Spending time with my Son [F A D E D]

De warme tong van zijn moeder maakte hem wakker en een wat slaperige piep kwam uit zijn mond. Sliep hij net zo lekker, kreeg hij weer de tong over zijn kopje heen! Toen Fadedkit zich wat bewoog, merkte hij dat zijn moeder zich bijna geheel om hem heen had gekruld. De warmte verstikte hem bijna en eigenwijs stapte hij over de witte vacht heen en vestigde zich op het randje van het nest, zodat hij daar kon slapen. Alleen was het daar wel kouder. Maar hij was al een grote kitten, dat kon hij wel aan!

Het bleef even rustig en de kitten negeerde de kleine rillingen die over zijn rug liepen, maar plots voelde hij weer een beweging en toen hij zijn ogen openden zag hij de staart van zijn moeder voor zijn snuit. Een beetje beledigd kwam hij overeind en porde de staart. "Màààm!" Piepte hij en kroop naar de snuit van zijn moeder toe. "Ik kan heus wel alleen slapen hoor! Ik ben al een grote kitten!" Door zijn wankelende pootjes zakte hij op zijn achterwerk en keek zuurtjes naar zijn moeder.

"Zeg dat maar als je ziek word." De kitten legde zijn oren in zijn nek. Dacht ze zou echt dat hij zo'n zwak bundeltje was? Wat een belediging! "Je zult het nog 5 moons met me uit moeten houden hoor." De kitten snoof en strompelde weer weg van zijn moeder. "Nou.. dan ben je stom." Piepte hij, toch wel wat zachter, want ja, dit was wel de beste belediging die hij kon bedenken.

"Sorry dat ik je heb beledigt Fadedstar." Toen een poot hem plots naar achteren trok, haakte hij zijn niet echt scherpe klauwen in het mosnest en scheurde een deel. "Maar ook leiders moeten naar hun moeders luisteren." De kitten probeerde de lik van zijn moeder te ontwijken, maar ze was nog te groot. Later mocht ze dat niet meer, hoor! "En zelfs de grootste leiders willen niet ziek worden. Wie moet anders op mij letten als jij ziek bent?" Hij drukte zijn oren tegen zijn nek en keek zijn moeder niet aan. "Flashkit." Gromde hij. "Die is toch beter in alles wat ik doe. Laat mij dus maar ziek worden." Mompelde hij.

"Nou nou. Je doet net alsof ik veel meer van Flashkit hou." De kitten keek zijn moeder nog steeds niet aan. Alsof ze dit meende. Natuurlijk hield ze meer van de stoere en sterkere Flashkit. Maar dat kon hem niet schelen, hij kon zichzelf prima redden, zonder familie. "Daarbij, iedereen heeft weer andere capaciteiten, de ene is nou veel beter in het andere, maar als iedereen even goed zou zijn zou zijn, zou niemand uniek zijn." Fadedkit snoof duidelijk niet overtuigd. Ja ja en hij had helemaal niets speciaals. "Luister Fadedkit. Je moet genieten van het leven dat je hebt, het ontglipt je zo." Hij luisterde half naar de woorden, omdat hij toch niet veel anders te doen had. "Want... Eigenlijk was het niet alleen Flashkit en jij, er was een derde kitten Fadedkit." Hij fronste en draaide zijn oortjes wat omhoog. Wat? "Zijn naam was Otterkit, en hij is een paar dagen na jullie geboorte overleden." Zijn blauwe ogen werden even groot. "En dat is ook deels de reden dat ik met je vader uit elkaar ben." Hij draaide zijn kopje een beetje opzij en keek zijn moeder voor een kort moment aan. "Ga ik dan ook binnenkort dood?" Vroeg hij een beetje bang.