Frozen Winter Wonderland

Onderwerp: Frozen Winter Wonderland do 20 feb 2014 - 0:10

{Eerste post gereserveerd voor Hurricanesteps}

Zou er ooit een einde komen aan de sneeuw? Overvallen door een plotselinge sneeuwstorm, had Strawberry besloten om te schuilen tussen de wortels van de uilenboom, de grootste boom in de omgeving. Rillend zette ze haar vacht iets op, maar op z'n minst had ze het hier warmer dan als ze ging lopen. Binnensmonds begon ze te mopperen terwijl ze haar staart om haar lichaam krulde.

Zijn witte vacht werd alle kanten op geblazen door de wind, terwijl de rest van zijn lichaam zich verzette tegen de sneeuw. Toen hij aan het jagen was stak er een redelijk hevige sneeuwstorm op. Meteen was hij gestopt met jagen en in de richting van de uilenboom gaan lopen. Het was de beste plek om te schuilen in de buurt. Door de sneeuw die aan zijn vacht bleef kleven werd het lopen als maar zwaarder. Door zijn half fijngeknepen ogen kon hij de boom al zien staan, kort versnelde hij zijn pas. Zodra hij wat dichter bij de boom was gekomen zag hij een gestalte tussen de wortels zitten. Hij moest nog maar een paar stappen tot aan de boom. Deze laatste paar stappen waren echter erg zwaar, zijn vacht voelde zeker twee keer zo zwaar aan als normaal. Dat kwam doordat er erg veel sneeuw aan zat vastgekleefd. Hoe dichter bij hij kwam, hoe duidelijker de gestalte op een kat leek. Kort stopte hij om zijn neus in de lucht te steken. Er kwam een bekende geur van de kat af, deze kat was van zijn clan. "Hallo?" vroeg hij voorzichtig.

{OOC: Waarom zit de vacht van een aantal van mijn accounts bij elk topic helemaal onder de sneeuw, en veranderen ze dan allemaal in een stel grote sneeuwballen?}

Zachtjes niesde Strawberry toen haar neus begon te kriebelen. Ze verwenste zichzelf eventjes lichtjes. Als ze ziek zou worden in deze tijd... Nee, dat kon de clan niet gebruiken. Ze moest gewoon zichzelf warm houden en dan zou het wel goed komen. De poes schrok echter lichtjes op uit haar gedachten toen er iets op haar af kwam lopen wat wel op een wandelende sneeuwbal leek. Ze kroop wat achteruit tegen de stevige wortels van de boom aan, niet zeker zijnde van wat ze tegenover zich had, tot er een stem uit het 'sneeuwmonster' kwam. Het was een clangenoot onder al die sneeuw... gelukkig. "Hallo.." miauwde Strawberry met licht bevende stem, "het spijt me... Ik herken je niet door die lading aan sneeuw in je vacht..." gaf ze vervolgens eerlijk toe. Starclan verdomme... Ze had het zo koud. Ze begon zwijgend te spelen met het idee om gewoon toch een sprintje te trekken door de sneeuwstorm, in plaats van hier te wachten tot het over zou trekken.

De kat die tussen de wortels van de boom zat begon achteruit te kruipen. "Hallo.." zei de she-cat tegen hem. Aan de stem te horen was het een she-cat, nog even keek hij goed waarna hij het zeker wist. Deze kat was Strawberry, een poes van zijn clan. "Het spijt me... Ik herken je niet door die lading aan sneeuw in je vacht..." ging de kat verder. Hurricanesteps zuchtte onhoorbaar, ''Hurricanesteps,'' zei hij op een rustige toon. Wat wild schudde hij met zijn vacht zodat er wat sneeuw zou loslaten. Een aantal grote sneeuwvlokken vlogen in het rond. De meeste sneeuw was nu wel van zijn vacht af. Voorzichtig ging hij tussen de wortels van de boom naast Strawberry zitten. ''En, hoe ben jij hier beland?'' vroeg hij vriendelijk aan de she-cat.

