Ambush [OPEN]

Carrotkit was een ondeugend katje. Ze hield ervan om haar clangenoten te grazen te nemen, hen te verrassen of met hen te stoeien. Of de zon nu scheen, het regende (oké, regen, daar hield ze niet zo veel van. Veel te nat.), of er een laag sneeuw lag. Dat laatste was vandaag het geval. Het had veel gesneeuwd de afgelopen dagen en Carrotkit had er veel plezier mee beleefd. Hoewel ze het wel wat koud vond, al deze witte troep, genoot ze er toch ook wel van. Leafbare, zo werd het genoemd en er was haar verzekerd dat de witte substantie op een dag weer zou verdwijnen en de kale takken van de bomen weer bladeren zouden krijgen. Op dit moment kon Carrot dat zich maar slecht voorstellen, ze was al weer bijna vergeten hoe het was om niet tussen de takken van bomen door te kunnen kijken, om niet naar buiten te lopen en te stuiten op een dikke laag sneeuw.

Goed, terug naar Carrotkit en het vandaag. De kleine kitten hield er dus van om ondeugend te zijn. Regelmatig zette ze een hinderlaag op voor nietsvermoedende katten – meestal katten die ze kende, maar soms ook katten die ze niet kende. Soms slaagde haar actie… Soms ook niet. Vandaag was weer zo’n dag. Als ze over de grond kroop, kwam ze niet boven de sneeuw uit en daar besloot ze gebruik van te maken. Dat haar plan bij voorbaat al gedoemd was te mislukken, dat had ze niet door. Het zat namelijk zo: de kitten kroop door de sneeuw heen, laag bij de grond, aan weerszijden sneeuw die boven haar uit torende. Het eerste probleem deed zich al voor, hoewel Carrot dat zelf niet doorhad: ze liet een diep spoor achter in de sneeuw, zodat iedereen kon zien dat er gelopen was. Het tweede probleem, en dat probleem had ze wél zelf door, was dat ze nu zelf niet kon zien of er een kat aan kwam of niet en ze dus op haar reuk moest vertrouwen. Maar ja, als zij de kat kon ruiken, dan kon de kat haar ook ruiken, zo redeneerde ze. Toch gaf ze niet op.

Het derde probleem was, en ook dit probleem drong niet tot haar door, dat ze haar staart niet laag hield, en er dus een fraaie oranje pluim boven de sneeuw uit te zien was. Een soort vlaggetje dat riep: Hier zit een jager, hier zit een jager. Nouja, misschien dat iemand het opvallende teken juist als een aanleiding zou zien om naar de plek toe te komen?

Hoe je het ook wendt of keert, er kwam uiteindelijk een kat aan. Carrotkit rook de kat en dook dieper ineen en toen de geur zo sterk was, dat ze ervan overtuigd was dat de andere kat dicht in de buurt moest zijn, sprong ze uit haar verstopplaats. ‘MRIAUW!’ piepte ze (want veel meer dan piepen was haar strijdkreet niet te noemen), terwijl ze op de geur af sprong. Zou ze de kat raken?

Ja! Ze raakte de kat! Carrotkit was zo verbaasd door haar eigen succes, dat ze niet goed wist wat ze nu moest doen. Ze had nog geen halve seconde de tijd om te beseffen dat ze op de rug van een kat was beland die minstens twaalf manen oud moest zijn, voordat die heen en weer begon te schudden. Carrotkit probeerde haar pootjes in een reflex in de vacht van de kat te klemmen, maar ze was zo verrast door haar eigen succes, dat ze vergaat haar nagels uit te slaan en zo voor meer grip te zorgen. Als gevolg daarvan lukte het haar niet op de rug van de kat te blijven zitten en terwijl de kat viel en riep dat ze zich over gaf, viel Carrotkit ook. Carrotkit krabbelde snel overeind en schudde de sneeuw uit haar vacht, terwijl de kat riep: ‘Ik geef mij over! Genade!’ Ze zag de grotere kat, een grijze, verslagen op de grond liggen en trots overmeesterde haar. ‘Gaaf!’ riep ze uit en ze maakte een klein sprongetje, voordat ze zich bedacht dat dat niet de reactie was die van haar verwacht werd. Ze stak trots haar borst naar voren en keek neer op de kat. ‘Dat had je niet verwacht, hè?’ zei ze. ‘Maar je moet ook altijd...’ Ze zweeg even. Hoe heette dat ook alweer? Hm... Er was een moeilijk en stoer woord voor, maar ze kon er zo gauw niet op komen, dus zei ze maar: ‘Je moet ook altijd goed opletten.’ Ze keek naar de kat en voegde er toen aarzelend achteraan. ‘Eh... ik heb je toch hopelijk geen pijn gedaan, hè?’

