Familie

Het was intussen alweer enkele dagen geleden dat Honeydew Nimblepaw had verteld dat ze haar moeder was. Nimblepaw's hart was gebroken door wat Honeydew had gezegd: ze was voortgekomen uit een foute affaire tussen haar en een kater uit een andere clan. Ze was een fout genoemd. En Honeydew had al die maanden voor haar kunnen zorgen, maar had in plaats daarvan ervoor gekozen uit haar buurt te blijven. Nimblepaw was woedend geweest, maar ook vernederd. Ze was weggerend, en had die nacht in paniek rondgelopen. De volgende dag was ze kapot geweest; er hadden donkere wallen onder haar dik behuilde ogen gestaan.
Maar nu was ze was rustiger geworden. Ze had haar tijd genomen om na te denken, en had zich gerealiseerd dat ze haar moeder wel wilde leren kennen. Ze wilde haar spreken, en zeggen dat het haar speet dat ze haar dood had gewenst. En ze wilde meer weten over wie haar vader was. Maandenlang was ze op zoek geweest naar familie, en nu eindelijk had ze haar echte moeder gevonden. Ze verachtte haar moeders beslissingen, maar toch voelde ze de drang om een relatie met haar op te bouwen.
"Honeydew?" riep Nimblepaw.

Het was een van Honeydews meest favoriete dingen om te doen: ronddwalen door het ThunderClan territorium, zoekend naar prooi, mooie plaatsen, andere katten... Als het mooi weer was tenminste en ze in een goed humeur was. Deze dag was anders. Versgevallen sneeuw bedekte het territorium en Honeydews ogen deden pijn van het eentonige landschap. Haar humeur was ook niet te best: de afwijzing van Nimblepaw zat nog vers in haar geheugen, haar hoofd bonkte van alle verschrikkelijke gedachtes en nachtmerries die ze de afgelopen dagen had gehad en haar verwondingen gloeiden onder haar dikke grijze vacht. Ze voelde zich verschrikkelijk en dwaalde met gigantische, bijna bezeten ogen door het kamp. De katten die haar zagen, renden meteen weg of durfden niet eens te vragen wat er aan de hand was. Bij de zombietocht van vandaag was ze blijkbaar bij de Owltree beland. Ze hoorde het geroep van de uil en keek omhoog naar de kale, met sneeuw bedekte takken. Het was een redelijk grote uil, zag Honeydew, met zwart-witte veren en felgele ogen. 'Honeydew?' hoorde ze ineens. Honeydew keek verbaasd naar de uil. Het kon toch niet...? Uilen kunnen toch niet...? Toen ze iets beter nadacht, bedacht ze dat de stem op die van Nimblepaw leek, wat even onwaarschijnlijk was als een uil die haar naam kon roepen. Honeydew liep naar het geluid van de roep toe en haar mond viel bijna open toen ze het jonge rode katje zag staan, als een vlam in de sneeuw. 'Nimblepaw...?' zei ze voorzichtig.

Het duurde even voordat er iemand op reageerde. Maar toen ze zich omdraaide, zag ze hoe een versleten, slenterende, grijze kat op haar af kwam lopen. Ze wist dat het Honeydew was, dat moest wel. Maar ze zag er afschuwelijk uit. Ze liep pijnlijk, vast nog van de verwondingen, en haar ogen stonden als dood. "Honeydew?" herhaalde Nimblepaw een beetje geschrokken, bijna haar woede vergetend. Wat was er met haar moeder -ze vond het nog steeds raar om zo te denken- gebeurd? Ze liep naar Honeydew toe en ging voor haar zitten. Ze liet haar blik over Honeydew's lichaam glijden, en zag hoe afgetakeld ze was. Ze durfde er niks over te zeggen, of te vragen hoe het ging. Ze opende haar mond om te zeggen, maar het leek ongepast en ze voelde zich ongemakkelijk. Ze keerde haar blik naar de grond, en verplaatste met haar poot wat sneeuw. "Ik wilde je toch nog wel spreken," mompelde ze uiteindelijk.

