Jamie
231
Actief
| |
|  Onderwerp: Just a start...  di 4 maa 2014 - 15:51 | |
| Goed, ik heb best vaak dat ik een idee krijg van een verhaaltje. Dit is meestal geen uitgedacht boek en als ik daar aan wil beginnen slaat het nergens op. Nu gooi ik vak deze sénes weg en dat vind ik ook jammer worden. Dus ik besluit ze hier te plaatsen. Tips en commetaar is welkom maar dit liever niet al te hard te doen aangezien ik al twijfelde om het hierop te zetten. Even als waarschuwing: Dit zijn dus geen geheel uitgedachte verhalen. Gewoon een stukje dat in me op kwam, zie het maar als een klein hoofdstukje van een groter geheel dat je zelf mag invullen xD Misschien dat er ooit meerdere stukjes uit een verhaal komen maar voor nu is dat nog niet zo. - B1:
Rush zakte ineen in het midden van het veld. De grote jongen leek ineens zo klein toen hij daar lag, trillend tussen de weidebloemen. Iedereen was gestopt met hun werk en keek naar zijn gestalte. Iedereen wist het, het was zijn tijd. Hij kreunde, snikte en verscheurde zichzelf daar op het veldje. Niemand deed iets, maar ik kon het niet meer aan. Mijn twijfel werd me afgenomen door de wind toen ik naar hem toe stapte en naast hem knielde. Wat kon ik doen? Daar legde ik dus mijn hand op zijn rug en voelde zijn zweet, zijn bloed, zijn wonden. Ik sloot mijn ogen en begon met het gene wat ik goed kon, maar in geen weken echt heb kunnen doen. Gewoon praten. Het begon met kalmerende woordjes die voor de brekende jongen zijn betekenis begonnen te verliezen. Maar eindigde met een verhaal. Het werd gesponnen uit mijn eigen gedachten maar ik kwam er zelf in te zitten, in mijn verhaal trok ik Rush en we gingen samen verder.
‘Weet je wat je moet doen zodra je verandert bent?
Rennen. Ga rennen, weg van dit huis, weg van het gras waar je nu op ligt.
Ga langs de bosrand, spring over de boomwortels heen.
Laat je gezicht de koele wind opvangen en vergeet alles.
Niks zal er meer toe doen, alleen jij en het rennen.
Je zal dingen kunnen zien die je normaal niet kan vinden.
Dingen horen die onmogelijk zijn voor ons.
En ruiken, de geur van water in de verte, een meer, het is zoet.
Als je moe bent zou je daar wat kunnen gaan drinken, net zoals de ree die hier zijn geur is vergeten.
Maar het mooiste is, als je het niet meer wilt zien, of horen, of zelfs niet ruiken, sluit je het buiten.
Hier kan je dat niet, maar daar, in het bos, daar wel.
Hé,
Als je daar rent,
Wil je dan even aan mij denken,
Denk maar dat ik naast je ren, met mijn ogen gesloten.
Als je maar niet vergeet te rennen.’
Mijn stem stierf weg. Maar dit was genoeg om Rush zodanig te laten ontspannen dat hij sprong. Dus zo veranderde de lange jongen, die toenet daar lag te beven, in een wolf groter dan ik ooit eerder heb gezien. Zijn ogen waren het zelfde, maar toch leken ze zo anders tegen die grijze pels. Zijn blik was diers, het hoorde niet in die ogen. Iedereen stond bevroren op zijn plek, maar ze dachten hetzelfde, dit was haar eind. Maar ik voelde geen angst voor dit monster, want ik zag geen monster, ik zag een mens. Een verdwaalt mens. Mijn stem werd meegevoerd, echode in de wind, zodat iedereen het kon horen.
‘Rush’
Geen reactie van de wolf. Het is vreemd hoe snel je een naam kan vergeten.
‘Je vergeet te rennen.’
De wolf wende zijn blik naar het bos, alsof hij het ineens weer herinnerde. En zo verdween de jongen, nu in het lichaam van een wolf in het bos. Mijn blik probeerde hem te volgen maar hij was te snel, hij verdween, precies zoals ik het hem had beloofd,
- B2:
Wat is het vreemd. Een jaar geleden kwam ik op een personage, gevangen in de wereld van een ander. Ze maakte zoveel mee, ontmoette andere en zorgde ervoor dat ik de dag door kwam. Maar nu, nu heeft ze al zo veel meegemaakt. In die oude wereld, uiteindelijk een nieuwe. En haar karakter kennende zal ze niet lang meer leven. Ze… ze moest dood. Ik moest een dood voor haar schrijven en haar loslaten, nu voor eeuwig. Nooit kon ik dan meer verder denken over haar volgende stap. Misschien een nieuw personage? Nee… Dat zou niet het zelfde zijn. Vaak genoeg heb ik een dood bedacht die haar zou passen, soms dom, soms nobel en soms weer op de manier die haar eer aan doet. Toch kon ik het nooit op papier krijgen. Want dan stond het vast. Dan denk ik aan de dood van andere personages die ze tot haar vriend of vijand heeft gemaakt. Dan denk ik; wie van alle zouden als eerst sterven? En nu, nu weet ik het antwoord. De eerste die zou sterven, ben ik.
  when u evil ex stands @ ur door with a knife
Laatst aangepast door Lone-one op za 5 apr 2014 - 18:10; in totaal 1 keer bewerkt |
|
Floriske
2583
Actief
Vibrations of tremors that shook long ago
Tear holes in the fabric of all that we know
Can't survive with the secrets we have
All that we have is a lie
| |
| |
Jamie
231
Actief
| |
| |
| | | Onderwerp: Re: Just a start... | |
| |
|
