Silent like the Night..

Zwarte poten bewogen zich geruisloos over het nachtkoele gras heen. Het geruis van bladeren in de wind galmde na in de poten en overstemde de enige geluiden die de zwarte kater maakte. Zilverkleurige ogen gloeiden op in het schaarse licht van de maan en de sterren. Zijn glanzende zwarte pels zorgde voor goede schutkleuren in de nacht, maar overdag was het dikwijls een probleem. Hij had zich aangeleerd om 's nachts actief te zijn, zoals normale katten ook meestal deden. Kijk, dat die clankatten nou overdag joegen, was hun probleem. Het gaf hem wel mooi de kans om hun territorium te verkennen... Zijn poten zetten zich af en begonnen een steeds snellere pas aan te houden. Tot hij uiteindelijk rende. Zijn poten leken voor zijn gevoel over het grasveld te vliegen. Richting een van de grote eiken. Hij wou niet het risico lopen om gezien te worden, dus hij bleef in de schaduwen, weg van de heldere poelen zilverig maanlicht die tussen de bomen doorvielen. Iets in hem zei dat hij beter kon vertrekken, maar daar had hij nog geen zin in. Hij liep liever risico dan te vluchten als een bange kitten. Hij keek dus ook rustig om zich heen, meestal waren de clankatten nog niet zo vroeg met hun patrouilles, hij zou waarschijnlijk hoogstens een enkeling tegenkomen, als hij dat uberhaupt al deed. Hij keek omhoog naar de grote rots in het midden van het veld. De rots waar de clanleaders altijd op stonden, wist hij. Hij grijnste eventjes zwakjes en zette zich af, in het volle maanlicht, op de rots. Het steen voelde koeltjes aan onder zijn poten, veel zachter en gladder dan de straatstenen. Maar zelfs in het volle maanlicht, zag hij er eigenlijk nog uit als een schim.

De maan weerkaatsend in zijn zilveren ogen, zijn zwarte pels bijna onzichtbaar tegen het donkere steen. Phantom keek omhoog, doodstil, niet bewegend. Hij leek bijna deel van het steen. Deze plek beviel hem wel, het zat hier heerlijk en hij kon hier prima denken. Starclan territorium? Nee, dat kon hem niks schelen, al zouden de clankatten het hem verbieden. Hij zou dat alleen maar amusant vinden. Hij was niet echt onder de indruk van die clankatten, ze vonden zichzelf alleen maar geweldig, alleen dat waren ze niet. Struiken ritselden, vaag drong de geur van een kat tot hem door. Phantom trok eventjes met zijn oren en keek op, de wind was ondertussen gaan liggen en het was doodstil op de open plek genaamd Fourtree's. Hij ademde nog eens diep in, uiteindelijk zag hij iets in de struiken bewegen. Hij kneep eventjes zijn ogen iets tot spleetjes om beter te zien, hierdoor leek hij nog meer op een schim, maar dat maakte hem niet uit. Hij zag een kat uit de struiken komen, aan haar bewegingen zag hij al meteen dat ze gewond was, voorzichtig, een beetje stijfjes. Ze was vol in het maanlicht gaan staan. Het zou vast niet lang duren totdat ze hem zag, maar hij hield zich stil, rustig. Deze poes was geen bedreiging voor hem. Warrior of niet, ze was al vermoeid en verwond. Hij had alleen geen zin om ruzie met haar te zoeken, het was niet nodig. Hij keek dus met een licht geamuseerde glim in zijn ogen naar haar. 'Wie is daar? Snauwde de poes. Het klonk niet als een vraag, maar goed. Phantom bleef nog eventjes rustig op de grote steen in het midden van het veld zitten, maar stond daarna op. Hij rekte zich rustig uit en sprong daarna naar beneden. Bijna geruisloos raakten zijn poten het kortte gras aan. Hij stapte uit de schaduw van de rots en onthulde zichzelf in het volle maanlicht. 'Ik was daar,' Zei hij rustig en hij ging zitten. Hij zag er rustig uit, niet onder de indruk, 'En wie ben jij dan?' Vervolgde hij, nog altijd kalmpjes. Zijn staart krulde hij om zijn voorpoten heen en zijn zilveren ogen gloeiden nog altijd ietsjes op in het maanlicht. Hij keek de poes aan, eigenlijk niet echt benieuwd naar haar reactie, maar ja, weglopen zou zwakte tonen.

