Owltree

De gigantische boom rees boven haar op, als een machtige maar zwijgzame bewaker van het bos om hem heen. Dewstream legde haar kop in haar nek, maar de top was verborgen achter talloze bladeren, die weer terug waren gekomen nu Nieuwblad Bladkaal verjaagd had. Het leven kon weer beginnen. De prooien staken hun neuzen weer buiten hun holletjes, de lucht zinderde van het leven dat in beweging kwam. Dewstream gaf haar pogingen op en keek nu naar de stam voor haar. Hoe oud was deze boom? Als je de stevige bast mocht geloven leed hij al vele jaren. Het voelde goed om zo'n machtige beschermer te hebben, al wist ze dat een boom haar leven nooit kon beschermen, al was het Owltree. Toch gaf deze boom haar een soort.. rust. Omdat hij daar al jaren stond, rustig, stilzwijgend, sterk en onwrikbaar. Omdat de machtige takken zich langzaam uitgebreid hadden en afstaken tegen de zon. Omdat ze hier al zo vaak was geweest. Herinneringen kwamen altijd terug. Zoals die keer met haar zusje, Honeypaw. Ze hadden gedacht dat er een uil was. Jammer genoeg hadden ze hem niet gezien. Het was dan ook overdag geweest. Dewstream rekte zich even uit. Vreemd genoeg voelde ze zich hier volledig op haar gemak. Rustig ging ze onder de boom liggen. Ze had genoeg gevangen voor vandaag, de Clan zou er niet onder lijden. Even een rustperiode inbouwen, even haar ogen dicht.. Dewstream deed haar ogen dicht. Haar zintuigen werden minder scherp, hoewel ze niet sliep. Ach, gevaarlijk zou het wel niet worden.. met de machtige boom om over haar te waken..

Shadowpaw had opdracht van Winterstorm gekregen om te jagen voor de Clan. Waarschijnlijk omdat ze Darkpaw nog moest trainen. Shadowpaw had wel is een training met Darkpaw samen gedaan en die was alles behalve goed en vlekkeloos verlopen. Ze hadden meteen ruzie gehad omdat Darkpaw het weer is nodig vond het om haar met haar uitkomst uit te schelden. Daar kon Shadowpaw niet tegen. Eigenlijk was het lichtelijk haar zwakke plek en dat wist Darkpaw, anders zou hij haar daar niet mee pesten. Darkpaw was gewoon een vervelende etter die het leuk vond om katten af en toe op hun nummer te zetten. Maar Shadowpaw's innerlijk bleef geloven dat ondanks Darkpaw's uitstraling, hij toch misschien wel heel gevoelig en lief kon zijn, ondanks dat hij dat niet liet zien. Maar Shadowpaw's hersenen, die uiteindelijk altijd de controle bepaalden, wat ook een aanleiding tot haar weinige zelfbeheersing was, dacht daar echt heel erg anders over. Haar blik werd getrokken door een grijze vacht bij een redelijk grote boom. Shadowpaw herkende de poes meteen als Dewstream. Dit mede dankzij haar geur en ook omdat ze die vacht zo goed kende. De contouren van haar vacht waren ook opvallend voor Dewstream. Ze had al is samen met de poes gejaagd. Bij Dewstream had Shadowpaw het gevoel dat ze geaccepteerd werd. Ze ging rustig naast Dewstream liggen. Ze had nog de hele middag en er waren al twee muizen gevangen. Dat was ook dankzij de mist die 's morgens was verschenen. Shadowpaw besloot de stilte niet te verbreken. Haar uiterlijk was ondertussen, in twee manen, flink veranderd. Van de bekende grijs-witte vacht, was haar vacht veranderd in beige met zwarte spikkels en beige cyperse strepen. Haar ogen, die vroeger amberkleurig waren, waren half veranderd naar felgeel. Hoe het kon? Shadowpaw had geen idee.

