Do you want some fun? {Runningkit}

Met samengeknepen ogen had ze de kattin, Redcore, in de gaten. Een queen die haar de laatste tijd erg irriteerde. Ze had al wat plannen om die stomme, rode vlerk aan de kanten te krijgen, maar ze was bang dat haar stomme ouders en die Shrewstar haar zouden straffen en blah, blah, blah... Allemaal saai spul. Geërgerd rolde ze met haar ogen. Er was nog eens sneeuw buiten ook. En ze hoorde hoe kittens lachten. Bach, echt walgelijk. Wisten ze eigenlijk wel wat dat spul kon? Het kon je wel dood maken. Met die gedachten grijnsde ze. Haar goudgele ogen gleden van kit naar kit. Allemaal waren ze puffie en fluffy. Zo schattig, echt zo stom. Wat deden ze eigenlijk? Konden ze niet stiller zijn. Oh, ze waren zo lastig... Een gebrom verlate haar keel. Redcore keek haar even strak aan en Dimkit hield even die blik vast, voordat ze wegkeek. Weeral had die stomme haarbal van haar gewonnen. De kit mompelde wat in haarzelf en liet haar blik nog eens rond de Nursery gaan. Het zou niet lang meer duren voor ze uit deze kittenkamer mocht en echt dingen zou leren. Het gezaag van de queens begon echt tegen te stekken. Wacht nee... Het stak al tegen vanaf de dag dat ze geboren was. Die rotkits. Haar goudgele blik stopte bij een zwart-witte kitten en even nam ze die gestalte in haar op, voordat ze naar haar toe ging. "Yow, moet jij ook niet met die idioten spelen?" Bromde ze, nog voor ze bij de kit stond.

Met een lege blik keek ze naar een mosballetje en gaf het een klein duwtje met haar poot. Ze bevond zich in het donkerste hoekje van de Nursery, waar de zoete geur van moedermelk en de warmte van families haar niet kon bereiken. Het gesprek met Lightning zat haar dwars. Straks had iedereen waarmee ze gesproken had een tweede gezicht, haar broertjes, haar moeder, de hele Clan. Angstig drukte ze haar oortjes in haar nek en greep het balletje vast met haar klauwen. Straks had zijzelf een tweede gezicht waar ze niet van wist..? "Yow, moet jij ook niet met die idioten spelen?" Ze keek met een ruk om en zag een zwarte kitten haar niet al te vriendelijk aankijken. "Nee.." Mompelde ze zachtjes en liet haar blauwe blik al snel weer op de grond vallen.

De kit had haar even kort aangekeken voordat ze terug naar de grond keek. "Nee.." Dimkit drukte haar kraaloogjes grijnzend tot spleetjes, waardoor het leek alsof een streepje licht uit haar ziel glinsterde. "Wil je iets doen dan?" Grijnsde ze vals. "Ik bedoel, het is niet dat het leuk is een balletje te duwen of wel?" Jij stom, stuk vuil. Even legde ze een blik op de kits buiten. "En die zullen je toch aan stukken sch- Ik bedoel, saai zijn," vervolgde ze. Ze moest deze kit nu niet afschrikken met haar doodtheorieën en de gedachten aan pijn en bloed. Ookal was Leafbare een prachtig seizoen om over dat onderwerp te praten.

"Wil je iets doen dan?" De kitten veegde over de grond met haar voorpoot, niet echt goed wetende wat ze nu moest doen. "Ik bedoel, het is niet dat het leuk is een balletje te duwen of wel?" Ze haalde haar schouders zwijgend op. "En die zullen je toch aan stukken sch- Ik bedoel, saai zijn," Ze hield haar blik op de grond gericht. Wie weet was deze kitten ook hartstikke gemeen. "Ik kan het toch niet.." Zuchtte ze en gaf het balletje weer een klein porretje.

"Ik kan het toch niet.." Zei de kit. Dim kneep haar ogen tot spleetjes, ze ging het deze kit dan maar even zuur maken. "Hé, wie is je mama en wie zijn je broers en zussen?" Vroeg ze. Of zijn ze al lang dood? Als dit te saai ging worden ging Dim wel weg gaan of deze kit eens wat aarde laten eten. Ja, dat tweede klonk erg aantrekkelijk. Maar tot nu toe, mocht ze de pessimist wel. Het deed haar wat aan haarzelf denken, misschien. Maar niet helemaal. Niemand kon dat. Helemaal niemand kon net zoals zij zijn. Hoe zij dacht, hoe ze reageerde en hoe ze handelde. Het paste niet in het plaatje van haar uiterlijk en haar geheel.

"Hé, wie is je mama en wie zijn je broers en zussen?" De kitten ging er gelukkig niet verder op in, maar de vraag die nu werd gesteld deed haar misschien toch wel een beetje pijn. "Shrewstar.. en mijn broertjes zijn Timekit, Tallkit en.. dat was het.." Mompelde ze nog steeds zachtjes. Lightningkit.. hij.. was geen familie meer voor haar.

"Shrewstar.. en mijn broertjes zijn Timekit, Tallkit en.. dat was het.." Vertelde het gevlekte katje voor haar. Shrewstar was toch familie van haar moeder? Hoe zat dat eigenlijk in elkaar? Dat moest ze eens vragen aan Disturbing -maar nu nog niet, ze was veel te lastig. Of natuurlijk aan Shrew zelf. Ach, waarom gaf ze daar eigenlijk iets om? Familie of niet, ze waren toch allemaal even waardeloos. Een levend bewijs was Sinkit, haar nutteloze zusje. En Bonekit, bah! Die dacht dat ze het was, dus echt niet! Iedereen wist wel dat Bone geweldig was en blah blah blerg... Dat kon Dimkit eigenlijk bar weinig schelen. Zolang zij maar niet als een super schattig, lief, pluizig, irritant pluizebol werd aangezien, was het goed. Dan mochten ze zeggen wat ze wilden zeggen tegen haar zusjes. "Dan zijn we familie," mompelde Dimkit wat afwezig. Duidelijk niet in het onderwerp geïnteresseerd.