Just can't hold it anymore.

De kitten was deze morgen met een rot humeur opgestaan, eigenlijk was hij er helemaal klaar mee met dat lieve gedoe. Waarom zou hij voorzichtig zijn? Wie hield hem nu nog tegen? Niemand, niemand en nog eens niemand. Zachtjes stapte hij richting de uitgang van de den, totdat hij bleef stilstaan omdat hij pootstappen achter zich hoorde. Meteen keek hij om en met een woeste snauw zei hij; "Wat moet je?" Hij draaide zijn hoofd meteen weer van degene die op hem afkwam weg en keek voor zich uit, niet door hebbende dat het zijn zusje Runningkit was waar hij zo tegen deed. Eigenlijk boeide het hem niets meer.

{& Runningkit}

Bezorgd hief ze haar kopje op uit haar nest toen ze een beweging voelde. Huh? Waarom.. waarom was Lightning plots weg. De zwart witte kitten krabbelde gelijk overeind en volgde haar broertje. "Wat moet je?" Ze schrok van de toon waarmee hij sprak en deed voorzichtig een pasje naar achteren, haar blauwe ogen groot van schrik. "S-sorry Lighting.. ik ga al weg.." Murmelde ze en liet haar oortjes hangen terwijl ze zich omdraaide.

Het geschrokken geluidje kwam van zijn zusje af, maar Lightningkit herstelde zich niet meer naar de vriendelijke kater die hij de afgelopen manen geweest was. Nee, hij had daar geen zin meer in. Het was tijd dat hij gewoon zichzelf was, hij wilde niet meer omgaan met deze onnozele katten! "S-sorry Lighting.. ik ga al weg.." Diep snoof hij, alsof hij niet zou verwachten van zijn zusje dat ze zo zou reageren. "Goed." Miauwde hij nors. "Altijd in de slachtofferrol vallen, nietwaar zusje?" Ze kende hem zo niet, maar dat boeide hem niets. Dat ze hem maar eens echt leerde kennen. De kitten bewoog niet, zijn lichtgroene ogen hield hij voor zich uit gericht.

"Goed."Trillend hield ze halt en draaide haar kopje om, maar haar broertje keek haar nog steeds niet aan. Wat.. was er met haar broertje gebeurd? "Altijd in de slachtofferrol vallen, nietwaar zusje?" Een frons verscheen op haar gezicht en ze draaide zich helemaal om. Dit.. dit was Lightningkit niet! "W-wat is er Lighting? Waarom.. doe je zo..?" Mompelde ze zachtjes.

Hij bewoog zich niet, wachtte rustig op een antwoord van zijn zusje. "W-wat is er Lighting? Waarom.. doe je zo..?" Was dat alles? Alles wat ze uit kon brengen. Geërgerd slaakte hij weer een zucht. "Is dat alles wat je kan zeggen, Running?" Miauwde hij. "Wil je perse weten waarom ik zo doe? Ik ben altijd zo geweest, lieverd, ik heb me alleen geprobeerd aan te passen. Ik heb jou nooit gemogen, met je zielige gedoe." Sprak hij hard uit, zonder erbij na te denken hoe hard hij zijn zusje wel niet kon kwetsen. Hij stond op en draaide zich om, zijn koude blik haakten meteen in haar oogjes. "Bang?" Zei hij, waarna hij met een rustige pas naar haar toe liep.

"Is dat alles wat je kan zeggen, Running?" Miauwde hij. "Wil je perse weten waarom ik zo doe? Ik ben altijd zo geweest, lieverd, ik heb me alleen geprobeerd aan te passen. Ik heb jou nooit gemogen, met je zielige gedoe." De kitten legde haar oortjes in haar nek en deed voorzichtig een pasje naar achteren. Misschien.. misschien was dit wel een zieke grap? "Bang?" Haar broertje kwam op haar afgelopen en nogmaals deed ze een pas achteruit. Had hij dan altijd alsof gedaan? Haar nooit willen steunen? Ze schudde trillend met haar kopje, al zou het vast niet overtuigend overkomen. "Is.. is dit een grapje..?"

Ze was bang voor hem, want ze zette een stap achteruit en daarna nog een. Hij grinnikte zachtjes, maar goed ook. Hij wilde geen vrienden meer met haar zijn, niet meer zo vriendelijk met haar omgaan. Dat was ze niet waard, het stomme scharminkel dat ze was. "Nee Running, dit is alles behalve een grap. Ik ben doodserieus." Gromde hij weer, waarna hij besloot om stil te gaan zitten. "Geloof je me niet?" Zei hij, op een lichtelijk uitdagende toon.

"Nee Running, dit is alles behalve een grap. Ik ben doodserieus." Haar oortjes lagen nu plat tegen haar nek en ze zag hoe haar broertje stilstond, maar de toon waarop hij sprak.. brak haar hartje. "Geloof je me niet?" Ze beet op haar lip en keek achterom. Waarom kwam Tallkit niet om haar te beschermen? "Ik ga Tall halen.." Mompelde ze zachtjes en keek nog een keertje naar haar broertje.