Een bekende geur drong haar neus binnen. Dewstream hield haar ogen dicht, ondanks het feit dat iemand haar nu voor luilak uit kon gaan schelden. Hoewel ze niet verwachte dat Shadowpaw dat zou doen. De Apprentice had veel geleerd sinds ze hier gekomen was, waaronder respect. Dewstream had haar zien veranderen, omdat ze nog Apprentice was toen Shadowpaw kwam. Dewstream bewoog even met haar oren toen Shadowpaw naast haar ging liggen. Gelukkig was ze zelf veranderd, hoewel ze nog steeds onzeker was. Soms vroeg ze zich af waarom Shadowpaw haar aardig vond; vroeger had ze haar gepest. Haar excuses waren geaccepteerd, en dat deed Dewstream toch goed. Shadowpaw verbrak de stilte niet. De bladeren ruisten boven hun hoofden. Dewstream besloot wat te zeggen en hief haar kop op. Uit de grassprietjes, die haar zo kietelden als ze erop ging letten. 'Hey Shadowpaw,' begroette Dewstream haar vrolijk maar rustig. 'Hoe is het met jou?' De poes zag er goed uit; haar vacht was mooier geworden met de tijd. Het was aan haar te zien dat ze groeide. Het deed Dewstream ook goed dat ze vrienden had. Het maakte haar blij. 'Die mist van vanochtend was best lastig, hé,' voegde ze eraan toe. Veel Warriors gingen nu pas jagen vanwege het weer. De mist was nu alweer een eind opgetrokken, wat de jacht die ze straks zou moeten starten vergemakkelijkte.

Shadowpaw keek richting Dewstream. Gelukkig had de poes wat tijd genomen om rust te krijgen. Shadowpaw had haar al vaak genoeg moeten zien hijgen voor de Clan. Ze deed echt haar best en Shadowpaw was ook blij dat Bluestar dat zag. Zijzelf was ook veranderd. Van vacht, van kracht. Zelfs haar oogkleur! Die was van amberkleurig naar felgeel gegaan. Ze was niet meer de grijs-witte cyperse poes van vroeger. Ze vond zichzelf een stuk mooier. Dewstream verbrak de stilte en Shadowpaw luisterde. 'Ook een goedendag, Dewstream,' antwoordde Shadowpaw hier vriendelijk op. Vroeger zou ze gesnauwd hebben. Ze was er trots op dat ze zoveel veranderd was. Winterstorm had haar een goede training gegeven en Shadowpaw vroeg zich af wanneer ze een krijger mocht worden. 'Het gaat heel erg goed. Ik voel dat ik op een goede manier mijn verandering heb gedaan. En hoe gaat het met jou? Hopelijk niet te veel uitgeput?' vroeg Shadowpaw, terwijl haar staart sierlijk heen en weer sloeg. Dewstream was een ontzettend lieve poes. Ze glimlachte bij Dewstream's woorden over de mist. 'Ja. Maar gelukkig hebben wij katten in tegenstelling tot de tweebenen onze sterke zintuigen,' lachte Shadowpaw vrolijk. Shadowpaw's ogen schoten naar Dewstream's vacht. In tegenstelling tot andere katten, had Dewstream het haar grijze vacht toch wel iets speciaals. 'Dewstream, ben jij soms onzeker over je gevoelens en je vachtkleur? Of je positie in de Clan?' vroeg ze toen. Ze hoopte dat ze Dewstream kon vertrouwen.

- Sorry voor late post -

- Sorry! Ik was het topic weer eens kwijt! -

Dewstream keek met een glimlach naar Shadowpaw, die declareerde dat het heel goed ging. Ze zag er goed uit, met haar andere vacht. 'Je vacht en je ogen zijn mooi van kleur en patroon,' zei Dewstream tussendoor, gemeend. De poes was zo veranderd. Ze hoorde nu echt in Thunderclan thuis. 'Met mij gaat het ook goed, een beetje moe misschien, maar dat is nu wel over.' Ze had genoeg gerust onder Owltree en voelde zich een stuk beter. Dewstream kon alleen maar knikken bij Shadowpaw's woorden over mist. Ze had gelijk. Natuurlijk. Waarom niet? De grijze poes keek even rustig om zich heen, toen Shadowpaw plots weer sprak. 'Uhm.. nou..' Dewstream voelde zich een beetje nerveus. 'Om eerlijk te zijn.. ja. Niet iedereen mocht of mag mij, ik was nogal onzeker als kit en apprentice.. nu ook nog,' bekende Dewstream. 'Heb je ergens last van? Ik ben ervaringsdeskundige,' voegde Dewstream er met een halve lach aan toe.

