Pretty little liars..{open.}

Lay your heart down the ends in sight.
Conscience begs for you to do what's right.
Everyday it's still the same dull knife,
Stab it through and justify your pride.

Een kleine oranje schim schietend tussen massieve bomen was te zien ergens in de horizon. Met haar poten denderend over het bevroren gras keek Peanutbutter naar het zwakke licht licht van de zon dat tussen de dichte wolken door sijpelden. Een lichte zucht klonk uit haar mond terwijl ze afremde en stil stond. Verlangend naar de verwarmende zon keek ze naar een van de hoogste bomen in het Tallpine bos. Vastberaden besloot Peanutbutter erin te klimmen, ze nam een flinke aanloop en sprong op de koude dorre schors. Hopend dat ze bovenin zon licht zou vinden klauwde ze zich zelf omhoog. Er flitste een onbelangrijke gedachte door haar hoofd waardoor ze eventjes haar vaste concentratie verloor. Peanutbutter linker voorpoot schoot los van schrik gilde ze zachtjes en schel. In een mum van tijd schoot haar andere voorpoot ook los, nu hing ze onhandig ondersteboven. Maar dit duurde ook niet bepaald lang, haar achterpoten schoten los en Peanutbutter viel naar beneden. Met een plof belande ze op het gras. Een beetje wazig kijkend stak ze haar kopje omhoog hopend dat niemand deze rare actie had gezien. Maar tevergeefs ze hoorde haastige pootstappen in de verte. Teleurgesteld legde Peanutbutter haar kopje weer neer zoekend naar de nu volledig verdwenen zon.

Dapplepaw verliet het kamp, alweer, er was gewoon iedere dag iets nieuws te ontdekken! Hij wist echter wel zijn andere avontuur van laatst, toen was hij in die rivier gekomen, door het ijs gezakt, en bijna verdronken als die RiverClan kater hem niet had gered. De zon was echter zacht aan het schijnen, maar het zou nooit zo warm zijn als in Green-leaf helaas. Dapplepaw hoorde een gil, en hij spurtte erop af, maar natuurlijk, hij struikelde weer over zijn poten. Waarom was hij zo onhandig? Hij stond snel weer op en begon nu weer te rennen richting het geluid, en zag daar een poes hangen aan haar achterpoten. Wat kon hij doen? Veel tijd om na te denken had hij niet, want de poes was al gevallen. "Gaat het?" vroeg hij meteen aan de poes, en liep naar haar toe. Zijn blauwe ogen stonden vriendelijk, maar ook wat bezorgd, straks had de poes pijn! Dan moest ze metéén naar Maskheart en Milkypaw!

OOC: Ik kon het niet laten xD Btw, op je profiel staat kater, terwijl je een poes bespeelt, misschien handig om te veranderen? :3

"Gaat het?" hoorde Peanutbutter uit de mond van een bruin witte apprentice komen. Ze keek hem wat wazig aan en mompelde toen "fantastisch.." Ze was altijd een beetje kortaf geweest zonder enige reden eigenlijk. Peanutbutter kroop omhoog en voelde een stekende pijn in haar schouder, ze keek even en zag dat er een flinke snee op zat. "Ook fantastisch." Ze keek op de grond en vond een kei van flink formaat met een paar bloed druppels er op, dat was vast de dader. Peanutbutter keek naar de wat kleine apprentice "Wie ben jij eigenlijk?" zij ze terwijl ze probeerde vooruit te strompelen. Nog een harde pijnlijke steek schoot door haar linker schouder, Peanutbutter plofte neer "verdomd nog aan toe" mompelde ze tegen zich zelf. Weer kroop ze omhoog nu met haar linker voor poot omhoog getrokken zodat ze nog maar op drie poten kon hinkelen.

~Eerste topic met Peanut en ze is al gewond doing great

De poes keek hem wat wazig aan "fantastisch.." zei ze kortaf tegen hem. Hij zag hoe de poes op stond, en hij zag de kei met bloed erop. iewl, hij hield niet zo van bloed. "Ook fantastisch." murmelde de poes en hij keek eventjes weg van het bloed. "Wie ben jij eigenlijk?" zei de poes terwijl ze naar voren begon te strompelen en toen weer neerplofte. "Dapplepaw, mevrouw." antwoorde hij beleefd toen hij naar haar toe stoof om eventueel te kunnen helpen. "U mag best een beetje op mij steunen hoor mevrouw, ik ben alleen best wel onhandig.." murmelde hij tegen haar. Ookal hield hij niet van bloed, ze moest naar Maskheart en Milkypaw, die konden haar vast wel helpen!

OOC: ach joh, Dapple is bijna verdronken in zijn 3e topic xD

Peanutbutter keek naar de apprentice "Dapplepaw, mevrouw." zij de kater beleefd. Nadat de poes in was gestort spurtte de kater naar haar toe. "U mag best een beetje op mij steunen hoor mevrouw, ik ben alleen best wel onhandig.." murmelde hij tegen haar. Peanutbutter keek hem zwak glimlachend aan en zij "kom kom je hoeft me niet mevrouw te noemen hoor, ik ben ook maar een warrior niks bijzonders." Ze keek hem rustig aan, "maar toch bedankt." Peanutbutter hinkelde richting de kater met haar linker schouder dicht bij hem zodat als ze omviel hij haar op kon vangen. Met een pijn weg bijtende blik strompelde de poes richting huis, af en toe viel ze bijna om maar vond toen de zijn van de kater. Dit ging een tijdje behoorlijk goed totdat Peanutbutter echt hard omviel en met haar volle gewicht tegen de apprentice aan knalde, hierdoor tuimelde ze bijde om. "Sorry" zij ze snel.