"Ik ga Tall halen.." Lightningkit keek haar even verontwaardigd aan. "Meen je dat nou serieus? Te bang?" Miauwde hij weer. "Tall had gelijk, je bent onzeker. Durf je me niet te confronteren? Waarom meteen Tall erbij halen, Running? Is hij er om jou te beschermen? Wil je dat echt?" Hij fronste diep. "Ik dacht dat het wel duidelijk was dat je Tall niet kunt vertrouwen.. ik bedoel.. hij is vanbinnen nog gemener dan dat ik ben." Hij keek de poes even teleurgesteld aan, waarna hij ook een teleurgestelde zucht slaakte. "Ik dacht dat jij wel beter wist." Zei hij, waarna hij zijn blik van haar af wende.

"Meen je dat nou serieus? Te bang?" Har achterpootje bleef midden in de lucht hangen. Wat..? "Tall had gelijk, je bent onzeker. Durf je me niet te confronteren? Waarom meteen Tall erbij halen, Running? Is hij er om jou te beschermen? Wil je dat echt?"Haar ogen werden groot van angst en ze wilde de woorden van Lightning buitensluiten, maar dat kon ze gewoon niet. "Ik dacht dat het wel duidelijk was dat je Tall niet kunt vertrouwen.. ik bedoel.. hij is vanbinnen nog gemener dan dat ik ben." W..wat? Waarom.. verborg iedereen toch alles voor haar? "Ik dacht dat jij wel beter wist." Ze schudde haar kopje zachtjes. "N-nee Tall.. hij is.. niet zo." Mompelde ze stotterend.

Hij zag haar ongeloof, maar ergens diep van binnen wist hij zeker dat ze zijn woorden zou aannemen; hoogstwaarschijnlijk zou ze erover twijfelen. "N-nee Tall.. hij is.. niet zo." Nadrukkelijk knikte hij 'ja', terwijl hij de poes even met grote ogen aankeek. "Jawel hoor, je bent zo naïef ook. Je merkt het niet eens als katten over je praten, als ze over je roddelen en als ze je bedriegen en voor de gek houden." Miauwde hij. "Zo naïef ook." Miauwde hij lachend, hij doelde er duidelijk op om haar volledig te breken. "Merk je het dan nooit? Dat katten tegen elkaar aan het praten zijn en dan opeens jouw kant op kijken en beginnen te lachen? Ja ja, ze lachen om jou." Miauwde hij met een grote grijns op zijn gezicht. "Nog nooit opgevallen zeker? Nee, natuurlijk niet, daar ben je te dom voor."

"Jawel hoor, je bent zo naïef ook. Je merkt het niet eens als katten over je praten, als ze over je roddelen en als ze je bedriegen en voor de gek houden." Haar oogjes werden nog wat groter en ze schudde weer met haar kop. "Zo naïef ook." Ze sloot haar oogjes en probeerde de woorden te blokkeren. "Merk je het dan nooit? Dat katten tegen elkaar aan het praten zijn en dan opeens jouw kant op kijken en beginnen te lachen? Ja ja, ze lachen om jou. Nog nooit opgevallen zeker? Nee, natuurlijk niet, daar ben je te dom voor." Ze zakte door haar achterpootjes en drukte haar voorpootjes over haar kopje. Nee.. Dat was toch niet waar? Dat kon niet waar zijn..

En daar ging ze. Ze zakte door haar achterpoten en drukte haar voorpoten over haar kop. "Zie je het nu in? Snap je het nu?" Zei hij, zijn stem nog steeds zo doordringend als voorheen. "Je kunt niet vangen, gooien en rennen ziet er zelfs lomp uit bij jou, laat staan dat jagen of vechten je ooit zult lukken. En een medicine cat worden gaat al helemaal niet lukken, daar ben je veel te dom voor. Binnenkort zal Shrewstar dat ook wel inzien en je tot elder benoemen, omdat je apprentice taken niet goed zullen verlopen en laat staan dat je ooit een warrior kunt worden. Zo al helemaal niet!" Miauwde hij, wetende dat ieder woord dat hij zei, als een zweepslag bij Runningkit aan zou komen. "Je bent een mislukkeling, niet alleen maar voor de clan en je familie, maar ook voor jezelf." Zijn blik was gericht op Runningkit en hij keek geen moment weg onder de woorden die hij sprak. Zo zou hij tonen dat hij eerlijk was, dat hij hierin geloofde. "Wees blij Runningkit, ik help je alleen maar. Je moest er ooit toch achter komen, dus is het aan mij om je hierop voor te bereiden." Zei hij kil.

