Thunder, thin and tough

Onderwerp: Thunder, thin and tough vr 21 maa 2014 - 20:42

Het was avond, en langzaam begon het weer te sneeuwen. Nimblekit had een gat in een boom gevonden waar ze zich bijna helemaal in kon verschuilen, om te voorkomen dat ze het koud zou krijgen.
Nimblekit was een klein meisje, slechts 2 maanden oud en het meeste van haar volume was haar lange, volle vacht. Het had haar de afgelopen weken warm gehouden. Zonder haar vacht had ze het vast niet overleefd. Ze was dan wel deel van een lieve, warme clan; haar ouders miste ze. Ze wist niet wie ze waren, hoe ze heetten, en wat ze binnen de clan hadden betekend. Ze hadden haar niet warm gehouden - in ieder geval niet voor zover ze zich kon herinneren.
De afgelopen weken had de clan haar gevoed, maar ze was bang. En dat werd erger, zeker nu de dagen korter en de nachten kouder werden.
Ze lag lekker in haar boomholletje, en verstopte haar kop en poten dieper in haar eigen dikke, lange vacht. Het maakte haar warmer, maar warm werd ze niet. En ze had honger. Dit zou weer een lange nacht worden.

Haar pootstappen ploegden de sneeuw gestaag aan de kant en de koude wind beet aan haar gevoelige, zwarte neusje. Haar snorharen trilden zachtjes bij elke stap die ze maakte en haar blauwe ogen gleden wat ongeïnteresseerd over de sneeuw. Sinds haar kittens ouder werden, werd het nutteloos liggen in de nursery steeds zwaarder voor Strawberry. En om deze reden, had ze maar besloten om voor de zoveelste keer de kou te trotseren en een wandeling te maken.
Een zachte gaap ontsnapte it haar mond en loste op in een transparant wolkje mist. Haar concentratie was laag, erg laag. Ze moest maar weer eens terug naar het kamp, ze kreeg het koud. Ze was vandaag niemand tegengekomen tijdens haar wandeling, wat niet bepaald vaak voor kwam. Maar voor nu vond ze het wel best. Maar net toen ze zich dit bedacht, drong een vale Thunderclan geur haar neus binnen. Haar blauwe ogen vernauwden zich lichtjes. Dat rook niet als een volwassen kat. Behoedzaam stapte ze voorwaarts, het geurspoor volgend. Haar kittens konden nog wel ietsjes langer wachten. Een paar minuten deden het hem niet. Voorzichtig stak ze haar neus bij het boomholletje waar de geur vandaan kwam naar binnen. "Hey, wat doe jij zo ver van het kamp, kleine?" Miauwde ze op zachte maar warme toon. Eerst kijken of alles goed was, streng zijn kon later wel.

Nimblekit was langzaam in slaap gevallen, maar slechts lichtjes. Ze werd meteen wakker toen een grote, volwassen poes voor haar holletje stond en tegen haar begon te praten. Ze opende haar ogen en tilde haar kopje op. "Het kamp?" Ze was er geweest. Ze wist nog hoe het er rook, maar het was voor haar gevoel dagen geleden dat ze er voor het laatst was geweest.
"Ik.. weet niet," mompelde ze, niet helemaal zeker wat ze moest zeggen. "Ik ging een beetje rondlopen, denk ik. En ik ben niet meer teruggegaan." Ze kon niet goed nadenken. Het moesten de kou en de honger zijn. "Ik zou terug moeten gaan." Ze wist wel dat kittens het kamp niet mochten verlaten, daar was het veel te gevaarlijk voor. Dat had ze toch gedaan, en dat was stom. Dat wist ze maar al te goed. "Sorry."

De kleine, bruine tabby kitten keek haar aan en Strawberry keek met een rustige blik in haar blauwe ogen terug. Hoe heette het jonkie ook alweer? Was het niet Nimblekit? Ze had wel gehoord dat het geen ouders meer had, maar het fijne wist ze er niet van. Maar waarom was de kitten nu hier? Maar de kitten scheen het zelf ook niet te weten. Hoe lang was het überhaupt weg geweest? "Het is gevaarlijk om het kamp te verlaten, lieverd." Mompelde Strawberry, "Wie weet wat er had kunnen gebeuren... Kom, dan breng ik je naar het kamp" De poes trok haar neus terug uit het gat en wachtte tot de kitten haar holletje zou verlaten.

