Nightbreeze rilde toen ze de sneeuw van haar vacht schudde. Het was al een tijd aan het sneeuwen, al sinds ze buiten was. Langer zelfs. En ze wás al een behoorlijke tijd buiten, bijna een hele dag.. Ze kromp ineen toen er iets in haar maag stak, waarna hij knorde. Het knorren klonk niet meer als eerst. Toen klonk het nog als een klein hamstertje dat aandacht wou. Nu leek het een monster dat brulde om eten en warmte. Het nam gedeeltelijk bezit van haarzelf. Sinds een tijdje was Night humeuriger en was ze sneller aangebrand, waardoor ze nóg meer tijd buiten het kamp doorbracht. Niet dat dat erg veel nut had, ze had al haar kracht verloren. Áls ze al een prooi zag kon ze hem meestal niet bereiken, en het werd er alleen maar slechter op.
Als het niet snel weer newleaf werd zouden er zeker doden vallen, iets wat altijd wel voorkwam, zelfs in leafhigh. Maar dít weer kon hele clans uitroeien. Ook al had de Skyclan zijn terretory verlaten, nog steeds was er niet genoeg prooi. Ze had allemaal verhalen gehoord over de genadeloze winter, maar ze klonken nooit zo erg als dit..