{+Shreddedhope}

Meltdawn rekte zich uit. Hij vond het maar angstaanjagend om in de diepte te kijken. Misschien was hij daardoor wel alert, de zon maakte hem slaperig. Hij kwam hier alleen naartoe als hij vriendschappelijk met een WindClanner wilde spreken. Dat was wat anders kan heel te tijd dezelfde katten. Hij tuurde in de laaghangende zon, maar kon alleen maar een paar besneeuwde graspollen ontdekken. Melt zuchtte en sprong naar een plek die het minst gevaarlijk was. Hij had hem gevonden, misschien andere ook maar dat wist hij niet, en het was dé perfecte plek. De WindClanner kon de plek ook bereiken, maar dat betekende ook dat die in ons territorium zou kunnen lopen. Hij verbrak zijn gedachte en legde zijn staart netjes rond zijn poten.