Snow is falling {Strawberry}

De jonge poes zat ineengedoken onder een struik en staarde krampachtig naar het kleine muisje wat zich tussen de varens probeerde te nestelen, om daar te schuilen voor de vallende sneeuw. Haar rode pels zou normaal gesproken goed te zien zijn, maar omdat enkel haar appelgroene ogen zichtbaar waren voor de muis, had deze niks door. Ze had geleerd dat muizen erg gevoelig waren, en ze mocht dus geen enkel geluidje maken. Ze kneep haar ogen wat dicht zodat ze het allemaal wat scherper kon krijgen. Haar poten spanden zich aan en razendsnel schoot de poes uit de struiken, om vervolgens op de muis neer te ploffen. Ze sloeg haar klauwen uit zodat de muis geen kant meer op kon, en beet toen snel diens keel door. Triomfantelijk hief ze haar kop en likte ze het bloed van haar lippen af. Ergens was de drang groot om deze prooi naar binnen te werken, nu deze nog vers was, maar ze vergooide deze gedachte snel toen ze terug dacht aan de Warriorcode, eerst moest de rest van de Clan gevoed worden.

Het was maar een vreemd idee voor Strawberry, dat iedereen elke stap die je maakte kon volgen. Want bij welke stap die ze maakte en elke poot die ze in de sneeuw drukte, liet ze een indrukwekkend exact spoor achter. Ze keek eventjes over haar donker gekleurde schouder heen om het spoor te volgen, maar de verste pootafdrukken waren alweer groot en deels ingesneeuwd door de eindeloos naar beneden vallende vlokken. Het zag er tegelijkertijd beeldschoon en troosteloos uit. Strawberry wist nog niet goed waar ze het onder moest rekenen. Voor nu vond ze het niet prettig hoe de sneeuw in witte klompen aan haar poten hing en een zachte zucht ontsnapte dan ook uit Strawberry's mond. Ze kon haar adem volgen tot de witte mist oploste in de lucht. Met ietwat ploeterende stappen liep ze door, weer terug gaande naar het kamp. Het was prettig om eventjes een wandeling te maken, maar ziek worden moest ze niet. Dat zou zowel slecht zijn voor haar als voor haar kittens. Maar net toen ze zich door de struiken wilde wurmen, viel haar blik op een vossenrode apprentice met appelgroene ogen. Was deze niet uit de Skyclan? Haar blik viel even op de muis die de apprentice bij zich droeg. "Goede vangst," Sprak Strawberry op duidelijk verstaanbare en licht aanmoedigende toon. Nu de prooi zo schaars was, was het mooi dat zoveel katten hun steentje bijdroegen. Zijzelf? Nee, zijzelf lag nutteloos te wezen in de nursery...

Ze likte haar lippen af en liet het muisje voor haar poten vallen. De rode poes gaf een paar snelle likken over haar schouder en borst, waarna ze weer naar het muisje keek. De drang was zo groot.. zo groot. De poes hoorde in de verte wat geknars van de sneeuw: er kwam iemand aan. Ze opende haar bek en rook ThunderClan. Eerst schrok ze, maar toen realiseerde ze zich dat zijzelf nu ook ThunderClan was. Haar oortjes wiebelden wat nerveus en het puntje van haar staart wiegde langzaam heen en weer. Een poes met blauwe ogen en een witte vacht met bruinige vlekken kwam op haar af. Peachpaw schuifelde wat nerveus heen en weer. Ze kende niet veel katten, op het handje vol katten na dan die ook uit SkyClan kwamen, maar die toonden niet veel belangstelling voor haar. "Goede vangst," miauwde de poes toen op een aanmoedigende toon. Peach perste een zuinig glimlachje op haar gezicht, duidelijk niet echt op haar gemak. "Bedankt.." miauwde ze, al viel haar zin wat stil, gezien ze de naam van de poes niet wist.

