I don't need your help. {OPEN}

De grote kater liep heel langzaam, op zijn gemakje door de diepe sneeuw. Het was wit, overal, maar het deed hem niets. Niets slechts iniedergeval, zijn dikke vacht hield de koude wind tegen, en zijn altijd vrolijke humeur hield zijn binnenste warm. Zo ploegde hij rustig langs zijn oude thuis, de Shadowclan, vaak liep hij hier, er zeker van zijnde dat de keuze om weg te gaan goed was geweest. Ook al was hij alles nu kwijt, hij was nooit een vechter geweest. Ja, hij was immens groot, en kon met een klap van zijn poot de nek breken van een ander, maar hij deed het nooit, nooit. Rustig liep Pepper dus door, niet met een speciale reden, maar eerder om zijn overlevingsinstinct schoot hij ineens uit met zijn poot, en greep met gemak een nietsvermoedende muis tussen zijn poten. Ha, hij mocht dan oud zijn, maar hij was nog steeds een warrior vanbinnen. Dat zou hem altijd bij blijven, net als de Starclan, met grote ogen keek hij even omhoog, en dankte zijn voorouders voor de prooi. Waarna hij met de muis tussen zijn kaken geklemd, doorliep. Hij liep rustig en steady, tot hij met zijn poor tegen iets stootte, het zat niet in hem om te vloeken. Dus keek hij eerst rustig naar zijn poot, en daarna naar het 'iets' waar hij tegenaan gestoten was. Het was een niet al te grote zwart-witte kater, waarschijnlijk nog een kitten. Met een tedere blik hielp de grote kater de ander overeind, en bood hem zonder iets te zeggen de muis aan, waarna hij op een afstandje ging zitten.

Zelfverzekerd liep de stoere kleine kater door. Met een lege maag helaas. Hij voelde zich al licht bij het hoofd en dacht aan zijn warme slaapplekje die hij ging vinden straks. De witte sneeuw kraakte onder zijn voeten en soms kwam zijn poot tot zijn buik onder. Poot voor poot. En achter hem voelde hij ineens iets tegen hem aan. Geschrokken keek hij om en sprong gelijk naar achter. Een voor hem immense kater stond pal voor zijn neus. Het was een soort heel donker bruin met wit en had een nog warmere vacht dan hijzelf had. De grote kater keek naar beneden en Thor keek omhoog. Onhandig zetten hij zijn een paar stappen naar achteren en ging zitten.. De muis in de bek van de grote kater viel hem als ook op. Het leek vers te zijn en hij rook de geur van zijn afstand. Hij werd overeind geholpen, en tot zijn verbazing legde de kat voor hem de muis voor hem neer. Thor twijfelde voor geen moment en begon te eten. Dit was de beste muis die hij ooit geproefd had. Het kwam op precies het goede moment. De kleine zwarte-witte kater dacht niet meer aan alles zelf doen, hulp was wel nodig.

Hij glimlachte lief toen de kitten voor hem de muis opschrokte, hij had een goed hart, en wilde de kleine dan ook geen angst aanjagen, dus hield Pepper voorzichtig afstand. "Gaat het een beetje?" Vroeg hij met zijn zware, maar aardige stem, "Je ziet er niet echt gezond uit,"