What are you doing at here?

Hij had Smokepaw een dag vrijgegeven en had ook Aurypaw en Shysong gemeden toen hij besefte dat hij eigenlijk geen tijd meer voor zichzelf had. Nu hij een apperntice had en wat goede vrienden, begon zijn leven al aardig wat vorm te krijgen. De dood van zijn mentor had hem geamuseerd vlak na zijn naamceremonie, maar achter deze gelegenheid, had hij eigenlijk enkel nog Darkclaw waarmee hij zich bezighield. Verder wilde de meeste katten niks met hem te maken hebben. Ze mochten van geluk spreken dat ze zo'n kater als hij in hun clan had. De kater besloot om aan de grens met de Windclan te jagen en ondertussen zou hij een oogje op eventuele indringers houden. Hier kwam hij vaak als de jacht in hun gebied niks opleveerde. Soms rende een afgedwaald konijn hem zo tegemoet en dat vond hij heerlijk. Dan werd hij in het kamp geprezen om zijn jachtvaardigheden. Een grijns gleed over zijn lippen en even spande hij zijn spieren op om over een dode boom te springen. Hij lande soepel in het halfbevroren gras en keek met een lege blik naar de vlakte die zich voor hem uitstrekte. Niet ver van hier lag het Thunderpath. Hij snoof en nam al de geren in zich op. Toen merkte hij wel meteen de geur van de Windclan. Zijn nekharen rezen ter hemel en even rommelde een zwaar gebrom op in zijn keel. Hij zou het niet toestaan dat deze clan hen beroofde. Hij snoof opnieuw en nu werd zijn staart dik van frustatie. Het was een verse geur en het was dichtbij... Even gniffelde hij, waarna hij wegdook in het met sneeuw bedekte struikgewas. Zijn groenblauwe ogen zochten de kille vlakte af. Zijn gestreepte vacht zou een goede camouflage zijn in Leaf-fall, maar nu een witte mantel zich over de aarde had gestreken, leek de Windclanner een echte idioot. Hij snoof toen hij zag dat het diertje zo dicht bij de grens kwam. De poten van de jonge kater droegen hem steeds dichter bij hun grens... Nevermind zou dat niet toelaten. Hij spande zijn spieren op, zijn flanken wiegde zacht tegen de ijzige takken van het kale struikje en met een krachtige sprong en vals gesis, wierp hij zich op de Apprentice. Hij probeerde een beet in diens rug te geven en deinsde daarna terug achteruit. Nu zijn haren recht stonden, leek hij nog groter dan hij al was. Zijn klauwen waren valse wapens en zijn bek had gevaarlijke tanden. Hij opende dit en met een zwaar gesis sprak hij tot de Windclanner; "Heeft je mentor je niks over grenzen geleerd? Dit is Shadowclan terretorium!" Hij wierp zich terug op de kater, deze keer probeerde hij zijn klauwen in de vacht van de kat te planten. Daarna sprong hij terug, zodat hij wat ruimte had tussen hem en de kater.

Het bundeltje ongerept, stapte wat naar achter. Even gromde Nevermind om de kater nog meer achteruit te laten gaan. "Laat me met rust!" Riep hij. De blauwzwarte kater liet zich door zijn voorpoten zaken. "Dus jij bent de kat die ons territorium constant binnenvalt?" Gokte hij. Wel meteen vervolgde hij zijn zin. "Je moet ook nooit een Windclanner vertrouwen, ze weten niet eens wat een grens is!" Zwaar gebrom golfde door zijn borst, gepaard met woede maakte dit een beangstige combinatie die bedoeld waren de apprentice te waarschuwen. Hij liet zijn flanken nogmaals in de lucht wiegen, waarna hij terug op de kleine kat sprong. Deze keer bleef hij waar hij was. Hij zou deze kat niet naar Shrewstar brengen, de Windclan moest maar hun lesje leren. Hij zou de kat niet doden, hij was trouw aan de krijgscode. Maar verwonden was een ander verhaal. En als hij eenmaal deze kat had verwond, dan kon hij hem meenemen naar het kamp en hem als gevange houden of achterlaten op het Thunderpath. Dat zou de Windclan wel een lesje leren. Zijn tanden boorde hij in het vlees op zijn rug, terwijl zijn klauwen zich in de flanken van de kater lieten zakken. Toen hij zijn tanden terug uit het vlees haalde, trok hij krachtig met zijn poten en sprong hij voor de kater. Hij ging wat door zijn voorpoten en keek met een scheve grijns in de ogen van de apprentice. "Luister eens goed," siste hij. Zijn ogen straalde de storm van zijn binste uit. "Jij zal boeten voor je daden en je clan ook. Wij accepteren geen indringers!" Hij sloeg met een klauw tegen zijn kop. Nagels haakten in de haren van de kat.

