Well, damn...

Nee, het zat niet helemaal lekker. Die laatste sprong, hij dacht al dat hij had gevoeld dat er iets weg was geschoten. Toch was hij weer eens zo koppig geweest om door te gaan en toch zijn jacht af te maken. Nu kon hij niets anders dan terug hinken naar het kamp, maar wel met een goede vacht in zijn bek. Nadat hij die op de prooistapel had neergelegd, probeerde hij wat kracht op zijn poot te zetten, maar dat leek niet echt te lukken en hij siste zachtjes. "Oké, niet doen dus," mompelde hij tegen zichzelf. Zijn blauwe ogen zochten naar het doel, de Medicine Den. Moeizaam hinkte hij daar naar toe en stak z'n kop naar binnen. "Smokebreath? Littlestream? Mag ik binnen komen?" vroeg hij voorzichtig. Hij was nooit zo'n fan geweest van de Medicine Den, maar nu was het nodig dat hij hier kwam.

[+Littlestream]

Zodra ze iemand haar naam hoorde roepen stak ze haar kopje in de lucht en keek ze wat vragend richting de uitgang van haar den. "Smokebreath? Littlestream? Mag ik binnen komen?" De poes draaide even met haar oortjes om deze vervolgens te spitsen. Ze herkende die stem ergens van, maar van waar wist ze niet. Misschien dat als ze de kat zelf zou zien ze wel op de naam zou komen. "Ja, kom maar verder." Riep ze terug terwijl ze nog snel de laatste paar kruidenstapels op hun plaats zette en zich nadien tot haar patiënt wendde. Ze schrok even toen ze de zwarte kater zag staan. Nightspark? Wat deed hij hier? Voorzichtig liet ze haar blik over zijn gezicht glijden, maar zodra ze zijn blauwe ogen ontmoette keek ze weer weg. Een rilling rolde over haar ruggengraat, en op hetzelfde moment voelde ze ook enkele kriebels in haar buik. Ze sloeg even ongemakkelijk met haar staart in de lucht maar bevestigde nadien dat dat vast kwam omdat ze nog niet gegeten had. Het kon niet anders.

[~ Toch maar snel even een post getypt. :'3]

Een kleine glimlach kwam op zijn gezicht toen Littlestream hem naar binnen riep. Hij hinkte verder en ging, lichtelijk onhandig, ergens zitten. "Sorry als ik je stoor," verontschuldigde hij zich zachtjes, terwijl zijn blauwe ogen door de Den heen gleden. Hij had het niet zo met de Medicine Den, hier was ziekte, soms zelfs dood. Hij hielt daar niet van. Uiteindelijk richtte hij zich op de jongere kattin. "Tijdens het jagen heb ik waarschijnlijk een verkeerde sprong gemaakt. Ik kan geen kracht zetten op mijn voorpoot, zonder dat het pijn doet," miauwde hij zachtjes, waarna hij een beetje schaapachtig naar haar glimlachte. "Ik ben niet zo handig, af en toe," mompelde hij daarna, meer tegen zichzelf dan tegen de Medicine Cat Apprentice.

