Snowflakes ∞

Met een opengevallen mond keek ze naar de Warrior die haar zojuist een taak had opgelegd. Nursery nesten verschonen? Waaaaat? Hij waagde hij het om..! En toen had de kater zijn rug naar haar omgedraaid en liep zonder iets te zeggen of haar aan te kijken weer weg. Rotzak. Gromde ze in haar kop. Ze had zichzelf beloofd nooit meer een pootstap in die Den te zetten, straks zou ze er weer Moons in vast zitten. Met ontzettend veel tegenzin liep ze naar de dichtstbijzijnde boom en begon het groene spul eraf te krabben. Het was natuurlijk doorweekt, maar de grijze poes schonk er geen aandacht aan om het uit te wringen. Dat konden Queens ook wel, die deden toch niets anders dan een beetje liggen. Eenmaal in het kamp aangekomen had ze haar pas versneld. Ze wilde dit klusje zo snel mogelijk klaren. Maar de ingang werd versperd door een kitten. "Ga aan de kant, etter!" Snauwde Starlingpaw, nu al was haar geduld op.

"Hallo!" Ze legde geïrriteerd haar oren tegen haar kop en legde het mos in de sneeuw. "Wat is een etter?" Een zachte grom kwam uit haar keel bij de vraag. Deze snotaap kreeg er nog spijt van. "Wie ben jij? Wat kom je hier doen? Je bent toch geen kitten meer, of wel? Want dan ben je wel een hele grote kitten! Wat is jouw rang?" Starling liet haar kop zakken, zodat hun neusjes nog geen muislengte van elkaar waren verwijderd. "Luister kleintje, als je me nu niet door laat, dan haal ik die grijns persoonlijk van je smoel." Gromde ze naar hem.

Eindelijk deed het katertje verstanding. Snel raapte ze het groene spul op en stapte de verrassend warme Den binnen. Daar gooide ze het bij het nog overige mos, wat inderdaad best wel weinig was en wilde net weer de Den uit stappen, toen ze het ettertje daar weer zag staan. Wat nu weer? "Beantwoord je nu mijn vragen?" Geïrriteerd zuchtte ze en keek pissig naar de kitten. "Waarom zou ik? Ik heb toch betere dingen te doen?" Gromde ze naar hem.

Ze keek even op met gespitste oortjes toen ze de stem van haar zus hoorde op een, zoals gewoonlijke, grommende toon. Voorzichtig scande ze het kamp om erachter te komen waar haar zus zich precies bevond en borrelde nieuwsgierigheid in haar op toen ze uiteindelijk bij de nursery uitkwam? Wat had Starlingpaw daar te zoeken? En boven dat al, waarom leek haar zus zich ergens best wel erg aan te irriteren? Eerst deerde het haar niks, maar haar gezicht vertrok even toen ze terug dacht aan de gebeurtenis van enkele dagen terug. Dogdance had kits gekregen van Silverfang, hun deputy. Starlingpaw was toch niet...? Meteen krabbelde de blauwgrijze poes overeind en stapte ze voorzichtig de nursery in. Haar oogjes werden ietsjes groter toen ze zag dat haar sibling een nog redelijk jonge kitten aan het afsnauwen was. "Luister kleintje, als je me nu niet door laat, dan haal ik die grijns persoonlijk van je smoel." Klonk het als volgt. Nog voordat ze echt actie ondernam keek ze nog eerst even naar het kleine katertje. "Beantwoord je nu mijn vragen?" Een kleine grijns speelde rond haar lippen maar ze herpakte haarzelf algauw toen ze terug naar haar zus keek. Het was best grappig om te zien hoe Starlingpaw zich zo erg kon irriteren aan zo'n onschuldig ding. "Waarom zou ik? Ik heb toch betere dingen te doen?" Gromde Starlingpaw opnieuw. Nu schoot Gravelpaw wél in actie, er niet zeker van zijnde hoe groot het geduld van haar zus nog zou zijn. "Ik heb wel zin om je vragen te beantwoorden." Miauwde ze snel, deels om het kleintje te beschermen voor een eventuele uitbarsting van Satrlingpaw, en ook deels om haar zus de kans te geven om uit de nursery te ontsnappen. Hopelijk werd ze niet kwaad, want dat was nog steeds haar grootste angst. Dat zijzelf de woede van Starling over zich heen zou krijgen.