Shadowpaw luisterde naar het antwoord en schrok. Dewstream onzeker! Dat had ze nooit verwacht van Dewstream. 'Maar Dewstream toch, ik kan je verzekeren dat er nu meer katten jouw mogen en anders missen ze een geweldige poes. Reken er maar op dat ik er altijd voor je zou zijn,' zei Shadowpaw gemeend. Bij Dewstream's vraag dacht ze even na, terwijl ze in de lach schoot. Ze was niet echt ergens onzeker over. 'Soms denk ik wel is dat ik nog steeds niet goed genoeg geaccepteerd word,' zei ze toen en dan vooral denkend aan Darkpaw. Die durfde haar heel vaak 'poesiepoes' te noemen, ook al versloeg ze hem steeds bij een training. Misschien kon hij niet tegen zijn verlies of zo. Shadowpaw hield voor iedereen geheim dat ze in de nacht altijd trainde voor de Clan. Ze keek naar Dewstream. Ze zou het Dewstream wel kunnen toevertrouwen, maar dan had ze grote kans dat Bluestar er ook lucht van kreeg en dat ze extra goed in de gaten werd gehouden. Tenslotte verried haar geur al genoeg. Nee, dat ze 's nachts trainde hoefde niemand te weten. Niemand hoefde te weten dat ze sterker probeerde te worden. 'Ik zou wel graag willen dat ik binnenkort krijger word,' sprak Shadowpaw.

- I don't care! -

Shadowpaw leek niet erg onzeker te zijn, alleen wat bang over acceptatie. 'Nou, als ze je niet accepteren krijgen ze met mij te maken,' beloofde Dewstream de apprentice. Ze was een heel aardige poes! 'De acceptatie is al meer dan in het begin. Ik geloof dat sommigen nog aan een nieuw clanlid moeten wennen. Ook aan Firepaw,' vertelde Dewstream. Niet iedereen wende zo snel aan nieuwelingen als bijvoorbeeld Graypaw of Bluestar. Zij mocht Firepaw nu trainen, tijdens Bluestars tijd in de Nursery. Hij deed erg zijn best. Deed Shadowpaw ook haar best? Waarschijnlijk wel. Ze wilde graag goed doen wat goed kon. 'Jij traint zeker ook veel,' voegde Dewstream met een glimlach toe. Ze was er wel zeker van. 'Je bent al oud genoeg, toch? Het is aan Bluestar om te beslissen. En geloof me, wat meer training kan geen kwaad,' antwoordde Dewstream op Shadowpaw's volgende opmerking. Ze snapte wel waarom ze het wilde; zelf had ze er ook ontzettend naar uit gekeken.

Shadowpaw glimlachte en knikte vriendelijk naar de poes. Dewstream leek echt een fantastische vriendin. Shadowpaw gooide er bijna uit dat ze 's nachts trainde, maar ze hield nog net haar mond. Als Bluestar daar lucht van kreeg, kon ze het weer voor een paar manen schudden als krijger. En tenslotte, dan zouden de katten haar minder accepteren dan ze al deden. Ze keek naar Dewstream en boog haar kop respectvol. 'Dankjewel, Dewstream. Ik respecteer enorm dat je voor me wilt opkomen,' sprak Shadowpaw en ze gaf de grijze poes een kopje. Dewstream leek echt een beschermer voor haar te zijn. Winterstorm vond ze ook fijn. Met Graypaw, Dewstream en Winterstorm had ze nu al een bijzonder goede band. Ze keek glimlachend richting Dewstream. Shadowpaw voelde zich bij Bluestar zich soms echt niet geaccepteerd. Soms leek het net alsof Bluestar spijt had dat ze Firepaw en Shadowpaw in de Clan had gehaald. Vooral bij Shadowpaw leek dat zo. Shadowpaw probeerde dat negatieve gevoel zo goed mogelijk te negeren, maar het kwam alsmaar, als ze Bluestar aankeek, terug. Het leek net alsof ze niet mee had mogen gaan met Firepaw. Alsof Shadowpaw eigenlijk had moeten blijven waar ze had gezeten. Bij haar enge baasje. Firepaw wist dat dat geen leven was geweest. Misschien kon Bluestar zich er niet goed in vinden. Toch voelde Shadowpaw zich niet goed als ze in de ogen van de poes keek.