Carrotkit straalde van trots toen de kat opmerkte dat Carrotkit vast een hele goeie warrior zou worden. ‘Dat denk ik ook!’ beaamde ze, waarna ze ging zitten en toekeek hoe de kat zichzelf begon te wassen en tussendoor opmerkte dat ze Smallwing heette. Carrotkit kende Smallwing nog niet, maar ze had de naam wel eens horen vallen – net als zoveel andere namen. Toen ze de naam voor het eerst had gehoord had ze gedacht dat Smallwing vleugels zou hebben, maar ze zag nu dat dat niet zo was. Dat vond ze een beetje teleurstellend, maar ook wel logisch: katten hoorden nou eenmaal geen vleugels te hebben! ‘En jij bent Carrotkit, toch?’ Carrotkit knikte, de trots was nog altijd niet uit haar houding verdwenen. ‘Ja!’ zei ze. Wauw! Ze vond het wel stoer dat de kat haar kende, ondanks dat ze elkaar nog nooit gezien hadden. Betekende dat dat ze beroemd was? Ze keek om zich heen. Zouden er meer katten zijn die haar bij naam kenden? Zouden ze het over haar hebben tijdens het tongen? Ze zag het al helemaal voor zich: twee stoere warriors die met elkaar zaten te praten en het er over hadden hoe stoer Carrotkit wel niet was! Die gedachte stemde haar heel erg vrolijk (nog vrolijker dan dat ze al geweest was) en ze snorde even.

‘Wil je iets samen doen?’ vroeg Smallwing plots. Daar hoefde Carrotkit niet lang over na te denken! ‘Ja!’ riep ze enthousiast uit. ‘We kunnen gaan spelen!’ Ja, dat leek haar wel wat. De meeste warriors namen niet de tijd om te spelen met kittens, wat Carrotkit jammer vond, want ze bewonderde de warriors juist zo erg. ‘Ik vind het heel erg leuk om in de sneeuw te spelen,’ babbelde ze. ‘En ze zeggen dat de sneeuw weg zal gaan, dus speel ik extra vaak in de sneeuw, want straks is het weg en dan kan ik niet meer in de sneeuw spelen.’

Ze hupte lichtjes op en neer op haar pootjes, overladen met energie, nadat ze met de nodige geestdrift verteld had dat ze zoveel mogelijk van de sneeuw wilde genieten, nu het er nog was. Smallwing moest lachen om Carrots enthousiasme en Carrot lachte vrolijk mee, hoewel ze zelf niet zo goed doorhad waarom Smallwing nou eigenlijk lachte. De warrior had vast ook heel veel zin om te gaan spelen! En ja, daar had ze gelijk in, want de warrior zei dat ze dat prima vond en voordat de nog altijd bewegende Carrotkit kon reageren had de gestreepte kat sneeuw tegen de kitten aangegooid. ‘Oh!’ riep Carrotkit quasi-verontwaardigd uit, ze stopte met huppen, maar bleef lachen: Echt verontwaardigd was ze dan ook niet, want ze vond het veel te leuk dat Smallwing met haar wilde spelen. ‘Nou?’ zei die speels. ‘Wacht je op een officiële uitnodiging?’

Daarop grijnsde Carrotkit ondeugend. ‘Nee hoor, wees maar niet bang.’ Ze zwiepte vrolijk met haar staart en deed wat Smallwing even daarvoor nog had gedaan: ze sloeg met haar poot door de sneeuw heen, zodat het witte poeder naar de warrior toe vloog. En nog een keer, en nog een keer! Carrotkit begon er plezier in te krijgen, hoewel ze niet keek of de sneeuw zijn doel wel raakte. Er vloog zoveel sneeuw in het rond, er moest toch wel iets raak zijn?!