"Sorry als ik je stoor," Verontschuldigde de kater zich. Ze haalde haar schouders op en keek hem kalm aan. Zoveel maakte het haar niet echt uit, stiekem was ze zelfs blij dat er weer wat katten op bezoek kwamen. Maar ze was nog niet zeker of Nightspark gekomen was om haar gezelschap te houden of gewoon omdat hij gewond of ziek was. Stiekem hoopte ze op dat eerste, maar ze wist dat dat waarschijnlijk niet het geval zou zijn. "Tijdens het jagen heb ik waarschijnlijk een verkeerde sprong gemaakt. Ik kan geen kracht zetten op mijn voorpoot, zonder dat het pijn doet," Legde de zwarte kater uit. Lichtelijk teleurgesteld knikte ze, haar groene blik op zijn poot gericht. "Ik ben niet zo handig, af en toe," Littlestream glimlachte eventjes en keek nadien op, redelijk ver omhoog gezien ze veel kleiner was dan Nightspark. "Dat maakt niks uit, er komen wel vaker katten langs met een gekneusde poot. Het kan iedereen overkomen." Miauwde ze simpel waarna ze richting de kruidenstapel liep. De vorige keer had ze ook smeerwortel gebruikt om Snowynight's poot ermee te behandelen, en dat had goed geholpen. Ze verwachtte dan dus ook dat het effect zou hebben op Nightspark's gekneusde poot. Voorzichtig nam ze twee papaverzaadjes mee en wat smeerwortel. "Heb je echt veel last ervan?" Als ze kater er eigenlijk alleen maar last van had als hij de poot neerzette zouden de papaver zaadjes niet nodig zijn. Dan zou voldoende rust de pijn moeten doen wegebben. Rustig kauwde ze op de smeerwortel en legde ze nadien het kompres op de pijnlijke poot, om er nadien wat spinrag rond te wikkelen zodat het kompres goed zou blijven zitten. "Dit zou het moeten doen. Rust genoeg en overwerk je de volgende dagen niet. Als je er over een week nog steeds last van hebt raad ik je aan om nog eens langs te komen." Miauwde ze zachtjes. Ze kon haar conclusie alleen maar afleiden van de kater zijn verhaal. Maar de poot vanbinnen kon ze moeilijk bestuderen, dus was het nooit echt duidelijk voor haar of ze misschien ook een spier of iets anders aangetast was. Snel legde ze de overschot van de kruiden terug waar ze hoorden te liggen en keek ze Nightspark aan, ietsjes verlegen.

Nadat Nightspark z'n praatje had gehouden liet hij zijn blik naar de grond zakken, ergens had hij het idee dat Littlestream hem nu voor idioot uit zou maken. Al was het niet echt zijn schuld, toch? Hij was niet geheel zeker van, het enige wat hij wist was dat het niet al te slim was wat ie had gedaan. "Dat maakt niks uit, er komen wel vaker katten langs met een gekneusde poot. Het kan iedereen overkomen." Het simpele antwoord deed hem opkijken. Hij wist niet hoe hij het antwoord moet interpreteren. Vond ze hem vervelend en wilde ze hem weghebben? Of dacht ze gewoon dat hij dom en onhandig was? Hij kon er niet niet uitkomen en hielt daarom maar gewoon z'n bek, terwijl zijn blauwe ogen de grijze kattin volgde naar de kruidenstapel. "Heb je echt veel last ervan?" Nightspark knipperde een paar keer met z'n ogen en schudde voorzichtig zijn kop. "Nee, het steekt een beetje, de meeste pijn is als ik er druk op zet," legde hij zachtjes uit. Hij bleef stil zitten, terwijl hij toe keek hoe de medicine cat apprentice zijn poot inwikkelde. "Dit zou het moeten doen. Rust genoeg en overwerk je de volgende dagen niet. Als je er over een week nog steeds last van hebt raad ik je aan om nog eens langs te komen." Nightspark knikte wat onhandig en keek om zich heen. Zou hij weg mogen? Zou hij blijven? Help, hij wist het niet meer. "Uh.." kwam er onhandig uit zijn bek. "Zal ik gaan? Of wil je dat ik blijven? Het lijkt me nogal eenzaam hierbinnen ..." hij sprak zijn gedachten sneller uit dan dat 'ie had gewild en keek eventjes weg. Slimme actie, Nightspark, very smooth...

"Nee, het steekt een beetje, de meeste pijn is als ik er druk op zet," Een voorzichtige glimlach verscheen op haar gezicht. "Dan is rusten de boodschap." Miauwde ze rustig terwijl ze even haar borstkas gauw een lik gunde. Hierna keek ze weer op en spitste ze haar oortjes wat toen zijn stem weer hoorbaar werd. "Uh.." Leek hij te twijfelen. Nieuwsgierig hield de donkergrijze poes haar kopje schuin en wachtte ze af tot de kater zijn zin verder zou afmaken. "Zal ik gaan? Of wil je dat ik blijven? Het lijkt me nogal eenzaam hierbinnen ..." Totaal verslagen werden haar ogen wat groter en keek ze plots helemaal zenuwachtig de andere kant op. Ze kende dit gevoel, dit had ze ook gevoeld een lange tijd terug voor Ashdrizzle. Maar ze zou niet toegeven aan haar gevoelens, ze was nog lang niet vergeten wat er toen allemaal gebeurd was. Het enige wat ze had gedaan was Snowynight en Ashdrizzle uit elkaar drijven en beide ongelukkig maken. Ze wou Nightspark niet hetzelfde aandoen. En wie weet had ze gewoon een beetje koorts, en voelde ze zich daarom niet zo op haar gemak? Ze wiebelde even wat ongemakkelijk met haar oren en schraapte al haar moed bij elkaar om hem weer aan te kijken. Ik overdrijf vast gewoon weer... "Ehm, wel ja, ik ben niet zo'n aangenaam gezelschap." Murmelde ze snel. Langs de ene kant wou ze dat hij meteen zijn spullen pakte en verdween. Zodat ze kon uit vogelen wat er precies gaande was. Maar langs de andere kant wou ze gewoon dat hij bleef. Ze was vast gewoon eenzaam, het kon niet anders. "Maar als je wilt blijven, houd ik je niet tegen." Zei ze uiteindelijk.