Dewstream glimlachte om het kopje dat Shadowpaw haar gaf. Het leven moest moeilijk zijn geweest voor haar. Nu ook nog niet, om eerlijk te zijn. Gelukkig was Shadowpaw sterk genoeg om zich erdoorheen te slaan. Dat wist ze zeker. 'Ik weet hoe het is om je alleen te voelen,' mompelde Dewstream. 'Ik wil je graag helpen. Als je hulp nodig hebt; zeg het maar!' De grijze poes sloot haar ogen even, maar deed al snel haar ogen weer open. De zon scheen er niet meer in. Nu kon ze weer normaal om zich heen kijken. 'Wat was jouw leven eigenlijk, voor je hier kwam?' vroeg Dewstream ineens nieuwsgierig. 'Als je niet wil antwoorden, sorry,het floepte er zomaar uit!' Ze deed haar oren ongemerkt even wat naar achteren. Dat was onbeleefd! En het moest nog zwaar zijn voor Shadowpaw; het was nabij verleden.

Shadowpaw luisterde naar Dewstream en knikte. Ze boog haar kopje respectvol, ter teken dat ze de poes wou bedanken voor haar hulp. Bij haar vraag keek Shadowpaw even richting de zon, om vervolgens Dewstream's excuses te horen. Shadowpaw glimlachte, schudde vriendelijk haar kopje en besloot het gewoon maar te vertellen. 'Nou, toen ik nog huiskat was, voor ik lid werd van DonderClan, was ik een poes die leefde bij zo'n baasje die je elke dag sloeg om niks,' sprak Shadowpaw, terugdenkend aan haar baasje. 'Die vond het nooit echt erg om me met een scherp voorwerp te snijden, of met een ding aan hun voet te gooien naar mij. Dus daarom ging ik met Firepaw mee, toen hij vertelde over DonderClan en over zijn ontmoeting met Bluestar,' zei Shadowpaw, terwijl ze Dewstream even aankeek. Dewstream's leven zou hopelijk misschien iets beter dan de hare zijn geweest. 'Alle katten denken misschien dat tweebenen heel erg lief voor hun katten zijn, maar dat hoeven niet alle tweebenen te zijn. Eigenlijk mag ik blij zijn dat ik nog leef,' sprak Shadowpaw. Ze hief zich op haar achterpoten, voor enkele seconden en toonde daarmee een groot, rood litteken. 'Daar heeft hij me gesneden toen hij bezig was in de keuken. Ik wou hem een kopje geven en hij deed voor te lachen zijn mes richting mij. Het was raak,' zei Shadowpaw. 'Zo zie je maar dat niet alle huiskatten goede levens hebben.'

Dewstream hield verontwaardigd haar mond toen ze hoorde over Shadowpaw's verleden. Hoe kon iemand een kat zo behandelen? Het was gewoon monsterlijk! In plaats van ruzie te maken met elkaar, konden de Clans beter de mensen verslaan.. al was dat onmogelijk. Dewstream loosde de gedachte direct weer naar onderwerp 'zinloze plannen'. Het was gruwelijk dat iemand een kat sneed en er dingen naar gooide. Hoe kon je zo'n hart van steen hebben? Dewstream keek bezorgd naar het litteken, maar het zag er goed genezen uit. 'Ik geloof dat ik tweebenen nu helemaal niet meer mag,' zei Dewstream, met een verontwaardigde trek rond haar mond. Met dat vergeleken was haar verleden niets! Het was aan haar eigen karakter te danken dat de anderen haar niet zo mochten! Ze was meestal erg op zichzelf. Pas als Warrior voelde ze zich beter, ook dankzij haar zusje, Honeyfeather. Ze sprak haar misschien niet zo vaak meer, maar toch was ze blij dat ze familie had; dan was je nooit alleen.

