Camouflage {+Nightshade}

Het lange gras zwaaide in de wind. Het was vrij donker door de dikke, grijze bewolking en het regende. Maar echte warriors lieten zich natuurlijk niet tegenhouden door wat wind en water. Helaas deed de prooi dat wel en viel er dus weinig te vangen. Nu zat er echter toch een konijn in het gras. Hij zat niet ver van zijn hol wat te drinken uit een regenplas. Hij keek af en toe oplettend om zich heen en zijn neusje bewoog zenuwachtig, maar hij zag noch rook de kat. Everstars lichtoranje vacht had bijna dezelfde kleur als het dorre gras en haar strepen leken precies op de schaduwen tussen de grassprieten. Haar passen waren stil als de vleugelslag van een uil. Haar blik was gefixeerd op het konijn. Ze had al gezien dat er heel dichtbij een konijnenhol was. Ze mocht hem niet de kans geven zich daarin te verstoppen.
Toen ze dichtbij gekomen was, sprong ze. Het konijn had nog nauwelijks gemerkt dat er iets gebeurde voordat ze hem al met een krachtige beet gedood had. Het dier bungelde slap tussen haar kaken en Everstar stond zichzelf toe iets van tevredenheid te voelen. Het was een dik konijn. In bladval was ze altijd blij met haar vachtkleur. Ze legde het konijn neer naast een grote steen, waar ze hem makkelijk zou kunnen vinden, en gooide er wat aarde overheen. De grond was modderig en waarschijnlijk zou de smaak van natte aarde aan het konijn blijven hangen, maar dat was dan maar zo. Ze controleerde nog even of het konijn echt goed verborgen was, ze wilde niet dat die vogel er mee vandoor ging.
Ze spitste haar oren toen ze opnieuw geritsel hoorde. Nog een prooi? Dan had ze best veel geluk vandaag. Meestal was er rond deze tijd van het jaar niet erg veel prooi meer te vinden, al was het nog altijd meer dan in bladkaal. De geur die haar kant op dreef was echter niet afkomstig van een konijn, maar van een kat. Hm, dat was jammer. Het was Nightshade, herkende ze zodra ze de kat zag. Ze begroette haar met een knikje.

De jonge kater geeuwde terwijl hij de warriors den uit glipte. Een vrije dag, heerlijk. Nou, een vrije dag, tenminste een dag dat hij zelf mocht weten wat hij ging doen, als hij maar iets deed. Het werd niet op prijs gesteld als een jonge warrior als hij ging lopen niksen in het kamp. Dan konden de elders en de senior warriors heel wat gaan zuren. Hij was nu drieëntwintig moons, en dus jong genoeg om de hele dag in beweging te blijven, tot de zon onder zou gaan.
Na wat gegeten te hebben ging hij weg van het kamp op jacht. Hij versnelde zijn pas naarmate hij verder van het kamp kwam. Tot het gras hoger kwam te staan, en rennen geen slimme optie zou zijn. Hier was het meeste prooi, dus hij kon beter op zijn hoede zijn voor prooi. Hij hoorde geritsel, luid ook. En al snel drong de geur van Everstar zijn neus gaten binnen. Hij ging naar haar toe, en Everstar gaf een knikje ter begroetting. “He, Everstar. Goede vangst,” miauwde hij met een grijns.

OOC: Flutpost, ik had haast.

“He, Everstar. Goede vangst,” zei Nightshade. Everstar haalde lichtjes haar schouders op. Gefeliciteerd worden met een prooi vond ze altijd iets vreemds hebben. Het moest immers gewoon vanzelfsprekend zijn dat ze iets ving, dat was één van haar taken. Één van de taken van iedere warrior, trouwens. Dat je een apprentice zou prijzen kon ze nog begrijpen, maar je feliciteerde iemand toch ook niet als hij bijvoorbeeld mee geweest was met een grenspatrouille of een andere taak had uitgevoerd? Toch leek het voor de meeste katten vrij natuurlijk zijn om anderen met woorden te belonen als ze iets hadden gevangen, en daar betrapte ze zichzelf ook op. Vreemd. Nu ja, wat deed het ertoe. "Heb jij al iets weten te vangen?" vroeg ze.