Het leek alsof Littlestream zelf ook niet precies wist wat ze nou moest zeggen tegen 'm. Hij keek wat onzeker om zich heen, de pijn in zijn poot bijna vergeten zijnd. Pas toen ze tegen hem sprak, keek hij weer op, recht in haar groene ogen. "Ehm, wel ja, ik ben niet zo'n aangenaam gezelschap." Zijn oortjes zakte naar beneden toe, misschien was het inderdaad beter om te gaan. Hij zou Littlestream alleen maar in de weg staan immers. "Maar als je wilt blijven, houd ik je niet tegen." Nightspark beet op zijn lip, keek van de uitgang naar de grijze kattin en zuchtte zachtjes. "Nee, het is al goed Little. Ik zal gaan en m'n rust nemen in de warrior den, anders loop ik je toch alleen maar voor de poten," miauwde hij zachtjes, waarna hij langzaam naar de uitgang strompelde.

[Nog niet uit topic, tho~]

Haar ogen droegen een bepaalde blik, een verwarde. Net toen ze zichzelf uit alle rotzooi verwijderd had viel ze weer in diezelfde put. Ze mocht geen liefde voelen, voor niemand. Alleen voor Starclan. Ze mocht het niet, het was verboden. Als de clan er ooit achter zou komen zou ze verband worden, of wie weet erger zelfs.. Vermoord? Als Starclan dat niet voor hen zou doen dan. De poes zuchtte even vermoeid en schudde haar kopje zodat de knoop die ze maar niet doorgehakt kreeg tijdelijk uit zich zou verdwijnen. "Nee, het is al goed Little. Ik zal gaan en m'n rust nemen in de warrior den, anders loop ik je toch alleen maar voor de poten," Toen Nightspark haar naam verkort uitsprak rolde er een rilling over haar ruggengraat en begonnen haar snorharen wat te trillen uit nervositeit. Toen de zwarte kater uiteindelijk ook zich een weg richting de uitgang van haar den baande kon ze zichzelf niet tegenhouden hem terug te roepen. "Wacht!" Miauwde ze snel, waarna ze zichzelf meteen in stilte begon onder te vloeken. Great, wat nu? Stress sijpelde door haar heen en algauw wierp ze haar groene blik op de grond. Ze moest hier iets aan doen.. Als ze hem zou ontwijken zouden haar gevoelens misschien vast blijven zitten. Maar wat als ze juist meer tijd met hem zou doorbrengen? Nadien zou ze wel inzien dat het niet kon, en dan zou ze haar oude leven terug kunnen herpakken, toch? Littlestream keek weer op en duwde de woorden uit haar mond. "Ik heb nog niet gegeten, anders zin om dat samen te doen?" Probeerde ze zo onschuldig mogelijk te vragen.

Nightspark's blik klaarde iets op, toen Littlestream hem terug riep. Had hij hier op gewacht? Of was het gewoon zo maar. Hij wist het niet zeker, maar in ieder geval vond 'ie het prettig dat er blijkbaar iemand was die hem zag staan. "Ik heb nog niet gegeten, anders zin om dat samen te doen?" Nightspark beet op z'n lip om niet heel hard 'Ja!' te roepen. Hij moest nu niet te overdreven gaan reageren, anders zo hij haar wegjagen, zoals hij met iedereen deed. "Uhm, oké. Als je zeker weet dat ik je niet in de weg sta.." miauwde hij moeizaam. Hij glimlachte wat schaapachtig en stond moeizaam op zijn drie poten. "Zal ik wat voor je halen, of loop je mee?" vroeg hij daarna zachtjes. Stomkop, Littlestream was veel mobieler dan dat hij was momenteel. Waarom bood hij dan aan om eten te gaan halen? Hij kan niet eens fatsoenlijk lopen. Nightspark kon zichzelf wel voor zn kop slaan en richtte zijn blik naar de grond.