-sorry voor de korte reactie, moet eten D;-

Rustig zat hij in het gras, afwachtend op haar reactie. Haar antwoorden waren kortaf, maar dat was niet echt een verrassing. Hij kon haar nu wel goed opnemen, ze was erg verwond, verschillende krassen en schrammen, maar ook sneeën. Ze heelden waarschijnlijk al wel, maar ze waren duidelijk nog niet genoeg geheeld. Ze zagen er namelijk nog pijnlijk uit. Aan vijandigheid schortte het haar in ieder geval niet, meerdere malen keek hij naar blinkenden tanden die ze hem vijandig liet zien. Phantom was alleen niet echt onder de indruk. Hij wist net zo goed als zijzelf dat deze ze niet in een toestand was om te vechten. Hij voelde dus ook niet echt in de nood om zichzelf te verdedigen of vijandig te doen. Rustig tilde hij zijn voorpoot op en begon die rustig schoon te maken en te wassen. Daarna richtte hij zijn zilverkleurige kijkers weer op de poes tegenover hem. Ze was ondertussen begonnen met spreken. 'Bevalt het je, andermans territorium binnendringen en de prooi weg jatten?' Vroeg de poes op sarcastische toon. Doodkalm keek Phantom haar aan, eventjes verscheen er een geamuseerde glim in zijn ogen, 'Ik wist niet dat doorsteken meteen betekende dat je prooi stal, ruik eens goed, ik zelf ruik geen prooigeur.' Zei hij. Daarna rekte hij zich eventjes rustig uit en sprak daarna verder. 'Dat ik een eenling ben hoeft nog niet te betekenen dat ik een dief ben.' Oke, dat was nog niet eens gelogen, hij had nog niets van de clanterritoria gestolen. Maar dat hoefde nog niet te betekenen dat hij dat ook nooit zou doen. De geuren en de rijkheid aan prooi beviel hem wel. Hij gaapte eventjes, 'En wat doe jij hier dan, helemaal alleen?' Sprak hij rustig terwijl hij haar aan keek, 'Ik dacht dat jullie clankatten nooit alleen patrouilleerden?' Hij bestudeerde zijn net schoongemaakte poot eventjes rustig en begon daarna de volgende te wassen. Hij had geen zin om nu vijandschap te wekken, waarom zou hij risico lopen? Daarna keek hij de poes tegenover hem weer aan.