Nightshade bleef zijn grijns op zijn kop houden, ondanks de nonchalante reactie van Everstar. "Heb jij al iets weten te vangen?" was Everstar’s vraag. Nightshade schudde met zijn kop en ging zitten. “Nee, ik ben pas net uit het kamp,” miauwde hij droogjes. “Ik kan er wel voor zorgen dat ik iets ga vangen. Zin om mee te gaan?” Miauwde hij met een charmante, uitnodigende glimlach.

Nightshade schudde zijn hoofd, maar zijn grijns stond nog op zijn gezicht. “Nee, ik ben pas net uit het kamp,” miauwde hij droogjes. Nog maar net het kamp uit? Dan had hij ook lang uitgeslapen. “Ik kan er wel voor zorgen dat ik iets ga vangen. Zin om mee te gaan?” stelde hij voor. Hij glimlachte uitnodigend naar haar. Everstar wist niet of het zo'n geweldig idee was om samen met een andere kat te gaan jagen, dat pakte vaak maar uit in veel irritaties en weinig prooi, maar ze besloot dat ze als clanleidster haar clanleden goed moest kennen. En wat was een betere manier om iemand te leren kennen dan samen met diegene te jagen? "Prima", antwoordde ze dus met een knikje.

Nightshades grijns werd breder toen Everstar akkoord ging met zijn verzoek om met hem te gaan jagen. Hij spitste zijn oren en zette al zijn zintuigen op scherp. Waar ze nu waren konden ze beter weg gaan, in ieder geval verder van die plek, gezien ze daar al best lang hadden gestaan, en de prooi dieren hen allang opgemerkt hadden. Nightshade kwam in beweging en liep geruisloos weg van de plek, hij keek over zijn schouder om te zien of Everstar hem volgde. Maar toen hoorde hij geritsel, een konijn... nee een haas. "Haas..." siste hij zachtjes.

Nightshade stapte stil door het gras en Everstar volgde hem, want ook zij had wel door dat er geen prooi in de buurt was en ze er dus naar zouden moeten zoeken. "Haas..." hoorde ze de kater zachtjes sissen. Ever spitste haar oren en hoorde hem nu ook. Ze ergerde zich een beetje aan het feit dat Nightshade het dier als eerste had opgemerkt, ze vond dat ze beter op had moeten letten, maar dat liet ze niet merken. Ze begon heel stil een omtrekkende beweging om de haas te maken, zodat die tussen haar en Nightshade in terechtkwam. Zo konden ze hem makkelijk vangen. Dat moest ook wel, want hazen waren best groot, en zo vlak voor bladkaal konden ze alle prooi gebruiken die ze konden vinden. Het zou een enorme zonde zijn als deze grote prooi ontsnapte.
Everstar had een halve cirkel gelopen en sloop nu naar de haas toe. Toen ze dichtbij was sprong ze, maar de haas had scherpe oren. Hij hoorde het geritsel terwijl ze zich afzette en schoot weg. Hij was snel, en Everstar landde op lege grond, waar net nog de haas was geweest. Nu ging het dier echter op Nightshade af, dus die zou hem nu makkelijk moeten kunnen vangen.

Everstar ving zijn signaal op dat hij een haas had op gemerkt, en ze kwam direct in actie. Ze sloop zo om de haas heen dat het dier tussen hen in zat. Toen sprong ze, maar de haas had Everstar al opgemerkt, dus kwam het dier nu op hém af. Nightshade zette zich schrap en sprong, hij kwam tegen de haas aan, en greep het dier vast op zijn middel. Het dier schopte en probeerde zich los te wurmen, waardoor Nightshade de kans niet kreeg het dier te doden. Hij probeerde het dier nog meer in bedwang te houden, maar alleen kon hij dit niet. Hij verwachtte dat Everstar hem te hulp zou schieten.