"Nou.. ik weet niet of je iets beters te doen hebt, maar je kunt dat toch wel even opzij schuiven en op mijn vragen een antwoord geven? Zo moeilijk is dat.. toch niet?" Ze legde haar oren weer in haar nek. Wat een irritant ventje was dit, zeg. Wie waren zijn ouders wel niet? "Wil je anders dat ik andere vragen stel?" Starling zuchtte en wierp een kwade blik op het ventje. "Ik wil gewoon dat je je--" Maar toen verscheen daar haar zusje al, altijd opduikend als er iets was. Starling gromde zachtjes toen Gravelpaw weer dat lieve poesje speelde en versmalde wantrouwend haar groene blik. "Graag!" Het katertje leek haar te vergeten en Starling zag dit als een kans om weg te glippen. "Wie ben jij? En wie is dat? Zijn jullie nog kittens of hebben jullie al een andere rang? Zijn jullie familie van elkaar?" Ze had zich omgedraaid, maar dit maakte ze ongedaan door zich weer om te draaien de kitten fel aan te kijken. "Dát? Ik ben een dat?" Begon ze geïrriteerd en sloeg woedend met haar staart. "Ik ben Starlingpaw en dat," Ze wenkte naar Gravelpaw en keek vervolgens weer kwaad naar de kitten. "is mijn zusje Gravelpaw, maar dat had ze liever niet gewild, eh?" Gromde ze nu, ook deels tegen Gravelpaw.

Er speelde eerst een kleine glimlach rond haar lippen toen ze zag dat de kleine kit vol enthousiasme vragen begon te stellen. Echter legde ze haar oortjes weer plat in haar nek toen ze Starlingpaw's blik ontmoette. "Dát? Ik ben een dat?" Begon haar zus. Gravelpaw wou iets zeggen, maar haar zus onderbrak haar. "Ik ben Starlingpaw en dat," Het was duidelijk dat de poes naast haar Gravelpaw bedoelde, het kon niet anders. Dus, ze mochten haar niet dat noemen, maar zij noemde haar eigen zus wel zo? En dat noemden ze dus logica in deze wereld, fantastisch. Gravelpaw schudde haar kopje en keek wat angstig naar de grond. "is mijn zusje Gravelpaw, maar dat had ze liever niet gewild, eh?" Ze wist niet hoelang het nog zou duren of Starlingpaw zette haar tanden in haar vel. Ze had echt een schrik opgelopen voor haar zuster, en deze kleine, smalle ruimte maakte het Gravelpaw er niet gemakkelijker op om nu kalm te blijven. De kitten veilig houden was haar grootste prioriteit nu. Het was haar schuld dat dat arme ventje dit allemaal moest aanschouwen. Als ze er voor had gezorgd dat haar zus nooit een hekel aan haar had gekregen was dit nooit gebeurd. "I-ik denk niet dat het echt h-handig is om tegen een k-kit te schreeuwen.." Probeerde ze zachtjes. Koortsachtig zocht ze naar iets om haar zus de nursery uit te krijgen. "O, ik kwam trouwens even zeggen dat je vrienden je zochten.." Waagde ze nog, waarna ze de jonge kater hoopvol aankeek.

Oh nee hè! Door haar reactie kwamen er alleen maar meer vragen, maar de grijze poes negeerde het grootste gedeelte. "Ben jij gemeen tegen Gravelpaw?" Ze keek fronsend naar de kitten en haalde haar schouders op. "Zij kon gewoon niet tegen de echte wereld, dat noem ik niet gemeen doen." Antwoordde ze wat kalmer, maar haar staart bewoog nog wel wat geïrriteerd. "I-ik denk niet dat het echt h-handig is om tegen een k-kit te schreeuwen.." Fel draaide ze haar kopje om naar haar zus. Waag het me te vertellen wat ik moet doen. Zei haar blik, maar ze besloot nog even stilt te blijven. "O, ik kwam trouwens even zeggen dat je vrienden je zochten.." Ze fronste. "Oh ja, noem eens een naam dan?" Gromde ze. Ze had eigenlijk niet echt iemand die ze een vriend kon noemen, nou ja, dat watje Dapplepaw en die Northpaw misschien, maar zo close waren ze nou ook weer niet. De kitten had ondertussen iets gemompeld, maar was vanzelf gestopt met praten. Ah, misschien leerde hij wel.

