No heroes... {Jack D}

Eén van zijn gespierde; met littekens bezette poten; plaatste zich in de zachte aarde. Pootafdrukken bleven achter hem liggen. Maar de kater had er geen problemen mee. Wellicht zal de wind de sporen zo weer weg wissen, en was hij niet langer te achtervolgen. Neen hij hield niet van onverwacht gezelschap. En al helemaal niet van achtervolgt worden. Zo maakte hij soms nog eens achtervolgingen mee en soms ook weer niet. Maar keer op keer wist hij zich te redden. Hij was getraind op dit soort dingen. Maar het bleef hatelijk in zijn ogen. Ook al deed hij het zelf. Maar dat was puur voor zijn werk. Zijn leven was al gemakkelijker geweest. Maar hij zou zijn werk niet voor al het geld van de wereld kunnen missen. De kater miauwde luid en dreigend. Verschillende kraaien vlogen hierdoor op uit een schuur die op zijn pad lag. De schuur straalde geuren van voedsel en hooi uit. De kater deed verder niet veel meer moeite om rond de schuur heen te lopen en stapte; tegen zijn veiligheid in; de schuur binnen. Een karkas van één of andere dier; aan de bouw op te merken; een vos of hond; lag half rottend voor zijn neus. De kater porde zijn poot er tegenaan. Het overige vlees, bezaaid met (opgedroogd) bloed, voelde iets zacht aan. Maar de kater nam er genoegen mee. Hij stortte zich op de dode zijn lichaam en deed zich tegoed aan het half-rottend vlees. De geur vermengde zich met een nabije aanwezige geur in zijn neusgaten. De kater stopte niet met eten maar gromde dreigend naar de silhouet in de opening van de schuur. Zijn gele ogen keken kil maar dreigend de gedaante aan. Nu nam zijn honger stilaan af, maar nam zijn agressiviteit langzaam maar zeker meer en meer toe. Waarschuwend sloeg hij zijn staart in snakken heen en weer en gromde hierbij nog steeds.

Jack D

Zijn poten stonden stil op het asfalt. Zou hij het vandaag echt doen, zou hij het vandaag durven? Het was maar één stap verder, maar het leek een hele andere wereld. Zijn groene ogen namen de grote zandvlakte in zich op. Nog nooit was hij zo ver van zijn huis geweest, zo ver van de plek die hij als veilig beschouwde. Hij kwam al een paar dagen hier, zeggend dat hij het nu ging doen, hij zou nu de zandvlakte op gaan, maar elke keer deed hij het toch niet. Elke keer gaf hij het toch op en liep hij weer terug naar zijn vertrouwde buurt met zijn vertrouwde vrienden. Deze keer was anders, deze keer waagde hij zichzelf eraan. Hij trok zijn linkervoorpoot op en hield het boven het zand. Even hing het stil, maar met een smakkend geluid kwam het in het natte zand terecht. Jack liet wat adem ontsnappen, niet in de gaten gehad dat hij het ingehouden. Al snel volgde zijn volgende poten en stond hij helemaal op het zand. Het had geregend de vorige paar dagen en het zand was sompig geworden. Trots op zichzelf begon hij door het zand te rennen en te springen, tot hij ineens een schuurtje in de verte zag. Hij bleef niet staan twijfelen deze keer. Als hij op het zand durfde dan was een schuurtje ook geen probleem. Zo snel mogelijk, met zijn poten die steeds wegzakte, rende hij naar het schuurtje toe. Hij liep er een paar rondjes omheen, maar zag toen geen mensen. Een kijkje binnen kon toch geen kwaad, dacht hij bij zichzelf. Poot voor poot liep de kater richting de ingang. De deur stond op een kiertje open, precies groot genoeg voor een kat om erdoorheen te glippen. De geur van een dood dier kwam gelijk zijn neusgaten binnen en hij bleef even staan. Zijn ogen wendde aan het donker en ineens zag een schim bij het karkas zitten. Het was een zwerfkat die bij het karkas zat en ervan zat te eten. Gegrom kwam uit de keel van de kater voor hem, die duidelijk veel ouder was dan hij. De staart van de kater ging heen en weer en hij was duidelijk klaar om aan te vallen. Jack draaide zich om en wou weer naar buiten, maar hij knalde tegen de deur aan, waardoor die dichtviel. Het enige streepje licht kwam nu nog uit de ramen die helemaal beslagen en vies waren. Bang krabde de kater aan de deur, maar die was in het slot gevallen. Snel draaide hij zich om en hield zijn groene ogen op de kater voor hem. ”Sorry ik… het was niet mijn bedoeling dat de deur dichtging.” Tegen de muur aan gedrukt liep de kater naar de andere kant van de schuur en sprong daar op een baal hooi, om zo ver mogelijk van de kater weg te zijn. Ook aan die kant probeerde Jack met zijn voorpoten en nagels een gat in de muur te vinden.

De deur achter zich maakte een dof, knallend geluid. De kater vloekte binnensmonds, maar verloor de jonge kat geen moment uit het oog. Ezo gromde vals waarbij hij zijn kwade blik op de kleine kat wierp en hem een woedende blik toewierp. Hij was niet in z'n goede bui vandaag kon je menen. Wellicht nooit geweest, sinds het voorval. De kater volgde de bange kat, die een behoorlijk sterke kittypet geur met zich meedroeg. De jonge kater; waargenomen aan zijn geur; irriteerde de forse kater behoorlijk. Hij kreeg het dan ook niet langer meer tot de orde om rusteloos op één dezelfde plek te blijven zitten. De kater had een dreigende houding. Dan stapte hij op de jonge kat in een hoekje van de schuur af. Hij torende genoeg boven de jonge kater uit. En het boeide hem weinig of hij nou groter of kleiner dan hem mocht zijn, zelfs in welke situatie dan ook, met welke grootte dan ook, zou hij het nog steeds halen van zo'n arm, zielig, huismuisje, als deze kittypet. Zijn ogen spogen vuur, onder de donkere gloed die over zijn gezichtsveld heen viel. De kater sprong behendig op een onstabiele, haast rottende vensterbank, die onder de schok van de sprong en zijn gewicht iets wat meer afbrokkelde. Hij nam niet verder de moeite om nog een blik waardig te schenken aan de kat voor hem. Meer dan een klauw in zijn knappe kittypet gezichtje kreeg hij niet van hem. In tegenstelling tot de jonge kat richtte hij zijn volle aandacht nu op het vieze raampje voor hem en ramde er zijn kop tegenaan. Het raampje; waarvan hij dacht het zo gemakkelijk kapot te kunnen slaan; gaf verder geen kik. Geen barstje kwam door het dubbele glas heen, en zorgde voor het flauwvallen van de kater. Zijn lichaam werd de grond op geduwd van de schok waar hij terecht kwam in een verse plas bloed. Het bloed sijpelde langzaam van zijn voorhoofd af. De kater zijn poten gaven nog af en toe wat schokjes toen deze als laatste stil vielen.

~Flutje, had betere post kunnen maken ;s