem gaan zitten, zijn blik ontmoette de zijne en hij stopte met stappen. Even draaide Nevermind zijn kop, waardoor er nu één oog op Tallkit was gericht. "Wat nee?" Zei hij op een speelse toon waarna hij terug zijn kop naar de kit draaide. "Ik ben er nu toch, dan kan ik net zo goed het territorium bekijken," Nevermind zuchtte al lachend en sloot hierbij even zijn ogen. Na enkele tellen heropende hij zijn blik voor de wereld en keek hij de kit met een speelse, toch ietwat lege, blik aan. "Die zin was ook sarcastisch bedoelt," Grinnikte hij op dezelfde toon als hij had vermeld in zijn zin zelf. Hij zuchtte even en liep even om de kit heen, waarna hij plots bleef stilstaan en zijn kop naar hem draaide. "Oké dan, een tour voor de grote Tallkit," zei hij op een grinnikende toon.

OOC: Ik bedoelde een nieuw topic , privé, waar Never hem het territorium laat zien ^^

"Oke, sorry voor mijn onoplettendheid," zei hij. Nevermind knikte enkel koeltjes op die zin. Hij ging er geen aandacht aan vergen, nog niet. De kit huppelde achter hem aan en dus maakte hij aanstalten om verder te wandelen. "Thanx Never! Je bent awesome!" Nevermind liet een geniepige grijns op zijn lippen dansen en deed even zijn ogen dicht. Hij vond het wel leuk hoe opgewonden de kit was plus het feit dat hij de kit te vriend was. Maar eigenlijk wist toch iedereen dat hij awesome was? Komaan, zo'n stoere, sterke, knappe kater als hij moest toch tenminste de stempel van 'awesome' hebben? Meester was ook iets dat hij echt leuk vond te horen, maar dat zou hij niet aan de kit vragen. De kit was zelf veel te vriendelijk en te tof om hem zo te gaan noemen. "Ah, ik doe mijn best," grinnikte Nevermind luidkeels naar de kit. Hij had geen dikke nek, hij was enkel trots op zichzelf, dat was iets totaal anders.

OOC: Ok, is ook goed ^^

Tallkit stak trots zijn borst naar voren, duidelijk blij dat hij Nevermind had kunnen imponeren. "Waar gaan we eerst heen?" Vroeg hij. Even stond de blauwzwarte kater stil en wiebelde hij kort met zijn oren voordat hij oogcontact maakte met de jonge kit. "Als je bij mij blijft zal ik je het Thunderpath laten zien," Het hem zwaar om naar die plek te gaan, toch wilde hij Tallkit tonen waar zijn mentor -volgens de vinders- was gestorven. "Maar ENKEL als je luistert naar wat ik zeg en dicht bij me blijft, die monsters doden je met één klap en dat zeg ik echt niet om te lachen," zei hij op een strenge toon. Nevermind wilde niet dat er iets met de kit gebeurde. Starclan mocht dan weten wat Shrewstar hem dan zou aandoen, niks goeds, dat wist hij zeker.

OOC: Kittie ;3

De kit knikte en Nevermind knikte, tevreden een beetje trots op de kit, ook naar hem. "Ja Never," zei hij. "Oké, dan," zei hij en hij draaide zijn lichaam weg van Tallkit. Zijn cyaanblauwe ogen waren gericht op het pad dat tussen de bomen opdook. Langzaam drong de geur van de monsters zijn neus binnen, dit was een scherpe geur en je moest al heftige gebreken hebben om dat te missen. Hij schraapte even zijn keel en draaide zijn kop naar de tabby. "We zijn er," De meeste katten kwamen niet graag bij het Thunderpath, maar eigenlijk vond Nevermind het er niet zo erg. Als je op veilige afstand bleef, kon je het zelfs een geschenk noemen. Af en toe werd een prooi aangevallen door de monsters en meestal konden ze ontsnappen. De monsters kwamen nooit terug voor de dieren, dus als hij in de beurt was en hij vond bijvoorbeeld een eekhoorn met verbrijzelde poot door zo'n beest, dan was dat een gemakkelijke prooi en had hij ook mooi gejaagd voor de clan. De blauwzwarte kater drong zichzelf door het struikgewas heen. Zijn blauwe ogen gloeiden zachtjes, vol woede en afschuw. Aan de andere kant kon hij het Thunderclan territorium zien, de verraders. "Blijf bij mij," fluisterde hij zachtjes toen hij de grond onder zijn poten voelden trillen. In een wild geraas, stormde een rood monster voorbij, in de ogen van het beest lag licht. Hij snoof en keek even opzij naar de kit.

Er volgde nog een monster, maar hij was ze gewend en legde enkel zijn oren in zijn nek. De scherpe geur die normaal prikte aan de neus van een kat, streelde hem enkel. Hij kon ze wel ruiken, maar waarschijnlijk niet zo goed als Tallkit ze kon waarnemen. Toen hij voelde hoe de goudgele ogen op hem werden gericht draaide hij zijn kop naar hem. "Ze zijn krachtig," Verklaarde hij. In zijn blik lag niet de emotie die hij verwachtte te zien. Hij zag juist dat de kleine kit opgetogen was. Even trok hij geamuseerd met zijn oren. Deze kit was alles dat hij wou in een apprentice. Hij knikte even naar hem. "Dat zijn zeker," Hij richtte weer een blik op het Thunderpath. "Ze moeten zowel gehaat als bewondert worden daarvoor," zei hij. "Ik betwijfel dat veel katten het tweede zo goed opnemen." Hij zweeg even zag hoe een volgend monster voorbij raasde. Soms vroeg hij zich af wat er in hun kopen omging als ze een kat doodde of verminkte en waarom zo op dat pad bleven, maar meestal zette hij dat snel uit zijn kop.