Sneeuw. Sneeuw. Sneeuw. Niemand zou kunnen zeggen dat Carrotkit niet optimaal genoot en optimaal gebruik maakte van de witte deken, die zo veel speel plezier met zich meebracht. De kleine kitten was er dan ook hartstikke blij mee dat Smallwing met haar wilde spelen en het kon niet anders of de volwassen krijgskat zou dat zien. Even stoof er zoveel sneeuw op, dat de beide katten elkaar niet meer konden zien. Of in ieder geval: Carrotkit kon Smallwing niet meer zien. Maar ze gokte erop dat de volwassen kat nog op dezelfde plek stond als waar ze eerder had gestaan en dus bleef ze die kant op scheppen. Een nogal uitputtende bezigheid, maar gelukkig had Carrot energie voor tien – wat zeg ik? Maak daar maar honderd van!

Het nadeel van de sneeuw was dat het wit was. Carrotkit had daar nog niet zo overnagedacht, maar de oplettende lezer natuurlijk al wel: de kleine kitten had een oranje staart die nogal opviel in de sneeuw, terwijl de krijgskat grijzig van kleur was en dus iets minder goed zichtbaar was, al helemaal nu de sneeuw alle kanten op vloog. Daarom (en waarschijnlijk ook omdat ze zo op de sneeuw gefocust was) had ze niet door dat Smallwing helemaal niet meer vóór haar stond, maar haar inmiddels van achteren besloop.

Carrotkit slaakte een piepend gilletje toen een brok sneeuw op haar kopje terecht kwam. Ze draaide zich geschrokken om, haar haren en staart recht overeind, en zag een staart boven de sneeuw uit zwiepen. ‘Wie deed dat?!’ riep ze uit. Ze keek even om, naar Smallwing, die opvallend stil was geworden, en zag tot haar verbazing dat Smallwing weg was. Even was ze in de war, maar toen vielen de puzzelstukjes op hun plaats. ‘Aha...’ zei ze zacht en ze keek naar de staart die boven de sneeuw uitkwam. Domme Smallwing, dacht ze. Ik kan je zien hoor! Het kwam niet in haar kleine kopje op dat Smallwing expres haar staart liet zien. Langzaam sloop ze naar de staart toe en toen ze dichtbij genoeg was sprong ze op de staart af. ‘Raawr!’ riep ze uit, trots op haar eigen jagerskunsten.

Carrotkit lachte toen Smallwing haar verbaasd aankeek. ‘Ben ik nu alweer gepakt?’ vroeg de warrior, waarna ze ging liggen en smeekte om in leven gelaten te worden. En haar Carrotstar noemde. Carrotkit spitste haar oortjes. Carrotstar? De naam galmde een paar keer door haar heen en ze spinde even. Ja, dat klonk wel goed. Carrotstar… Ze zou een leider worden, ja, dat idee stond haar wel aan. ‘Kom overeind, krijgskat Smallwing,’ zei ze bevelend en Smallwing ging zitten, hoewel het maar de vraag was of ze dat deed omdat Carrot het beval, of omdat ze daar zelf zin in had. Voor Carrotkit maakte dat niet uit, die zag toch alleen maar wat ze wilde zien en dat was in dit geval een trouwe onderdaan. Een trouwe onderdaan die vroeg waar Carrots mama was. Hmpf. ‘Ik ben al een grote poes,’ zei Carrot eigenwijs. ‘Ik kan zelf bepalen wanneer ik ga slapen.’ Ze keek Smallwing even uitdagend aan, alsof de grijze kat haar moeder was. Toch voegde ze nog even nederig toe, omdat ze al wel geleerd had dat ze niet brutaal mocht zijn tegen katten die ouder waren dan zij. ‘Maar ik denk dat ik maar beter wel naar mama op zoek kan gaan.’ Hm, dat klonk toch iets te kinderlijk naar Carrots zin en dus vervolgde de kitten: ‘Ze zal zich vast alleen voelen zonder mij. En mijn zusjes en broertje zullen me ook wel missen.’