Shadowpaw keek Dewstream glimlachend aan, die iets aankondigde. Shadowpaw kon er niks aan doen, maar zij mocht tweebenen sowieso niet meer. Er waren ook lieve tweebenen, maar ze had liever dit leven, dan dat ze elke dag geslagen werd. 'Katten denken dat ik een heel goed leven heb gehad, maar ik kan je zo twintig zelfde littekens zien,' zei Shadowpaw, terwijl ze glimlachte richting Dewstream. Sommige katten van DonderClan, wat ze hun eigenlijk ook niet kwalijk kon nemen, dachten inderdaad dat zij een perfect leven had gehad. Elke dag haar voedsel in een bakje, precies om dezelfde tijd 's morgens, om dan lekker geaaid te worden. Shadowpaw schudde haar kopje. Dus niet. Elke morgen als ze voedsel wou, was haar bakje leeg, vroeg ze erom, kreeg ze slaag. Zo was het altijd gegaan. 'Ik denk dat ik daarom soms ook zo'n taaie poes ben, ook al is dat geen excuus voor de fouten die ik maak,' zei ze en ze grinnikte even. Eerst, toen ze hier was, had ze totaal geen respect voor iedereen. Nu was dat helemaal anders. Shadowpaw's baasje had haar toekomst nog niet helemaal verwaarloosd. 'Firepaw en een andere kat zijn zelfs bij een aanval van mijn tweebeen geweest,' sprak ze, terwijl ze dacht aan die keer dat ze op het hek stond en naar beneden gehaald was.

Het leek voor Shadowpaw moeilijk om haar verleden los te laten, tenminste zo leek het voor Dewstream. Littekens, pijn.. wat moest dat voor een hels leven zijn geweest. Toen ze Dewpaw was, dat moest ze toegeven, had ze Shadowpaw heel rot behandeld en haar aangekeken alsof ze straatvuil was. Dewpaw had het niet op anderen, ze was liever alleen. Het was nog beter als de Clan ook niets van diegene moest hebben; niemand zou haar raar aankijken als ze Shadowpaw gemeen behandelde en dan trok ze minder aandacht naar zichzelf toe. Ze kroop het liefst in haar schulp, zodat ze zich niet aan de buitenwereld hoefde te laten zien. Dewstream was nu wat meer zichzelf geworden.. of in ieder geval meer open naar de andere wereld.
De grijze poes stond op en gaf Shadowpaw een paar likken, bijna als troost. 'Het is erg, wat jou is overkomen..' En, voegde ze er in gedachten aan toe, het is ook erg wat ik je aangedaan heb toen je probeerde in deze Clan thuis te horen. 'Er zouden meer katten moeten zijn zoals jij, die niet opgeven,' glimlachte Dewstream naar Shadowpaw. En ja, ze meende het echt.