Ze keek even naar de kitten toen deze vroeg of Starlingpaw gemeen tegen haar deed. Een sidderende ademzucht verliet haar mond en de moed om op die vraag een antwoord te geven, lag ver wegge van waar ze zich nu bevond. Hierna vroeg de kater het ook aan Starlingpaw, om vervolgens in stilte te vallen. Geweldig, haar zus had het weer geflikt. Wat vond ze er nu zo leuk aan om iedereen te kwetsen? Of in de kitten zijn geval, verward en onzeker te maken? Gravelpaw besloot maar haar mondje te houden en waagde het niet Starlingpaw's blik nog te ontmoeten. "Zij kon gewoon niet tegen de echte wereld, dat noem ik niet gemeen doen." Had ze het nu over de dood van hun moeder? Gravelpaw probeerde zichzelf te herpakken en keek haar zus ietwat geschokt aan. Ze gaf echt niks om Bluestar, totaal niks. Starlingpaw was het niet eens waard om een kit van hun overleden leidster te zijn! Maar Gravelpaw herviel weer in haar vorige houding en dacht piekerend na over haar vaststelling. Wat als haar zus gelijk was.. En ze de ware wereld echt niet aankon? Was zij dan niet degene die het niet waard was om zichzelf een dochter van Bluestar te noemen? Vragen spookten door haar kopje heen en ze keek pas op toen Starlingpaw haar stem weer liet horen. "Oh ja, noem eens een naam dan?" Gromde haar zus. Ze dook wat ineen door de grommende toon. Een naam? Wel, er waren wel genoeg leerlingen die stonden te popelen om met Starlingpaw om te gaan. De populariteit van haar zus viel niet te ontkennen, dat was wel een feit. "Ik weet niet iedereens naam." Mauwde ze zachtjes. Ze wou tegen de kitten zeggen wat er allemaal aan de hand was, maar langs de ene kant wou ze dat ook weer niet. Hij was nog te jong om de echte wereld te begrijpen, en dus zouden het toch verloren woorden zijn.

"De echte wereld? Wat is dat? Is dit nog niet de echte wereld? Zijn we daar nog niet? Waarom kan ze daar niet tegen?" Oh StarClan, dar kwam die etter weer met zijn vragen. "Dat zal ik je wel eens vertellen als je wat ouder bent." Gromde ze naar het kleintje. "Ik weet niet iedereens naam." Starlingpaw snoof. Zat Gravelpaw nou tegen haar te liegen om haar hier weg te krijgen? Eigenwijs plantte ze haar achterwerk op de grond. Mooi niet dat ze haar zusje dat geluk zou geven. "Ik vind dat je niet zo gemeen moet zijn tegen je zusje! Ik en Squirrelkit zijn veel aardiger tegen elkaar! Jullie moeten beste vriendinnen zijn, niet stom doen tegen elkaar!" Vervolgens wierp ze een pissige blik op de kitten, die haar nu de les probeerde te lezen. "Ik vind dat familie er voor elkaar moet zijn." Ze gromde weer zacht, klaar met dit hele ventje. "En ik moet gaan luisteren naar een kitten die niet eens weet wanneer hij zijn mond moet houden?" Snauwde ze hem kwaad toe. De kitten stelde aan Gravelpaw voor om haar broertje of anders vriend te worden en Starlingpaw lachte sarcastisch. Niet dat ze haar zusje geen vrienden gunde, maar dan zou Gravelpaw aan deze haarbal vastzitten. "Wie zijn jullie ouders?" Meteen viel ze stil en drukte haar oren tegen haar nek en keek naar de grond. Oh nee..