"Ik weet het, sorry," zei Nimblekit. "Graag, dankjewel." Zodra de poes haar snuit uit het hol had getrokken, liep Nimble naar buiten en rekte zich uit. Het was best een comfortabel holletje geweest, maar ze had er behoorlijk opgerold gelegen, wat haar stijf had gemaakt.
Ze keek even om zich heen. Het was nu volledig donker, en de maan zorgde maar voor weinig ligt in het dichte bos. Het was dat de poes overwegend wit was dat ze haar volledig kon zien.
Het was een lieve poes, met een mooie, zachte stem. "Wie ben je?" vroeg Nimble, nauwelijks iemand in de clan kennend. "Sorry als dat beledigend is," voegde ze er snel aan toe. Wie weet was dit een poes met een hoge, belangrijke functie. Het zou wat zijn als ze haar dan niet zou kennen! Ze vond het jammer en beschamend dat ze bijna niemand in de clan kende. Het feit dat haar ouders haar geen positie in de clan hadden kunnen geven, had haar al vanaf begin onzeker gemaakt. Het was de reden dat ze zich de afgelopen weken veel had afgezonderd, en niemand had leren kennen.

Wat onderzoekend keek Strawberry naar het pluizige jonkie, wat haar ook een vraag stelde. Strawberry glimlachte voorzichtig en boog haar kopje lichtjes ter begroeting. "Strawberry is mijn naam, één van de queens. We slapen in dezelfde den. En jij bent Nimblekit, toch?" Legde de poes rustig uit. "Misschien zegt dit je wat meer, ik ben de moeder van Marrowkit, Salmonkit, Spiderkit en.." Ze aarzelde eventjes voor een hartslag. Saltkit had immers een hekel aan haar moeder... "Saltkit," maakte ze haar zin af.
Voorzichtig pakte ze de kitten op aan haar nekvel. "Kom, dan breng ik je terug naar het kamp," Miauwde Strawberry rustig, haar stem ietwat gedempt door de pluizige vacht van Nimblekit in haar mond. Of Nimblekit het nou leuk vond of niet, Strawberry liet de kwetsbare kitten niet nog langer in de sneeuw staan of nog langer weg zijn uit de warme van de nursery.

Strawberry.. "Ga ik onthouden," zei ze. "En ja, ik ben Nimblekit. Hoe weet je dat?" Ze was er oprecht verbaasd over. Ze had zich nog nooit aan iemand voorgesteld, dus hoe kon iemand haar naam weten? Werd er binnen de clan over haar gepraat? Op wat voor een manier? Hopelijk een goede manier.. Maar hoe zou het slecht kunnen zijn? Ze had nooit iemand kwaad gedaan. Misschien vonden ze haar wel zielig en sneu? Of irritant: een mond extra te voeden? Ze raakte er zenuwachtig van.
"Whoah!" giechelde Nimble toen ze opgetild werd. "Dat voelt raar."
"Nee sorry, ik ken die namen niet. Maar ik ben bang dat dat meer aan mij ligt dan aan u of de kittens." Ze stopte even met praten om om zich heen te kijken. "Ik heb me afzijdig gehouden, maar ik realiseer me steeds meer dat ik me wat meer in de groep moet gooien. Het lijkt me heel leuk om wat kittens te leren kennen. Zijn er veel kittens in het kamp?"

Strawberry glimlachte eventjes lichtjes toen de kitten begon met giechelen. Mooizo, het jonkie had nog wel genoeg energie daarvoor over. Ondertussen besloot Strawberry maar eens de vragen van de kitten te beantwoorden. "Ik ken de de namen van de meeste kittens uit de clan," Miauwde de poes op een rustige toon, "We zijn immers allemaal bijna één grote familie, niet waar?" Haar toon was warm. Ze wilde de kitten het gevoel geven dat ze er ook een beetje bijhoorde. "Er zijn heel erg veel kittens in het kamp. Je hebt er vast wel eens een aantal zien lopen in de nursery." Miauwde Strawberry op kalme toon. "Geen zorgen, je moet ze gewoon leren kennen. Er zijn genoeg lieve kittens." Miauwde Strawberry met een glimlach.

"Ja, dat is waar," antwoordde Nimblekit toen Strawberry vertelde dat de clan een grote familie was. "En dat weet ik ook wel, maar dat is moeilijk om ook echt te voelen als er niemand echt voor je zorgt, zoals je papa en mama." Ze had vaak genoeg gezien hoe moeders hun kittens te eten gaven en verzorgden, en hoe vaders soms iets te ruig met ze speelden. Maar dat zag er toch altijd heel gezellig uit. Ondanks dat ze altijd tegen een warm lichaam aan had kunnen liggen van een willekeurige kat in de clan, had ze tot nu toe alle dingen van een echte familie gemist.
"Ken jij mijn ouders?" vroeg Nimblekit. Ze had het idee dat ze dat aan Strawberry kon vragen. Als zij echt zo veel kittens kende, dan had ze misschien ook wel haar ouders gekend voordat ze, een paar weken na haar geboorte, waren verdwenen. Of misschien had ze zelfs wel het goede nieuws dat haar ouders nog gewoon in de clan waren! .. En misschien dan ook wel de verdomd goede reden waarom ze dan niet voor haar hadden gezorgd..

