As long as you love me [Minnowleaf]

But hey now, you know girl,
We both know it's a cruel world,
But I will take my chances

De kater draaide zijn kop nog een maal om naar het ShadowClan territorium. Hij had het hele territorium de afgelopen paar dagen helemaal afgezocht. Van de hoogste boom tot het diepste hol. Maar nog altijd was ze spoorloos. Nee, hij zou haar vinden, al moest hij daarvoor alle regels breken die er waren. Een ijskoude bries streek door zijn vacht mee en hij sprong het struikgewas in. Hij had gisteravond besloten dat hij vandaag in het Rogue Territorium moest zoeken. De kater vernauwde zijn ogen vanwege de koude bries die door het woud heen stroomde. De meeste katten zouden nu in hun nest blijven liggen, maar hij was die morgen extra vroeg opgestaan voor haar. Hij zou haar vinden, voordat de ijzig koude tijden pas echt aan zouden breken. Wat voor een gevaar zou ze wel niet allemaal lopen? Hongerige vossen, dassen, wilde honden, vijandige katten. De kater voelde hoe zijn maag zich omkeerde toen hij hieraan dacht. Dat kon hij dus beter niet meer doen. Hij merkte dat hij de ShadowClan geur nu aardig achter zich had gelaten en was dus al een eindje op weg. Nog altijd had hij nog geen enkel spoor gevonden. "Waarom Minnow.." murmelde hij zachtjes en moest zijn tranen nog net onderdrukken.

As long as you love me
We could be starving
We could be homeless
We could be broke

_{Al dagen liep de poes rond in rogue territoria, met andere woorden, het gebied dat aan niemand toebehoorde. Al dagen probeerde ze haar gedachten op een rijtje te zetten, maar keer op keer veranderde er niets aan haar verwardheid. Ze wist het allemaal niet meer; Iedereen beoordeelde haar op de daden van haar neef, en alsnog was er iemand die toch van haar hield? Met een brok in haar keel dacht ze terug aan Frostlake, en aan wat hij tegen haar had gezegd. Was ze beter gebleven? De lichtrode poes haalde even haar schouders op en zuchtte zachtjes, ze zou nog wel eens terugkeren, ooit. Want ze had nog altijd niet de clan verlaten, en om eerlijk te zijn wou ze dat ook niet. Shadowclan was nog altijd haar thuis, voor nu en voor altijd. De kattin haalde nog eens diep adem maar verstijfde de seconde nadien. Met een angstige blik in haar ogen stak ze haar neusje in de lucht om de geur die ze zonet had geroken te bevestigen. Vos. Haar staart begon nerveus van links naar rechts te zwiepen en nervositeit stond in haar ogen af te lezen. De poes draaide zich om zodat ze naar de veilig van de struiken kon rennen, maar zodra ze zich had omgekeerd stond ze oog in oog met een rood gedaante. Haar pupillen werden kleiner van angst en zo snel als ze kon rende ze weg, ter vergeefs. De vos had zich al op Minnowleaf gewaagd en drukte haar met zijn gevaarlijke poten tegen de grond. Een gil verliet haar keel terwijl ze haar ogen dicht deed. Was dit dan het einde? Haar dood waarnaar toe ze heeft geleefd? Zou haar leven op deze manier eindigen..?}

Hij wist zijn tranen nog maar net binnen te houden. Nee, hij moest nu niet huilen, hij moest Minnow zoeken. Een ongerust gevoel vulde zijn maag. Een koud iets kwam op zijn neusje terecht, maar smolt meteen. Hij keek wat scheel en zag dat er een druppeltje water op zijn neus lag. Hij schudde zijn kop en keek omhoog, de eerste sneeuw van het seizoen begon weer te vallen. Hij wendde zijn ogen af naar zijn poten en begon te lopen, geen idee in welke richting, maar hij kon niet stil blijven staan. Een gil galmde door het woud heen. De kater spitste zijn oren en sperde zijn ogen wagen weid open. Minnowleaf. Hij begon te rennen en negeerde de ijskoude bries die zijn vacht alle kanten op blies. Binnen een halve minuut kwam hij aan op een kleine open plek, en zag hoe een grote, rode gedaante zich op een wat kleinere, lichtrode had gestort. De kater twijfelde geen moment en besprong de vos. Hij duwde deze zo hard weg dat hij een stuk verderop met de vos over de grond rolde.