"Zie je het nu in? Snap je het nu?" Ze begon weer te trillen. Waarom hield hij niet op? Waarom? "Je kunt niet vangen, gooien en rennen ziet er zelfs lomp uit bij jou, laat staan dat jagen of vechten je ooit zult lukken. En een medicine cat worden gaat al helemaal niet lukken, daar ben je veel te dom voor. Binnenkort zal Shrewstar dat ook wel inzien en je tot elder benoemen, omdat je apprentice taken niet goed zullen verlopen en laat staan dat je ooit een warrior kunt worden. Zo al helemaal niet!" Ze drukte haar oogleden dichter op elkaar, misschien.. misschien dat het hielp. "Je bent een mislukkeling, niet alleen maar voor de clan en je familie, maar ook voor jezelf. Wees blij Runningkit, ik help je alleen maar. Je moest er ooit toch achter komen, dus is het aan mij om je hierop voor te bereiden." Ze kromp zo dicht mogelijk in elkaar en concentreerde zich op haar eigen gedachten. Hij moest ophouden.. waarom deed hij dat niet? Waarom gedroeg hij zich niet als familie? Een heel klein vlammetje ontstond in haar borst, maar ze kon zich er niet toe zetten iets te doen. "Houd op.. Houd op.." Piepte ze zachtjes, de moed bij elkaar geraapt om te spreken.

Ze brak, ja, ze brak. Ze kroop nog meer in elkaar en Lightningkit moest er enkel nog meer van lachen. Hij keek haar strak aan, alsof hij haar een brandend gevoel probeerde te geven. Nee, hij zou geen genade meer tonen voor zijn zusje. "Houd op.. Houd op.." Had ze zacht gepiept. Lightningkit maakte een vragend geluidje. "Wablief? Wat zei je?" Miauwde hij op een vragende, maar toch uitdagende toon. Natuurlijk had hij het gehoord, maar hij wilde dat ze het herhaalde.. of dat ze zich bedacht.

"Wablief? Wat zei je?" Ze spande haar spieren aan en voelde het kleine vlammetje groeien. Nee.. ze kon het niet meer volhouden. Ze beet op haar lip en probeerde de grond vast te grijpen, maar plots sprong ze overeind en haalde ze met haar klauw uit naar haar broertje. "Ik zei houd op!" Riep ze terwijl ze plots naar hem uithaalde en vervolgens sprong ze achteruit. Wat.. wat had ze nou gedaan?

"Ik zei houd op!" Miauwde ze, terwijl ze opsprong en plots naar hem uithaalde, maar de klauw wist hem niet te bereiken en lachend keek hij zijn zusje aan. Was dat alles wat ze kon doen? "Ophouden? Weet je dat zeker? Moet ik stoppen met de waarheid te vertellen en weer doorgaan met liegen? Wil je dat?" Zei hij, waarna hij nu gevaarlijk opstond en haar richting op kwam lopen. "Kom dan, val je broertje maar aan, omdat hij je de waarheid verteld." De kitten sloeg zijn klauwen uit, als Runningkit een zet zou zetten, dan had hij alle recht om terug te slaan.

"Ophouden? Weet je dat zeker? Moet ik stoppen met de waarheid te vertellen en weer doorgaan met liegen? Wil je dat?" Hij had de aanval ontweken, gelukkig, want zelfs nu had ze er niet mee kunnen leven als ze hem had geraakt. "Kom dan, val je broertje maar aan, omdat hij je de waarheid verteld." Ze schudde met haar kop en tranen stroomden langs haar wangen. "Ga.. weg.. Ga alsjeblieft weg." Piepte ze weer en deed een paar passen naar achteren.

Tranen gleden over haar wangen en ergens, heel diep van binnen, voelde Lightningkit even spijt voor wat hij gedaan had. Maar die spijt was al snel weer weg, want zijn slechte kant wist het te overwoekeren, nee, hij moest doorgaan. Hij moest haar breken. "Ga.. weg.. Ga alsjeblieft weg." Zachtjes schudde hij met ijn hoofd. "Ik ga niet weg, Runningkit. Nooit niet." Miauwde hij. "Ik zal er altijd blijven, of je dat nou wilt of niet. Ik ben je broertje, mij kun je niet wegwerken.." Zei hij lachend, terwijl hij weer een paar stappen vooruit deed omdat zij ook naar achteren liep. "Is het vlammetje dat je zo kwaad maakte weer gedoofd, zusje? Gaat je woede zo snel voorbij? Wil je die niet uiten?" Een uitdagende ondertoon weerklonk in zijn stem, alsof hij haar wilde zeggen 'kom maar op'.

"Ik ga niet weg, Runningkit. Nooit niet." Haar voorpootjes trilden zwakjes. "Ik zal er altijd blijven, of je dat nou wilt of niet. Ik ben je broertje, mij kun je niet wegwerken.." Ze zag dat hij weer dichterbij kwam. Hoe ver was haar nest nog? Hoeveel woorden moest ze daarvoor nog incasseren? "Is het vlammetje dat je zo kwaad maakte weer gedoofd, zusje? Gaat je woede zo snel voorbij? Wil je die niet uiten?" Ze pakte de grond weer beet met haar voorpootjes. Ze wilde niet boos zijn, maar Lightning probeerde haar toch zo uit..