Zwijgend boog Strawberry haar kopje lichtjes ter begroeting tegenover de kater. "Aangenaam, Hurricanesteps." Miauwde ze met een wat voorzichtige glimlach. Was die kater niet altijd al wit geweest? Ze huiverde lichtjes toen de koude wind weer door haar korte vacht woelde en kromp nog wat meer ineen om zichzelf warm te houden. Ze haatte bladkaal. Ze keek licht op toen de kater naast haar kwam zitten en een vraag stelde. "Ik was een wandeling aan het maken... De storm overviel me een beetje," miauwde de poes zachtjes. "De nursery werd wat benauwd."

"Aangenaam, Hurricanesteps," miauwde de she-cat met een voorzichtig glimlachje. Vriendelijk gaf hij een klein glimlachje terug. "Ik was een wandeling aan het maken... De storm overviel me een beetje," vertelde ze hem. "De nursery werd wat benauwd," verduidelijkte ze daarna nog. Hurricanesteps knikte bevestigend. Deze kat was een Queen waarschijnlijk. Zelf zou hij het ook niet geweldig vinden om de hele dag opgesloten in de nursery te zitten. Hij begreep wel waarom deze she-cat een luchtje was gaan scheppen. Echter had ze niet de beste timing om naar buiten te gaan. Eerlijk gezegd had de stom hem ook overvallen. Het was in ieder geval wel fijn om te weten dat hij niet de enige was die de storm niet zag aankomen. Hij krulde zijn pluizige staart om zijn voorpoten heen. Zo zouden zijn tenen niet bevriezen. Bij elke koude windvlaag liep er een rilling over zijn rug. Leafbare was zeker niet zijn lievelings seizoen.

Stilte, ze haatte het als stiltes vielen in een gesprek. De kater knikte alleen bevestigend en Strawberry kneep haar ogen lichtjes samen. De kou maakte haar licht nukkig en ze zette bevend haar vacht lichtjes op. Ze staarde naar de eindeloze sneeuwvlokken die neervielen, niet wetende hoe ze nog een mogelijkheid tot een gesprek zou moeten vinden. Als hij de stilte liet vallen, wilde hij het toch stil hebben?

Naast hem zag hij dat de she-cat haar vacht opzette tegen de kou. Een stilte heerste, deze leek nog kouder te zijn dan de sneeuwstorm die voor de twee katten raasde. Een luide zucht verliet zijn bek, het was zo vreselijk stil. Soms vond hij dat wel fijn, maar nu kon hij wel een gezellig gesprekje hebben. Gewoon, om de kou van de sneeuw een beetje te vergeten. "Hoe gaat het met je kittens?" vroeg Hurricanesteps maar om de stilte te doorbreken. Met zijn helder groene ogen keek hij de she-cat aan. Hopend dat ze antwoord zou geven en dat ze een gesprekje konden beginnen. Want zo stil vond hij het ook niets. Nu zette hij zijn lange vacht ook een beetje op, echt veel hielp het niet. Maar alle beetjes warmte waren fijn nu.

Strawberry staarde naar de eindeloos vallende sneeuwvlokken, haar oren licht naar achter gedraaid. De poes leek wel in haar gedachten verzonken geraakt. Maar ze schrok dan ook lichtjes op toen de sneeuwwitte kater weer tegen haar begon te spreken. Haar oren spitsten zich lichtjes terwijl ze omkeek naar de kater. "Hoe gaat het met je kittens?" Vroeg deze. Ah, de standaardvraag. Meestal vroegen katten dat als het gesprek doodviel. Het lag dan ook wel voor de hand. "Het gaat goed.. Ze groeien, maar hebben natuurlijk zoals iedereen honger." Miauwde Strawberry op kalme, toch ietwat rouwige toon. Ze kon het niet helpen zich zorgen te maken bij het onderwerp kittens. Ze was nog steeds bang dat ze iets te maken kregen met hun vader...