‘En mijn zusjes en broertje zullen me ook wel missen,’ had Carrot gezegd. Eigenlijk moet ik zeggen: zussen en broer, dacht ze, want ze was de jongste uit het nest, maar toen bedacht ze zich dat Smallwing dat niet hoefde te weten. Die mocht best denken dat Carrot de oudste van het stel was. Ha! De volwasseneste ben ik sowieso! dacht Carrotkit, maar dat zij ze niet hardop, want Smallwing was tegen haar aan het praten. ‘Zal ik je begeleiden naar de nursery of kun je het zelf? Wie zijn je ouders?’

‘Oh, dat mag hoor, als je dat wilt,’ zei Carrotkit, terwijl ze dacht: Ja, kom alsjeblieft mee! En toen antwoordde ze op de tweede vraag: ‘Mijn mama is Icyrose, ze is heel mooi. Ik heb mijn kleuren van haar, zeggen ze. Mijn papa is Lionroar, die ken je vast wel! Hij is deputy!’ Ze straalde toen ze dat zij, hoewel ze nog altijd niet precies wist wat een Deputy nou eigenlijk was. Maar ze wist dat hij belangrijk was en daarom schroomde ze er ook nooit voor om anderen te laten weten dat hij een deputy was.

Terwijl ze naar de nursery toe gingen, besloot Carrotkit ook eens wat aan Smallwing te vragen. ‘Waarom heet je Smallwing?’ vroeg ze. ‘Je hebt helemaal geen vleugels. Ook geen kleintjes.’

‘Oh,’ zei Carrotkit, toen Smallwing haar verteld had waar haar naam vandaan kwam. Ze kon het zich maar slecht voorstellen dat een kat zó snel was dat ze kon vliegen en wilde dolgraag vragen of Smallwing het misschien zou willen laten zien, dat snelle vliegen, maar voordat ze dat kon doen, was Smallwing al verder gegaan met praten. ‘Weetje, voor zo’n kleine kitten als jij ben je heel opmerkzaam.’ Tsja, wie was Carrotkit om dat te ontkennen? En dus knikte de kleine kitten trots.

Inmiddels waren ze bij de nursery aangekomen. Veel te snel naar Carrots mening, want de kitten had absoluut nog geen zin om afscheid te moeten nemen van Smallwing. ‘Later nog een keer spelen?’ vroeg de krijgskat, die even stil was geweest. ‘Ja, leuk!’ riep Carrotkit uit. ‘Ik vond het leuk om met je te spelen,’ voegde ze eraan toe en ze gaapte. Oké, misschien was ze toch wel een beetje te moe om nog langer buiten te blijven. Ze keek wat beschaamd naar Smallwing. ‘Ik ben niet moe hoor,’ beweerde ze. ‘Ik weet niet waarom ik gaapte.’ Ze lachte wat nerveus, alsof ze zojuist betrapt was op het stelen van iemand anders eten. Die schaamte was echter maar van korte duur, want al snel daarna zei ze opgewekt: ‘De volgende keer dat we gaan spelen, ga je me dan laten zien dat je kunt vliegen? Ik wil het wel een keer zien hoor, anders geloof ik je niet.’ En ze grijnsde uitdagend naar de krijgskat.

‘Dat is goed. Als je wat ouder bent, zullen we een keer samen rennen,’ beloofde de Warrior. Als Carrotkit niet zo moe was geweest, had ze misschien de alertheid gehad om daarop te antwoorden: “Morgen ben ik ouder!”, maar ze was toch wel heel erg slaperig en daarom kwam het niet in haar op om dat te zeggen. Bovendien was ze best tevreden met Smallwings antwoord. Misschien wordt ze wel mijn mentor, later... dacht ze heimelijk. De krijgskat had echter wel door dat Carrotkit moe was en dus duwde ze de kitten naar de nursery toe. ‘Tot ziens!’ riep ze en Carrotkit reageerde direct: ‘Tot snel! Ik kan niet wachten tot ik je zie vliegen!’ En daarop ging ze de nursery in, op zoek naar de warmte van haar familie. Ze vond het heel leuk dat ze Smallwing ontmoet had en wist zeker dat ze zometeen als een blok in slaap zou vallen, misschien wel dromend over wat ze die dag beleefd had!