Recovery

Het was al laat in de middag en toen de kater zijn ogen opende bevond niemand zich meer in de Warrior's Den. Hij moest het rustig aan doen, had Littlestream hem geadviseerd, maar in de Medicine Den wilde hij niet liggen, hij wilde dat niemand het mocht weten, niemand. Ashdrizzle voelde dat zijn poten nog altijd zwak waren, maar het kwam niet door zijn.. poging. Het was allemaal gekomen door emotionele schade, iets wat hem van binnen uit kapot aan het maken was. Langzaam kwam de kater overeind en negeerde de kleine pijntjes in zijn ledematen, hij moest uit zijn nest komen, anders wekte hij té veel argwaan op.

Buiten werd hij bijna verblind door het daglicht en de felle witte sneeuw. Pijnlijk kneep hij zijn blauwe ogen dicht.. sneeuw.. Hij beet nerveus op zijn lip en slenterde naar de prooistapel, waar hij zich al uitgeput liet zakken. Jagen kon hij zo niet, laat staan dat hij een simpele patrouille zou kunnen leiden. Een miserabele zucht kwam uit zijn mond en hij moest een muur van tranen tegenhouden. Waarom had Little hem niet gewoon kunnen laten gaan, dit hield hij toch nooit vol?

OOC; Het liefst een kat die Ash al kent.

"Ashdrizzle?" Hij had de Elder niet eens horen aankomen, laat staan dat de geur van Finestheart tot hem was doorgedrongen. Zijn kop bonsde nog van alles wat er in die korte periode was gebeurd en zijn gedachten kon hij niet meer goed op een rijtje zetten. "Gaat alles wel goed?" Meteen drukte hij zijn oren in zijn nek en hield zijn blik strak op zijn grijze poten gericht. Hij wilde de kater niet aankijken, die littekens op zijn gezicht maakten hem nog steeds misselijk, maar hij was ook bang, bang dat Finestheart toch nog op de een of andere manier zijn emoties kon aflezen en gelijk met de goede conclusie kwam. Zijn ademhaling kwam er wat aritmisch uit, maar hij hield zich nog redelijk kalm. "Ja hoor," Hij greep de grond vast met zijn klauwen toen hij zichzelf erop betrapte dat zijn stem zacht en dik met emoties was. Nee, straks werd hij betrapt. "Met jou?" Hij sloeg zijn staart om zijn voorpoten en gaf zijn warrige kop weer wat rust.

Bijna ontsnapte er een zucht van opluchting uit zijn mond. "Als jij het zegt." Geef alsjeblieft antwoord op mijn vraag, ga er niet verder op in. Moeizaam beet hij op zijn lip en liet de grond onder zijn poten met rust. "Ik weet het niet, anders." Nog steeds keek de Warrior niet op, nog wat te angstig. "Wennen aan de nieuwe routines van het elder zijn, ik word nog steeds vroeg wakker en vraag ik me af of ik patrouille moet. Voor nu haal ik steeds het eten voor de anderen, ik heb toch het jongste lijf, en zo stroef ben ik ook weer niet." Wat schuldig drukte hij zijn oren tegen zijn nek. Dat.. was ook niet al te fijn. Zeker niet. "Is.. is je leven nog wel.. leuk dan?" De oude Ash had dit natuurlijk nooit gevraagd, maar nu kon hij zichzelf gewoon even niet meer vinden.

"Als ik eerlijk ben, nee." Een enorm schuldgevoel begon hem nu te overheersen en hij klemde zijn kaken op elkaar. "Het enigste wat ik doe is liggen in mijn nest, het waardevolle eten wat jullie meer nodig hebben eten. En voor de rest beetje in het kamp blijven. En vooral, ik zal nooit meer zien, ik zal nooit meer een muis kunnen zien. Alleen voelen, ruiken en horen." Dit klonk toch veel erger dan waar hij voor had willen weglopen? Plotseling voelde de kater zich er benauwd en werd ademhalen moeilijk. De neiging om nu op te staan en weg te lopen was groot, erg groot. Little kon hem niet overal vinden, een stapje op het Thunderpath en.. Snel drukte hij zijn ene voorpoot op de ander en liet kort zijn klauw in de grijze vacht gaan, zodat hij uit die nachtmerrie kon ontsnappen. Nee, dan was hij nog niet veilig. Vanuit StarClan moest hij dan alles toezien. Nu pas merkte hij dat zijn ademhalingen veels te luid waren en liet hij zijn uitgeputte kop op de grond zakken en drukte zijn voorpoten over zijn snuit. Hij kon dit niet.

"Dit gaat over de liefde, niet waar Ashdrizzle?" De grijze kater draaide zijn kop om naar de Elder en beet een snauwende opmerking terug. Nee, hij moest hem respect geven, maar dit onderwerp.. was nog te gevoelig. "Luister, je hebt meer om voor te leven." Hij schudde stilletjes zijn kop er niet aan denkend dat Finestheart dat gebaar niet kon zien. "Geloof me, je wilt niet zoals ik eindigen, of wel soms?" Een frons verscheen op zijn gezicht, maar de bittere emoties hielden zijn logisch denken bij hem weg. "Toen ik apprentice was had ik een relatie met een zwarte poes met rode ogen, ze was prachtig. Maar, wat ik niet wist was dat ze van BloodClan was." BloodClan..? "Op een dag maakte ze het uit met me, ik was woest, gebroken. Ik wou dood." Hij drukte zijn oren tegen zijn kop. "Maar ik besloot niks te doen, haar te vergeten. Mijn eigen leven te leiden. Tot die dag dat Fawnstep en jij me vonden. Die BloodClan poes was niet zomaar een poes. Die rode ogen, dat was het evenbeeld als de poes waar ik een relatie mee had gehad. Ze had kittens gekregen van een andere kater, en doordat ik zo kwaad werd. Werd ik verblind, het was mijn eigen schuld dat ik blind werd, ik was woest. En waar bracht het me? Ik ben nu een elder, een van de jongste." Hij voelde zich weer niet goed en zijn poten begonnen te tintelen. Hij wilde hier weg, voor goed. "Het punt is, je bent nog jong. Je kan nog veel meemaken. Krijg kittens, misschien is Snowynight niet de ware, maar wacht de ware misschien nog wel op je." Hij beet op zijn lip en kon het uiteindelijk niet inhouden. "Nee.." Mompelde hij bitter en hield zijn ijzige blik op de grond gericht. "Nee.. Zo makkelijk gaat dat niet. Je vergeet zo'n iemand niet zomaar oké?" Zijn volume werd wat harder, maar het kon hem niets meer schelen. "Ik had nu al dood moeten zijn! Begrijp je het niet? Mijn enige vriend is een Medicine cat die wel andere dingen aan haar kop heeft dan een depressieve vriend." Snikte hij zachter en voelde een stroom van tranen over zijn wangen glijden.