Just watching, nothing more

Met grote ronde ogen tuurde hij naar buiten. Sinds hij zijn blauwe kijkers had weten te openen was dit een haast dagelijks ritueel geworden. Zijn blik volgde de sneeuwvlokjes die af en toe omlaag dwarrelden, gleed vervolgens over het ondergesneeuwde kamp en bleef hangen op de sporen die de volwassen katten erin hadden gemaakt. Het was een spannende wereld daarbuiten, maar anders dan zij broertje en zusje was hij wat terughoudender, wat rustiger. Zijn kleine lichaam en wat verzwakte immuunsysteem droegen daar ook aan bij. Hij was nog altijd de kleinste van het nest, maar dat maakte zijn dromen en fantasieën niet kleiner. Een enkeling had hem al voor poes gehouden, maar dan had hij heel snel gepiept dat hij gewoon klein was en dat hij net zo groot zou worden als zijn vader. En nu zat hij hier weer, vlakbij de ingang van de nursery, kijkend naar alles wat daar buiten gebeurde. Het moest geweldig zijn een warrior te zijn, die vrijheid die je dan kreeg.

De ogen van de kit gingen door de nursery heen, zoekend naar een van zijn vriendjes. Hij vond echter geen een van hen en zuchtte een keer wat verveeld. Leafbare was een van de leukste seizoenen van het jaar, en dan was er niemand die met hem wilde spelen in de sneeuw! Het katertje klom onhandig uit zijn mosnest, ja, zijn mosnest. Gezien hij geen moeder had en er geen enkele poes was die hem in hun nest wilde, had hij zijn eigen nestje. Hij kwam wat luidruchtig neer op zijn achterwerk en wat stof dwarrelde op. Hij schudde verwoed zijn kopje en sprong overeind. Met zijn staartje kaarsrecht in de lucht paradeerde hij door de nursery heen, richting de uitgang van de nursery. Hij stopte en keek naar de sneeuwvlokken die neerkwamen op de grond, en een koude bries kwam hem tegemoet. Hij rilde een keer kort, en keek toen naar de kitten naast hem. Die kende hij niet. Nieuwsgierig schuifelde hij wat dichterbij en bekeek het katertje, die qua vachtkleur wel een beetje op hem leek, dezelfde strepen, maar dan een stuk kleiner en met blauwe oogjes. "Hallo." miauwde het katertje met zijn piepstemmetje om de aandacht van de andere kitten te krijgen, vast een kit die nog erg jong was, schatte hij in. "Ik ben Perishkit."

Runekit schrok op toen hij een stem naast zich hoorde. Zijn blauwe ogen schoten opzij, naar de tabby kitten die daar was verschenen. "Hallo" piepte hij vriendelijk. De ander was een stukje ouder en hem nog onbekend. Tot nu toe had hij voornamelijk bij zijn moeder, vader of broertje en zusje gezeten. Rune moest eerlijk toegeven dat het een stuk rustiger was zonder die twee. De tabby kitten stelde zich voor als Perishkit en Runekit herhaalde zijn naam een paar keer in zijn hoofd zodat hij hem niet zou vergeten. "Mijn naam is Runekit!" miauwde hij enthousiast. Zijn woorden werden gevolgd door een windvlaag die enkele sneeuwvlokken naat binnen blies. De kleine haalde er onmiddellijk naar uit met zijn pootjes, maar zodra de sneeuw zijn warme kussentjes raakte verdween het.

Voor een paar tellen werd de kitten wat afgeleid en volgde een paar sneeuwvlokjes, die hun weg naar de aarde zochten. Hij volgde de route die een van die vlokjes nam en keek weer naar de andere kitten toen de sneeuwvlok zich bij de witte laag op de grond voegde. "Hallo" piepte de andere kitten toen vrolijk nar hem. Perishkit plofte neer op zijn achterwerk en sloeg zijn staartje om zijn voorpoten heen. Dat was iets wat hij katten altijd zag doen, dus dat zou dan wel netjes zijn ofzo. "Mijn naam is Runekit!" miauwde het katertje naast hem toen weer enthousiast. Runekit, oké, die naam moest hij niet vergeten. Er was een kleine windvlaag en deze blies wat sneeuwvlokken mee. Perishkit zag hoe de andere kit uithaalde naar de vlokjes. Hij bleef zitten en bewoog wat met zijn oortjes toen er een op zijn neusje terecht kwam. Het was maar voor een paar seconden, want toen was deze opeens weer weg. "Ben jij al buiten de nursery geweest?" vroeg hij vervolgens aan Runekit. Hij was al buiten geweest, zelfs buiten de veilige wand van het kamp, maar dat ging hij natuurlijk niet verklappen, gezien hij nog niet wist of hij deze kit kon vertrouwen.

Toen de ander hem vroeg of hij al buiten de nursery was geweest schudde hij zijn hoofd. "Nee nog niet," gaf hij eerlijk toe. Hij wist eigenlijk niet of zin broertje en zusje al buiten waren geweest. Als dat zo was dan hadden ze hem in ieder geval niet meegenomen. "Jij wel?" Vast wel, want Perishkit leek ouder dam hem. Runekit vroeg zich af of hij dan ook dagen had meegemaakt dat de grond niet wit was. Sinds hij geboren was sneeuwde het al, dus hij wist niet anders dan dat de grond wit zag van het koude spul. Hij had echter wel geleerd dat het ook anders kon zijn. De kleine tabby kater besloot de ander echter niet te bombarderen met vragen en wachtte rustig af tot zijn vorige vraag beantwoord werd.