_{De lichtrode poes sloot haar blauwe ogen toen ze de kaken van de vos in een razend tempo open zag gaan. Versteend als ze was wachtte ze af op de pijn die elk moment door haar lichaam heen zou schieten, maar er gebeurde niks. Behalve dat ze de greep die de vos op haar had gecreëerd voelde verzwakken. Nieuwsgierig opende ze haar ogen en sprong ze weg zodra ze doorhad dat iemand de vos van haar af had geduwd. Haar kijkers werden groot van ongelovigheid toen ze Frostlake's gestalte zag. Wat deed hij hier?! Hoe had hij haar gevonden, en belangrijkste van al; Waarom zette hij zijn leven op het spel voor iemand zoals háár?! Vele vragen raasde door haar kop heen en heel haar verstand bracht haar bij de vluchten, maar toch deed ze dat niet. Ze zou nooit kunnen leven met het feit dat de kater dood was door haar, als de vos hem werkelijk zou vermoorden. En om de held maar even uit te hangen liep ze terug in de richting van het strijdveld, om zich nadien op de vos te werpen. Haar stevig kaken klemden zich rond de nek van het rode beest, echter verloor ze grip en schoof ze er weer af. Instinctief rolde ze van het dier weg, en gaf ze toe aan de realiteit. Ze kon niks anders doen dan toekijken..}

Frostlake was helaas de ongelukkige die onderop kwam te liggen toen hij en de vos stopte met rollen. De vos grauwde een keer en probeerde uit te halen naar zijn kop, maar deze draaide de kater net op tijd nog weg. Frostlake krabbelde overeind en stond een paar seconden tegenover de vos. Hij gromde een keer woest en viel toen de vos weer aan, blind van woedde dit keer. Niemand kwam aan Minnowleaf, niemand kwam aan zijn Minnowleaf! Hij sloeg zijn klauwen in de pels van de vos. Hij zag hoe Minnowleaf hem probeerde te helpen, en haar klauwen in de rug van de vos sloeg. Maar ze was te zwak, en rolde van de vos af. StarClan zij dank dat ze haar verstandig hield en niet meer terug kwam, dit zaakje kon hij zelf wel afhandelen. De poes was nu op veilige afstand gebleven en Frostlake leefde zich uit op de vos. Hij kraste langs diens kop en ogen, en de vos schrok duidelijk van de agressie die de zwarte kater toonde. Nee, hij was niet vaak boos, maar als je hem boos maakte, dan was het aardig ook. Hij trapte de vos nog eens na met zijn achterpoten, en toen verdween deze angstig piepend in de struiken. De kater liet zich op zijn achterwerk vallen en hijgde nog even kort na. Hij had er niks aan over gehouden, op een paar krasjes en schrammen na dan. Zo hier en daar zaten wat bloedvlekken op zijn pels, een deel van hem zelf en een deel van de vos. Hij gaf een paar snelle likken over de wond op zijn schouder en liep toen voorzichtig op de rode poes af, hopend dat ze niet weer zou vluchten. "Minnowleaf.." murmelde hij zachtjes en keek haar aan. "Loop nooit meer weg, oké? Kom terug met mij naar ShadowClan." murmelde hij en keek haar toen aan. Er was duidelijk te zien dat hij zich enorme zorgen had gemaakt over de rode poes.