De blauwgrijze poes zuchtte even en haalde haar schouders op toen Starlingpaw eigenwijs op de grond ging zitten. Wel, dat moest ze zelf dan maar weten. Het enige wat ze wou doen was ervoor zorgen dat ze van de kit af was, en omgekeerd hetzelfde, dat hij van haar verlost was. Maar als haar zus tegen ging werken, tja... Ze keek op toen de kater weer een vraag stelde, eentje die ze niet had zien aankomen. "Wie zijn jullie ouders?" Klonk het als volgt. Ze zag in haar ooghoeken dat Starlingpaw haar oren in haar nek legde en naar beneden keek. Maar haar eigen houding was niet veel beter. Haar heldere blauwe blik verduisterde even en wat sip keek ze naar beneden. De kater wist niet dat hij zonet de oorzaak van Starlingpaw en Gravelpaws' ruzie aangekaart had. Maar dat zou ze ook niet tegen hem zeggen, en daarbij, hij had het zelf al door dat het niet bepaald een vrolijk onderwerp was voor de twee. "Oh.. sorry.. ik wist niet.. dat.. dat een gevoelig onderwerp was." Mauwde hij wat zachter. Gravelpaw haalde haar schouders op en besloot er niet teveel over te piekeren. Een zachte glimlach sierde haar lippen toen ze weer opkeek en nieuwsgierig probeerde ze nog een glimp van Starlingpaw op te vangen. "Zullen we anders een spelletje spelen?" Zijn stem klonk weer even enthousiast als voorheen, gelukkig. Met moeite wist ze eindelijk het vorige onderwerp aan de kant te duwen in haar gedachtenstroom zodat de kater zijn nieuwe idee alle plaats kreeg om over na te denken. Een glinstering verscheen in haar ogen. Toen ze zelf kit was geweest had ze nooit echt met haar dengenootjes gespeeld. Het voelde aan als iets... nieuws, iets onbekends. "Mag ik eerst je naam weten? Ik ben er zeker van dat Starlingpaw straks wel met ons zal willen spelen." Mauwde ze, al iets opgewekter dan de vorige woorden die ze had uitgesproken.

Eindelijk was de kitten zo slim om niet verder te vragen, maar hij ging toch nog verder. Nu wilde hij weer een spelletje spelen en de grijze Apprentice rolde met haar ogen. Kon hij niet met zijn broertjes en zusjes spelen? "Mag ik eerst je naam weten? Ik ben er zeker van dat Starlingpaw straks wel met ons zal willen spelen." Ze wilde Gravelpaw een gevaarlijke blik toewerpen, maar ze had inderdaad geen zin om te spelen met dit ding, dus bleef ze ijzig voor zich uitstaren. De woordenstroom was gelukkig niet naar haar gericht en ze hoopte dat Gravelpaw spijt zou krijgen van haar beslissing. Lui liet ze zich door haar voorpoten zakken en ging op de grond liggen. Het geluk van weggaan zou ze haar zusje niet gunnen, dus zou ze hier maar blijven liggen. Kon ze ook gelijk zien hoe 'goed' Dustkit was met zijn spelletjes.

"Ik ben Dustkit! Mijn moeder ligt daar-" De blauwgrijze poes draaide haar kopje even in de richting die de kleine kitten welke blijkbaar de naam Dustkit droeg, en greens even. Dogdance was dus zijn moeder? Wel, ze wenste het kleintje alvast veel succes met die brompot. Zo goed kende ze de poes ook weer niet, maar uit geruchten leidde ze af dat de kattin niet altijd het beste humeur had. Niet dat Gravelpaw haar voor oordeelde, als ze ooit een gesprek met de poes zou hebben zou ze neutraal blijven, maar dat was ze altijd. Dus een probleem zag ze niet. "En mijn vader is Silverfang!" Meteen verscheen het beeld van de grote zilvergrijze kater in haar hoofd. Silverfang was één van de katten die naar Thunderclan was verhuisd. Eigenlijk niet zomaar één van de katten, maar de deputy van de vroege Skyclan. Zou Dustkit eigenlijk al afweten van de Clan waar hij normaal gezien in geboren had moeten worden? Gravelpaw besloot er maar niets over te zeggen. Als hij er echt niks van afwist kon het zijn dat Silverfang en Dogdance dat niet wilden. "Wat voor spelletje zullen we spelen? Ik weet wel heel veel leuke spelletjes! Wat vind jij leuk om te spelen? Heb je toen je kitten was ook veel spelletjes gespeeld? Wat voor spelletjes?" Gravelpaw glimlachte voorzichtig en wierp gauw een blik op haar zuster, welke schoon haar mond dicht hield. Misschien beter ook, voor nu. "Eh, ik ken niet echt veel spelletjes. Vroeger ging ik meer naar de verhalen van de elders luisteren." Beaamde ze rustig waarna ze eindelijk ging zitten en haar pluizige staart over haar voetjes heen sloeg.