Shadowpaw glimlachte naar de poes. Toen de poes een Apprentice was, had die haar ook op een slechte manier behandeld. Maar het ging erom wie je nu was, niet waar? Dat hield Shadowpaw zich de hele tijd voor zich. Ze keek naar Dewstream. Als ze een Apprentice wordt, wil zij net zoals Dewstream zijn. Dewstream mag dan wel een beetje in haar schulp getrokken en op zichzelf zijn, ze was een vriendelijke poes om mee te praten en ze was nog aardig ook. Shadowpaw was weer in gedachte verzonken over hoe het zou zijn als zij een krijger werd. Hopelijk werd ze het samen met Firepaw en Graypaw. Dat zou haar erg leuk lijken. Shadowpaw snorde al van plezier bij het vooruitzicht. Zij, samen met haar vrienden aan haar zijde, een krijger. Dan konden ze patrouilleren. Shadowpaw keek opzij toen Dewstream opeens overeind kwam en ze voelde de likken aan. Dit ontvangstcomité had ze niet echt verwacht. Ze keek met een schuin kopje naar Dewstream, toen die begon te spreken. Ze knikte toen de poes zei dat het erg was wat er haar gebeurd was. Shadowpaw dacht er alleen nog aan als ze in de Apprentice’s Den lag en iedereen lag al te slapen. Dan rolde zij zichzelf op haar rug en begon ze over haar verleden na te denken. Dan vroeg zij zich of wat er nu met haar baasje gebeurd was. Haar baasje zou haar nauwelijks terug herkennen. Shadowpaw had namelijk enkele veranderingen in haar vacht opgelopen. Net alsof haar vacht haar al voorbereidt voor het krijger zijn. De gedachte dat ze misschien krijger wordt, geeft een hoop spanningsgevoel. Ze keek op naar Dewstream. Toen ze de woorden hoorde van Dewstream, snorde ze zachtjes, liep naar de poes, die al redelijk dichtbij zat en gaf haar ook enkele likken over haar vacht terug. Ze keek naar de poes en snorde zachtjes. ’Als ik krijger word, dan wil ik net zoals jouw worden, Dewstream,’ snorde ze, terwijl ze Dewstream een lik gaf. Ze meende het. Dewstream was een hele goede krijger en Shadowpaw wou daar een voorbeeld aan nemen. Alhoewel dat ook moeilijk ging worden, want ze wou ook al een voorbeeld aan Winterstorm nemen. Winterstorm was haar mentor. Shadowpaw had al veel geleerd van haar mentor. Shadowpaw keek opzij naar Dewstream. Hoe zou het zijn geweest als ze Dewstream als mentor had gehad? Zou Dewstream dan ook zo lief zijn geweest in het begin? Ze dacht daar over na, maar besloot ermee te stoppen. Wie weet was Dewstream wel heel erg lief geweest, vanaf het begin al. In ieder geval zou Shadowpaw dat nooit te weten komen. Het ging ook eigenlijk om het ‘nu’ en niet om wat er geweest was. Dan kon ze duizenden fouten van zichzelf opsommen wat ze haar nog kwalijk konden nemen. Ze snorde zachtjes en gaf Dewstream een kopje. ’Het voelt fijn om goede vriendinnen te zijn,’ zei Shadowpaw zachtjes, terwijl ze naar Dewstream keek en haar blik toen richtte op het bos. Verse geuren kwamen binnen.

De glimlach van Shadowrose deed haar goed. Ze was net Warrior geworden en Dewstream wist dat ze een goede zou worden. Ze wilde vechten voor haar plaats in de Clan en dat kon de Clan alleen maar ten goede komen. Niet dat dat het enige was waar ze aan dacht; ze mocht Shadowrose gewoon ook. Ze was samen met Fireheart en Graystripe krijger geworden, degenen met wie ze het direct kon vinden. Dewstream was blij voor de optimistische poes; vrienden waren het kostbaarste wat iemand kon hebben. Ooit had ze dat tegen iemand gezegd en die had haar verteld dat je hart toch wel het kostbaarste was wat je had, omdat je zonder niet kon leven. Dewstream had toen - wellicht wat arrogant - met haar ogen gedraaid en geantwoord dat echte vrienden je hart bezaten en dat er zonder hen geen hart was om mee te leven. Haar gesprekspartner had haar voor gek verklaard en ze hadden nooit echt meer lange gesprekken gehouden. Waarschijnlijk dacht Dewstream te moeilijk.. had ze wel vaker. Het compliment van Shadowrose liet haar doorspoelen met een warme golf van emoties. Dat was.. één van de liefste dingen die iemand ooit tegen haar gezegd had. 'Bedankt, Shadowrose. Behoud in ieder geval je eigen karakter, dat is zoveel leuker dan het mijne,' zei Dewstream, half grappend, half serieus. Winterstorm had haar vast veel kunnen leren, daar was Dewstream van overtuigd. De volgende opmerking voelde ook al zo goed. Dewstream voelde een lach om haar lippen krullen. Zoveel gecomplimenteerd binnen een en dezelfde minuut voelde wonderbaarlijk goed voor zo'n onzekere poes. 'Ik ben blij dat ik jou mijn vriendin mag noemen,' vertelde Dewstream Shadowrose. Ze meende het, net als de andere poes. Dat hoopte ze tenminste. De zon was wat opgeschoven, zodat de schaduwen van de takken van Owltree weer over haar heen vielen. Dewstream kneep haar ogen even samen en rekte zich toen uit. 'Wat vind je van een korte jacht, mevrouw de Warrior?' vroeg Dewstream met glimmende ogen. Het was altijd leuk als iemand net een rang opgeschoven was.