(ik zie net dat Whitelion het ook al heeft verteld xD maar dan hoort Nimblepaw Honeydews kant van het verhaal ^^)

Honeydew zag dat Nimblepaw schrok en bijna schuldig boog ze haar hoofd. Ze moest er verschrikkelijk uitzien. Hoe lang geleden was de spinrag en goudsbloem op haar wonden ververst? Een... twee weken geleden? Hoe lang geleden had ze voor het laatst een fatsoenlijke prooi gehad en opgegeten? Ook ongeveer een week geleden. Een paar in hun winterslaap gevallen muisjes en kleine vogels waren nog wel te vangen, maar die legde ze op de steeds verder slinkende prooistapel. Om degene die het eten echt nodig hadden - kittens en elders bijvoorbeeld - zo makkelijk mogelijk te maken, at ze alleen de kleinste diertjes op. Erg vond ze het niet: haar eetlust was bijna verdwenen, alsof de kou haar levensbehoeftes verdoofd had. Honeydew hoorde zichzelf zuchten. Ze wilde niet dat anderen haar zo zagen en vooral Nimblepaw niet. Honeydew voelde Nimblepaws ogen over haar lichaam glijden en de grijze kattin liet het allemaal maar gebeuren, alsof ze een soort leerobject was. 'Ik wilde je toch nog wel spreken,' zei ze uiteindelijk.
Honeydew wachtte even en keek Nimblepaw aan, haar bezeten ogen toegeknepen. 'Dat snap ik. Het moet een schok voor je zijn geweest. Het spijt me. Hoe ik je heb behandeld... Dat ik je een fout genoemd heb. Dat was verschrikkelijk. Ik weet precies hoe je je voelt. Ik heb ook geen familie meer.' Honeydew had het gevoel dat Nimblepaw haar nog steeds niet als moeder accepteerde, daarom voegde ze de laatste zin toe.

(Zal Nimble hier ook zeggen dat ze het weet over Whitelion?)

Het duurde even voordat Honeydew reageerde, of haar aankeek. Maar toen ze begon te praten kwam er een excuses uit. Nimblepaw had zoiets wel verwacht. Ze kon aan alles zien dat het Honeydew oprecht speet, en dat ze kapot was gegaan aan hun laatste gesprek. Dus ze knikte, en glimlachte een beetje. "Ik ben niet meer boos op je," zei ze. "Nouja, dat is niet helemaal waar. Ik baal nog steeds van je beslissing, maar ik denk dat ik het wel wat beter begrijp nu." Gistermiddag had Nimblepaw Whitelion ontmoet. Toen Nimblepaw hem had geconfronteerd met zijn gedrag toen hij het Thunderclangebied in was gekomen, had hij gespuugd dat zij haar dochter was. Nimblepaw was kwaad geworden, maar lang niet zo kwaad als ze op Honeydew was geworden. Nadat ze het van Whitelion wist, vielen de meeste dingen op hun plaats. Als Whitelion daadwerkelijk haar vader was, dan was Honeydew's beslissing alles geheim te houden misschien wel slim geweest. "Maar ik heb nog wel wat vragen. Ik hoop dat je die misschien kan beantwoorden, zodat ik wat meer rust in m'n hoofd krijg rondom dit alles."

(Doe maar ^^ dan kan Honeydew haar kant vertellen)

Toen Nimblepaw zei dat ze niet meer zó boos op haar was, leek het alsof er een groot blok ijs van haar hart afviel. Toen Nimblepaw echter zei dat ze haar beslissing beter begreep, spitste ze haar oren. Had er iemand gepraat? Silverfang...? Waarschijnlijk wist hij niks van de hele situatie af. Zoiets zou hij niet aan Nimblepaw vertellen zonder Honeydews instemming. Strawberry...? Honeydew had opgevangen dat zíj degene was die Nimblepaw uit de sneeuw had gered. Honeydew kende haar niet goed, alleen van gezicht, maar Strawberry leek haar wel iemand die alle ins en outs van de Clan wist. Whitelion...? Honeydew verstijfde toen ze die naam in zichzelf zei. Ze moest met Whitelion gepraat hebben. Hij was de enige die het complete verhaal wist. Als dat het geval was vond Honeydew het bijzonder dat Nimblepaw er zonder verwondingen vanaf was gekomen. Een publiek geheim was het, dat Whitelion zowel Nimblepaw als Honeydew dood wilde hebben. 'Stel je vragen maar,' zei Honeydew zo rustig mogelijk. 'Ik zal ze eerlijk beantwoorden.'

