I'll keep searching ||R eno

Ze haatte het hier. Ze wou hier niet zijn, ze wou bij Reno zijn. Ze miste hem, ze wou hem weer naast haar. Toen ze uit het huis werd gezet vond ze het vreselijk, Ze had niet eens vaarwel kunnen zeggen tegen Reno... Ze had tegen hem willen zeggen wat ze voor hem voelde. Maar daar had ze nu geen kans meer voor. Ze zou hem nooit meer zien... Nooit meer die rood-witte vacht... Ze zuchtte even, waarna ze zich door het kattenluikje wurmde. Met een grote sprong, sprong ze op het hek. Vanaf het hek op de grond. Ze slenterde over de straten, en af en toe kwam er een kind op haar afgestormd die haar begon te aaien. Maar dat vond ze eigenlijk helemaal niet erg. Ze liep altijd weer ergens anders, zoekend, zoekend naar de rood-witte kater. Op een gegeven moment ging ze moedeloos zitten. "Wat heeft het nog voor nut. Ik zie hem nooit meer..." murmelde ze tegen zichzelf. Ze liet haar oren hangen en ging naar de grond staren. Ze zou hem nooit meer kunnen zien, en ze zal dus altijd dat stomme gevoel houden. Ze hoefde hem nog maar één keer te zien. Één keer was al genoeg voor haar.

||R eno

Hij moest even bukken op de hand van een van de weeskinderen te ontwijken, nee, nu even niet. Hij had tijd nodig voor zichzelf, even naar buiten gaan dus. Hij snorde toen de hand nog net over hem heen ging en keek met zijn felgroene ogen even omhoog naar het jonge meisje dat hem gelukkig niet besloot op te pakken. Het meisje rende weer verder naar boven, en Reno rende juist naar beneden. Onderaan de trap, aan het einde van de gang, stond de deur naar buiten en daaronder bevond zich een poortje dat enkel en alleen open ging als hij aankwam; dat kwam door zijn halsband. Hij stapte naar buiten en ademde de frisse lucht naar binnen. Heerlijk. Rustig stapte hij door de tuin, waarna hij op het hek sprong en over de straat heen keek. Plots merkte hij een oranje kleurige kattin op en ze leek zo erg op iemand.. Hij besloot het gewoon te vragen. "Mist? Ben jij dat?" Miauwde hij zacht, in de hoop dat zij het was.

Echt ook net toen ze de moed had opgegeven hoorde hij de stem. Zíjn stem. "Mist? Ben jij dat?" ze dacht even dat ze het verzonnen had, fantasie. Maar toen ze opkeek zag ze de kater, hij was het echt... "Reno...?" murmelde ze ietwat ongelovig. Het drong niet tot haar door, de kater had ze weer terug gevonden! "Reno, je bent het echt!" zei ze vrolijk terwijl ze richting de kater liep en haar kop snel tegen de zijne aandrukte. Ze had zijn geur gemist, zijn vacht... alles. Ze had alles van hem gemist. "Dus hoe gaat het met je?" besloot ze maar te vragen. Meteen recht voor z'n raap was niet fijn, niet voor haar en niet voor hem. Maar voor als ze hem nooit meer zou zien, moest hij het weten. Hij moest en zou het weten, dat ze van hem hield. Dat ze altijd al van hem had gehouden...

Note;; Ik weet niet of ie nog steeds op het hek zat, maar ik heb gewoon gedaan dat ie op de grond stond x'D

De kater sprong van het hekje af en liep naar de rode poes toe. Op zijn lippen sierde en warme glimlach, ja, hij had haar zeker gemist. "Reno...?" Miauwde ze verbaasd en even bleef de kater staan en knikte hij, waarna hij ging zitten en zijn staart voor zijn poten sloeg. "Reno, je bent het echt!" Zachtjes grinnikte hij. "Ja, ik ben het echt." Zei hij vriendelijk, waarna hij zijn blik van haar afwierp toen ze een vraag stelde. "Het gaat wel goed met mij, ik heb weer een hele rij eigenaren gehad voordat ik in een weeshuis terecht kwam om daar de kindertjes weer wat op te vrolijken." Miauwde hij vervolgens, waarna hij met zijn neusje naar het weeshuis wees. "Hoe gaat het met jou?" Miauwde hij. "Ik heb je een lange tijd niet meer gezien, woon je hier dichtbij of..?"

