Like a little kitten. [Brokensong]

De regen viel naar beneden. De grond was nat. En de witte poten van Petalrose waren bruin geworden. En haar rug zat ook onder. Ze had liggen rollen in de modder, gestampt in de plassen. Net zoals toen ze een kleine kitten was. Het voelde fijn om al haar warriordingen van zich af te laten glijden. Als een kleine kitten. Zonder zorgen, bij je moeder. Petalrose miste het enorm. Maar nu ging ze vrolijk rennend door de plassen. En in de diepe plassen stampte ze nog extra. De witte poes kon je nu bijna een lapjespoes noemen. Maar ze had plezier, en dat was waar Petal nu boeide. Na zeker 10 minuten van rennen en stampen ging ze zitten. De modder gleed van haar slanke lijf naar beneden. Waar het op de grond spatte. En na een paar keer hard schudden waren de grote klodders weg. De poes schudde haar hoofd. De kitten in haar was weg, en de grote warrior nam weer plaats. Voor ze wegliep glimlachte ze wel vanbinnen. In één snelle beweging stond ze omgedraaid terug naar de struiken. Toen ze naar voren wou rennen, botste ze ergens tegenaan. En tot haar schrik zag ze een andere kat. Of het haar zag wist ze niet, maar ze deinsde achteruit. Maar wegrennen deed ze niet. Wat was er gebeurd met die glimlach van haar.

[Brokensong]
(Een beetje random post x'D)

De kater kwam hier niet vaak, helemaal niet vaak, maar voor alles was een eerste keer en dus was hij er nu. Rustig struinde hij langs de vijandige katten, die hem niets deden, waarom zouden ze ook? Door de enorme bouw van de kater zouden ze hoogstwaarschijnlijk toch verliezen. Hij liep rustig door, en liet zich niet storen, zo ging dat ook nog even door, totdat er een poes aangerend kwam, en hem helemaal onderspatte. Een luide, diepe grom klonk op uit zijn keel en hij draaide zich boos om. "Kan je niet uitkijken?!"

"Kan je niet uitkijken?!" Geschrokken sprong Petalrose een meter achteruit. Er kwam niks uit haar mond. De grote kater bromde hard. Het was cyperse kater, groot, groene ogen en zo te zien goed gespierd."Euhm..." zei ze zachtjes. "s..s..sorry." De haren in haar staart gingen overeind staan, maar haar lijf bleef hangen."Ik letten niet op." Ze deed haar ogen dicht voor een paar seconden en wachtte op antwoord.

Hij negeerde het antwoord en begon boos zijn haren weer schoon te likken. "Doe het niet weer," bromde de kater korzelig, en keek toen langs het poesje heen. "Wat doe je hier? Hoor jij niet in Riverclan?"

"Doe het niet weer," bromde de kater korzelig, en keek toen langs het poesje heen. "Wat doe je hier? Hoor jij niet in Riverclan?" De poes keek verbaasd. Dat de kater haar niet aanviel was al een opluchting, maar aandacht geven was ook iets nieuws."Ik kan hetzelfde aan jou vragen."zei ze nog steeds in elkaar gedoken. Vluchtig zette ze wat stappen achteruit. Een grote kater als deze had je liever niet boos. Petal zuchtte en ontspande zichzelf lichtjes.

Hij knikte even bij het antwoord, valid point indeed. Met een zucht liet hij zich op de grond vallen, en keek even naar de poes, "Voor alles is een eerste keer," Het was precies wat hij dacht toen hij hier aankwam, en dus een eerlijk antwoord, maar wat, wat deed zij hier?

"Voor alles is een eerste keer," zei de kater. Hij leek heel ontspannen te zijn en had zich dan ook op de grond laten vallen. De witte poes zuchtte 1 keer diep en ontspande. Dus wat rustiger antwoordde ze:"Even ontsnappen uit de drukte." Haar antwoord was helemaal waar."Even wat rust." De poes was nog op verschillende plekken bruin van de modder. Ook Petal ging zitten en keek met haar groen en blauwe ogen naar de kater. Maar er leek niet echt actie te komen.

-Wauw die leestekens bij de posts van mij x'D-

"Even ontsnappen uit de drukte." Hij knikte begrijpend, en zei toen samen met haar in koor, "Even wat rust," Het deed hem grinniken, en al lachend nam hij de niet al te grote poes in zich op, "Riverclan toch? Hoe staan de zaken ervoor?"

Onderwerp: Re: Like a little kitten. [Brokensong]