Strawberry aarzelde voor een moment toen Nimblekit vroeg naar haar echte ouders. Dat was toch niet aan haar om te vertellen? Voor een moment aarzelde Strawberry, twijfel vonkte op in haar heldere blauwe ogen. "Het spijt me.. Ik kan je hier niet verder bij helpen." Mompelde de poes op een spijtige toon. Weer aarzelde de poes, het gevoel hebbende dat ze iets goed te maken had, eigenlijk. "Maar.. als je een nest zoekt... Ik lig op dit moment ook in de nursery. Als je zou willen, dan zou je wel bij ons mogen liggen." Miauwde Strawberry. Het zou toch niet zoveel uitmaken? Haar partner was immers toch bij de clan weg... Die had geen zeggenschap. En de kittens zouden er wel aan wennen.

"Ow," mompelde Nimblekit toen Strawberry zei dat ze haar niet kon helpen. "Kende je ze wel?" Misschien wist Strawberry niet wat er met ze was gebeurd, maar kon ze wel vertellen wie ze waren. Ze wilde graag weten wat voor positie ze in de clan hadden. Waren het gerespecteerde katten? Misschien waren het verraders? Waren ze overgelopen naar een slechte clan? Ze kende de clans hier nog niet echt, maar ze had wel gehoord dat er clans waren waar veel gewelddadigere katten zaten. En er was toch ook een clan die tegen clans was?
Toen Strawberry aanbood om bij haar nest te komen liggen, sprongen haar oortjes omhoog. "Ja!" zei ze vrolijk. "Dat lijkt me heel gezellig, en ik zou heel graag je kittens ontmoeten! Ik hoop dat ze het geen probleem zullen vinden." Nimblekit kreeg een warm gevoel van binnen. Strawberry was echt een lieve poes.

Strawberry's blik werd eventjes treurig. Ze vond het onderwerp ouders maar lastig en het feit dat ze deze kit op deze manier in het duister moest laten was ook niet bepaald prettig. "Nee, niet echt, het spijt me." Miauwde Strawberry. Ze stapte rustig de doornentunnel door die ze ondertussen bereikt had en drukte de kitten iets tegen haar borstkas om deze veilig weg te houden van de doornen.
Ondertussen bleef de kitten gezellig babbelen. "Dat lijkt me heel gezellig, en ik zou heel graag je kittens ontmoeten! Ik hoop dat ze het geen probleem zullen vinden." Miauwde de kitten vrolijk. Strawberry glimlachte rustig. "Vast niet, en anders zullen ze er maar aan moeten wennen." Miauwde de poes kalmpjes.

"Jammer," antwoordde Nimblekit. "Ik hoop ze weer te vinden, maar misschien kent iemand anders in de clan ze."
Ze hobbelde lekker terwijl ze in Strawberry's bek hing, en keek goed om zich heen. Ze had dit gedeelte nog nooit gezien, dus probeerde ze zo veel mogelijk herkenningspunten te onthouden.
"Ik hoop het. Dat ze het oké vinden bedoel ik," miauwde ze. "Hoe oud zijn ze?"

Strawberry knikte zachtjes en bemoedigend, waardoor de kitten eventjes aan het nekvel deinde. "Vast wel.." Murmelde ze op zachte toon, al was ze er niet zeker van of iemand anders de kitten verder kon helpen. "Maar lieverd, denk eraan, wat je ook hoort, je bent nog altijd jezelf. En dat kan niemand je afpakken." Murmelde Strawberry, meer tegen zichzelf dan tegen de kitten. Ze stapte richting de nursery toe, verlangende naar de warmte ervan. "Mijn kittens zijn ongeveer even oud als jij bent." Miauwde Strawberry rustig. "Twee dames en twee heren."

Altijd jezelf blijven? Ja duh, dacht ze. Maar wat bedoelde Strawberry met 'wat je ook hoort'? Had dat wat te maken met haar pups die ze zou ontmoeten? Of .. met haar ouders?
"Ja.." antwoordde Nimblekit twijfelend. "Waarom zou ik dat niet doen?" Ze kreeg een naar, drukkend gevoel onderin haar maag. Wat was er aan de hand? Het voelde alsof er om haar heen dingen gebeurde die Strawberry voor haar verzweeg. Het maakte haar duizelig - gelukkig liep ze niet zelf. Waarom zou Strawberry tegen haar liegen?
"Je bent wel eerlijk tegen me, toch?"