"Ja, ik ben het echt." zei de kater, en ze keek hem een beetje plagend aan. Maar toen ze haar vraag had gesteld keek de kater weg. "Het gaat wel goed met mij, ik heb weer een hele rij eigenaren gehad voordat ik in een weeshuis terecht kwam om daar de kindertjes weer wat op te vrolijken." Het... Weeshuis? Ze keek er even naar. Wow, ze had nooit gedacht dat de kater daar zou komen. Zij kreeg alles wat ze wou, maar ze wou het niet eens. "Hoe gaat het met jou?" Vroeg hij toen aan haar. . "Ik heb je een lange tijd niet meer gezien, woon je hier dichtbij of..?" Dichtbij? Mwah, dat ging wel. "Het gaat wel, maar ik had liever gehad dat we nog samen woonden." mauwde ze. "Maar mijn leven is niet erg, na een tijdje in het dierenasiel gezeten te hebben ben ik geadopteerd door twee lieve mensen. Maar eigenlijk had ik liever gehad dat er nog een andere kat bij me woonde." Stiekem dacht ze aan de kater zelf, maar ze wist dat dat niet mogelijk zou zijn. "En ik woon een paar straten verderop. Niet al te ver dus." Zei ze met een glimlachje. Ze voelde zich voor het eerst sinds tijden echt weer gelukkig. "Maar hoe is het leven in het weeshuis dan?" vroeg ze aan de kater, ze hoopte echt dat hij het goed zou hebben daar.

"Ik mis die tijd ook," miauwde de kater voor haar zachtjes. "Maar mijn leven is niet erg, na een tijdje in het dierenasiel gezeten te hebben ben ik geadopteerd door twee lieve mensen. Maar eigenlijk had ik liever gehad dat er nog een andere kat bij me woonde." De kater haalde zijn schouders even op, en Mist wachtte tot de kater iets ging zeggen. "Ik ken het." zei de kater tegen haar. "Maar hoe is het leven in het weeshuis dan?" vroeg ze aan de kater, "Wel oké" antwoorde de kater, waarna hij eigenlijk niet meer naar haar keek. "De kinderen zijn wel aardig." miauwde de kater voor haar. "Ik heb niet zoveel geluk als dat jij hebt Mist, vergeet dat niet, je leeft bij twee fantastische mensen die om je geven. Ik leef bij een grote groep kinderen die me soms niet eens zien, ik mag nergens bij zitten van de eigenaars van dit weeshuis en meestal wordt ik er gewoon uitgegooid als ik te vervelend voor ze wordt. Ze zijn nu al bezig met me te verkopen, terwijl ze me net uit een verschrikkelijke plek gered hebben. Ik heb niet zoveel succes in mijn leven, blijkbaar." Daar werd Mist even stil van, ze had er nooit bij stilgestaan dat het ook zo kon gaan. Ze slikte even, ze was een ondankbaar kreng. "Ik wou dat ik je kon helpen..." fluisterde ze. Ze kon niks doen, hem gewoon meenemen naar haar huis was ook geen optie. Ze wist niet wat te zeggen, het liefste wou ze de kater meenemen naar haar huis, en hem in huis nemen bij haar tweebenen. Ze wist dat dat onmogelijk zou zijn. Iets wat toch nooit zou werken. En als de kater weer verkocht zou worden... Dan zou ze hem waarschijnlijk nooit meer zien! Maar op dit moment vertellen wat ze voelde... Nee, dat zou ze niet durven. Later, als ze afscheid moesten nemen zou ze haar hart opluchten tegenover de kater. Maar nu? Nog niet...