When the silence falls. {Lightingrush}

De grijze tabby poes had zich met enig moeite langs de drukte kunnen brengen en was door enkel een kat aangesproken. Natuurlijk had ze niet terug geantwoord en was vlug doorgelopen. Nu kwam ze op een stillere plaats aan en haar hart maakte een sprongetje van blijdschap. Nu nog iets vinden in deze sneeuw. Raindance spitste haar oren en luisterde goed naar de geluiden om zich heen. Ze bewoog nauwelijks, bang om iets weg te jagen zonder het te weten. Natuurlijk kwam ze niet graag terug met haar bek vol prooi, maar zonder terugkomen voelde ook niet fijn. Alles wat haar in belangstelling kon zetten, voelde verkeerd. Natuurlijk ontweek Raindance dat soort dingen. Maar misschien juist te veel. Iedereen wist dat zij geen vrienden had en nooit met je praatte. Maar ze was niet anders gewend, niet meer... Plots werd ze uit haar gedachten gerukt, er klonk geritsel. Raindance draaide zich om en zag een poes staan.

Lightningrush tuurde geïrriteerd vooruit, naar het witte landschap dat zich over haar hele blikveld uitspreidde. Deze leafbare was vreselijk koud en de sneeuw zorgde ervoor dat alle prooidieren veilig in hun schuilplaatsen bleven hangen. De prooistapel was kleiner dan ooit. Er hing een zeker gewicht op de schouders van elke warrior. Zo veel mogelijk mee terug nemen, alles vangen wat je tegenkwam. Er was geen andere optie. Als ze niet elk klein muisje mee terug namen, hadden de elders en queens nooit genoeg te eten om dit seizoen te overleven. Light had eerder op de dag in een ander deel van het bos gezocht en was uiteindelijk geëindigd bij Tallpines. Niet dat hier wat te vinden was. Met stevige passen stapte ze verder, haar oren gespitst om elk klein geluidje op te vangen. Ze was echter niet gefocust op het vinden van andere katten en dus trok de andere ThunderClan poes haar aandacht pas toen ze redelijk dichtbij was. "Hallo," sprak ze met een knikje, om maar niet te onbeleefd over te komen. Zelfs Light begroette een ander nog wel als ze iemands pad kruiste.