Hurricanesteps merkte dat Strawberry iets wat schrok van zijn vraag. "Het gaat goed.. Ze groeien, maar hebben natuurlijk zoals iedereen honger." antwoorde ze. Kort knikte Hurricanesteps, een klein lachje verscheen op zijn kop. Iets in wat ze zei vond hij wel grappig, maar wat dat gene nou was wist hij eigenlijk zelf ook niet. Normaal gesproken kon hij de oren van ieders kop kletsen, maar nu was het zo vreselijk stil. Een stilte die hem niets aanstond. Met zijn lange witte staart veegde hij wat door de sneeuw heen. Denkend wat hij nou ooit een gesprek met haar over zou kunnen beginnen. Langzamerhand begon het iets minder hard te sneeuwen. Voorzichtig stak Hurricanesteps zijn kop langs de rand van de boom. Nu sneeuwde het alleen nog maar, de harde koude wind was verdwenen. Tenminste dat dacht hij, al snel waaide er een harde windstoot door zijn vacht. Meteen liepen de rillingen van zijn kop tot het puntje van zijn staart. Snel ging de kater weer terug naast Strawberry zitten. "We kunnen beter nog even wachten. Die windstoot voelde niet echt geweldig zeg maar." sprak hij teleurgesteld. Een echt gesprek beginnen zou anders toch niet lukken zonder onderwerp.

Een nieuwe huivering trok door haar kortharige lichaam heen en ze schoof haar voorpoten nog wat dichter bij elkaar. Haar witte tandjes klepperden op elkaar en ze probeerden haar kaken dan ook klemvast op elkaar te zetten. Het voelde vervelend, vooral als ze haar tong per ongeluk tussen haar scherpe snijtanden zette. Dan moest ze oppassen dat ze geen bloed tevoorschijn toverde. Ze keek op toen Hurricanesteps begon te bewegen. Hij zou het waarschijnlijk minder koud hebben met zijn lange pels. Maar wat ging hij doen? Haar blauwe ogen volgden de kater met lichte nieuwsgierigheid maar ook met een klein vonkje van wantrouwen. "We kunnen beter nog even wachten. Die windstoot voelde niet echt geweldig zeg maar." Zei de kater terwijl hij weer naast haar ging zitten. "Oh.." Mompelde Strawberry, maar toen vonkte er een zekere alarmering op in haar ogen. "M-maar ik kan de kittens niet zo lang alleen laten, ik moet terug," haar adem versnelde zich lichtjes terwijl paniek op begon te borrelen in haar maag. Ze sprong op, op het punt staande om gewoon de storm in te springen. Het besef dat ze hier misschien nog lang moest zitten was genoeg om de tijdsdruk te zwaar te maken om te weerstaan. Terwijl ze waarschijnlijk gewoon braaf bij een andere queen lagen te slapen.

Rustig ging hij weer naast Strawberry zitten en krulde zijn staart weer om zijn poten. "Oh.." mompelde de she-cat naast hem. Kort keek hij naar haar waarna zijn blik weer naar de sneeuw buiten werd getrokken. Ergens voelde hij dat er een knop omsloeg in Strawberry. "M-maar ik kan de kittens niet zo lang alleen laten, ik moet terug," zei deze vervolgens ook terwijl haar adem versnelde. Wat bezorgd keek Hurricanesteps naar de she-cat, deze was ondertussen ook al opgesprongen. Er was paniek in haar ogen te zien, en hij kon duidelijk merken dat ze zich zorgen maakte over haar kittens. Snel stond hij op en ging met zijn grote lijf voor de opening staan zodat ze niet weg kon. Als ze nu alleen die storm in zou rennen zou het zeker niet goed komen. "Jij gaat nergens heen," zei hij bevelend. In zijn stem klonk zachtjes een gemene ondertoon. Deze kreeg hij wel vaker op zit soort momenten. Van die momenten dat hij wel dat wel moest om andere te kunnen beschermen. Ergens vond hij het wel erg vervelend dat zijn stem soms zo klonk. Sommige katten schrokken zich er ook helemaal kapot van. Andere werden bang, gelukkig negeerde de meeste dit blijkbaar. "En als je perse toch wil gaan, ga ik met je mee." zei hij nu weer een stuk vriendelijker. Hij moest koste wat kost er voor zorgen dat Strawberry niet alleen de storm in zou gaan. Dat zou haar het leven kunnen kosten, als dat zou gebeuren zou hij zichzelf zeker de schuld geven. Nooit zou hij met die gedachten kunnen leven, dus hij moest er voor zorgen dat ze niet alleen zou gaan.