Strawberry wist nog wel een vriendelijke glimlach op te houden, maar had geen idee om nog verder de conversatie lopend te houden met de vossenrode Skyclan poes. Ze was sowieso geen ster met het overgooien van de conversatiebal, maar met de Skyclan katten vond ze het op de één of andere manier extra moeilijk. Van de meeste katten in de Thunderclan wist ze, omdat ze ze haar hele leven al kende, nog wel het een of andere om mee te praten. Dit was echter niet het geval bij de Skyclan katten. De poes boog haar kop dus alleen maar. "Geen probleem," Miauwde ze, nog steeds vriendelijk. Ondanks dat de Skyclan katten niet helemaal haar ding waren, omdat ze zelf niet heel erg assertief was, probeerde Strawberry ze zich wel thuis te laten voelen... "Dus.. euh.. succes nog.. denk ik?" Mompelde ze vervolgens wat onhandig, waarna ze aanstalten maakte om door te lopen. Beter dat ze de poes niet van haar werk af zou houden.. niet?

"Geen probleem," hoorde ze de andere poes mauwen en Peachpaw knikte een keer. Ze schuifelde wat met haar pootjes door de sneeuw heen en haar snorharen trilden lichtjes. "Dus.. euh.. succes nog.. denk ik?" miauwde de poes toen en ze maakte aanstalten om te vertrekken. "Wacht!" riep Peach toen wat onverwachts, al schrok ze een beetje van het volume wat er opeens uit kwam. Ze schopte wat sneeuw over haar muis heen en trippelde toen naar de poes toe. "Ik ben Peachpaw." miauwde ze toen en gaf een paar snelle likken over haar vacht. Het was nog maar een dag geleden dat de poes terug was gekeerd naar het SkyClan kamp, en toen haar broer had aangetroffen, Raisingsun. Echter was dat niet echt goed verlopen, gezien hij haar andere siblings mee had genomen naar BloodClan. Hij had haar uit de familie gezet, haar geprobeerd te vermoorden. De rode poes was bang om alleen in een nog redelijk onbekend territorium te blijven. Ze was bang dat hij ergens in een boom toekeek om haar op momenten aan te vallen dat ze alleen was. Ze keek even wat onzeker naar de poes. Ze had niemand nog verteld over haar aanvaring met haar broer, zijn bedreigingen. Misschien kon ze haar wel in vertrouwen nemen, maar tot nu toe had ze nog niet eens de naam van de poes gehoord.

De sneeuw kraakte lichtjes onder haar melkwitte voorpootjes en stond haar toe om bij elk pasje iets weg te zakken. Het gaf haar een naar gevoel, een rilling die haar ruggengraat opschoot bij elke pas die ze zette in het bevroren spul op de grond. Ze vernauwde haar ogen lichtjes. Ze moest het maar volhouden. Het duurde niet lang totdat ze in het kamp was. Ze had een hekel aan het koude, maar het was lang niet zo erg dan constant in de nursery zitten. Daar was het juist weer verstikkend warm met alle katten die er lagen. Al werd dit wel telkens minder, aangezien er de laatste tijd heel wat kittens apprentices geworden waren. Ze schudde haar kop lichtjes, ze liet zichzelf weer eens afdwalen qua gedachten. Dit moest ze niet doen, kwam alleen maar rottigheid van. Ze schrok lichtjes op toen haar naam geroepen werd en spitste haar oren eerst voordat ze over haar schouder kreeg naar de wollige rode apprentice. "..Wat is er?" vroeg Strawberry met een lichte aarzeling in haar stem, aangezien de apprentice nogal hard geroepen had. Bijna direct kwam de apprentice naar haar toe getrippeld en stelde zichzelf voor. Voorzichtig stond Strawberry zich toe om te glimlachen. "Aangenaam Peachpaw.. Ik ben Strawberry," Ze klonk niet helemaal aanwezig, ze verdwaalde immers wel vaker in haar gedachten. De poes had veel te veel zorgen aan haar kop dan haar lief was...