Toen Honeydew haar toestemming gaf om alles te vragen, slikte ze even kort. Voordat ze Honeydew had geroepen, had ze alles in haar hoofd op een rijtje gezet. Maar nu ze eindelijk, na al die maanden, de kans had om antwoorden te krijgen, zaten de vragen als een warboel in haar hoofd. "Nou," begon ze, beslissend dat ze de vraag die er voor haar het meest toe deed. "Wilde je me wel? Was je wel blij toen ik geboren was? Of dacht je: sh*it, wat moet ik hiermee, hoe los ik dit op?" Nimblepaw droomde over liefhebbende ouders, vooral een moeder. Ze voelde dat ze haar niet meteen kon accepteren als moeder, of meteen een band zou hebben, maar ze koesterde de hoop dat ze ooit op dat punt zouden komen. Maar daarvoor was het belangrijk voor Nimblepaw om te weten of ze wel gewenst was.
"En.. Waren er ook broertjes en zusjes?" De andere nesten die ze om zich zag, bestonden allemaal uit meerdere kittens. Ze vroeg zich af of zij ook nog ergens een broertje of zusje rond had lopen zonder dat ze daar vanaf wist.

Honeydew luisterde aandachtig naar Nimblepaws vragen en woog af wat ze wel en niet moest vertellen. Uiteindelijk besloot ze om alles te vertellen over haar familie, zodat Nimblepaw ook iets wist van haar oma, opa en tante. 'Je eerste vraag...' begon Honeydew. 'Ja, ik was blij met je.' Ze zweeg even. 'Het lijkt je natuurlijk niet alsof ik van je hield, dat begrijp ik, maar ik begin bij het begin...' Honeydew ging rechtop zitten en keek Nimblepaw met een lieve blik in haar ogen aan. 'Ik ben geboren in een liefhebbende familie. Mijn vader was Sunflare, een sterke warrior met een vacht zo rood als een zonsondergang - je lijkt ontzettend veel op hem. Mijn moeder was Daisyleaf, de zorgzaamste kat die je je maar kunt voorstellen. En dan was er nog mijn liefste zusje, Lilywhite. We deden écht, maar dan ook écht alles samen. Een jaar geleden, in leafbare, was er een gigantische epidemie van greencough. Veel katten stierven eraan en ook mijn ouders, een paar dagen na elkaar. Mijn zusje was heel goed met medicijnen - ze wilde Medicine Cat worden - en zag hoe mijn ouders stierven. Ze werd kwaad op zichzelf, ze dacht dat zij onze ouders vermoord had en ze voelde zich zo verschrikkelijk schuldig. De volgende morgen was ze weg.' Honeydew stopte en slikte haar tranen in. 'Ik heb haar overal gezocht maar nooit meer gevonden. Het is nu al een jaar geleden. Ik weet niet waar ze is... Je begrijpt dat ik gebroken was. Ik was mijn ouders én mijn zusje verloren in zo'n korte tijd. Ik had helemaal niemand meer en ik dwaalde rond, zoekend naar mijn zusje... En toen kwam ik hem tegen.' Honeydew stopte opnieuw en keek Nimblepaw even aan. 'Je vader. Zijn vacht was wit als sneeuw en... En hij leek zo veel op Lilywhite. Het klinkt zo raar en pervers nu ik dit vertel... Maar goed, ik dacht dat ik mijn zusje gevonden had en ik rende naar de kat toe en het bleek haar niet te zijn en ik huilde en huilde... Hij was zo lief en... Uit die avond kwam jij voort. Hij wilde verder niks meer met jou of met mij te maken hebben. Voor hem was ik niets meer dan een speeltje en die dag besloot ik om jou alleen op te voeden. Maar toen kwamen de gedachtes. Hij was van een andere Clan en ik was zo bang dat jij verstoten zou worden... Dat kon ik je niet aandoen: je was zo klein en zo fragiel, dat ik besloot om je vondeling te leggen en te wachten. Ik heb net zo lang gewacht tot je opgepakt werd door Strawberry en toen ben ik weggegaan.' Honeydew keek Nimblepaw weer aan met tranen in haar ogen. 'Om je eerste vraag nog een keer te beantwoorden: ja, ik was heel erg blij. Vooral toen bleek dat je bijna een kopie was van mijn vader. Daarom heb ik je Nimble genoemd - omdat ik wist dat je net zo vlug en lenig zou worden als hij. En je tweede vraag: er waren geen andere kittens. Jij bent uniek.'