Strawberry probeerde de sneeuw in te springen, maar terwijl ze deze beweging maakte, plofte haar kop tegen de flank van Hurricanesteps, die plotseling haar de weg afsneed. Wat geschrokken zette een pas achteruit en ze opende haar mond om hem te vertellen dat hij aan de kant moest. Totdat ze zijn toon hoorde. "Jij gaat nergens heen," Klonk zijn toon, bevelend. De gemene toon was onmiskenbaar en Strawberry's pupillen vernauwden zich uit angst. Het deed haar veel te veel aan Twirlfang denken. Haar pels rees overeind en haar oren gingen plat terwijl ze een paar stappen achteruit zette, tot haar staart tegen de boomstronk opbotste. Zat ze hier opgesloten met een gevaarlijke kat? Maar zijn toon werd plotseling weer vriendelijk. Had ze het zich verbeeld? Nee, ze wist zeker van niet. "Ik.. ik ga liever alleen.." mompelde Strawberry, haar toon plotseling onzeker.

Hurricanesteps merkte dat de she-cat bang was geworden van zijn stem. Luid zuchtte hij waarna hij zijn ogen sloot en zijn kop liet hangen. Nu was het verhaal helemaal compleet, alles leek op het moment wel fout te gaan. Waarom moest hij nou weer met zo'n stem worden opgescheept. Het was allemaal de schuld van zijn mentor, als die er niet was geweest dan... dan was hij een hele andere kat geweest. Het was nu eenmaal zo, er viel totaal niets aan te doen. "Ik.. ik ga liever alleen.." mompelde Strawberry. Hurricanesteps opende zijn ogen en keek haar angstig aan terwijl hij lichtjes met zijn kop schudde. "N-Nee, i-ik smeek je d-d-doe dat n-i-iet..." stamelde hij angstig. Ze mocht nu echt niet weg, als ze dat zou doen was de kans op overleven niet groot. Zijn oren stonden iets wat naar achter en hij was lichtjes door zijn poten gezakt. Snel slikte hij een groot brok angst door. "Als je alleen gaat zul je het misschien niet overleven. Laat me anders een sneeuw vanger voor je spelen?" vroeg hij nog steeds wat angstig. Hier mee bedoelde hij naast haar gaan lopen aan de kant waar de sneeuw vandaan kwam. Zodat hij alle sneeuw en wind zou opvangen en zij daar geen last van zou hebben. Als ze het maar uit haar hoofd zou laten om alleen die sneeuwstorm in te rennen. Dat zou hij zichzelf nooit vergeten.