Dit voelde verkeerd, zo verkeerd. Maar ze kon er niks aan doen dat ze toch genoot van het gezelschap dat Nightspark haar gaf. 'Uhm, oké. Als je zeker weet dat ik je niet in de weg sta..' Een waterig glimlachje speelde met haar lippen toen ze hem aankeek. "Dat gaat moeilijk als je aan het eten bent." Grapte ze, waarna ze zich weer herpakte en terug wat voorzichtig voor zich uitkeek. 'Zal ik wat voor je halen, of loop je mee?' Geflatteerd door zijn verzoek warmde op vanbinnen. Echter werd ze weer terug naar de realiteit gesleurd toen haar blik over zijn poot gleed. Algauw schudde ze haar kopje en schraapte ze haar keel even. "Ik zal wel iets voor je gaan halen." Miauwde ze snel terwijl ze met haar neusje naar zijn poot wees. Het zou gewoonweg gemeen en onverantwoord van haar zijn zou ze hem onnodig heen en weer laten lopen, net wanneer ze nog had gezegd dat hij het rustig aan moest doen. Ze zwiepte even met haar staart als teken dat ze naar buiten ging en waagde het niet meer om hem nog aan te kijken. Gauw trippelde ze langs hem heen en baande ze zich een weg richting de prooistapel. De frisse lucht die haar neusgaten binnen kwam gestroomd deed haar weer voor een moment helder nadenken. Ze wist dat ze hiermee moest ophouden. Starclan zou haar sowieso straffen, en ze zou zich toch weer even gebroken voelen zoals bij Ashdrizzle.. Maar om de een of de andere reden maakte dat haar niks uit. Snel griste ze een muis en een houtduif van de stapel en rende ze terug naar haar den. Toen ze weer voor de kater zat liet ze de twee prooidieren vallen en duwde ze met haar smalle voorpootje de duif in zijn richting.

"Ik zal wel iets voor je gaan halen." Nightsparks blauwe ogen gleden naar zijn poot toe. Daarom natuurlijk, liet ze hem niet lopen. Ze had net immers nog gezegd dat hij rust moest houden. De zwarte kater haalde moeizaam zijn schouders op, zijn vroegere rebelse trots was aardig geknakt, hij wist zelf niet eens waardoor. "Oh, oké," miauwde hij wat verslagen. Hij had geen zin om het uit handen te geven, maar wist dat het beter zou zijn voor zijn eigen gezondheid. Kalm keek hij toe hoe Littlestream weg liep en naar de prooistapel wandelde.
Voorzichtig ging Nightspark zitten, zonder dat hij iets omstootte of in de war kon schoppen. Daarna bleef hij rustig wachten totdat de grijze kattin terug kwam. Ondertussen vroeg hij zichzelf af of het wel zo'n goed plan was om te blijven. Het was immers alleen maar voor zichzelf dat hij hier bleef, omdat de andere katten alleen maar uit zijn buurt probeerde te blijven. Behalve Snowynight dan, maar hij had z'n idee dat, dat ook niet lang meer ging duren. Hij had zijn zusje immers al weer een tijdje niet meer gezien.
De kater keek op toen Littlestream terug kwam en de duif in zijn richting schoof met haar voorpoot. Hij glimlachte moeizaam, wilde een hap nemen, maar bedacht zich. "Bedankt," miauwde hij zachtjes. Stiekem vroeg hij zich af of hij Snowy's taak als zijn klaagpaal zou kunnen overzetten naar iemand anders, maar momenteel had hij weinig vrienden om iets mee te delen.