Het verhaal dat Honeydew vertelde duurde lang, maar tevreden ging Nimblepaw zitten en sloeg haar dikke staart om haar poten heen. Ze luisterde aandachtig, en probeerde ieder woord te onthouden. Ze vond het vooral leuk om te horen waar ze haar rode kleur vandaan had, want dat had ze al niet begrepen. Zeker nu ze erachter was gekomen dat Whitelion haar vader was. Ze moest Honeydew nog vertellen dat ze dat wist, maar dat was voor later. "Gelukkig maar," glimlachte Nimblepaw, en ze voelde hoe haar ogen nat werden. "Ik vind dat toch wel leuk om te horen." Ze slikte om de brok in haar keel weg te krijgen, maar het werkte niet. Een tijdje was ze stil. Ze dacht na over dat ze de enige van het nest was. Het gaf haar rust, niet nog een zoektocht naar een broertje of zusje, maar toch vond ze het ook jammer. "Ik vind het leuk om dit te weten. Je hebt dan toch het gevoel dat je jezelf wat beter kent. Heb je enig idee of Lilywhite nog leeft?"
Ze had nog meer vragen, maar besloot dat het belangrijker was om Honeydew nu wat te vertellen. "Ik heb met Strawberry gesproken," begon ze. "Ze zei dat het niet iets is om van de daken te schreeuwen dat je een halfbloed bent, dus dat ga ik niet doen. Misschien later, als mijn positie binnen de clan wat steviger is." Ze slikte nogmaals. "En.. ik heb Whitelion gesproken.." Ze stopte met praten, want aan Honeydew's gezicht viel te zien dat meer woorden niet nodig waren om duidelijk te maken waar het over ging.

Honeydew keek met betraande ogen naar Nimblepaw, wiens ogen ook al nat begonnen te worden. 'Gelukkig maar, ik vind dat toch wel leuk om te horen,' zei Nimblepaw met een glimlach en Honeydew voelde het laatste restje ijs in haar hart smelten. De grijze poes kon niks zeggen. Het voelde even goed zo, even fijn: tijd om allebei hun gedachtes op een rijtje te zetten. Nimblepaw onderbrak die stilte na een tijdje: 'Heb je enig idee of Lilywhite nog leeft?' Die naam bezorgde haar nog steeds tranende ogen, ook al was het meer dan een jaar geleden. Lily. Haar Lily. Lieve, sneeuwwitte Lily. 'Ik weet het niet...' zei Honeydew. 'Even nadat ze is verdwenen is de SkyClan uit elkaar gevallen. De vijfde Clan. Ik denk dat ze bij SkyClan is gegaan en daarna, na de brand, een eenling is geworden. Ik denk dat ze leeft.' Honeydew zweeg. 'Ik hóóp dat ze leeft,' verbeterde ze zichzelf. 'Ik heb het hele territorium van de Rogues doorzocht, ik ben zelfs huizen van Tweebenen ingedrongen om een spoor van haar te vinden. Op mijn zwakste punt ben ik naar witte lelies gaan zoeken, hopend dat ik haar bij de bloemen zou vinden. Natuurlijk vond ik niks.' Verder vertelde Nimblepaw dat ze met Strawberry had gesproken. Een vreemde steek van jaloezie ging door haar maag, maar ze knikte instemmend. 'Goed plan. Ik heb ook al met Silverfang gesproken* en we worden voorlopig niet verbannen.' Honeydew lachte. 'In dat opzicht lijken we best wel op elkaar. Altijd vragen, altijd zeker moeten weten.' Toen Nimblepaw vertelde dat ze met Whitelion had gesproken, stokte haar adem in haar keel. 'Wat heeft hij je verteld?' was het enige wat ze nog kon uitbrengen.