Shadowrose keek glimlachend opzij naar Dewstream. Ze kon gewoon zien dat Dewstream het fijn vond wat ze zei. Ze keek glimlachend naar de krijger, die een wederkerend antwoord gaf, wat ook een fijn gevoel bij Shadowrose gaf. Ze vond het sowieso fijn om te merken dat haar Clangenoten haar hadden geaccepteerd. Ze keek naar Dewstream en schoot in de lach toen die een vraag stelde, maar op een grappige manier zijn. Krijger zijn hield niet altijd in dat je serieus moest zijn. Je kon ook is lekker gek doen. 'Nou... Het idee bevalt me wel hoor,' zei Shadowrose dan ook bekakt. Ze moest moeite doen om niet in de lach te schieten. Ze keek opzij naar Dewstream. Ze vond het fijn dat die ook even niet serieus kon doen. Alhoewel het bij Dewstream soms moeilijk te bepalen was of ze iets leuk vond of niet. Niet dat Shadowrose dat erg vond. Nee, dat helemaal niet! Ze vond het zelfs knap van Dewstream dat zij zo kon doen. Ze kon alles even vergeten. Alle pijn even vergeten, ook al waren er veel goede dingen in DonderClan gebeurd. Shadowrose kon zich in elk geval niks slechts herinneren. Ze keek naar Dewstream. Het was gewoon lachwekkend hoe zij aan het lachen waren. Ze maakten grapjes, alsof er niks zou kunnen gebeuren. Het was een fijn moment en Shadowrose behield deze ook graag in haar hoofd. 'Al zou ik wel mijn prooi is op een bordje willen. Dat je er naar toe moet lopen, nou ja zeg!' zei ze overdreven met een hoog, bekakt stemmetje. Nu kon ze echter haar lag niet in houden en ze keek lachend naar Dewstream. 'En dan nog die modder die na dat het geregend heeft overal ligt! Nou ja zeg!' riep ze hoog uit. Ze keek toen naar Dewstream. 'En nu gaan we jagen, anders komt er niks van terecht,' zei ze lachend met haar normale stem en ze wenkte Dewstream met haar staart. Nu was het weer tijd voor het serieuze gedoe. Nu konden ze weer jagen. Shadowrose vond dit heerlijk. Even lekker de wind in haar vacht voelen waaien. Dewstream vond dit misschien ook fijn. Shadowrose in ieder geval wel. Het was anders dan toen ze huiskat was. Toen kon ze niet zo uitgelaten rennen als nu. Nu leek ze wel een beetje op een hond, maar ja. Shadowrose hoopte dat Dewstream haar zou kunnen bijblijven. Ze keek af en toe om. 'Als ik te snel ren, dan moet je het zeggen!' riep ze dan ook. Ze stond toen stil en concentreerde zich op een muis. Ze ging een beetje laag tegen de grond. Ze sloop zachtjes. Toen sprong ze en doodde ze het beestje. Haar technieken waren goed omhoog gegaan sinds dat ze klaar was met haar training. Ze keek naar hoe het afging bij Dewstream.