Note: Welke poot moet Never breken bij Sparrow? Zo weet ik ongeveer waar hij moet aanvallen ^^

"Ga weg van ons territorium!" En met die woorden sprong de tabby kater op zijn rug. Hij voelde hoe zijn kleine klauwtjes zijn huid doorboorden en hoe zijn tanden zijn nekvel probeerde open te halen. Nevermind liet een luid gebrom uit zijn keel ontsnappen, stapte wat naar achter en liet zich achteruit vallen, zodat hij met al zijn gewicht op de kater zou vallen, hopend hem te versmachten in de sneeuw en de aarde dat eronder lag. Daarna trok hij zich recht, de sneeën piekten in zijn nek en zorgden voor wat afleiding. Hij wilde ze liever wat likken dan ze vullen met vuil, maar nu was deze kat nog meer in het Shadowclan territorium, dit doordat hij naar achter was gestapt toen de apprentice op zijn rug was gesprongen. Met een woedende blik, stormde hij naar de kater toe. Zijn krachtige, machtige klauw greep de veel kleinere kat bij zijn dij vast. Een krachtige trek van deze poot en de kat had wat wonden en lag nog eens dichter. Hij siste vals en riep; "Hier is je straf!" De wond op zijn poot zag er niet zo ernstig en diep uit. Met zijn ene klauw duwde hij het schriele lijfje van de kat tegen de grond, zijn klauwen planten zich in het vlees in zijn magere buik, typisch Windclan. Zijn andere poot, de poot waarmee hij de wonde had gemaakt, schoot in de wonde. Met snelle uithalen trok hij vlees weg, om zo zijn weg naar het bot te maken.

Note: Okay, ik zal in de volgende post zijn been breken als dat goed is? :3

De kater onder zijn poten liet een ijselijke kreet los. Hij moest boeten voor zijn daden! Opnieuw zette hij zijn klauwen in de poot en met een snelle trek, vloog er nog meer bloed op de grens waar het korte gevecht had plaatsgevonden. Shrewstar zou blij zijn met deze Windclanner, of dat dacht hij toch. Toen hij het meeste vlees van zijn poot had getrokken, likte hij het al opgedroogde bloed van zijn lippen af. Toen zette hij al zijn woede in zijn kaakspieren en hij vloog in de grote wonde aan zijn poot. Zijn massieve bek omklemde de gewonde ledemaat van zijn vijand en begonnen als tangen steeds sterker rond zijn poot te spannen. Eén krakje zou al genoeg zijn voor hem, maar zijn kaken wilden niet open. Hij zag zijn kans en als een vals val, klapte hij toe. Hij hoorde hoe een knap zijn oorschelpen bereikte en hij loste de doorbloede poot van de kat, hij kon geen kant meer op. Toen ging hij zitten en likte hij zijn lippen af, zodat het bloed niet al te veel opviel. De kater begaf zich naar zijn nekvel en greep hem vast. Hij sleepte het doorbloede hoopje mee, maar hij was eigenlijk zelf al wat moe. Hij had de laatste tijd niet zoveel kunnen eten en energie was dus schaars, dus stapte hij nu langzaam naar de struiken toe.

Hij schudde verward zijn kop. Al die geuren, het werd hem teveel. Hij schudde verward met zijn kop en deinsde achteruit. "Nevermind, ik weet niet wat je denkt, maar jíj bevind je op Windclan territorium." Hij deinsde nog meer naar achter en legde verward zijn oren in zijn nek. Wat? "Ik kan niet terug keren wat een van mijn warriors heeft gedaan," zei zijn deputy. "Ik zal er voor zorgen dat hij de meest geschikte straf krijgt die wij hem geven kunnen, want dit gaat Shadowclan écht te ver," Hij wende zijn blik van het groepje af. Nee, straks moest hij zijn minderheid gaan uitleggen. Hij voelde de tranen in zijn ogen prikken. "Het lijkt me beter dit zonder een gevecht af te ronden, en dat jullie die apprentice mee nemen, hij moet nodig naar de medicine cat den," zei ze, toen liet ze haar ijzige ogen op hem vallen, hij kromp ineen. "En jou neem ik mee naar Shrewstar," Voegde ze eraan toe. Verwarring ging hem rond de kop en hij draaide zich zonder iets te zeggen om, waarna hij wegrende. Hij kon dit zelf wel afhandelen.

Note: Je kan hier op posten als je wil ^^ + ik denk dat hij topic uit. Hij kon zijn gevoelens weer eens niet te baas ^^"