Phantom bekeek zijn klauwen rustig, een voor een. De poes leek soms wat wazig te worden, alsof ze niet goed kon zien. Maar veel aandacht schonk hij er niet aan, het was maar een clankat. Die hadden een medicijnkat en moesten achter hun leider aandrentelen. Niet echt zo interessant voor hem. Zijn kaken openden zich dus ook en lieten een gaap door. Nee, moe was hij eigenlijk niet, maar echt dol enthousiast kon hij ook niet worden. Sommigen zeiden wel eens dat hij emotieloos was, gevoelloos. Zijn ouders hadden dat gezegd toen ze hem eruit trapten, nee, hen was gekomen wat hen toe kwam. Zijn klauwen kneep hij even samen, ze hadden geboet.. Ondertussen keek de poes strak voor zich uit, gaf een kortaf en nukkig antwoord. Phantom haalde zijn schouders eventjes op, 'Wat jij wil,' Miauwde hij rustig en hij wreef eventjes met zijn poot langs zijn oor, 'Ik zou het niet weten hoe dat zou zijn, ik ben elke dag weer ergens anders,' Sprak hij, hij vertelde dingen over zijn leven, maar dat deed hij bewust, gecalculeerd, oppassend dat hij niet teveel onthulde wat tegen hem gebruikt kon worden. Hij vertelde feitjes waar ze later niks aan had, dingen die lieten lijken alsof hij erg open was. Ze leek echt te denken dat hij erop uit was om haar te vermoorden, hij onderdrukte dus ook eventjes een geërgerde zucht. Wat dacht ze? Dat hij een barbaar was? Oke, hij had wel eens vermoord, maar hij was niet zo stom dat hij ruzie met een hele clan ging zoeken. Ze siste weer wat naar hem, Phantom rolde eventjes een beetje met zijn ogen, 'Ohja, vergeten, ik ben een eenling, dat bestempeld me al gelijk als niet te vertrouwen en een barbaar,' Merkte hij droogjes op, daarna ging zijn blik weer naar boven naar de lucht, naar de maan.

'Wat jij doet, waar je bent en wanneer je iets doet interesseert mij niet!' Kreeg hij toegesnauwd. Zelfs toen een klauw uit zijn huls kwam, was hij nog niet onder de indruk. Hij knipperde slechts eventjes. Hij was erger gewend, veel erger. 'Moet jij weten,' Miauwde Phantom dus ook als antwoord, 'Ik wist niet dat clankatten zelfs niet tot de mogelijkheid beschikten om normaal een gesprek te houden met iemand,' Hij klonk serieus, misschien zelfs een beetje gekwetst, maar aan zijn houding was te zien dat hij geamuseerd was. Al die vijandigheid die die poes liet zien, het was eigenlijk allemaal zo onnodig en zo wanhopig. Zij wist net zo goed als hij dat ze niet in een staat was om te vechten, slecht misplaatste moed was dom en kon je de kop kostten. 'Oh nee hoor, zo denk ik er alleen bij jou over,' Siste de poes tegenover hem. 'Oh je breekt mijn hart,' zei hij overdreven en met een licht geamuseerde toon. Hij had geen zin om ruzie uit te lokken, daar was hij hier niet voor. Hij was hier ook niet om te jagen. Nee, hij was hier slechts om te verkennen, maar dat hoefde zij niet te weten. Dat hoefde niemand te weten. Zijn pad was bewolkt door schaduwen, niemand anders die buiten zijn wereld leefde kon zien waar het pad heen leed. En hij zelf eigenlijk ook niet als hij erg ver ging kijken. Tot nu toe waren zijn stappen zorgvuldig uitgedacht, maar hij zelf wist ook dat zijn leven tot nu toe nergens veel op uitdraaide Hij kneep zijn ogen eventjes half dicht terwijl hij naar de maan keek. Plots drong er een excuus door in zijn oren, hij spitste ze even en keek weer naar de poes, 'Iedereen oordeelt, al zijn ze zich er soms niet van bewust, iedereen kijkt naar de ander en denkt wat over hem of haar, dat is ook een oordeel, een vooroordeel.' Miauwde hij kalmpjes terug. Nee, Phantom was niet dom, zeker niet. Het licht van de maan begon langzaam te verdwijnen en de horizon begon zich langzaam te kleuren. Langzaam stond hij op en draaide hij zich om, 'Ik zal je niet meer met mijn aanwezigheid storen,' Kondigde hij kalmpjes aan en hij begon weg te lopen, daarna draaide hij zich nog eventjes om. 'Ohja, de naam is Phantom,' Daarna begon hij weer door te lopen richting de struiken. Zijn naam vertellen kon geen kwaad, het was zelfs een teken van vertrouwen. Nee, vertrouwen had hij niet in haar, dat had hij in niemand ooit gehad tot nu toe. Maar het gebaar kon ook op vertrouwen lijken, en dat probeerde hij te creëren.