Het andere katertje schudde vervolgens zijn kopje, precies wat hij dacht. "Nee nog niet," gaf Runekit toen toe. "Jij wel?" vroeg deze vervolgens aan hem. Perishkit keek naar hetgeen buiten de nursery en knikte. "Ja, al een paar keer." miauwde hij en keek weer naar Runekit. De kitten was inderdaad, net zoals hij had verwacht, nog erg jong en dus nog niet buiten geweest. Hij wel, natuurlijk. Een idee kwam op dat moment in de kitten op. "Heb je zin om dan nu naar buiten te gaan?" miauwde hij en keek de kitten vrolijk aan, voor alles moest een eerste keer zijn, of niet dan? En hij verveelde zich dood, dus dat leek hem wel een goed idee. Zo kon hij Runekit ook nog beter leren kennen.

Runekit keek het oudere katertje met twinkelende oogjes aan toen deze zei dat hij al een paar keer buiten de nursery was geweest. Dat wilde hij ook! Hij wist echter niet zeker of hij zomaar het kamp in mocht lopen. Die gedachte verdween als sneeuw voor de zon toen Perishkit hem voorstelde nu naar buiten te gaan. "Ja!" kwam er gehaast uit. Zo'n kans wilde hij echt niet laten liggen en het zou vast wel mogen met een ouder kitten bij hem. Met een vrolijk sprongetje belandde hij op zijn pootjes en ging recht voor de uitgang staan, waarna hij even om keek of Perish wel mee kwam. Voorzichtig zette hij zijn twee voorpootjes in de sneeuw om te wennen aan de kou.

"Ja!" kwam er gehaast uit de mond van Runekit. Perishkit greens naar het veel jongere katertje. Deze deed een sprongetje naar voren en keek toen achterom om te zien of hij wel volgde. Perishkit kwam naast Runekit staan en keek uit over het kamp. Het jongere katertje plantte zijn voorpootjes in de sneeuw om te wennen aan de kou die het witte spul uitstraalde. Perishkit greens en rende voluit de sneeuw in. Hij lachte luid van het plezier en hij struikelde over zijn eigen pootjes, waardoor de sneeuw in het rond vloog. Vrolijk lachend rolde het katertje door de sneeuw heen. Hij kwam langzaam tot stilstand en hikte nog wat na.

Perishkit schoot at snel langs hem heen om lachend door de sneeuw te rollen. Bij het zien van zijn pret vergat Runekit als zijn voorzichtigheid en stoof naar voren. Het witte spul bleef in zijn vachtje hangen terwijl hij zich er een weg door baande. Het kostte flink wat moeite om door de dikke lagen heen te komen, maar dat maakte het niet minder leuk. Vrolijk lachend liet hij zich omvallen zodat hij in de sneeuw lag en likte er wat van op. Zodra zijn tongetje het raakte, smolt het en werd het koud water. Runekit sprong weer op, schudde zijn vachtje uit en keek om zich heen om te zien waar Perishkit uithing.

Hij hikte nog wat na en zag de donkere pels van Runekit een stukje verderop door de sneeuw heen ploeteren. Perishkit sprong op en ging sprongetje voor sprongetje de kant van Runekit weer op, dat geen namelijk sneller dan telkens door de sneeuw heen ploeteren. Hij zakte tot aan zijn kin weg omdat het hier wel erg diep was en sprong weer verder. Uiteindelijk kwam hij voor de neus van Runekit terecht en de sneeuw werd alle kanten op gelanceerd. "Boe!" miauwde hij vrolijk tegen de jongere kit en keek deze toen afwachtend aan.

Runekit

Zonder enige waarschuwing dook Perishkit voor zijn neus op uit de sneeuw. Runekit slaakte een klein, hoog, kreetje en maakte een sprongetje van schrik. Hierdoor schoot er nog meer sneeuw rond. Toen hij besefte dat het enkel Perishkit maar was keek hij wat beschamend naar de witte grond onder zijn pootjes. Zo zouden ze hem nooit gaan zien als een sterke warrior, als hij schrok van een andere kitten. Laat staan dat hoge gilletje van hem, daar moest hij echt wat aan doen. Hij besloot het echter voor nu even los te laten. Het had geen zin om hier te staan mokken, right? Het glimlachje verscheen alweer op zijn snoet.

Hij greens even toen Runekit schrok en een hoog kreetje slaakte. Het katertje keek wat beschaamd naar zijn pootjes en was toen even stil, maar al snel verscheen er weer een vrolijke glimlach op zijn gezicht. Perishkit glimlachte en zwiepte een paar keer met zijn staart. "Ik heb een leuk idee!" miauwde het katertje opgewonden en begon wat sneeuw bij elkaar te schrapen met zijn pootjes. Hij duwde het rommelige bolletje sneeuw bij elkaar en toen het wat groter en steviger was begon hij het met zijn neusje voort te duwen. Het balletje werd steeds groter. Met veel moeite duwde de kitten het voort, het was nu al even groot als zijn lijfje. Hij glimlachte trots en begon het balletje toen wat platter te duwen, zodat het op het lichaam van een kitten leek. "We maken een sneeuw kitten!" miauwde hij toen vrolijk naar Runekit.

Onderwerp: Re: Just watching, nothing more