De haas rende recht in Nightshades poten, maar de warrior had moeite het grote dier in bedwang te houden. De langoor trapte met zijn sterke achterpoten in het rond. Omdat Nightshade de haas vasthield, had Everstar de kans om toe te slaan. Ze kreeg wat trappen tegen haar schouder, maar ze wist de prooi bij de keel te grijpen met haar tanden en met een harde beet was het gedaan. De haas verslapte en Everstar liet hem los. Ze keek even naar Nightshade. Nu was het toch maar goed dat ze met zijn tweeën geweest waren, want ze dacht niet dat ze, als ze alleen was geweest, die haas te pakken had kunnen krijgen. Nu hadden ze samen een flinke prooi gevangen. Dat was in deze tijd al extra mooi, aangezien prooi al schaarser begon te worden.

Everstar sloeg vrijwel direct toe toen Nightshade de haas in bedwang probeerde te houden. Dit was goed teamwork. Nightshade kreeg een flinke klap in zijn gezicht van de achterpoot van de haas, en dat deed pijn, maar het liet niet echt schade achter of zo. Everstar kreeg ook een paar flinke klappen, maar wist wel een einde aan het leven van het dier te maken. Toen de haas verslapte liet hij het dier los. "Dat hebben we dan maar even goed geflikt," miauwde hij met een grote grijns op zijn gelaat terwijl hij een kuil ging graven en vervolgens want lange gras plukte om de haas te bedekken zodat ze verder konden.

Nightshade liet de haas los en grijnsde. "Dat hebben we dan maar even goed geflikt", miauwde hij, waarna hij de haas in een kuil legde en bedekte met wat van het droge gras. Everstar knikte. Ze dacht aan de roofvogel. Ze had het beest al een tijdje niet gezien en hoopte dat hij vertrokken was. Ze wierp een blik op de met gras bedekte haas en knikte even kort. "Nou, laten we dan maar weer verder gaan", miauwde ze en ze voegde meteen de daad bij het woord door te gaan lopen. Ze keek goed om zich heen. Zou er misschien heel toevallig nog een haas in de buurt rondhangen? Hazen waren over het algemeen solitaire dieren, maar het kwam voor dat ze tijdelijk in groepen rondhingen. Dat was echter vooral 's avonds, wanneer ze naar eten zochten, en de zon, al was die nu achter de dikke bewolking verborgen, was waarschijnlijk nog niet ver over zijn hoogste punt heen. Maar goed, of er nu wel of geen hazen in de buurt waren, opletten moest ze sowieso. Als er namelijk geen hazen waren, waren er wel konijnen die ze konden vangen.

"Nou, laten we dan maar weer verder gaan," miauwde Everstar. Nightshade liet het niet merken, maar hij had meer een enthousiaste reactie verwacht of een reactie van voldoening, of beide. Maar die kwamen maar niet. Ze deed als of het niks was, voor zijn idee. Had ze misschien iets aan haar hoofd of zo? Nightshade keek naar Everstar terwijl zij goed om zich heen keek, op zoek naar prooi. Nightshade volgde al snel haar voorbeeld en ging ook opzoek. Nightshade merkte verder niks meer op. "Ik heb nog niks op gemerkt," murmelde hij terwijl hij Everstar achterna liep. Hij keek naar Everstar, ergens voelde hij zich niet zo welkom, en ergens vermoedde hij dat er iets was, maar dat kon aan hem liggen.

"Ik heb nog niks op gemerkt", mompelde Nightshade terwijl hij haar volgde. Everstar meende iets in zijn stem te horen dat op ontevredenheid duidde, maar waarom begreep ze niet. Was ze niet enthousiast genoeg geweest over de haas? Een goede prooi sprak toch voor zich? Ze hoefde toch niet ook nog eens te zeggen dat het een goede prooi was? Bovendien, als je katten te snel prees, gingen ze maar denken dat ze het al goed genoeg gedaan hadden en verder konden gaan luieren. Dat was tenminste haar mening. Ze wilde niet gemeen zijn, ofzo, maar ze had ook geen zin om hardop te gaan juichen bij iedere prooi die ze vingen.
Everstar merkte zelf ook nog geen tekenen van de aanwezigheid van prooidieren op, dus besloot ze dat ze wel kon praten, zonder dat ze daarmee hun eten weg zou jagen. "Heb jij die roofvogel de laatste dagen nog gezien?" vroeg ze. Nee, natuurlijk was het geen opmerking als: 'het is koud' of 'ik hoop maar dat bladkaal snel voorbij gaat'. Dat soort opmerkingen waren volstrekt nutteloos.

