De grijze tabby poes had zich met enig moeite langs de drukte kunnen brengen en was door enkel een kat aangesproken. Natuurlijk had ze niet terug geantwoord en was vlug doorgelopen. Nu kwam ze op een stillere plaats aan en haar hart maakte een sprongetje van blijdschap. Nu nog iets vinden in deze sneeuw. Raindance spitste haar oren en luisterde goed naar de geluiden om zich heen. Ze bewoog nauwelijks, bang om iets weg te jagen zonder het te weten. Natuurlijk kwam ze niet graag terug met haar bek vol prooi, maar zonder terugkomen voelde ook niet fijn. Alles wat haar in belangstelling kon zetten, voelde verkeerd. Natuurlijk ontweek Raindance dat soort dingen. Maar misschien juist te veel. Iedereen wist dat zij geen vrienden had en nooit met je praatte. Maar ze was niet anders gewend, niet meer... Plots werd ze uit haar gedachten gerukt, er klonk geritsel. Raindance draaide zich om en zag een poes staan.