(* Het topic met Silverfang is redelijk doodgevallen, maar ik neem aan dat hij zegt dat we niet verbannen worden haha)

"Hmm, jammer," zei Nimblepaw toen Honeydew vertelde dat ze niks meer van Lilywhite gehoord had. Het had haar leuk geleken om meer familie te hebben. Een grote, zoals ze vaker om zich heen zag. Maar op dit moment had ze al meer familie dan een week geleden.
Ze keek verbaasd op toen Honeydew zei dat ze met Silverfang had gepraat. Een paar dagen geleden was Nimblepaw zelf naar de deputy gegaan om te vragen naar haar familie, maar hij had niks geweten. "Strawberry zei ook al dat we het hem wel kunnen vertellen, omdat hij zelf van de Skyclan komt en later bij de Thunderclan is gekomen." Door Honeydew's verhaal begreep ze dat die clan verdwenen was.
'Wat heeft hij je verteld? vroeg Honeydew haar. "Nou," begon Nimblepaw. Ze merkte dat ze het niet moeilijk vond om het uit te spreken. Ze was kwaad op Whitelion, maar dat was ze al sinds hun eerste ontmoeting. Wat hij tijdens hun gesprek had gezegd maakte daar weinig verandering in. Het gaf haar zelfs rust, omdat ze nu eindelijk zijn redenen kende. Al was het onzin geweest wat hij had uitgekraamd. "Dat hij m'n vader is.."

'Dat hij m'n vader is...' Die woorden kwamen als een blikseminslag bij Honeydew binnen. Ze had het Nimblepaw veel liever zelf verteld. Die lieve Whitelion die ze had ontmoet, vol begrip voor haar situatie, was al verdwenen toen ze hem vertelde dat ze een kitten kreeg. De tweede keer dat ze hem zag, bij de rivier, was hij compleet gestoord geworden. Bloeddorstiger en nog wreder dan hij was. Wat zou hij haar nog meer verteld kunnen hebben? Een hoop leugens? 'Dat klopt,' zei Honeydew, instemmend maar kil. 'Whitelion is je... vader. En ik moet je zeggen dat ik niet echt trots ben op dat feit.' Honeydew zuchtte en liet haar kop naar beneden hangen. 'Heeft hij je nog meer verteld? Heeft hij gedreigd om je te vermoorden?' Honeydew liet haar blik over Nimblepaws rode, steeds dikker wordende vacht glijden. 'Ik ben opgelucht en verrast dat hij je niet verwond heeft.'

Nimblepaw knikte bij Honeydew's bevestiging. Ze was er eigenlijk al zeker van geweest dat het waar was wat Whitelion haar had verteld. Het paste in het rijtje met gebeurtenissen. "Ik kan wel begrijpen dat je er niet zo trots op bent," grinnikte Nimble. "Hij is niet bepaald mister nice." Ze dacht even terug aan het gesprek, maar kon zich er niet veel van herinneren. Hij had dreigend voor haar gestaan, nog wat tegen haar geschreeuwd, maar ze had alleen maar kunnen nadenken over hoe zo snel mogelijk weg te komen. "Hij zei wel dat ik dood moest, en jij, omdat we zijn bloedlijn verpestten. Maar ik denk dat als we veilig in het territorium blijven, dat hij niet teveel uit kan halen." Na de vorige keer dat hij het gebied in was getrokken, had hij zo veel schade aangericht dat hij wel heel dom moest zijn zou hij dat nog eens proberen.

Honeydew knikte toen Nimblepaw zei dat ze in het territorium moesten blijven. 'Dat lijkt me een goed idee. Zolang we nog niet van Everstar of Silverfang gehoord hebben of Whitelion met harde hand is aangepakt, moeten we zoveel mogelijk hier blijven.' Honeydew lachte. 'Dat lijkt me erg moeilijk voor jou, of niet?' Ze voelde zich voor het eerst in een paar weken echt blij. Een echte relatie hadden Nimblepaw en zij nog niet opgebouwd, maar het rode katje begreep haar motieven. Ongeveer. Het begin was in ieder geval gemaakt. 'Ik denk ook dat het beter is als we niet alleen op pad gaan, jagen of patrouilleren bijvoorbeeld,' vervolgde Honeydew. 'Je weet maar nooit. Hij kan overal zittten, vooral met dat gestoorde karakter van hem. Het is beter als we iemand met ons meenemen, ik een andere warrior bijvoorbeeld en jij Snowdrop.'