- Sorry! -

Dewstream wist dat ze moeilijk te peilen was. Soms wist ze zelf niet eens wat ze bedoelde! Best verwarrend, maar oké.. Dewstream keek weer naar Shadowrose, die er blijkbaar enorme lol in had om stemmetjes te imiteren. Ooit had ze dat ook leuk gevonden.. voordat ze zo op zichzelf geworden was. De lach van de poes was aanstekelijk. Dewstream lachte zachtjes mee, maar durfde zelf niet helemaal mee te doen. Wel met kleine dingen, maar niet zo overdreven.. misschien moest ze zichzelf ooit zover krijgen dat ze dingen durfde. Maar goed, dat zou ze misschien ooit durven. Nou ja, ze moest zichzelf niet voor de gek houden. Dewstream was af en toe bang dat ze in deze staat van geestesgesteldheid zou blijven steken, maar ze wist niet wat ze moest doen om er wat aan te veranderen. Zij was wie ze was, en als dat onzeker was moest het maar zo zijn. Dewstream grinnikte toen Shadowrose overdreven bekakt iets uitriep over modder en eten. Persoonlijk hield ze toch meer van jagen. De lach van Shadowrose leek lichtjes door de plaats te galmen, vooral om dat het zo stil was. Dewstream merkte dat haar eigen lach ook wat harder werd en haar ogen glommen vrolijk. Hopelijk vatte Shadowrose haar onzekerheid niet verkeerd op. Dewstream knikte, streek haar gezichtsuitdrukking glad naar een pokerface en liep achter Shadowrose aan, die enthousiast begon te rennen. Nee, ze kon wel iemand bijhouden hoor! Dewstream ging steeds harder rennen, tot ze gelijk liep met Shadowrose. Ze liet zich niet onderdoen in dit soort dingen! Ze zag daarna dat Shadowdrose een muis op het oog kreeg. Zelf ging ze de andere kant op, waar ze wat vogeltjes hoorde kwinkelieren. Dewstream keek omhoog en sloeg haar klauwen gericht in de boom. Al snel was ze een paar takken verder; de ruwe bast gaf haar een geweldige houvast. Ze klom best snel, omdat ze wel licht was voor iemand van haar postuur. Dewstream was bijna bij het vogeltje, toen ze merkte dat ze stiller moest zijn. Doodstil bleef ze zitten, zonder te bewegen. Ze had niet eens door dat Shadowrose naar haar keek. Toen het vogeltje de omgeving clear vond sloop Dewstream verder over de tak, tot ze vlakbij de vogel was en haar klauw door de lucht flitste..

Dewstream keek tevreden naar haar prooi. Ze kon wel vechten en jagen! Ze was heus niet altijd nutteloos en als ze zichzelf daarvan kon overtuigen kwam het helemaal goed. De grijze poes keek blij op naar Shadowrose. De poes leek alles mee te hebben; een mooie vacht, een mooie naam, goede kwaliteiten.. Zij moest snel aan een partner kunnen komen. Dewstream was al gelukkig dat ze nu eindelijk mentor was: een wens die in vervulling ging. Iets waar ze zolang in stilte op gehoopt had.. Met Lionpaw kon ze bewijzen dat ze het waard was, dat ze katten kon trainen en dat ze wel een Warrior kon zijn, al was het meer iets wat ze naar zichzelf toe moest bewijzen dan ze zelf doorhad. Shadowrose, die durfde tenminste haar mond open te trekken. Dewstream zelf kroop weg, probeerde te ontsnappen aan de wereld en zijn harde geluiden.. Met haar blik op het vogeltje op de grond gericht begon ze aan haar weg naar beneden, uit de boom waar ze soepel ingeklommen was. Ook de weg weer naar beneden viel ontzettend mee; ze viel niet en kwam redelijk normaal aan, waarna ze naar het vogeltje liep. 'Gelukkig, geen dun scharminkel,' lachte ze zachtjes. 'Jagen gaat ook veel beter samen,' merkte ze op. Net als met Heatpelt, toen kon ze gelijk een strategie oefenen en dergelijke. Met Shadowrose was het gezellig en kon ze rustig met iemand praten, zonder dat ze zich gelijk afvroegen of ze één of ander probleem had vanwege haar zwijgzaamheid. 'Wil je nog wat jagen?' vroeg ze, om de mening van Shadowrose te peilen.