Het was dat er een kitten aan der nekvel in haar mond hing, want anders had ze op haar lip gebeten. De kitten was al verrassend observatief voor haar leeftijd en haar woorden waren duidelijk niet aan haar voorbij gegaan. "Iedereen ontmoet katten in zijn of haar leven. Of je wat met deze ontmoetingen doet is aan jou.." Miauwde Strawberry, voor een moment twijfelend. Ze besloot het maar op haar eigen kittens te gooien. "Elk van m'n kittens heeft goede en slechte kanten en misschien zullen ze het moeilijk vinden om het nest te delen. Maar ik wil dat je weet dat je altijd welkom bent in mijn nest, wat anderen ook zeggen."

"Mooi, dankjewel. Dat is lief van je," antwoordde Nimblekit opgelucht. "Is het zo raar dan? Dat een kitten bij een ander nestje gaat liggen?" Ze kon zich voorstellen dat het niet dagelijks gebeurde. De meeste kittens hadden immers hun ouders nog. Maar aan de andere kant verwachtte ze dat het een algemene clanbeleid was dat een volwassen kat de wees op zich zou nemen. Was dat dan niet zo?
Ze bungelde nog een in Strawberry's bek, en begon rustig haar pootje te liggen. Het drukkende gevoel op haar maag was weer weggetrokken, maar haar ouders bleven in haar hoofd malen. Plots had ze een idee. "Is het mogelijk om de clanleider te ontmoeten?" vroeg ze Strawberry. "Ik bedoel, niet nu meteen. Hij heeft vast een drukke agenda. Maar hij zou mijn ouders moeten kennen, toch? Of misschien de medicine cat? Misschien heeft zij geholpen bij de bevalling?" Íemand in de clan moet haar ouders gekend hebben.

[Nimble is echt een doordrammer haha. She just wants to know who her parents are :'( ]

Strawberry droeg Nimblekit rustig de nursery binnen en keek even rond. Haar eigen kits waren nergens te bekennen, waarschijnlijk ergens in het kamp aan het spelen. "Nee, niet echt vreemd, maar ze zijn nu eenmaal gewend dat ze met niemand te hoeven delen." Grinnikte Strawberry. "Zal ze goed doen, dat ze leren delen." Merkte ze rustig op, naar haar lege nest toelopende.
Maar grote Starclan, de kitten was wel een doorzetter als ze iets moest weten zeg... "Is het mogelijk om de clanleider te ontmoeten?" vroeg Nimblekit. "Ik bedoel, niet nu meteen. Hij heeft vast een drukke agenda. Maar hij zou mijn ouders moeten kennen, toch? Of misschien de medicine cat? Misschien heeft zij geholpen bij de bevalling?" Zachtjes zette Strawberry de kitten neer, waarna ze zelf rustig ging liggen in haar nest. "Is het niet een veel leuker avontuur om dat zelf te gaan uitzoeken? Nimblekit?" Vroeg de poes rustig.

Hmm, daar had Strawberry een punt. Een zoektocht naar de clanleider! Of de medicinekat. De deputy zou het vast ook wel weten. Een zoektocht zou echt mega vet cool zijn. Ze wist dat ze een eigen plekje in het territorium hadden, dus daar zou ze als eerst gaan zoeken.
Strawberry zette haar neer, en Nimblekit viel even om. Haar pootjes waren in de tussentijd gaan slapen, dus ze beet er een paar keer in om ze weer gevoel te geven. Toen dat gelukt was, sprong ze op. Voor haar lag het lege nest. Ze snuffelde een beetje. Het rook er naar Strawberry, maar de kittens waren nergens te bekennen. Die waren vast ergens buiten aan het rondwandelen.
"Ik vind het een goed plan. Morgen ga ik op zoek naar de katten met een speciale functie." Ze ging even zitten, en merkte plots hoe moe ze was. Strawberry had haar gewekt toen ze in een gat van een boom lag te slapen, en tijdens de wandeling waren er veel gedachtes door haar kop gaan dwalen. Ze was uitgeput. "Maar graag zou ik eerst een beetje slapen. Ik ben doodop." Ze keek Strawberry aan, hoped dat ze tegen haar aan mocht kruipen om het niet koud te krijgen tijdens deze winter. Maar voordat ze een goedkeurende knik kreeg, was al in het nest gaan liggen, tegen een van Strawberry's poten aan.

[En dan worden we morgenochtend allebei wakker, net als in t echt :3 ]

Strawberry nestelde zich wat verder in in het nu nog koele mos van haar nest, maar het zou niet lang duren tot deze op lichaamstemperatuur was. Met een glimlach luisterde ze naar de plannen van de kitten. Dat was prima, morgen dan. "Zolang je maar in het kamp blijft.." Mompelde Strawberry wat slaperig, de kitten was ondertussen tegen haar aan gaan liggen en Strawberry legde nu zelf de kop op haar poten neer en sloot haar lichte blauwe ogen. Tijd voor een dutje, weer genoeg gedaan voor vandaag... Het duurde dan ook niet lang of de bruin met witte poes was in een diepe slaap verzonken.

Onderwerp: Re: Thunder, thin and tough