_{De wind suisde hard tegen haar vacht aan en zorgde ervoor dat deze genadeloos opwaaide en alle kanten heen vloog. Haar fijne kopje hield het strijdveld voor haar strak in de gaten. Haar blauwe ogen stonden levenloos en bang. Wat als hij stierf? Wat als de vos in staat was hem te doden? Er was nooit iemand geweest die zulke aardige dingen tegen haar had gezegd dan hij. Hij was die ene kat die altijd voor haar had klaar gestaan. Waarom had ze daar niet eerder aan gedacht? Waarom had ze haar eigen behoeftes weer op de éérste plaats gezet? De kater zette zijn leven op het spel, speciaal voor haar. Waarom zag ze dat nou niet in? Minnowleaf schudde haar kopje en sloeg haar poten over haar ogen. Ze wou het niet meer aanzien. Wou ervoor zorgen dat ze tijdelijk doof was en de kreten die te pas kwamen niet kon horen. Echter was het plots stil, en hoorde ze het gekraak van sneeuw steeds dichter bijkomen. Was... Frostlake dood? Was zij de volgende die moest toegeven aan de sterke kaken van het rode beest? Na verloop van tijd had de sneeuw haar vacht weten te doorweken en plakten de plukken pels aan haar lichaam. Nu pas kon je zien hoe tenger en fragiel ze wel niet geworden was. Net een grassprietje waar je onbewust op zou trappen. Een simpele bries van de wind en je zou denken dat ze niet zwaar genoeg was om op de grond te blijven staan. Zachtjes begon de poes te beven. Deels uit angst en deels gewoon omdat ze het ijskoud had. "Minnowleaf.." Voor heel even dacht ze dat de vos tegen haar aan het praten was, maar zodra ze opkeek en de groene blik van de kater ontmoette ging er iets in haar branden. Hoop. Snel keek ze om zich heen, haar adem stokkend toen ze doorhad dat er geen vos meer te zien was. Was het hem gelukt?! Haar doffe blauwe ogen begonnen te glanzen van geluk, tot zover dat nog kon. "Loop nooit meer weg, oké? Kom terug met mij naar ShadowClan." Murmelde de kater. Minnowleaf opende haar mond en vormde de woorden al, echter kwam er geen geluid. Het zicht dat ze had vervaagde lichtjes en zwarte vlekken begonnen voor haar ogen te dansen. "Frostlake? FROSTLAKE?!" Haar wanhopige kreet galmde over de heuvels, gevolgd door een zachte plof. Haar rode gestalte bevond zich in de sneeuw, haar blauwe ogen gesloten en haar hart dat het nog maar met zwakke pompslagen volhield. De poes was haar bewustzijn verloren. Het was haar allemaal teveel geworden, de vos, Frostlake, en bovenal de botten die als hoekpunten uit haar vacht staken. Ook al zou ze mee terug zijn gewild, ze zou er sowieso de energie en de kracht niet meer voor hebben..}

Haar ogen stonden dof, botten staken uit van vermagering en haar vacht was vies. Toen de poes zijn stem hoorde leken haar ogen weer wat te schitteren, zoals ze vroeger altijd hadden gedaan. De kater knipperde zijn emoties terug, want ergens in deze verwaarloosde poes zag hij nog altijd de Minnowleaf van vroeger, en hij ging proberen die weer terug de krijgen. Hij zou haar ogen weer laten stralen, hij zou haar vacht weer laten glanzen, hij zou al haar onzekerheid over haar afkomst weg laten vloeien als dooiende sneeuw in het einde van Leafbare. Hij deed een paar pasjes dichterbij toen de poes haar mond opende om wat te zeggen. Opeens verloor hij de zuivere Minnowleaf. Haar ogen werden wat glazig en geschrokken keek hij naar de rode kattin. "Frostlake? FROSTLAKE?!" klonk haar wanhopige kreet in zijn oorschelp. Deze kreet leek zich wel duizenden keren te herhalen, maar het klonk steeds zachter. Het gaf bijna het effect van een kat die in een grot schreeuwde, z'n weerkaatsing was dat. Hij deed geschrokken een een pas naar voren toen de poes in de sneeuw plofte, helemaal nok-out. Voor een seconde of twee stokte de adem hem in de keel. "Minnow.." murmelde hij en schudde langzaam zijn kop. Hij boog zijn hoofd en duwde deze tegen haar vacht aan: ze had nog hartslag. Hoop kwam naar boven en hij moest even nadenken. Het zag er niet naar uit dat de poes krachten had om naar het kamp te lopen als ze weer wakker zou worden, want dat wist hij, ze moest wakker worden. Het was niet veilig om hier te blijven, voor het geval de vos terug zou komen. De sneeuw werd erger en een donkere lucht kwam langzaam maar zeker hun kant op drijven. Ze moesten terug naar het kamp. Hij keek naar de vermagerde poes. Hij moest haar meenemen, anders zou ze bevriezen hier. De kater boog zich een beetje en schoof zijn lichaam onder de hare. Hij voelde haar vacht tegen de zijne, iets wat hij voor altijd zou willen voelen. Maar er was nu geen tijd voor dromen over de toekomst, ze leefden in het heden, en als hij wilde dat Minnow dit zou overleven moest hij nu terug naar het kamp. De kater haalde diep adem en begon toen op een drafje terug te koersen naar de vage geur van hun Clan, ergens in de verte. Als hij bofte zou hij nog voordat de sneeuwstorm losbarstte terug kunnen zijn, als hij geen ophoud had.

OCC: Ik maak een nieuw topic aan in het kamp. Topic is dus uit.

Onderwerp: Re: As long as you love me [Minnowleaf]