Strawberry's oorpunten drukten zich lichtjes tegen haar nekvacht aan terwijl ze omhoog keek naar de grotere kater, die ineens net zo angstig, misschien wel angstiger, werd dan zij. Ze snapte het niet, maar de plotselinge omslag van de kat maakte haar er ook niet geruster op. Het maakte haar eerder nog ongeruster. Als de kater zo snel kon omslaan naar angstig, waar naartoe kon hij dan nog meer plotesling veranderen. Maar de kater begon alleen maar de stotteren. "N-Nee, i-ik smeek je d-d-doe dat n-i-iet..." Stamelde de kater. Strawberry opende haar mond maar sloot deze weer zonder wat te zeggen, haar oren nog steeds platgelegd. Ze kon niet ontkennen dat de kater's plotselinge handelingen haar licht angstig hadden gemaakt. "Als je alleen gaat zul je het misschien niet overleven. Laat me anders een sneeuw vanger voor je spelen?" Probeerde de kater. Strawberry fronste lichtjes. "Maar de sneeuw kom van alle kanten, dus dat is zinloos." murmelde de poes, nog altijd duidelijk geagiteerd en rillend van de kou. Ze moest terug.. En het liefste alleen.

Aan de frons die de she-cat had maakte hij op dat zijn idee nogal dom was. Dat gebeurde hem wel vaker zonder dat hij het door had. "Maar de sneeuw kom van alle kanten, dus dat is zinloos." zei Strawberry ook. Wat ze zei klopte precies, maar hij dacht daar natuurlijk weer niet aan. Luid zuchtte hij en liet zijn kopje een beetje hangen. Het was wel duidelijk dat de she-cat graag naar haar kittens terug wilde. Maar als ze alleen zou gaan zou dit veel te gevaarlijk zijn. En hij zou er niet mee kunnen leven dat zij om zou komen en de kittens geen moeder meer zouden hebben. Met z'n tweeën zou er eigenlijk ook geen beginnen aan zijn. Hurricanesteps' blik stond wazig terwijl hij naar de sneeuw buiten keek. "Wat nu?" vroeg hij met een radeloze blik in zijn ogen aan Strawberry. Misschien zou zij wel een manier weten om veilig naar het kamp terug te gaan.

Voor een moment twijfelde Strawberry, waarbij meerdere vragen door haar kopje schoten. Vertrouwde ze deze kat? Hoe lang had ze nog? Hoe graag wilde ze terug naar haar kittens? Binnen een fractie van een seconde wist ze deze vragen te beantwoorden, nee, kort, snel. Met de seconde werd Strawberry dan ook onrustiger, vooral omdat deze kater haar zojuist enorm aan Twirlfang had herinnerd. Deze kon ook heel erg vriendelijk zijn en vervolgens omslaan naar moordlust. Ze kon het risico niet nemen. Voor een moment begroef ze haar blinkend witte tandjes dan ook eventjes peinzend in haar lip. Maar vervolgens maakte ze de beslissing. "Wat nu? Terug naar het kamp." Miauwde Strawberry, waarna ze langs Hurricanesteps heen sprong, de sneeuw in. Bijna meteen sloeg de kou als een klap tegen haar lichaam aan en brandde de kille lucht in haar longen. Maar opgeven wilde ze niet.

Hurricanesteps kon de she-cat zien denken, maar wat er in haar kopje omging wist hij niet. "Terug naar het kamp." antwoordde de Strawberry. Snel sprong ze langs hem en begon te lopen, door de sneeuwstorm. Nu was de hell echt losgebroken, meer kon er niet misgaan. Even bleef hij verbijsterd achter, niet wetend wat te doen. Snel dacht hij na, hier blijven viel sowieso af als optie. Naar de clan rennen voor hulp zou het nu ook niet worden. De enige mogelijkheid was achter haar aan gaan, dus dat deed hij ook. Met een grote sprong belandde hij naast haar, kort wankelde hij waarna hij weer stil stond. Kort versnelde hij zijn pas tot hij naast haar liep. "Hey je wilt toch niet dood? Die sneeuw word je einde nog!" zei hij wat moeilijk. De wind maakte zijn vacht rechtop staan en woelde er ijskoud door heen. Een rilling ging door zijn botten terwijl hij zo veel mogelijk wind probeerde te vangen voor Strawberry.

Onderwerp: Re: Frozen Winter Wonderland