Nimblepaw begon te lachen. "Je hebt zeker gehoord van mijn ontsnappingen uit het kamp en het territorium?" Ze was inderdaad behoorlijk opstandig geweest, al was dat nooit op een negatieve manier bedoeld. Ze wilde gewoon dingen ontdekken! "Ik hoop dat Snowdrop binnenkort weer het kamp uit kan, of zelfs haar dan. Sinds de verwondingen die Whitelion haar heeft aangebracht, heb ik haar niet meer gezien." Ze klonk sip, en bezorgd. Ook al had ze slechts een keer met Snowdrop getraind, ze had gezien hoeveel kracht de poes in zich had. Ze was zó blij geweest toen ze bij de ceremonie hoorde dat zij haar mentor zou worden. Maar ze begon de hoop dat ze goed zou herstellen steeds meer te verliezen.
"Hoe ben jij eigenlijk, in.. vechten enzo? En jagen? Misschien kan jij me nog wat leren?" Ze had zichzelf voorgenomen te kunnen jagen voordat de prooien weer zouden komen. Dan kon ze goed meehelpen met het aanvullen van de prooistapel.

'Ach ja, je ontsnappingen zijn redelijk berucht in de Clan,' lachte Honeydew. 'Je vacht valt ook zo op in de sneeuw: als we een rode vlek in de verte zien wegrennen is het van: 'oh ja, dat moet Nimblepaw wel zijn'. Niemand doet nog moeite om je tegen te houden.' Honeydew keek bezorgd toen Nimblepaw over Snowdrop te vertellen. 'Oh jee. Ik heb haar ook niet meer in de Warriors Den gezien sinds het gevecht. Ik heb altijd gedacht dat ze misschien vroeg opstond om te gaan jagen of om te gaan trainen, maar blijkbaar zit ze nog steeds in de Medicine Cat den. Maar jij traint ook al heel goed, zelfs zonder mentor. Als Snowdrop weer beter is en je weer gaat trainen, zal ze vast trots op je zijn.' Honeydews ogen sperden zich open van blije verbazing toen Nimblepaw aan haar vroeg of ze een soort vervangende mentor voor haar wilde worden. 'Hmm, ik ben niet echt de beste in vechten, dat kan Snowdrop je beter leren, maar jagen kan ik wel,' zei ze. 'Zullen we een keer samen gaan jagen? Dan leer jij ook wat meer bij en kunnen we meer voedsel voor de Clan terugbrengen.'

Nimblepaw begon te lachen. "Ja, dat kan ik me goed voorstellen. Ik was ook zó blij toen ik eindelijk apprentice werd. Toen mocht ik het kamp uit zonder dat iemand me tegen kon houden." Maar haar blik veranderde weer naar bezogd toen Honeydew vertelde dat ze Snowdrop niet in de warriors den zag, maar waarschijnlijk nog steeds in de medicine's cat den was. Ze schudde bezorgd haar kop. "Ik hoop dat het goed gaat komen.. Anders kan ik het mezelf echt niet vergeven dat ik haar in die positie bracht." Het was een van de redenen waarom ze wilde leren vechten: om zichzelf te kunnen beschermen, zodat anderen dat niet steeds voor haar hoefden te doen. Honeydew zei dat zij daar niet zo goed in was. Maar jagen kon ze wel. "Ja, leuk!" zei Nimblepaw, weer uit haar negatieve gedachtes gewekt. "Er is weinig om op te oefenen nu, maar de techniek moet vast lukken." 

(Zullen we daar een topic voor maken?  )

'Ik denk dat het wel goed gaat komen met Snowdrop,' zei Honeydew. 'Ze is een ontzettend sterke warrior. En wat stelt een aanval van Whitelion nou helemaal voor?' Ze haalde speels haar schouders op. 'Kijk, ik voel er al niks meer van!' Lachend luisterde Honeydew naar Nimblepaw en antwoordde: 'De techniek moet sowieso lukken ja, maar ik heb een groepje konijnen gezien die denk ik net uit hun winterslaap zijn. Ze zijn nog een beetje slap en dromerig maar mager, dus dat wordt een perfecte prooi en perfect oefenmateriaal.' Honeydew zwaaide opgewekt met haar dikke grijze staart. Ze had zo lang op slapende en zieke prooidieren gejaagd, dat er niks leuks aan was. Nu kon ze er eindelijk weer een soort spel van maken en Nimblepaw ook wat leren. 'Zullen we gaan?' vroeg ze.

(Goed idee! ^^ Ik maak hem wel en dan stuur ik je de link via PB c:)