Ze at met redelijk grote happen haar stuk op en gleed vervolgens met haar voorpootje, waar ze eerst haar tong had over laten rollen, over haar koppie heen. Nadien zette ze de poot weer terug neer en keek ze de zwarte kater aan. Koortsachtig zocht ze naar een onderwerp, eentje die niet al te verdacht zou lijken en eentje die ook niet doodsaai over zou komen. Het leek haar dus sowieso niet handig om over het tekort aan kruiden te beginnen, want punt één; Nightpsark kende niks af van kruiden en punt twee; Ze wou niet dat iemand zich zorgen zou beginnen te maken en niet naar haar zou komen wanneer dat nodig was, gewoon omdat ze wisten dat er misschien niet genoeg kruiden zouden zijn om bladkaal mee door te komen. Littlestream wist wel wat ze deed, en ze zou het nooit zover laten komen dat ze één van haar gewonde of zieke patiënten niet kon verzorgen. De poes schudde haar kopje weer en gooide die gedachte ergens in een achterhoekje van haar hoofd. "Hoe gaat het trouwens met Snowynight? Lukt het haar al terug om haar taken terug op zich te nemen?" Zelf had ze nog niet vaak de kans gekregen om de witte poes te checken, maar de keren dat ze dat wel had gedaan leek er niks mis met haar te zijn. Maar ze kende Snowy, wanneer deze iets niet durfde te vertellen deed die dat ook niet. Dus leek het haar misschien wel slim om het deze keer eerst aan haar broer te vragen, aangezien die twee wel een redelijk sterke band hadden en Snowynight misschien wél iets tegen hem had gezegd maar niet tegen Littlestream.

Nightspark had zijn blauwe ogen op de duif gericht gehouden, terwijl hij kleine hapjes van het gevogelte nam, ondertussen dwaalde zijn gedachten steeds verder af. Hij zuchtte zachtjes, terwijl hij langzaam nog een hapje nam en rustig erop begon te kauwen. Het vlees smaakte he m niet echt meer de laatste tijd, maar hij had de laatste tijd nergens echt meer zin in. Zijn depressiviteit zat 'm weer eens verschrikkelijk in de weg. "Hoe gaat het trouwens met Snowynight? Lukt het haar al terug om haar taken terug op zich te nemen?" De stem van de Medicine Cat deed 'm opkijken en voor een tel keek hij recht in de groene ogen van Littlestream. Alsof er haken tussen waren geslagen, bleef hij haar aankijken, terwijl zijn brein een poging deed om woorden te vormen. "Ik spreek Snowy nog maar weinig ..." miauwde hij daarna zachtjes, terwijl hij eindelijk zijn ogen los kon haken en naar de grond keek. "Ze heeft het druk, klaarblijkelijk, met de katers om haar heen." Oh, hij wist heel goed dat hij nu als de jaloerse broer klonk, maar het irriteerde hem nu al lang genoeg. Het leek wel alsof iedereen Snowynight adoreerde, terwijl hij maar de rebelse broer was die eigenlijk te druk was voor de clan. Nightspark zuchtte en keek naar de uitgang.

"Ik spreek Snowy nog maar weinig ..." Verklaarde de zwarte kater. Wel, dat kwam goed uit. Wat beschaamd keek ze naar de grond, ze had het moeten weten. "Ze heeft het druk, klaarblijkelijk, met de katers om haar heen." Bijna meteen keek de donkergrijze kattin weer op toen Nightspark dat had gezegd. Iets van jaloezie flitste door haar ogen heen, maar zo snel als het was gekomen, was het alweer weg. Nee, ze mocht niet jaloers zijn. Ze wist dat ze niet het recht had op een partner, en stiekem wist ze ook maar al te goed dat ze de regels overtrad met deze gevoelens die ze voor Nightspark aan het ontwikkelen was. Een kleine zucht verliet haar mond. Littlestream krulde haar pluizige staart rond haar lichaam en keek hem opnieuw aan, iets anders proberend. "En jij? Het verbaasd me dat jij niet omsingeld word door de dames." Klonk haar rustige stem, waar iets van sarcasme in te horen was. Ze keek hem speels aan waarna ze even met haar oren wiebelde. Hopelijk had ze niet iets verkeerds gezegd, want zoals altijd werd ze nogal nerveus en onhandig als ze meer voelde dan alleen vriendschap, wat in dit geval ook was. Maar ze nam gewoon aan dat het een voorbijvlieger was, en dat ze zich er morgen alweer overheen had gezet. Daarbij had de kater vast wel wat beters te doen dan tijd met haar door te brengen. Iets dat leek op een glimlach verscheen rond haar lippen wanneer ze haar olijfgroene blik weer in de zijne priemde, wachtend op enige reactie of respons van de kater.