Nightshade was zelf niet de liefste kater. Een tikkeltje sarcasme hier, een tikkeltje plagerig daar, en ook vrij dominant en bot. Dat was Nightshade. Bovendien kon hij ook een prima clown zijn, maar naast die eigenschappen was hij ook wel een aardige, begripvolle, wijze, respectvolle, eerlijke, maar ook strenge kater. Negen van de tien keer waren zijn daden terecht. Hij kon het gedrag van Everstar niet pijlen, en dat zat hem dwars. Hij zag graag wat leven lust in andere katten, en misschien wat vrolijkheid. Maar hij kon niet echt een emotie bij Everstar plaatsen. Ook geen een van de basis emoties, boos, blij, bedroefd en bang. Nee, geen van de vier. Dat frustreerde hem, hij kon Everstar op dit moment gewoon niet pijlen.
"Heb jij die roofvogel de laatste dagen nog gezien?" Kwam Everstar uiteindelijk terzake. Nightshade schudde met zijn kop. "Nee, zins de tempraturen lager zijn geworden heb ik geen roofvogel meer gezien, ik denkt mede doordat het prooi schaarser word, en ze daarom besluiten opzoek te gaan naar een warmer gebied met meer prooi," stelde hij vast. "En terecht, het prooi lijkt hier wel gewoon op, verdwenen," miauwde hij. "Starclan geeft ons geen makkelijke leaf-bare dit seizoen," vervolgde hij licht brommend.

"Nee, sinds de temperaturen lager zijn geworden heb ik geen roofvogel meer gezien, ik denkt mede doordat het prooi schaarser word, en ze daarom besluiten opzoek te gaan naar een warmer gebied met meer prooi", zei Nightshade. Everstar knikte. Dat klonk aannemelijk. Everstar wierp een blik op de hemel. Die vogel was zo dom nog niet. Het leek een koude bladkaal te gaan worden en prooi zou schaars zijn. "En terecht, het prooi lijkt hier wel gewoon op, verdwenen", miauwde Nightshade dan ook. "Starclan geeft ons geen makkelijke leaf-bare dit seizoen." Everstar knikte. "Daarom is het aan ons om extra ons best te doen", miauwde ze. Daarna zweeg ze weer en spitste ze haar oren. Ze bleef staan toen ze geritsel hoorde. Ze snoof, maar de regen zorgde ervoor dat ze de geur niet goed op kon vangen. Ze rook voornamelijk natte aarde. Met stille passen liep ze in de richting van het geluid, hopend dat het een konijn was.

"Daarom is het aan ons om extra ons best te doen", miauwde Everstar dan ook. Nightshade knikte instemmend, en bij het zien van haar alertheid hield hij zijn bek om te kunnen horen wat zij hoorde. Omdat het regende kon hij niks ruiken, dus het moest puur op geluid. Hij ging achter Everstar aan sluipen en probeerde te zien wat zij hoorde. Enkel zag hij nog niets, tot hij beweging zag in het hoge gras. Hij tikte Everstar voorzichtig aan met zijn voorpoot en wees met zijn staart in de richting van waar het gras bewoog. Hij bleef als bevroren staan en gaf Everstar de tijd om aan te vallen, zij was namelijk het dichterbij het dier. Hij kon niet zien wat het was, maar hoopte op haas of konijn. Groot en voedzaam.

OOC: Sorry voor late post. En deze post loopt zo ver terug, zullen we deze afronden en misschien een nieuw topic beginnen?